De centrale vraag is nu: wat is een plausibele verklaring voor de langdurige reeks wreedheden die de Joodse staat sinds 1948 heeft begaan ten koste van miljoenen islamitische- en christelijke Palestijnen in de nog steeds bezette en belegerde Westbank en in het totaal verwoeste Gaza. Hoe is het te verklaren dat de meerderheid van een klein volk als de Joden, die uit ervaring weet hoeveel leed een genocide veroorzaakt, zonder enige gewetenswroeging zelf een genocidale politiek steunen of plegen? Evenals de Holocaust demonstreert ook deze ontwikkeling dat de Verlichtingsidealen illusies zijn gebleken. Meer kennis leidt geenszins automatisch tot meer moraliteit. Integendeel zelfs. Al in de jaren vijftig signaleerde de prominente Amerikaanse socioloog C. Wright Mills vijf alles overkoepelende sociale problemen in de huidige technocratie:
Allereerst: “Vervreemding; 2) Morele onverschilligheid; 3) Bedreigingen voor de democratie; 4) Bedreigingen voor de menselijke vrijheid; en 5) Voortdurend Conflict tussen bureaucratische rationaliteit en menselijke rede.
Net als Marx beschouwt Mills het probleem van vervreemding als een kenmerk van de moderne samenleving, een karakteristiek dat diep geworteld is in de aard van werk. Maar in tegenstelling tot Marx schrijft Mills vervreemding niet alleen toe aan het kapitalisme. Hoewel hij het ermee eens is dat veel vervreemding te wijten is aan het bezit van de productiemiddelen, gelooft hij dat een groot deel ervan ook te wijten is aan de moderne arbeidsverdeling.
Een van de fundamentele problemen van de massasamenleving is dat veel mensen hun vertrouwen in leiders hebben verloren en daardoor buitengewoon apathisch zijn. De massamens besteedt weinig aandacht aan politiek. Mills karakteriseert een dergelijke apathie als een “spirituele conditie” die aan de basis ligt van veel van onze hedendaagse problemen. Apathie leidt tot “morele onverschilligheid.” De massamens aanvaardt zwijgend de wreedheden naartoe hij van hogerhand opdracht krijgt. Eenmaal geconfronteerd met morele gruwelijkheden mist hij de verontwaardiging daarover; hem ontbreekt het vermogen om moreel te reageren op het karakter, de besluiten en de daden van zijn leiders. Massacommunicatie draagt bij aan deze situatie, betoogt Mills, door de enorme hoeveelheid beelden die gericht zijn op het individu, waarin zij “de toeschouwer van alles worden, maar de getuige van niets.”
Mills relateert deze morele onverschilligheid direct aan het proces van rationaliseren. De daden van wreedheid en barbarij spelen geen rol van betekenis in het bewustzijn van de leiders – zowel daders als waarnemers. Wij verrichten deze daden als onderdeel van onze rol in formele organisaties. We laten ons niet leiden door het individuele bewustzijn, de persoonlijke verantwoordelijkheid, maar door de bevelen van anderen. Veel van onze daden zijn daarom onmenselijk, niet vanwege de omvang van hun wreedheden, maar omdat ze onpersoonlijk, efficiënt en zonder enige echte emotie worden uitgevoerd.
Mills ging ervan uit dat de combinatie van wijdverbreide vervreemding, politieke onverschilligheid, economische en politieke machtsconcentratie allemaal een ernstige bedreiging vormen voor de democratie. Ten slotte houdt Mills zich in zijn geschriften voortdurend bezig met de bedreiging van twee fundamentele menselijke waarden: “vrijheid en rede.” Mills karakteriseert de trends die deze waarden in gevaar brengen als “gelijksoortig aan de belangrijkste trends van de hedendaagse samenleving.” Deze tendenzen zijn, zo stelt Mills in al zijn geschriften, de centralisatie en uitbreiding van enorme bureaucratische organisaties, en het plaatsen van deze buitengewone macht en autoriteit in de handen van een kleine elite.
Deze processen zijn sinds de komst van de televisie als belangrijkste medium van de moderne massa alleen maar versneld en omvangrijker geworden, zodat de beeldcultuur op dit moment het bewustzijn van de moderne mens heeft veranderd. De eerste getuigen-reacties op 9 september 2001 van de aanslagen in New York en Washington spraken wat dit betreft boekdelen. Verschillende getuigen verklaarden toen: “het leek wel een film.” De realiteit werd door het publiek allereerst en bovenal ervaren als fictie. De politieke elite besefte al snel dat ook zij een filmische rol moest spelen in dit drama. De sluwe Bush junior liet zich in een stoere jumpsuit hijsen om op “1 mei 2003 de eerste zittende president te worden die met een vliegtuig met vaste vleugels op een vliegdekschip te landen, de USS Abraham Lincoln, dat vlak voor de kust van San Diego lag. In een stoere jumpsuit poseerde hij voor foto's met piloten en bemanningsleden van het schip. Een paar uur later hield hij een toespraak waarin hij het einde van de grote gevechtsoperaties in de oorlog in Irak aankondigde. Achter en boven hem hing een spandoek met de tekst ‘Missie voltooid.’”
Wikipedia: “Bush werd bekritiseerd voor de historische landing met een straalvliegtuig op het vliegdekschip als een te theatrale en dure stunt. Zo werd erop gewezen dat het vliegdekschip zich ruim binnen het bereik van Bush's helikopter bevond en dat een landing met een straalvliegtuig niet nodig was. Oorspronkelijk hadden functionarissen van het Witte Huis gezegd dat het vliegdekschip te ver van de kust van Californië lag voor een helikopterlanding en dat een straalvliegtuig nodig zou zijn om het te bereiken. Op de dag van de toespraak was de Lincoln slechts 48 kilometer van de kust, maar de regering besloot toch door te gaan met de landing met de straalvliegtuigen. Woordvoerder Ari Fleischer van het Witte Huis gaf toe dat Bush "een helikopter had kunnen gebruiken, maar dat het plan al klaar lag. Bovendien wilde hij een landing zien zoals piloten een landing zien.” […]
In zijn toespraak zei Bush: "De grote gevechtsoperaties in Irak zijn voorbij. In de strijd om Irak hebben de Verenigde Staten en onze bondgenoten gezegevierd." Hij zei ook: "We hebben moeilijk werk te doen in Irak. We brengen orde in delen van dat land die nog steeds gevaarlijk zijn." En hij voegde eraan toe: "Onze missie gaat door... De oorlog tegen het terrorisme gaat door, maar hij is niet eindeloos. We weten niet wanneer de uiteindelijke overwinning zal komen, maar we hebben het tij zien keren."
De toespraak en de "Mission Accomplished"-banner werden al snel bekritiseerd door mensen die erop wezen dat de oorlog nog lang niet voorbij was. Vragen van de media over de banner leken Amerikaanse overheidsfunctionarissen te verbazen, die aanvankelijk verschillende verklaringen gaven over de oorsprong en betekenis ervan.’
Sindsdien is de televisie-propaganda almaar geraffineerder en omvangrijker geworden, waardoor voor het grote publiek er nauwelijks meer onderscheid kan worden gemaakt tussen “fact and fiction.” Zo berichtWikipedia het volgende over:
‘De spektakelmaatschappij, een boek van de Franse situationistische denker Guy Debord, gepubliceerd in 1967.
In het werk, dat geschreven is als een reeks van 221 polemische stellingen, beschrijft Debord de westerse consumptiemaatschappij als beheerst door het “spektakel," niet te verwarren met het schouwspel van massamedia en reclame in engere zin. Het allesoverheersende spektakel is een nieuwe vorm van vervreemding die het door Marx gesignaleerde warenfetisjisme overstijgt, doordat het de overdreven nadruk op het “hebben," en het eigendom vervangt door het abstractere “verschijnen," op het imago. In de spektakelmaatschappij, schrijft Debord, is "de waarneembare wereld vervangen [...] door een keur van beelden die erboven staat," terwijl deze beelden worden gepresenteerd "als het waarneembare bij uitstek."
Daarnaast bekritiseert Debord in het werk de sociaaldemocratie en het communisme, die beide de massa in de mal van vertegenwoordiging hebben gegoten. In plaats daarvan pleit Debord voor een radicale, directe democratie.”
In deze televisie-werkelijkheid is niets meer wat het eens had geleken. Overal is sprake van ontmaskering. Een tamelijk willekeurig voorbeeld gaf de bekende Britse programmamaakster Selina Scott in de televisie-documentaire “Jimmy Savile: A British Horror Story, een tweedelige Netflix-documentaireserie die op 6 april 2022 werd uitgebracht. De serie behandelt het leven en de carrière van de Britse televisiepersoonlijkheid Jimmy Savile en zijn geschiedenis van seksueel misbruik,” van kinderen. “Louis Chilton, die het programma recenseerde voor The Independent, zei: “Netflix tweedelige documentaire is een glad en soms verwoestend portret van Savile’s kwaadaardige leven, maar het onderwerp blijkt te netelig voor de standaard true crime-behandeling." Carol Midgley van The Times zei: "Zoals alle documentaires over deze walgelijke pervert, is het onaangenaam om naar te kijken. Dit komt niet alleen door de gruwelijke details, zoals Savile die routinematig zijn vingers in de vagina van meisjes steekt en getraumatiseerde tieners trips naar de BBC-studio's belooft in ruil voor orale seks. Het is ook stuitend omdat, zoals we weten, de natie een psychopathische pedofiel heeft geprezen, als held heeft vereerd en zelfs tot ridder heeft geslagen.”
De kop van The Independent van zaterdag 12 januari 2013 vatte de zaak kort samen: “Jimmy Savile: A report that reveals 54 years of abuse by the man who groomed the nation.”
Ter verduidelijking: “Grooming is wanneer iemand een relatie opbouwt met een kind, jongere of volwassene die risico loopt, zodat hij/zij diegene kan misbruiken en manipuleren om bepaalde dingen te doen. Het misbruik is meestal seksueel of financieel van aard, maar kan ook andere illegale handelingen omvatten.” Met andere woorden:deze “psychopathische pedofiel” diemeer dan een halve eeuw in het brandpunt van de massamedia stond, was erin geslaagd niet alleen kinderen te verkrachten, maar in feite ook het voltallige Britse publiek, zowel de upper classes als de lower classes en vanzelfsprekend ook de identiteitsloze middenklasse. Allen waren getuige geweest van zijn dubbelzinnige seksuele spelletjes met meisjes en soms jongens, en niemand zag iets, want Jimmy Savile’s houding appelleerde aan de onderhuidse, opgekropte seksualiteit van de doorsnee Brit. https://www.met.police.uk/advice/advice-and-information/gr/grooming/
De altijd ongehuwd geblevenSalina Scott, die haar privéleven angstvallig afschermde, begint in de documentaire over “het monster Jimmy Savile” met de opmerking “toen ik begon te werken voor de BBC’s ontbijt-televisie wist ik instinctief wat mijn rol was, een beetje glamour,” een forse dosis geflirt, want “er lag destijds enorm veel druk op vrouwen. Hij was weliswaar vreemd, maar hij maakte mensen aan het lachen, en data is een gave. TV-studio’s zitten te springen om lichte amusement.” Ondertussen ziet de kijker hoe Scott in toenemende mate het als “onverdraagzaam” ervaart om naar zichzelf te kijken naar haar geflirt met Savile en naar haar dubbelzinnige vragen. “Ik speelde net als hij een rol,” een seksueel getinte rol, “dit is gênant. Ik doe prinses Diana na, hem, zo vanonder mijn pony, aankijkend. Ik moedig hem zoveel mogelijk aan.” En inderdaad, zij speelt dezelfde hoerige rol als Savile, terwijl zij van deze lelijke man gruwde. Scott zegt: “Als die man op straat liep zou je niet met hem willen praten,” laat staan gevingerd te worden. Maar ja, hij was een “superster,” en die mag als hoofdaap voor de camera een miljoenenpubliek opgeilen, zo zit de westerse televisiewereld in elkaar.
Volgende keer meer over Salina en Jimmy, over de leugen die de massamedia in alle openbaarheid verspreiden, en over de rol die de joden na de Tweede Wereldoorlog speelden.
Salina Scott: "It's Either Fortune or Fame, Though Neither Is What It Claims."
The Secret Letter Detailing Israel's Plan to Expel Arabs, 'Without Unnecessary Brutality'
Six months after the War of Independence ended, David Ben-Gurion sought to expel more than 10,000 Arabs from the north, for unspecified 'security reasons.' Why was a long-declassified letter describing that plan recently hidden again from public view?
Zoals gesteld vormt hetuitverkoren zijn de spil van het Joodse geloof. Deze as rechtvaardigt tevens het zionisme, waardoor zelfs de niet-gelovigen onder hen zich beroepen op het Judaïsme. Zo schreef de linkse atheïst David Ben-Goerion vlak voor zijn dood in 1973: ‘Jeruzalem is de ziel van het land Israël en het Joodse volk. We weten wat Jeruzalem heeft betekend sinds de dagen van koning David [...] Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog en de Zesdaagse Oorlog waren onze strijdende jongeren bereid om te sterven voor de heilige hoofdstad, net zoals onze voorvaderen hadden gedaan in de dagen van de Eerste en Tweede Tempel.’
Zeventien jaar later interviewde ik de Joods-Israelische auteur Amos Oz in zijn woning in Arad, ten zuiden van de West Bank. Aan het begin van het vraaggesprek zei hij: "Ik vraag altijd aan mensen die hier op bezoek zijn naar hun impressies, en vraag ze dan waar ze geweest zijn: in Israël of in Jeruzalem? Jeruzalem en Israël bewegen zich in twee verschillende richtingen. Jeruzalem wordt steeds traditioneler, fanatieker, extremistischer en tragischer, terwijl de rest van Israël wereldser, hedonistischer, mediterraner wordt." Oz verklaarde dit in 1990. Ruim drie decennia later weten we dat het extremisme in de Israëlische politiek heeft gewonnen van de gematigdere stromingen. Wat betreft het veroveren van Palestijns land is de Arbeiderspartij in niets wezenlijks meer te onderscheiden van de rechtse Likoed, de haviken hebben gewonnen. Die ontwikkeling was onvermijdelijk, om de simpele reden dat de grondslagen voor de extremistische verrechtsing door links werden geschapen, te weten de etnische zuivering onder leiding van de Arbeiderspartij in 1948. Door het verdrijven van ten minste 750.000 Palestijnen kan ‘links’-Israël de diefstal van nog meer land, ditmaal op de West Bank en Gaza, niet veroordelen. Achter de eensgezindheid over het expansionisme schuilt volgens Oz "een dodelijk gevaar," want, zo zei hij tegen mij, achter die façade is sprake van een "voortgaande verdringing van de interne verdeeldheid over het karakter van de Israëlische samenleving en het camoufleren daarvan als ware het een meningsverschil over de locatie van de grenzen." Zestig jaar na de oprichting van 'de joodse staat' heeft links zowel als rechts nog steeds niet bepaald waar precies de grenzen van het land liggen, de voornaamste reden dat Israel geen Grondwet bezit.
Alleen buitengewoon naïeve mensen en geïndoctrineerde zionisten blijven evenwel blind voor deze waarheid. Op die manier proberen zij in zowel de zogenaamde 'diaspora' als in de heilstaat zelf alsnog het immense onrecht dat de Palestijnse bevolking is aangedaan, te rechtvaardigen. En aldus werd diep in de ziel van 'de Joodse staat' het onrecht geboren, aangezien die staat onmogelijk was geweest als de Palestijnen in 1948 niet massaal waren verdreven. Net als tijdens de Tweede Wereldoorlog de Gojim de andere kant opkeken toen un. joodse landgenoten naar de dodenkampen werden gedeporteerd, of zelfs tegen betaling joodse buren verraden, zo collaboreerde na 1945 de westerse massa met de nieuwe machthebbers onder aanvoering van het Witte Huis en het Pentagon. Tot twee jaar geleden de zionisten met genocidale aanvallen op het concentratiekamp Gaza en op de Westbank in niets meer te onderscheiden waren van de Duitse Nazi's onder Hitler, en overal ter wereld de zionisten zichzelf ontmaskerden, de meerderheid van de wereldbevolking in verbijstering achterlatend. Voor deze gang van zaken werd al decennialang gewaarschuwd door wereldberoemde Joods-Israelische auteurs als Amos Oz, Abraham Yehoshua, David Grossman. Laatst genoemde wees er ruim vier jaar geleden op dat "Jews have never felt at home in Israel, David Grossman says."
Grossman lichtte dit als volgt toe:
“Israël was bedoeld als ons thuis. Eindelijk, ons thuis. Het was bedoeld als de plek waar je je veilig voelde, waar je positie en je relaties met je buren nooit in twijfel werden getrokken, waar er met niemand onenigheid bestond over wiens thuis het was. Het doet me pijn dat we na 72 jaar, bijna 73 jaar soevereiniteit en oorlog, nog steeds niet op een plek zijn aangekomen waar we dat echte gevoel van comfort voelen, dat echte gevoel van sereniteit en gemak waar je je thuis hoort te voelen. Mensen praten over de prijs die we betalen vanwege het aanhoudende conflict, het geweld en de bezetting.
Dat is allemaal bekend, maar het is wel iets dat we nog niet hebben kunnen ervaren. Ik hoop dat de dag komt dat we dat wel zullen ervaren. De meesten van jullie studenten zijn nog jong genoeg dat er een kans bestaat dat jullie het ooit zullen ervaren. Het gevoel van thuis zijn. Het gevoel van gemak, van innerlijke vrede en veiligheid. De wetenschap dat deze plek een thuis zal zijn voor jou en je kinderen en hun kinderen en verder. Een gevoel waar we simpelweg niet mee vertrouwd zijn, een gevoel dat we nooit hebben gehad.
En door de afwezigheid van dat gevoel hebben we geen besef van de soliditeit van ons bestaan. In zoveel andere landen kunnen mensen het bestaan van hun land als vanzelfsprekend beschouwen. Maar hier beeft de grond onder onze voeten. Onze angsten vormen ons leven. Nu wuif ik die angsten niet weg. Ik heb er het diepste respect voor. Ik reken mezelf niet tot die linksen die die angsten zo snel afschrijven, helemaal niet. Ik denk dat deze angsten iets zeggen over de realiteit, dat kunnen we niet ontkennen… En soms kan de manier waarop we met die angsten omgaan van invloed zijn op hoe die gevaren ons toeschijnen...
Eén ding weet ik zeker. Als we niet snel iets doen om de situatie te veranderen, zal onze situatie echt nijpend zijn. En als iemand die veel om deze plek geeft en wil dat deze plek een thuis is, kan ik mezelf niet de luxe veroorloven te wanhopen dat er geen verandering komt.”
Philip Weiss
On the C-SPAN Networks: Philip Weiss is a Co-Editor for the Mondoweiss Blog with seven videos in the C-SPAN Video Library; the first appearance was a 1994 Video Magazine as a Correspondent for the New York Times Magazine. The year with the highest average number of views per program was 2014 with an average of 1,415 views per program. Most appearances with Reed Irvine (2). Most common tag: Israel.
Juni 2021 reageerde de kritische Joods-Amerikaanse journalist en “anti-zionist” Philip Weiss als volgt op de woorden van Grossman:
“Ik citeer Grossman zo uitgebreid omdat hij enerzijds zo welbespraakt en scherpzinnig is, en anderzijds zo Joods. Zijn bezorgdheid in deze opmerkingen gaat over Joodse nationale zelfbeschikking en veiligheid tegen geweld en verdrijving. Hij merkt op dat Israël zijn bestaan al 73 jaar niet als vanzelfsprekend heeft kunnen beschouwen. Daar is een duidelijke reden voor: het kolonialisme. De helft van de bevolking wordt door de regering niet van deze zorg voorzien; Palestijnen worden bijna routinematig verdreven en vermoord in een poging Joden veiligheid te bieden. Ik weet dat Grossman zich heeft ingezet tegen de onderdrukking van Palestijnen, maar zijn historische kader in deze opmerkingen is de Joodse kwestie.
Palestijnen zullen zich evenwel blijven verzetten tegen het zionisme om dezelfde spirituele reden waarom Grossman besloot in Israël te blijven: ‘Dit is de plek waar mijn leven betekenis heeft.’”
Zelfs de gematigde zionist David Grossman is nog steeds niet in staat zich werkelijk te verplaatsen in de positie van de Palestijnse slachtoffers, terwijl toch dit gegeven de kern is van de ruim driekwart eeuw durende Israëlische terreur tegen de oorspronkelijke bewoners. Het gevolg is dan ook de almaar toenemende wreedheden van de Joodse strijdkrachten en de Joodse kolonisten in bezet of gestolen gebied. Het zal niemand kunnen verbazen dat ik al decennialang een diep respect heb voor de onverschrokken joodse leden van Een Ander Joods Geluid. Daarover later meer.
Vooruitlopend daarop enkele citaten van David Ben-Gurion, vader des vaderlands. What did David Ben-Gurion say?
“If I were an Arab leader, I would never sign an agreement with Israel. It is normal; we have taken their country. It is true God promised it to us, but how could that interest them? Our God is not theirs. There has been Anti-Semitism, the Nazis, Hitler, Auschwitz, but was that their fault? They see but one thing: we have come and we have stolen their country. Why would they accept that?”
David Ben-Gurion (the first Israeli Prime Minister): Quoted by Nahum Goldmann in Le Paraddoxe Juif (The Jewish Paradox), pp121.
“Let us not ignore the truth among ourselves … politically we are the aggressors and they defend themselves… The country is theirs, because they inhabit it, whereas we want to come here and settle down, and in their view we want to take away from them their country. … Behind the terrorism [by the Arabs] is a movement, which though primitive is not devoid of idealism and self sacrifice.”
— David Ben Gurion. Quoted on pp 91-2 of Chomsky’s Fateful Triangle, which appears in Simha Flapan’s “Zionism and the Palestinians pp 141-2 citing a 1938 speech.
“We must do everything to insure they (the Palestinians) never do return.”
David Ben-Gurion, in his diary, 18 July 1948, quoted in Michael Bar Zohar’s Ben-Gurion: the Armed Prophet, Prentice-Hall, 1967, p. 157.
Ben Gurion also warned in 1948: Assuring his fellow Zionists that Palestinians will never come back to their homes: “The old will die and the young will forget.”
“We should prepare to go over to the offensive. Our aim is to smash Lebanon, Trans-Jordan, and Syria. The weak point is Lebanon, for the Moslem regime is artificial and easy for us to undermine. We shall establish a Christian state there, and then we will smash the Arab Legion, eliminate Trans-Jordan; Syria will fall to us. We then bomb and move on and take Port Said, Alexandria and Sinai.”
David Ben-Gurion May 1948, to the General Staff. From Ben-Gurion, a Biography, by Michael Ben-Zohar, Delacorte, New York 1978.
“If I knew that it was possible to save all the children of Germany by transporting them to England, and only half by transferring them to the Land of Israel, I would choose the latter, for before us lies not only the numbers of these children but the historical reckoning of the people of Israel.”
Ben-Gurion (Quoted on pp 855-56 in Shabtai Teveth’s Ben-Gurion in a slightly different translation).
“It’s not a matter of maintaining the status quo. We have to create a dynamic state, oriented towards expansion.” –Ben Gurion
“Every school child knows that there is no such thing in history as a final arrangement — not with regard to the regime, not with regard to borders, and not with regard to international agreements.”
— Ben Gurion, War Diaries, 12/03/1947 following Israel’s “acceptance” of the U.N. Partition of 11/29/1947 (Simha Flapan, “Birth of Israel,” p.13)
“We walked outside, Ben-Gurion accompanying us. Allon repeated his question, What is to be done with the Palestinian population? ‘Ben-Gurion waved his hand in a gesture which said ‘ Drive them out!‘ “
Yitzhak Rabin, leaked censored version of Rabin memoirs, published in the New York Times, 23 October 1979.
Partition: "after the formation of a large army in the wake of the establishment of the state, we will abolish partition and expand to the whole of Palestine."
— Ben Gurion, p.22 “The Birth of Israel, 1987” Simha Flapan.
“The acceptance of partition does not commit us to renounce Transjordan. One does not demand from anybody to give up his vision. We shall accept a state in the boundaries fixed today — but the boundaries of Zionist aspirations are the concerns of the Jewish people and no external factor will be able to limit them.” P. 53, “The Birth of Israel, 1987” Simha Flapan
October, 1936, during the Jewish Agency Executive meeting Ben-Gurion arguing in favor of transfer as a policy, he said “We are not a state and Britain will not do it for us…” although “there is nothing wrong in the idea.”
“If it was permissible to move an Arab from the Galilee to Judea, why it is impossible to move an Arab from Hebron to Transjordan, which is much closer? There are vast expanses of land there and we are over crowded….Even the High Commission agrees to a transfer to Transjordan if we equip the peasants with land and money. If the Peel Commission and the London Government accept, we’ll remove the land problem from the agenda.”
The Arabs, Ben-Gurion claimed, would not become landless as a result of Zionist land acquisition; they would be transferred to Transjordan.
October 29, 1936 the 21 member of the Jewish Agency Executive endorsed the proposal of a transfer of displaced Arab farmers to Transjordan. Only two of the four non-Zionist members opted to dissent.
Flapan, Zionism and the Palestinians, citing protocols of the Executive meeting, p. 261
12 July 1937, Ben-Gurion entered in his diary: “The compulsory transfer of the Arabs from the valleys of the proposed Jewish state could give us something which we never had, even when we stood on our own feet during the days of the First and Second Temple”
– a Galilee free from Arab population.
Ben-Gurion went so far to write: “We must prepare ourselves to carry out” the transfer [emphasis in original]
27 July 1937, Ben-Gurion wrote in a letter to his 16 year old son Amos: “We have never wanted to dispossess the Arabs [but] because Britain is giving them part of the country which had been promised to us, it is fair that the Arabs in our state be transferred to the Arab portion”
5 October 1937, Ben-Gurion wrote in a letter to his 16 year old son Amos: “We must expel the Arabs and take their places…. And, if we have to use force-not to dispossess the Arabs of the Negev and Transjordan, but to guarantee our own right to settle in those places- then we have force at our disposal.”
“It is very possible that the Arabs of the neighboring countries will come to their aid against us. But our strength will exceed theirs. Not only because we will be better organized and equipped, but because behind us there stands a still larger force, superior in quantity and quality …the whole younger generation of Jews from Europe and America.”
Ben-Gurion, Zichronot [Memoirs], Vol. 4, p.297-299, p. 330-331.
See also Teveth, Ben-Gurion and the Palestinian Arabs, p. 182-189
Ben-Gurion in an address to the central committee of the Histadrut on 30 December 1947:
“In the area allocated to the Jewish State there are not more than 520,000 Jews and about 350,000 non-Jews, mostly Arabs. Together with the Jews of Jerusalem, the total population of the Jewish State at the time of its establishment will be about a million, including almost 40 percent non-Jews. Such a [population] composition does not provide a stable basis for a Jewish State. This [demographic] fact must be viewed in all its clarity and acuteness. With such a [population] composition, there cannot even be absolute certainty that control will remain in the hands of the Jewish majority…. There can be no stable and strong Jewish State so long as it has a Jewish majority of only 60 percent.”
On the 6th of February 1948, during a Mapai Party Council, Ben-Gurion responded to a remark from a member of the audience that “we have no land there” [in the hills and mountains west of Jerusalem] by saying: “The war will give us the land. The concepts of “ours” and “not ours” are peace concepts, only, and in war they lose their whole meaning”
(Ben-Gurion, War Diary, Vol. 1, entry dated 6 February 1948. p.211)
Addressing the Mapai Council the following day, Ben-Gurion declared: “From your entry into Jerusalem, through Lifta, Romema… there are no Arabs. One hundred percent Jews. Since Jerusalem was destroyed by the Romans, it has not been so Jewish. In many Arab neighborhoods in the west one sees not a single Arab. I do not assume that this will change… What had happened in Jerusalem… is likely to happen in many parts of the country …in the six, eight or ten months of the campaign there will certainly be great changes in the composition of the population in the country.”
(Ben-Gurion, War Diary, Vol. 1, entry dated 7 February 1948. p. 210-211)
And two months later, Ben-Gurion speaking to the Zionist Actions Committee on 6 April, Ben-Gurion declared: “We will not be able to win the war if we do not, during the war, populate upper and lower, eastern and western Galilee, the Negev and Jerusalem area….I believe that war will also bring in its wake a great change in the distribution of the Arab population.”
[Ben-Gurion, Behilahem Yisrael, Tel Aviv, Mapai Press, 1952, pp. 86-87]
Ben-Gurion wrote in his diary on 12 July 1937: “the compulsory transfer of the Arabs from the valleys of the projected Jewish State…. We have to stick to this conclusion the same way we grabbed the Balfour Declaration, more than that, the same way we grabbed at Zionism itself.”
(Ben-Gurion, Zichronot [Memoirs], Vol. 4, p. 299)
Jaap Hamburger, de prominente voorzitter van Een Ander Joods Geluid.
