Het extremisme van D'66 neemt razendsnel toe. Als er één partij is die het technocratisch fascisme omarmt dan is het wel D'66. Het is een beginselloze partij dat weerloos staat tegenover extremisme. In crisistijden zijn dit de gevaarlijkste partijen.
Here’s the real reason the US must talk to Russia
A new book details why future historians may well identify Putin’s landmark March 1 speech as the ultimate game-changer in the 21st century New Great Game in Eurasia
By PEPE ESCOBAR
JULY 21, 2018
Future historians may well identify Russian President Vladimir Putin’s landmark March 1 speech as the ultimate game-changer in the 21st-century New Great Game in Eurasia. The reason is minutely detailed in Losing Military Supremacy: The Myopia of American Strategic Planning, a new book by Russian military/naval analyst Andrei Martyanov.
Martyanov is uniquely equipped for the task. Born in Baku in the early 1960s, he was a naval officer in the USSR era up to 1990. He moved to the US in the mid-1990s and is now a lab director in an aerospace firm. He belongs to an extremely rarified group: top military/naval analysts specializing in US-Russia.
From quoting Alexis de Tocqueville and Leo Tolstoy’s War and Peace to revisiting the balance of power during the Soviet era and beyond, Martyanov carefully tracks how the only nation on the planet “which can militarily defeat the United States conventionally” has reacted to a situation where any “meaningful dialogue between Russia and America’s politicians is virtually impossible.”
What is ultimately revealed is not only a case of disregarding basic Sun Tzu – “if you know the enemy and know yourself, you need not fear the result of a hundred battles” – but most of all undiluted hubris, turbocharged, among a series of illusionistic positive feedback loops, by Desert Storm’s “turkey shoot” of Saddam Hussein’s heavily inflated, woefully trained army.
The United States’ industrial-military-intel-security complex profits from a compounded annual budget of roughly US$1 trillion. The only justification for such whopping expenditure is to manufacture a lethal external threat: Russia. That’s the key reason the complex will not allow US President Donald Trump even to try to normalize relations with Russia.
Yet now this is a whole new ball game as the US faces a formidable adversary that, as Martyanov carefully details, deploys five crucial capabilities.
Command, control, communications, computers, intel, surveillance and reconnaissance capabilities equal to or better than the US.
Electronic warfare capabilities equal to or better than the US.
New weapons systems equal to or better than the US.
Air defense systems that are more than a match for US airpower.
Long-range subsonic, supersonic and hypersonic cruise missiles that threaten the US Empire of Bases and even the entire US mainland.
So how did we get here?
Debunking American military mythology
Martyanov argues that Russia, all through the first decade of the millennium, spent enough time “defining herself in terms of enclosed technological cycles, localization and manufacturing.”
In contrast, Germany, even with a large, developed economy, “cannot design and build from scratch a state-of-the-art fighter jet,” while Russia can. Germany “doesn’t have a space industry, and Russia does.”
As for those who pass in the US for Russian “experts,” they never saw these techno-breakthroughs coming; they “simply have no grasp of the enormous difference between the processes involved in a virtual monetized economy and those involved in manufacturing of the modern combat informational control system or of the cutting-edge fighter jet.”
Martyanov produces plenty of snapshots. For instance, “Russia …without any unnecessary fanfare, launched a complete upgrade of her naval nuclear deterrent with state of the art ballistic missile submarines (SSBNs) of the Borey-class (Project 955 and 955A)…. This is the program which most Russia ‘analysts’ were laughing at ten years ago. They are not laughing any more.”
A central tenet of the book is to debunk American military mythology. That must include in-depth reappraisal of World War II and a re-examination of how the Soviet Navy was closing the technological gap with the US Navy already by the mid-1970s, even as it remained “a dedicated sea denial force designed strictly for deterrent.” The Soviet Navy, as the Russian Navy today, “was built largely for a single purpose: to prevent a NATO attack on the USSR from the sea.”
Moving to the post-USSR era, it’s inevitable that Russia had to come up with a concerted strategy to counteract the North Atlantic Treaty Organization’s relentlessly moving east – a clear violation of the (verbal) agreement between George Bush Senior and Mikhail Gorbachev.
And that leads us to the holy of the holies concerning the favorite Beltway mantra, “Russian aggression.” Even as Russia “does have the capability to deal major damage to NATO,” as Martyanov reminds us, “why would Russia attack or damage European countries which are worth way more for Russia free and prosperous than they would be if damaged and, theoretically, subjugated?”
The caliber of Brzezinski’s nightmare
The book’s Chapter 7, titled “The Failure to Come to Grips with the Modern Geopolitical Realignment,” brings us back to another game-changing moment: the 2015 Victory Parade in Moscow, with Putin and Chinese President Xi Jinping sitting next to each other, graphically exposing the worst Zbigniew “Grand Chessboard” Brzezinski nightmare of the “two most powerful Eurasian nations declaring full independence from the American vision of the world.”
And then there was Russia’s campaign in Syria; on October 7, 2015, six 3M14 Kalibr cruise missiles were launched in intervals of five seconds from the Russian Navy’s small missile ships in the Caspian Sea, aimed at Daesh targets in Syria. The USS Theodore Roosevelt and its carrier battle group immediately understood the message – exiting the Persian Gulf in a flash.
Since then, the message has been amplified: the Eastern Mediterranean, the Black Sea, or “the Russian Navy’s Pacific zones of responsibility” are becoming “completely closed zones for any adversary.”
The lesson from the Kalibr-in-the-Caspian saga, writes Martyanov, is that “for the first time it was openly demonstrated, and the world took note, that the American monopoly on symbols of power was officially broken.”
As Martyanov shows how “in both Donbass and especially in Syria, Russia called the American geopolitical and military bluff,” there’s no question this Syria-Ukraine interconnection – which I analyzed here – is the foundation stone of the current “historically unprecedented anti-Russian hysteria in the US.”
So the ball – just like the one offered by Putin to Trump in Helsinki – is in the United States’ court. What Martyanov describes as “the deadly combination of contemporary American elites’ ignorance, hubris and desperation,” though, cannot be underestimated.
Already during his election campaign, Trump announced multiple times that he would contest the post-Cold War international (dis)order. Helsinki was a graphic demonstration that now Trump’s “drain the swamp” faces a massive immovable object, as the swamp will take no prisoners to preserve its trillion-dollar power.
In contrast, Russian diplomacy, as explicitly reaffirmed once again this week by Putin himself, is adamant that anything is permitted when it comes to avoiding Cold War 2.0.
But just in case, Russia’s new-generation weapons have now been formally unveiled by the Defense Ministry, and some of them are already operational.
‘Pearl Harbor meets Stalingrad’
It’s crystal clear that President Trump is applying Kissingerian divide-and-rule tactics, trying to reduce Russian political/economic connectivity with the two other Eurasian integration poles, China and Iran.
Still, the swamp cannot possibly contemplate The Big Picture – as this must-watch conversation between two of the very few Americans who actually know Russia in-depth attests. Professor Stephen Cohen and Professor John Mearsheimer go to the jugular: Nothing can be done when Russophobia is the law of the land.
Over and over again, we must go back to Putin’s March 1 speech, which presented the US with what can only be described, writes Martyanov, as “a military-technological Pearl Harbor-meets-Stalingrad.”
Martyanov goes all the way to explain how the latest Russian weapons systems present immense strategic – and historical – ramifications. The missile gap between the US and Russia is now “a technological abyss,” with ballistic missiles “capable of trajectories which render any kind of anti-ballistic defense useless.” Star Wars and its derivatives are now – to use a Trumpism – “obsolete.”
The Kinzhal, as described by Martyanov, is “a complete game-changer geopolitically, strategically, operationally, tactically and psychologically.” In a nutshell, “no modern or prospective air-defense system deployed today by NATO can intercept even a single missile with such characteristics.”
This means, among other things – and stressing it is never enough – that the whole Eastern Mediterranean can be closed off, not to mention the whole Persian Gulf. And all this goes way beyond asymmetry; it’s about “the final arrival of a completely new paradigm” in warfare and military technology.
Martyanov’s must-read book is the ultimate Weapon of Myth Destruction (WMD). And unlike the Saddam Hussein version, this one actually exists. As Putin warned (at 7:10 in the video), “They did not listen to us then.” Are they listening now?
Nogmaals, vrijdag 18 november 2022 hamerde Trouw erop op dat de 'Rechter rol Rusland bij MH17-ramp [erkent],' om vervolgens het begrip erkennen nog eens vier keer te herhalen.
Het woordenboek: 'erkennen, zeggen dat iets zo is terwijl iemand dat vaak eerst niet wilde toegeven.'
Dit is een frappant misbruik van het woord, want de 'rechter' is er niet allereerst om slachtoffers 'erkenning' te geven voor hun slachtofferschap. De taak van een rechter is de waarheid zo goed mogelijk te achterhalen. Trouw demonstreert hier, zonder het te beseffen, al vooraf van mening te zijn geweest dat de Russen het gedaan hadden, en dat de rechter alleen nog pro forma moest 'erkennen' wat de nabestaanden en de massa, via de media en de volksvertegenwoordiging, van te voren al hadden bepaald. De Trias Politica bestaat in hun bewustzijn niet. Wij leven niet in een democratische rechtstaat, maar in een totalitair functionerende spektakel-maatschappij, waar degenen met de grootste mond via de mainstream-media verordineren wat waar en niet waar is, wie belangrijk is en wie niet, wie aan het woord mag komen en wie niet. Ik moest hieraan denken toen ik het volgende las:
Het is nu eind 2022. Al negen maanden gaan dagelijks mensen dood in Oekraïne. Al acht jaar in Jemen, al twee jaar in Ethiopië, in Afghanistan, Syrië, Gaza, vallen op dit moment doden, mensen proberen te vluchten, families en vriendschappen vallen uit elkaar, trauma’s voor de volgende drie generaties worden ontwikkeld. Het Westen is linksom of rechtsom verwikkeld in al deze conflicten.
Met de dag leer ik meer over mijn medelanders. Hoe graag ze het goed willen doen. Maar ook dat ze het liefst apolitiek willen zijn. Ik leer ook dat ze oprecht geloven dat hun verspreiden van democratie de wereld beter zal maken. Terwijl ze over zichzelf graag denken dat ze dwars zijn, aanvaarden Nederlanders juist bijzonder snel een situatie. Dat ze te lang te goed geleefd hebben en dat ze zich eigenlijk een ander leven niet kunnen voorstellen. En hoe kritisch ze ook over hun regering mogen zijn, geloven ze alsnog dat ze het uiteindelijk allemaal goed gaan doen. Ik leer ook dat een democratische regering en democratische media tijdens een oorlog nogal op de zo gevreesde communistische regering en media lijken – naarmate er meer algemene consensus nodig is, intensiveren ze hun druk om homogenisering en unificatie van de publieke politieke opinie te creëren.
‘Joegoslavië was geen Oostblokland.’ In de bijna dertig jaar dat ik in Nederland woon, heb ik deze zin het vaakst herhaald. Waarom kon ik het verleden niet laten rusten, vragen Nederlanders me vaak. Ik wou dat ik dat kon.
Deze analyse is van de in Joegoslavië geboren filmmaakster Lidija Zelovic. Zij schreef dit in het weekblad De Groene Amsterdammer. Zelovic heeft gelijk, de doorsnee Nederlander is een onuitstaanbare zelfingenomen betweter. Zo zien veel ontwikkelde buitenlanders ons ook.
Oude scheidslijnen tussen Oost en West zijn weer overal voelbaar sinds Rusland Oekraïne binnenviel. Voor wie de Koude Oorlog meemaakte in het grijze gebied tussen de twee invloedssferen is het in Nederland dominantie perspectief op de oorlog in Oekraïne vreemd provinciaal.
‘Joegoslavië was geen Oostblokland.’ In de bijna dertig jaar dat ik in Nederland woon, heb ik deze zin het vaakst herhaald. Waarom kun je het verleden niet laten rusten, vragen Nederlanders me vaak, het Oostblok bestaat al sinds eind jaren tachtig niet meer. Ik wou dat ik het kon loslaten. ‘Oostblok’ was niet meer dan een term om tijdens de Koude Oorlog de groep communistische landen te benoemen die lid waren van het Warschaupact en onder controle van de Sovjet-Unie stonden. De Tweede Wereld, noemde men deze landen ook wel.
Joegoslavië was wel een communistisch land, maar maakte géén deel uit van het Warschaupact. En toch bleven heel wat Nederlanders me met overtuiging vertellen over de narigheden die wij Joegoslaven door toedoen van de USSR meegemaakt zouden hebben. In het begin twijfelde ik soms of ik me mijn leven vóór Nederland wel goed herinnerde en of ik het juist interpreteerde.
Ik bleef maar herhalen dat de Joegoslavische president Josip Broz Tito in 1961 een Non Alignment Agreement sloot met de Egyptische president Gamal Nasser en de Indiase premier Jawaharlal Nehru. Daarmee vochten ze tegen de laatste resten van kolonialisme in de wereld en probeerden ze een onafhankelijk pad in de wereldpolitiek te creëren, los van de Navo en het Warschaupact. Zo wilden ze voorkomen dat de lidstaten pionnen zouden worden in de strijd tussen de grote mogendheden. Wij, de burgers van Joegoslavië, konden tijdens de Koude Oorlog vrij en zonder problemen reizen naar de Verenigde Staten en de hele westerse wereld, maar ook naar de Sovjet-Unie. Ik vertelde dat Joegoslavië over goed onderwijs beschikte, over vakkundige mensen en de capaciteit om hoogwaardige producten te ontwikkelen, ontwerpen en produceren (ook voor de export). Er werden onder andere oceaanschepen gemaakt, zware trucks, auto’s, computers, televisies, telefoons, wapens, vliegtuigen… Ik vertelde dat ik gelukkig was in Joegoslavië, dat ik opgroeide met Amerikaanse Hollywoodfilms en met Russische literatuur en dat ik me vrij voelde. Maar mijn verhalen deden weinig bij mijn gesprekspartners. Voor hen klonken ze als een administratieve fout, die aan de realiteit – hun realiteit – niets veranderde.
Nu, met de oorlog in Oekraïne, begin ik daar meer van te begrijpen. En nu pas besef ik dat het Koude Oorlog-sentiment hier nooit echt volledig verdwenen is. Het lijkt alsof iedereen op de laatste rij en ver van de uitgang van het circus zit, terwijl op het podium alle wilde dieren zijn losgelaten. En toch zijn de meeste Nederlanders niet echt in paniek. Ze gaan er vanzelfsprekend van uit dat wij in het Westen aan de ‘juiste kant van de geschiedenis’ staan en dat lijkt bezwerend te werken. Deze premisse wordt dan ook, in allerlei verschillende vormen, herhaald alsof het een vast onderdeel van een lang geoefende eed is. Maar voor wie, zoals ik, aan de ‘verkeerde kant van de geschiedenis’ geboren en opgegroeid is en inmiddels langer aan de ‘juiste kant’ woont, is de grens tussen de ‘juiste’ en ‘verkeerde kant’ helemaal niet zo vanzelfsprekend. De westerse juistheid is voor mij niet een premisse, maar een aanname die me in de loop van deze oorlog steeds meer verontrust.
Het was 1991, Joegoslavië begon officieel uit elkaar te vallen. We hadden inderdaad complexe problemen maar ik dacht – en vele anderen met mij – dat we die samen moesten en zouden oplossen. Maar in het Westen lag de focus vooral op alle mogelijke obstakels voor politieke eenheid in Joegoslavië. Er werd niet gestreefd naar één groot en sterk gemeenschappelijk land, maar naar zeven aparte, zwakke landen. Joegoslaven moeten democratische lessen leren – als sterke separatistische krachten zich willen afscheiden, dan moet dat kunnen, zo werd er geredeneerd. Er waren in die tijd mensen die vragen stelden over waarom er in democratisch België, Spanje, Groot-Brittannië en Canada een dergelijk separatisme niet werd gesteund. Maar die geluiden verdwenen in het niets. Het was duidelijk dat de Eerste Wereld er voor zichzelf andere maatstaven op nahield dan voor de rest van de wereld.
Niemand kon het iets schelen wat wij Joegoslaven, in het begin nog de grootste groep, zelf wilden. Niet zo lang voor de oorlog geloofden we nog in broederschap en eenheid, we koesterden geen separatistische gevoelens en wilden het land het liefst als een geheel behouden. Wij en onze pacifistische ideeën werden volledig genegeerd. En onze groep werd steeds kleiner. Van de laatste rij in het circus, ver van de uitgang, keken we toe wat ons overkwam. En ondanks het feit dat de wilde beesten op het podium de boel gretig aan het overnemen waren, hoopten wij tot de laatste dag op het beste.
Wereldwijd vreesden weldenkende mensen dat een (snelle) splitsing van het land tot chaos zou leiden, maar de westerse politieke leiders waren eensgezind, haast revolutionair, in hun steun voor separatisme. Duitsland en Oostenrijk konden niet wachten om de nieuwe landen te erkennen. Snel daarna volgden Nederland en de rest. Die Eerste Wereld hield zich niet bezig met hoe onze nationalisten, voormalige gevangenen en uiteenlopende rechtse haatzaaiers – want zo’n tijd brengt immers vooral dit soort krachten naar boven – de democratie en het kapitalisme zouden invoeren en wat dat zou betekenen voor onze toekomst. Democratie en kapitalisme kwamen namelijk bij ons door dezelfde deur naar binnen en waren vanaf het begin niet meer van elkaar te scheiden.
Rusland viel eind februari Oekraïne binnen. Corona-ellende, de dreigende ecologische catastrofe, lokaal politiek en maatschappelijk onheil leken in Nederland even te verdwijnen. Alle ogen en oren werden gericht op de onbetwiste vijand: Rusland.
Het lijkt erop dat de Koude Oorlog 2.0 er zit aan te komen. De oude standpunten worden opgefrist en men gaat zonder twijfel verder met de geschiedschrijving waar we gebleven waren. Nu ben ik ook bang. Ik zie niet meer de oorlog tussen Oekraïne en Rusland, maar alleen nog de oorlog tussen het Westen en Rusland.
Telkens als ik het Nederlandse nieuws aanzet of lees, valt het me op dat wij met zoveel overtuiging en zonder aarzeling algehele globale morele eenstemmigheid over onze acties in Oekraïne uitdragen. Het is opvallend dat wij niet eens hoeven op te merken dat in de grote delen van Azië, Afrika, het Midden-Oosten en Zuid-Amerika stevig getwijfeld wordt aan de goede intenties van het Westen. De schijnheiligheid van onze moraal en onze economische belangen worden uitgeplozen, de nadrukkelijke expansie van de Navo wordt gekoppeld aan het kapitalisme en termen als ‘westers imperium’ en ‘neokolonialisme’ worden daarbij vaak gebruikt. De westerse rol in het ontstaan van de chaos in Oekraïne wordt vergeleken met de door Europa gesteunde en de door de Navo of de VS begane oorlogsmisdaden in onder andere Irak, Libië en Afghanistan. Het baart me zorgen dat wij er onvoorwaardelijk van uit gaan dat wij ontegenzeglijk de puurste en meest transparante factor in de wereldpolitiek zijn, waardoor we het ons kunnen veroorloven om de twijfels van de anderen over ons te bagatelliseren.
Ik hoor nog mijn buurvrouw een paar maanden geleden bij het buitenzetten van de vuilniszak zuchten: ‘Ik heb het gehad met de oorlog in Oekraïne, meid. Maar de hele wereld is tegen die verschrikkelijke Russen, het zal niet zo lang meer duren.’ Ik keek naar mijn buurvrouw alsof ik haar voor het eerst zag. Maar ik zei niets, dus ze draaide zich om en trok haar deur achter zich dicht. Ik had haar eigenlijk veel willen vertellen. Te veel eigenlijk. Ik herinnerde me een televisieprogramma dat ik lang geleden in het NPO-archief zag. Het was een Jeugdjournaal-achtig programma uit begin jaren tachtig, het ging over de Berlijnse Muur.
Een item dat begon met vrolijke muziek, beelden van koeien in de wei en een klaslokaal waar een beeldschoon blond meisje met vlechtjes en witte strikjes het alfabet leerde. ‘Aap, Noot, Mies…’ Van dit paradijs zwiepte de camera naar de andere kant van Europa. Achter de Berlijnse Muur veranderde de stemming, verdwenen kleuren en muziek. De zon scheen niet bij de kale school in Oost-Berlijn. Door een diepe, lege, donkere gang waarin holle voetstappen klonken, kwamen we in een klaslokaal waar een boos dik jongetje achter een grijze tafel stond. Hij had een groot rond hoofd, kleine ogen, een militair kort kapsel en ronde oortjes die uitstaken. Het afstotelijke jongetje leerde ook een alfabet: ‘Kameraad Muis, Vriendelijke Communist, Vuile kapitalist.’
Ik stond nog tussen de netjes gesorteerde vuilnis op straat en hoorde mezelf tegen de dichte deur van mijn buurvrouw zeggen dat ik bang ben dat het conflict niet snel zal eindigen.
In 1992 was Slovenië al afgesplitst, Kroatië was aan het bloeden en Bosnië had geen keuze. Joegoslavië, het land waarin wij, Bosniërs, onze verschillende etniciteiten tot een gezamenlijke, trotse Bosnische identiteit rekenden, was gehalveerd. En in wat er nog van het land over was, was geen ruimte voor ons Bosnië. Wij moesten ons ook afscheiden.
Iedereen in Joegoslavië wist dat als oorlog in Bosnië plaats gaat vinden, dat het vanwege de complexe etnische structuur fataler zal zijn dan waar dan ook op de Balkan. Verstandige mensen, zowel lokaal als internationaal, deden nog een laatste poging om de catastrofe tegen te houden. Zo werd er in Lissabon een diplomatiek vredesplan en een kaart gemaakt, waarin het land werd verdeeld onder de drie bevolkingsgroepen. Het was de enige manier om een bloedig conflict in Bosnië te vermijden. Het plan werd ondertekend door leiders van de moslims, Serviërs en Kroaten en we dachten even dat er geen oorlog zou komen. Maar de politieke top in Amerika dacht er anders over. Tien dagen na ondertekening van het Lissabon-plan vloog Warren Zimmerman, de laatste Amerikaanse ambassadeur in Joegoslavië, naar Sarajevo. Pas jaren later bleek bij de verhoren van het Tribunaal in Den Haag dat Zimmermann de Bosnische president Alija Izetbegović geadviseerd had om zich terug te trekken uit het Lissabon-plan. Volgens de Amerikanen zou Bosnië juist moeten vechten voor volledige onafhankelijkheid en Zimmerman verzekerde de Bosnische president dat Amerika in dat geval Bosnië zou steunen. Izetbegović trok zich terug.
Na bijna vier jaar oorlog, na meer dan honderdduizend doden, twee miljoen ontheemden, meer dan tweehonderd miljard euro aan materiële schade, een bruto nationaal product dat met negentig procent gekelderd was, een van de grootste braindrains in de wereld, trauma’s en gebroken families werd er in Dayton in Amerika een vredesakkoord voor Bosnië gesloten. Met een plan en een kaart die bijna identiek waren aan die van Lissabon, van net voor de oorlog.
Moslims, Serviërs en Kroaten waren dankbaar aan het genereuze en goedgezinde Amerika en het Westen überhaupt. Ook mijn medelanders waren trots en duidelijk opgelucht dat de ellende ‘daar’ uiteindelijk afgelopen was. Ze hoopten dat ze snel weer met vakantie naar de Kroatische kust zouden kunnen. ‘Wat hadden we het daar altijd leuk gehad, schone natuur, vriendelijke mensen, buitengewoon veilig. Een werkelijk prachtig land… Maar ja, communisme en gebrek aan democratie konden echt niet. Als jullie maar van de Russen af zijn.’
‘De wereld staat aan de rand van een nucleaire catastrofe, niet in het minst vanwege het falen van westerse politieke leiders om openhartig te zijn over de oorzaken van de escalerende wereldwijde conflicten. Het meedogenloze westerse verhaal dat het Westen nobel is, terwijl Rusland en China slecht zijn, is eenvoudig van geest en buitengewoon gevaarlijk’, poneerde Columbia University-professor Jeffrey Sachs op de Amerikaanse progressieve nieuwszender Democracy Now. Sachs was adviseur voor drie secretarissen-generaal in de VS, al in de jaren tachtig. Hij beargumenteerde van binnenuit dat de VS aan deze anti-Rusland- en anti-China-stemming hebben gewerkt sinds de val van de Muur. En hoe ernstig voor de veiligheid van de wereld het is dat we, in onze ondersteuning van Oekraïne, deze antagonistische aannames hanteren om diplomatieke oplossingen uit te sluiten en in plaats daarvan ons wapenarsenaal te gebruiken.
Rond dezelfde tijd gaf onze premier Mark Rutte een persconferentie na de ministerraad. Volgens hem is de politiek van Rusland ‘totaal het tegenovergestelde van beschaving, van fatsoen, en dat maakt enorme indruk en juist daarom is het ook zo belangrijk om ook aan de vooravond van zo’n zomerreces nog maar eens met elkaar te onderstrepen hoe belangrijk het is dat wij Oekraïne en de Oekraïners niet in de steek laten. (…) Bijvoorbeeld op het gebied van de levering van zware wapens.’ Rusland is ‘een directe bedreiging voor onze veiligheid hier en daarom moeten we bereid zijn, met de sancties, met de wapenleveranties, met de humanitaire steun en alle andere dingen, om Oekraïne te blijven steunen. Die is onmisbaar en gaat uiteindelijk ook over onze manier van leven, over onze beschaving, over wat we hier hebben opgebouwd, in dit deel van de wereld, en over onze veiligheid.’
Er kwamen geen vragen over van Nederlandse journalisten (behalve eentje, zijdelings, over onze gasvoorraden). Er werd op geen enkele manier getwijfeld aan de woorden van onze premier, niet over de vraag hoe reëel de Russische bedreiging voor ons is; niet over de vraag of wapens echt de enige oplossing zijn; niet over de vraag of er iets is wat we aan deze kant kunnen doen om diplomatieke wegen weer te openen; niet over de mogelijke fatale consequenties van onze acties voor Oekraïners, voor ons en voor de rest van de wereld.
In 1993 vluchtte ik naar Nederland. Wij, het voormalig broedervolk van de Joegoslaven, waren thuis nog druk bezig om elkaar uit te moorden. Ik kon nog niet begrijpen hoe dat mogelijk was, maar ik was zeker dat het terecht was om ons als primitievelingen uit een achterlijke uithoek van de wereld neer te zetten. Het voelde dan ook terecht dat men in Nederland maar selectief naar mijn verhaal kon luisteren. Ik hield me klein, was vooral dankbaar dat ik hier mocht wezen en leerde over mijn nieuwe land aan de juiste kant van de geschiedenis.
Het is nu eind 2022. Al negen maanden gaan dagelijks mensen dood in Oekraïne. Al acht jaar in Jemen, al twee jaar in Ethiopië, in Afghanistan, Syrië, Gaza, vallen op dit moment doden, mensen proberen te vluchten, families en vriendschappen vallen uit elkaar, trauma’s voor de volgende drie generaties worden ontwikkeld. Het Westen is linksom of rechtsom verwikkeld in al deze conflicten.
Met de dag leer ik meer over mijn medelanders. Hoe graag ze het goed willen doen. Maar ook dat ze het liefst apolitiek willen zijn. Ik leer ook dat ze oprecht geloven dat hun verspreiden van democratie de wereld beter zal maken. Terwijl ze over zichzelf graag denken dat ze dwars zijn, aanvaarden Nederlanders juist bijzonder snel een situatie. Dat ze te lang te goed geleefd hebben en dat ze zich eigenlijk een ander leven niet kunnen voorstellen. En hoe kritisch ze ook over hun regering mogen zijn, geloven ze alsnog dat ze het uiteindelijk allemaal goed gaan doen. Ik leer ook dat een democratische regering en democratische media tijdens een oorlog nogal op de zo gevreesde communistische regering en media lijken – naarmate er meer algemene consensus nodig is, intensiveren ze hun druk om homogenisering en unificatie van de publieke politieke opinie te creëren.
‘Joegoslavië was geen Oostblokland.’ In de bijna dertig jaar dat ik in Nederland woon, heb ik deze zin het vaakst herhaald. Waarom kon ik het verleden niet laten rusten, vragen Nederlanders me vaak. Ik wou dat ik dat kon.
NOS meldt:
Huidig NPO-directeur Video Frans Klein was jarenlang als mediadirecteur van de VARA verantwoordelijk voor DWDD. Tegen de Volkskrant zei hij onder meer dat hij zag dat het heftig was. "Natuurlijk liepen we het risico dat mensen iets te veel vermalen raakten in deze situatie. Daar hebben we op onze manier aandacht aan proberen te besteden. In retrospectief misschien onvoldoende."
Een NPO-woordvoerder wil niet zeggen of in het onderzoek dat nu wordt ingesteld ook wordt gekeken naar de positie van Klein. "Het is te vroeg om daar iets over te zeggen."
Die Frans toch, 'Natuurlijk liepen we het risico dat mensen iets te veel vermalen raakten in deze situatie.'
'Iets te veel vermalen,' dus iemand 'vermalen' was niet erg, zolang het niet 'teveel' was. Deze is ook leuk: 'Het is te vroeg' voor de NPO om 'iets te zeggen,' of het optreden of het gebrek eraan van 'onze' Frans 'gekeken' zal worden. Het AD:
Als Frans Klein niet snel opstapt als directeur content, maakt de NPO zich volslagen ongeloofwaardig. Voorzitter Frederieke Leeflang heeft een veilige werkomgeving hoog in het vaandel staan, zei ze na de onthullingen over The Voice. Nu is het tijd de daad bij het woord te voegen. Klein heeft de medewerkers van DWDD maar in zekere zin ook Matthijs, die overduidelijk niet met de druk en de spotlights kon omgaan of gewoon een weeffout in zijn karakter heeft, vreselijk in de steek gelaten.
Dat het MH17-Proces een politiek proces zou worden was al vier dagen na het neerstorten duidelijk toen de latere P.C. Hooftprijswinnaar Bas Heijne in NRC Handelsblad de Russen de schuld gaf zonder ook maar over één bewijsstuk te beschikken. Niet alleen deze opiniemaker beschuldigde de Russen de daders te zijn, maar ook de rest van de commerciële polderpers, de polderpolitici en de poldermassa was er heilig van overtuigd dat Russen de schurken waren. Dit wordt nog eens bewezen door het voorheen protestants christelijke dagblad Trouw dat gisteren, vrijdag 18 november 2022, op de voorpagina opende met de kop 'Rechter erkent rol Rusland bij MH17-ramp,' om vervolgens het begrip erkennen nog eens vier keer te herhalen.
Het woordenboek erbij: erkennen: 'zeggen dat iets zo is terwijl iemand dat vaak eerst niet wilde toegeven.' Wie is in dit geval die 'iemand'? De 'rechter'? Nee, want die heeft niet eerst ontkent om nu 'toe te geven.' Wie dan? De objectieve pers? Nee, want die had haar vonnis al gegeven, zonder juridisch onderbouwde bewijzen. De volksvertegenwoordiging? Nee, want die durft in dit soort zaken de massa niet tegen te spreken, nadat die eerst door de media is opgejut. Wie 'erkent' dan? Nogmaals Trouw dat de 'Internationaal strafrechtdeskundige Marieke de Hoon' citeert. Zij zegt dat 'de nabestaanden van de 298 verongelukte inzittenden eindelijk erkenning krijgen.' Hoe weet zij dat? Waren al deze nabestaanden er heilig van overtuigd dat de Russen het gedaan hadden? Op grond waarvan waren zij allen die mening toegedaan, volgens Trouw en Marieke de Hoon? Trouwens, zijn er ook dissidenten onder hen?
Stel dat zonder rechterlijke uitspraak alle 'nabestaanden' de mening waren toegedaan dat de Russen het gedaan hadden, zoals Trouw en Marieke de Hoon beweren, dan is de vraag waarom zij tot die conclusie waren gekomen? Door de poldermedia natuurlijk, er is domweg geen ander antwoord mogelijk.
Waarom waren mijn collega's van het begin af aan ervan overtuigd dat de Russen de daders waren? Dit nu laat zien dat de MH17-Proces vanaf aanvang een politiek proces was. Zonder het te beseffen demonstreren de Nederlandse mainstream-media hoe tendentieus hun berichtgeving ook in dit geval is geweest. Het gaat de pers om hoge oplages en kijk- en luistercijfers. Haar eigen overleven staat op het spel. Het publiek moet bovenal en allereerst behaagd worden, zodra mijn collega's hebben bepaald wie de schurken zijn. Het MH17-Proces was helaas van dag 1 een politiek proces. Maar dat zal de commerciële pers nooit 'erkennen.'
Motie om topsalarissen EU-functionarissen niet te verhogen verworpen: PvdA steunt (aanzienlijke) loonsverhoging Timmermans.
Zelfs de Duitse propagandist Julian Röpcke, werkzaam voor de beruchte Russofobe publicatie BILD kan er niet omheen.
'Oekraïense soldaten schoten blijkbaar tientallen Russische krijgsgevangenen neer.
Het incident moet natuurlijk worden onderzocht en opgehelderd in het kader van de rechtsstaat.'
Uiteraard noemt hij dit een 'incident' terwijl het meer regel dan uitzondering is 😡
https://twitter.com/JulianRoepcke/status/1593523531840733184
I am pleased to offer readers a glimpse at how Iranian television frames discussion of one of the past week’s most fraught issues in international affairs: the missile strike on Poland that was intended by its authors at Ukraine’s air defense command to trigger invocation of NATO’s Article 5, leading to a hot war between the Alliance and the Russian Federation.
In this brief video, I pointed out that the Russians’ characterization of this incident as an intentional ‘provocation’ rather than an accident has been ignored by Western media. However, as talks shows on Russian state television are bringing out, there are good reasons to consider what happened as a well planned as opposed to fortuitous event coming as it did when the G20 was still assembled in Bali and when a barrage of Russian cruise missile attacks on energy infrastructure across the country was continuing.
Russian experts have noted that the S300 air defense missiles can in fact be flown in two modes: to shoot down aircraft or as a ground to ground missile. In the former mode, its inbuilt self-destruct mechanism is activated, so that if it misses its target in the air, it can cause no damage when it falls back to earth. In the second mode, the self-destruct mechanism is switched off so that the explosive charge can be detonated upon impact with earth. It was precisely in the second mode that the S300 which came down in Poland was flying, meaning that the damage and loss of life which occurred was planned by the launch team.
I use this opportunity to bring to readers’ attention another key point about Russian military operations over this past week, namely that during what Mr. Blinken and other American or European spokesmen have called the ‘barbarous’ Russian air assault on Ukraine not a single person died on the ground. This speaks to the very precise operation of the Russian attack missiles and those programming them. This contrasts sharply with the indiscriminate missile and artillery attacks by Ukraine on towns and settlements of the Donbas this past week using American-supplied howitzers which caused loss of several lives and heavy injuries to still more civilians.
©Gilbert Doctorow, 2022 See link to Press TV: https://www.youtube.com/watch?v=JJiSBzM35jE&t=5s
2 NOV, 01:45
THE HAGUE, November 1. /TASS/. The Dutch court may exonerate Oleg Pulatov and find three other defendants guilty of being involved in the 2014 MH17 Boeing crash in Donbass, says Eric van de Beek, a Dutch reporter and the author of a book about the 2014 tragedy.
According to the reporter, the Dutch government, mass media and representatives of Dutch relatives of the victims exerted a huge pressure on the court.
"But there’s pressure from the lawyers of Pulatov as well. If the court finds the four men guilty, Pulatov will probably appeal. The easiest way out for the court will therefore be to absolve Pulatov and to sentence the other three men. This is what I think will happen," van de Beek told TASS.
Van de Beek closely followed the court proceeding and attended all 68 court hearings within the case. In 2021, the published a book entitled "MH17: de onderste steen" ("MH17: the bottom of things"), based on over 2,000 sources, including case materials, documents, including confidential ones, readouts of debates in the Dutch parliament and interviews.
Without solid evidence
According to Van de Beek, the prosecution provided "no convincing evidence, let alone conclusive evidence that the four men who are standing trial are guilty."
In particular, a lot remains unclear around the anti-air system itself. According to Dutch military intelligence agency papers, Western intelligence agencies registered no Russian Buk systems in eastern Ukraine, he noted. And the Dutch Institute of forensics was unable to provide an unambiguous conclusion that the Buk system was a Russian one, van de Beek said, adding that only the National police attributed the system to Russia in its report.
"The lawyers have severely criticized the police investigation. Very convincingly. The Prosecution Service made no effort to counter their criticism," the reporter said, adding that even if a Russian Buk system was on the territory under the rebels’ control, there is no convincing evidence that the Boeing was downed by this particular vehicle,
"It might as well have been a Ukrainian air defense system," the reporter believes.
He also pointed out that, in 2018, the Joint Investigative Team presented fragments of the missile that probably downed the plane. According to the Russian Defense Ministry, the fragments belonged to a missile, shipped to Ukrainian air defense forces in December of 1986. However, the prosecution removed them from the list of evidence, claiming that it is impossible to determine, when and how the fragments ended up in that region.
According to the JIT, the MH17 flight was downed by a missile with a 9N314M payload.
"This particular type contains 1870 bowtie particles. Only two of them were found, one in the body of the captain and another in the plane. No bowtie shaped holes were found in the skin of MH17, and this is very strange, for experiments from both JIT and Almaz-Antey have shown such holes should be visible," van de Beek said.
"The four men who are standing trial are not suspected of having ‘pushed the button’ or having ordered to shoot. They are suspected of having ordered the Telar and having facilitated the transport and security. JIT still doesn’t know who are the main perpetrators," he noted.
Questions for the relatives
It is also strange that Dutch relatives of the victims did not join the German relations, who filed a complaint to the European Court of Human Rights against the Ukrainian government for not closing its airspace.
"From documents I acquired I learned that the relatives were offered a no cure no pay arrangement to sue Russia. No such arrangement was offered to sue Ukraine," van de Beek said, adding that Dutch relatives were advised against suing Ukraine, because Dutch investigators are dependent on their Ukrainian colleagues in JIT to bring those who shot down MH17 to justice.
https://tass.com/world/1531189
Conclusie van de Britse decumentaire maker en journalist Graham William Phillips over de MH17 Affaire:
An aircraft investigation is a multi-faceted operation, involving the assimilation of multiple, and varied, information - from witness statements to detailed scientific study, tests, simulations. That is how answers which can be accepted as universal truths, are arrived at, from Lockerbie, to TWA Flight 800, to Swissair Flight 111.
Achter de schermen van het populaire programma De wereld draait door(2005-2020) heeft jarenlang een angstcultuur geheerst door grensoverschrijdend gedrag van presentator Matthijs van Nieuwkerk. Dat stellen tientallen oud-medewerkers vanavond in de Volkskrant, dat maandenlang onderzoek deed naar de cultuur bij de NPO-talkshow.
Motie om topsalarissen EU-functionarissen niet te verhogen verworpen: PvdA steunt (aanzienlijke) loonsverhoging Timmermans.
Zelfs de Duitse propagandist Julian Röpcke, werkzaam voor de beruchte Russofobe publicatie BILD kan er niet omheen.
'Oekraïense soldaten schoten blijkbaar tientallen Russische krijgsgevangenen neer.
Het incident moet natuurlijk worden onderzocht en opgehelderd in het kader van de rechtsstaat.'
Uiteraard noemt hij dit een 'incident' terwijl het meer regel dan uitzondering is 😡
https://twitter.com/JulianRoepcke/status/1593523531840733184
