Obama 53

'The pacifier’s conflict

Will Barack Obama bring about real change in US foreign policy?
By Paul J. Balles

6 December 2008

Paul J. Balles contrasts Barack Obama’s original stance against the Iraq war with his recent appointment of hawks for vice-president, secretary of state and secretary of defence, and wonders which persona Obama will assume upon becoming president.
Either President-elect Barack Obama is going to be found guilty of a clever bait and switch manoeuvre or many people around him are going to have to eat crow.

Here's the bait: starting in an October 2002 rally in Chicago's Federal Plaza, Obama declared his opposition to what he called a "dumb war”. In the US Senate, he voted against it. Throughout his campaign, he reminded his audiences that he opposed the war in Iraq.

Next, the possible switch: If Obama fails to bring the troops home, he will engender something close to a riot among the progressives and the left-of-centre Democrats opposed to the war.

If, as the new "decider-in-chief", he turns "bait" into action, Obama will have most of his chosen appointees humbled, eating their own words and reversing their earlier positions.

As Jonathan Martin has noted:
Vice-President-elect Joe Biden initially backed the war in Iraq and has supported other military interventions in his long Senate career. Sen. Hillary Rodham Clinton also supported the Iraq war resolution, a vote that Obama framed as a critical failure of judgement during the primary. She's also taken a harder line on Iran than the president-elect-and is in line to be his secretary of state.
Martin, political writer for Politico and the National Review, added:
Jim Jones, a retired Marine general who advised Clinton, Obama and John McCain during the campaign and has refused to disclose his partisan leanings, is slated for National Security Adviser. And running the Pentagon? For at least the first year of his administration, it's virtually certain that the new president will retain Robert Gates – the secretary of defence appointed by President Bush.
Surely, with 133 members of the House of Representatives and 23 senators who voted against the war, Obama could have chosen experienced lawmakers who made the right foreign policy decision in 2002.

In his speech before Congress opposing the Iraq war Obama said:
I don't oppose all wars. What I am opposed to is a dumb war. What I am opposed to is a rash war. What I am opposed to is the cynical attempt by Richard Perle and Paul Wolfowitz and other armchair, weekend warriors in this administration to shove their own ideological agendas down our throats, irrespective of the costs in lives lost and in hardships borne.
Fully aware of the politics involved in the Bush administration's push for war, Obama added:
What I am opposed to is the attempt by political hacks like Karl Rove to distract us from a rise in the uninsured, a rise in the poverty rate, a drop in the median income, to distract us from corporate scandals and a stock market that has just gone through the worst month since the Great Depression.
The foresight reflected in that part of Obama's speech in 2002,seems nothing less than prophetic of what he would focus on in 2007 and 2008 to win the election to the US presidency. 

Conflict resolutions aren’t simple; however, and they’re never easy. In some ways, it seems as if Obama is purposely creating conflicts through his attempts to create auras of non-partisan politics. He should look back to the sessions before the vote on the Iraq war resolution passed. Despite his well-reasoned speech in the Senate, he only managed to recruit one Republican senator.
'

Lees verder: http://www.redress.cc/americas/pjballes20081206

De Israelische Terreur 475

Hebron settlers take their fight into Israel

Far-right plans march into Arab town
By Jonathan Cook in Nazareth
 
6 December 2008



Jonathan Cook describes how the Israeli far-right, in the form of the fascist Jewish National Front, is planning to expand its campaign of racial incitement from its present hub in Hebron in the occupied West Bank to towns in Israel where there is an Israeli-Arab population.

Extremist settler groups currently involved in violent confrontations with Palestinians in the centre of Hebron have chosen their next battleground, this time outside the West Bank.
 
A far-right group know as the Jewish National Front, closely associated with the Hebron settlers, is preparing to march through one of the main Arab towns in northern Israel. The march, approved by the Supreme Court back in October, is scheduled to take place on 15 December, the group announced this week.
 
The police are expecting to deploy thousands of officers to prevent trouble, and have limited the number of Front members participating to 100. The march will not enter the heart of the city, say police, though it is not yet clear whether Front members will be allowed to carry the guns most have been issued as settlers.
 
The Front says it will wave Israeli flags in what the group has dubbed a demonstration of “Jewish Pride” through Umm al-Fahm, home to nearly 45,000 Palestinian citizens of Israel.
 
The Front’s main platform is the expulsion of all Palestinians from what it calls “Greater Israel”, which also includes the West Bank and Gaza. It skates close to illegality with veiled suggestions that Palestinian citizens of Israel should also be ethnically cleansed.
 
“We will march through Umm al-Fahm with flags to send everyone a message that the Land of Israel belongs to us,” Baruch Marzel, the Front’s leader, declared.
 
The move has aroused furious opposition from local residents and the leadership of the Palestinian minority. Jamal Zahalka, an Arab member of the parliament, called the court decision a “legitimization of racism”: “We will use our right of protest and defend Umm al-Fahm from these fascists and racists.”
 
It is not the first time that Umm al-Fahm has attracted the interest of Israel’s far-right.
 
The Kach party – led by Rabbi Meir Kahane – held a similar march in 1984, the year it won representation in the Israeli parliament for the first time. A decade later the movement, which organized attacks on Palestinians, was outlawed as a terrorist organization.
 
However, the banning of Kach has been laxly enforced. Several former Kach leaders, including Mr Marzel, himself a Hebron settler, have reinvented the group as the Jewish National Front. Mr Marzel has made several unsuccessful attempts to stand for parliament, and is due to run again in February.
 
The march through Umm al-Fahm is partly intended as an election ploy, according to Jafar Farah, of the Arab political lobby group Mossawa.
 
“The actions of the settlers from Hebron have not been generally popular with Israeli Jews. Through this provocation in Umm al-Fahm, the Front hopes that it can win greater sympathy from the public.”
 
Marzel has conducted similar stunts before against Palestinian citizens, who constitute a fifth of the Israeli population. His supporters have marched in the Arab town of Sakhnin in the Galilee and through an Arab neighbourhood of the “mixed city” of Jaffa.


Lees verder: http://www.redress.cc/palestine/jcook20081206

Obama 52

CounterPunch Diary
Honeymoans From the Left
By ALEXANDER COCKBURN

A month after he won the White House Barack Obama is drawing a chorus of approval from conservatives who spent most of this year denouncing him as a man of the extreme left. “Reassuring”, says Karl Rove, of Obama’s cabinet selections. Max Boot, a rabid right-wing commentator, confesses, "I am gobsmacked by these appointments, most of which could just as easily have come from a President McCain." In Murdoch’s Weekly Standard, mouthpiece of the neocons, Michael Goldfarb reviewed Obama’s appointments and declared that he sees “nothing that represents a drastic change in how Washington does business. The expectation is that Obama is set to continue the course set by Bush in his second term."
But on the liberal-left end of the spectrum, where Obama kindled extraordinary levels of enthusiasm throughout his campaign, the mood is swiftly swinging to dismay and bitterness. “How… to explain that not a single top member of Obama's foreign policy/national security team opposed the war?” Katrina vanden Heuvel, editor of The Nation, asked last Monday. She went on, “For Obama, who's said he wants to be challenged by his advisors, wouldn't it have made sense to include at least one person on the foreign policy/national security team who would challenge him with some new and fresh thinking about security in the 21st century?”
“How nice, how marvelously nice it would be,” wrote the left-wing historian William Blum sarcastically here on the CounterPunch site last week, “to have an American president who was infused with progressive values and political courage.” Blum speedily made it clear that in his estimation Obama is not endowed with these desirable qualities: “He's not really against the war. Not like you and I are. During Obama's first four years in the White House, the United States will not leave Iraq. I doubt that he'd allow a complete withdrawal even in a second term. “
Similar sentiments came from another popular left-wing reporter, Jeremy Scahill, who wrote here on Tuesday, “The assembly of Hillary Clinton, Robert Gates, Susan Rice and Joe Biden is a kettle of hawks with a proven track record of support for the Iraq war, militaristic interventionism, neoliberal economic policies and a worldview consistent with the foreign policy arch that stretches from George HW Bush's time in office to the present.”
Suddenly a familiar specter is shuffling back under the spotlights. A long piece on Obama’s foreign policy advisors last Tuesday carried the headline, “Are Key Obama Advisors in Tine with Neocon Hawks who wants to Attack in Iran.” The author is Robert Drefuss, a level headed leftish commentator. He sketched in the political backgrounds of advisers to Obama and concluded that “Tony Lake, UN Ambassador-designate Susan Rice, Tom Daschle, and Dennis Ross, along with leading Democratic hawks like Richard Holbrooke, close to Vice-President-elect Joe Biden or Secretary of State-designate Hillary Clinton -- have made common cause with war-minded think-tank hawks at the Washington Institute for Near East Policy (WINEP), the American Enterprise Institute (AEI), and other hardline institutes.” 
These Obama-hawks, Dreyfuss gloomily told his readers, reckon that talks with Iran about its nuclear program will fail. On the heels of this failure they urge “a kinetic action” in the form of a savage bombing campaign by the US Air Force.

Lees verder: http://www.counterpunch.org/

De Israelische Terreur 474

Vanmiddag las ik nogmaals een stuk uit The Road Map to Nowhere. Israel/palestine since 2003, geschreven door wijlen Tanya Reinhart, een bewonderenswaardige, dappere joods-Israelische vrouw, hoogleraar, die al heel lang de terreur van de Israelische bezetting en belegering aan de kaak had gesteld, zonder dat de Nederlandse commerciele massamedia daar belangstelling voor hadden getoond. Die kwamen telkens weer met dezelfde propagandisten van het CIDI opdraven. En waarom werd Tanya Reinhart niet gehoord? Het antwoord is simpel, de strekking van haar verhaal was dezelfde als die van de demissionaire premier van Israel, Ehud Olmert.

Zolang de bij-apen in de Nederlandse commerciele massamedia nog niet doorhebben dat de hoofdapen in de VS een andere toon beginnen aan te slaan, blijven ze doorgaan met de oude propaganda. U moet nu opletten wat de bij-apen de komende tijd gaan doen. Ik voorspel u dat ze de komende maanden gaan draaien. Overigens is wat de Olmert zei niet nieuw, het enige nieuwe was dat hij het zei: ''In a few years, my grandchildren will ask what their grandfather did, what kind of country we have bequeathed them.... We have a window of opportunity -- a short amount of time before we enter an extremely dangerous situation -- in which to take a historic step in our relations with the Palestinians and a historic step in our relations with the Syrians. In both instances, the decision we have to make is the decision we've spent forty years refusing to look at with our eyes open.
We must make these decisions, and yet we are not prepared to say to ourselves, "Yes, this is what we must do." We must reach an agreement with the Palestinians, meaning a withdrawal from nearly all, if not all, of the [occupied] territories. Some percentage of these territories would remain in our hands, but we must give the Palestinians the same percentage [of territory elsewhere] -- without this, there will be no peace. Including Jerusalem? Including Jerusalem.'

De journalistiek bestaat uit lakeien en hoerenlopers. Maar ja, dat waren en deden de priesters vroeger ook, toen iedereen nog in iets anders geloofde.

De Israelische Terreur 473

'Gaza's hungry children
by Eric Beauchemin

The Gaza Strip has been under an Israeli blockade since the Islamic group Hamas seized control of the territory last year. But since early November, Israel has completely sealed off the territory in response to Palestinian rocket attacks.
It has opened the border only three times to allow in essential humanitarian aid. UNRWA, the United Nations relief agency that distributes food to half of Gaza's 1.5 million residents, says it will soon run out of supplies. But even before the closure, many children in Gaza were going hungry.

Eric Beauchemin reports:

Some 60 mothers with their babies and small children are crammed into a room at a feeding centre near the centre of Gaza City. Many of the children are severely malnourished, with some even suffering from rickets and anaemia.
They remind me of babies and children I have seen in war zones in Africa.
One of the mothers who comes here every other day with her daughter is 34-year-old Faria al Bobali.
"My 10-month-old daughter is malnourished and much too small for her age. I used to breastfeed her, but I had to stop because I myself am malnourished.
UNRWA started giving me milk for her and my other children, but then they stopped providing this milk.
Now I buy a bit of yoghurt whenever I can afford it. When I don't have any money, I break up little pieces of bread and soak them in tea. That's what I have to feed my daughter."
Rising malnutrition
Faria al Bobali's husband lost his job six years ago, and the family depends on handouts from the United Nations to survive. But the UN only provides 60 percent of people's daily needs. And with nine out of ten Gazans living below the poverty line, people simply can't afford to feed their - often large - families.
Independent research backs up what the director of the feeding centre, Dr Adnan Alwahaidi (pictured left), is seeing: alarming levels of malnutrition amongst babies in Gaza.
"We found that there is an unprecedented increase in stunting in Palestinian children aged between 6 and 36 months. It's now reached 10.4 percentage, whereas a decade ago it was half that amount.
I'm mentioning stunting because it's the best indicator of a child's chronic exposure to malnutrition. It gives you the clear picture on how severely malnutrition is affecting children and how long this has been going on."
Long-term effects
The International Red Cross says that chronic malnutrition is increasing throughout the Gaza Strip. In a report leaked last month, it said that Gazans are cutting the quality and quantity of meals, and this is leading to alarming deficiencies in iron and vitamins A and D.
All this, in turn, says the Red Cross, could affect people's health and well-being in the long term. Dr Alwahaidi is particularly concerned about the effects on Gaza's children. "A child with malnutrition - whether mild, moderate or severe malnutrition - is prone to a wide variety of illnesses because their immune system is poor.
They are more likely to suffer from chronic illnesses that will affect their life quality and their productivity in future. This will have untold consequences for Gaza and its people. These malnourished children need support now."

"Since the siege there is much less produce available, and prices have increased dramatically. A kilo of tomatoes, for instance, now costs three times more than in May 2007."
Most people can no longer afford to purchase fresh fruit and vegetables because 90 percent of Gazans now live under the poverty line.'

Zie: http://www.rnw.nl/internationaljustice/specials/HumanRights/

081202-children-hungry-gaza

Yariv Mozer 2

In een vertaald interview afgedrukt door The New York Review of Books verklaart premier Ehud Olmert van Israel:

'In a few years, my grandchildren will ask what their grandfather did, what kind of country we have bequeathed them.... We have a window of opportunity -- a short amount of time before we enter an extremely dangerous situation -- in which to take a historic step in our relations with the Palestinians and a historic step in our relations with the Syrians. In both instances, the decision we have to make is the decision we've spent forty years refusing to look at with our eyes open.

We must make these decisions, and yet we are not prepared to say to ourselves, "Yes, this is what we must do." We must reach an agreement with the Palestinians, meaning a withdrawal from nearly all, if not all, of the [occupied] territories. Some percentage of these territories would remain in our hands, but we must give the Palestinians the same percentage [of territory elsewhere] -- without this, there will be no peace.'

Vorige week interviewde ik de joods-Israelische filmmaker Yariv Mozer over zijn aangrijpende documentaire My First War. Hij zei tegen me over de Libanonoorlog in 2006: ‘Volgens de definitie van het leger vochten wij tegen een guerrillastrijdkracht, maar in feite streden we tegen iets heel anders. We vochten tegen mensen die in een ideaal geloven, ze hebben een doel, ze bezitten waarden en zijn bereid ervoor te sterven. Net als de eerste generatie Israëli’s. Wat dat betreft lijkt Hezbollah op de zionisten van het eerste uur. Daarentegen zijn joods-Israëli’s in steeds minder gaan geloven, wij lijken niet meer bereid te zijn zonder voorbehoud voor een ideaal te sterven. Bovendien zijn er in Israel geen echte leiders meer, er is veel corruptie, we hebben geen legercommandanten meer naar wie we opkijken en in wie we vertrouwen hebben. Uit de reacties van de militairen aan het front blijkt ook dat niemand wist wat eraan de hand was, en waar we voor vochten, dat de situatie ''veel complexer is dan we verwacht hadden'', zoals een hen in de film zegt.

Hezbollah stuurt uiterst gemotiveerde mensen naar het front die niet bang zijn te sterven en die hun leiding respecteren. Dat ontbreekt bij ons. Het enige dat we ontdekten was dat hoe langer de oorlog duurder hoe groter de chaos bij ons was. ''Een zinloze oorlog waarvan wij de slachtoffers zijn geworden'', zegt een ander voor de camera. Het was één grote desorganisatie, we waren in de steek gelaten soldaten, zonder informatie waar we nu echt voor vochten, te midden van totale chaos. De opdrachten veranderden drie, vier keer per dag. ''Er is geen vertrouwen meer, de bevelen zijn krankzinnig'', dat besef was alom. Een moeder die als journaliste aan het front werkte zei tegen me: ''Wij sturen kinderen uit om te sterven.'' Er is geen doel waarvoor we vechten, en daardoor ontbreekt de motivering. Wij hebben ons land al, wij hoeven niet andermans gebied te bezetten en te stelen. Wij moeten de Palestijnen op de West Bank en de Gazastrook met rust laten, we moeten hun geconfisqueerde gebied teruggeven, wij hebben er geen enkel recht op, we moeten vrede sluiten. De Israëlische bevolking is na al die jaren gevechtsmoe, vergeet ook niet dat ons leger grotendeels uit burgers bestaat die ineens worden opgeroepen, veel soldaten lijden aan post traumatische stress disorder, de Israëlische samenleving is uitgeput. Hoe kun je van gewone mensen verwachten dat ze sterven voor de geopolitieke belangen van anderen. Ik ben er zeker van dat de burgers die als reservisten in 2006 vochten niet zo makkelijk naar een volgende oorlog zullen vertrekken. Ze zitten nog vol trauma’s van de vorige oorlog.'

Dit is de situatie anno 2008. Israel heeft de strijd verloren, het streven naar hegemonie en naar expansionisme is mislukt. De vraag is alleen hoeveel doden het negeren van dit besef nog gaat kosten. Israel is gevechtsmoe, degenen die hier in het westen consequentieloos en onvoorwaardelijk achter de extremistische tak van het zionisme staan, gedragen zich misdadig. De oproep om Iran te vallen is niets anders dan kranzinnigheid. En even krankzinnig en misdadig is de beloning die Israel voor zijn extremisme al die jaren kreeg van onder andere de Europese Unie, de militaire, politieke, economische en diplomatieke steun. Het is het christelijke Westen dat nu al meer dan een halve eeuw uit schuldgevoel en politiek opportunisme Israel gebruikt als een huurlingenstaat, die overal ter wereld de smerige klussen opknapt om zo de westerse economische belangen veilig te stellen.

Dit schreef de joodse filosofe Hannah Arendt in oktober 1945 in het essay Het Zionisme Bij Nader Inzien: “Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing... Een dergelijke onafhankelijkheid, zo werd geloofd, kon het joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ''hofjoden'' die machtsbeluste vorsten financieel ten dienste stonden, SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen… Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn… Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?”

Maar de dingen die u nu leest zijn zaken waarover het CIDI, de volgens Haaretz 'pro-zionistische lobbygroep' zo veel mogelijk zweeg. De vraag is nu: waarom? Welk doel dachten de CIDI-propagandisten te dienen? De medewerkers van het CIDI, die ver van het front leefden, konden hun propaganda consequentieloos verspreiden. Het waren anderen die moesten sterven voor de idealen die het CIDI zei uit te dragen.

Miljonair Fair

Socialisme voor de rijken. Miljardensteun van de Staat.


'Een zeer belangrijke demonstratie, op de plek waar ik mijn hele leven gewoond heb. Het wordt waarschijnlijk niet al te groot (100+ mensen) maar er komt zeer veel media - het heeft zelfs al in de Wall Street Journal gestaan (http://blogs.wsj.com/wealth/2008/12/01/from-the-bad-timing-department-the-millionaire-fair/?mod=rss_WSJBlog)!

Donderdag 11 december; 19:30, entree van het Holland Complex van de RAI in Amsterdam
Protest tegen de Miljonair Fair Laat de rijken de crisis betalen!
Namens: Comité 'Protest tegen de Miljonair Fair' bestaande uit Amsterdam Anders/ De Groenen, de Bijstandsbond, DIDF, HTIB, de Internationale Socialisten, KMAN, SP Amsterdam en de Universitaire Activisten.

Van 11 tot 15 december vindt de Miljonair Fair plaats in de RAI. Dit'luxueus shoppingparadijs' staat symbool voor de groeiende klooftussen rijk en arm. Terwijl miljoenen niet-miljonairs zich grotezorgen maken over de gevolgen van de economische crisis, weten anderenvan gekkigheid niet wat ze met hun bergen geld moeten doen. Dezeabsurde tegenstelling schreeuwt om protest. Daarom roept het Comité'Protest tegen de Miljonair Fair' op voor een luidruchtige actie bijde opening op 11 december: Laat de rijken de crisis betalen!In 2007 waren er maar liefst 118.200 miljonairs in Nederland, eentoename van bijna 10 procent ten opzicht van 2005. Wereldwijd steeghet aantal miljonairs met 14,3 procent. Samen bezitten zij 40,7biljoen dollar. Tegelijkertijd neemt de armoede explosief toe. Hetaantal mensen dat wereldwijd op de rand van armoede leeft, is in deafgelopen twee jaar verdubbeld. Een op de vier mensen moet rondkomenvan 1,25 dollar per dag. Ook in Nederland hebben steeds meer mensenmoeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Ruim 176.000 Nederlandsehuishoudens hebben problematische schulden.Een exclusieve groep mensen heeft heel andere zorgen. Die hebbenzichzelf dusdanig verrijkt dat ze gewoon niet meer weten wat ze met aldat geld moeten doen. Voor hen is de Miljonair Fair in het levengeroepen. Volgens de aankondiging is dit 'een evenement waar deabsolute top van de internationale luxe-industrie bijeenkomt om demeest exclusieve producten en diensten te presenteren aan eenselectief publiek'. Veilig afgeschermd van de plebs kunnen de rijkenzich hier ongestoord wentelen in weelde, van de duurste auto's tot dechicste haute-couture.Het schrille contrast tussen de Miljonair Fair en de dagelijkserealiteit van gewone mensen, zegt veel over wat er mis is met dezewereld. Het kan anders. Welvaart zou gebruikt moeten worden voor debehoeften van de vele miljoenen niet-miljonairs, niet voor de luxueuzeuitspattingen van de 'rich and famous'. De sommen geld die op ditsoort elitefeestjes omgaan kunnen volgens ons beter benut worden.Hogere belasting voor de superrijken en topbestuurders zou hetmogelijk maken de mensen te steunen die hun baan of pensioen dreigente verliezen door de crisis.Daarom roepen we op voor een luidruchtig en kleurrijk protest bij deopening van de Miljonair Fair. We willen een open, vreedzame actiewaar jong en oud aan deel kan nemen. Kom donderdag 11 december om19:30 naar de entree van het Holland Complex van de RAI in Amsterdam.Neem spandoeken, borden, fluiten, vlaggen, potten en pannen mee. Hoemeer mensen hoe duidelijker de boodschap: Laat de rijken de crisisbetalen!Ondersteun je de oproep of wil je je als organisatie aansluiten? Mail dan naar protesttegendemiljonairfair@gmail.com.'

Honger in de Wereld 4

'Our hungry planet: A time of want
By MATT McKINNEY, Star Tribune
Last update: December 3, 2008 - 6:19 AM

As world hunger worsened this past year, some blamed countries that limited trading and began to hoard food. Others blamed free trade policies.
SAMPOAH VILLAGE, CAMBODIA

Some of the worst fallout of the world's food crisis this year hit villages like this one, a ramshackle collection of unsteady huts set next to rice fields.
Here, on a late summer day, Som Samuen stood in her doorway as she considered what had become a daily problem: How would she find dinner for herself and her 12-year-old son, who scampers through the fields on rainy days to hunt for crabs and minnows that dart through the shallow water of the rice paddies.
The washerwoman lays claim to a meager income on most days, and when the price of fish and rice shot up this year during a global food crisis, her tenuous hold on life began to fray. Some days, she and her son don't eat.
Cambodians have a phrase, "the hungry season," for the weeks in late summer that fall just before harvest. This year it hit like a hammer.
People here, some of the poorest in the world, simply couldn't keep up as food prices raced upward this spring, fueled by a food shortage, poor crops and commodity speculation in financial markets around the world.
Food riots broke out in some countries, and dozens of nations began restricting exports to ensure there would be enough to feed their own residents -- which sent food prices even higher in other countries.
Although the crisis has eased, the shocking specter of famine led to a renewed debate about the benefits and limits of free trade, particularly with some food companies and farmers in Minnesota and other developed nations enjoying some of their fattest profits on record.
Today, some 967 million people worldwide -- 44 million more than last year
-- exist in a state of hunger like Samuen and her son, unable to afford the higher prices for the 2,100 calories a day needed to nourish the body. And though food prices can be difficult to predict, the United Nations has forecast that the world by 2050 will need twice the amount of food produced today to feed an expected global population of 9 billion people.
Executives at Cargill and other international food companies say free trade is the only way to meet that demand. But a growing chorus of critics say that global trade policies and practices have left residents of developing nations more vulnerable to market gyrations and calamitous natural events, such as the prolonged drought in Australia that has helped drive up rice prices. Producing food locally is far more efficient than carting it around the world.
Stand at the edge of a Cambodian rice field and it's hard to imagine anyone would go hungry here. The neon green fields stretch to the horizon in some places.
But the need for more food in Cambodia has rarely been more urgent than it is today. About one in five Cambodians don't have enough to eat, some 2.8 million people. A full 44 percent of Cambodian children are malnourished, according to the World Health Organization. Rising food prices tipped 105 million people into poverty, a World Bank economist estimated, with about 210,000 Cambodians counted in that number.
Higher prices for their crops didn't benefit farmers in developing countries enough to counteract the extra burden on their budgets. That's largely because many Third World farmers don't grow enough to feed themselves and must supplement their diet with food bought at market, according to a World Bank analysis published this summer.
The Cambodian government urged farmers to plant more rice this year, hoping to increase the national crop from 6.38 million acres to 6.42 million acres, said Prak Thaveak Amida, a government agriculture minister. That might require more land though since yields have remained steady for a while, according to the International Rice Research Institute.'

Lees verder: http://www.startribune.com/business/35445959.html?elr=KArksLckD8EQDUoaEyqy

Hillary Clinton 2

Hillary Clinton: "I want the Iranians to know that if I'm the president, we will attack Iran...In the next 10 years, during which they might foolishly consider launching an attack on Israel, we would be able to totally obliterate them."

Change? Which Change?? Het bedreigen van een hele bevolking met de totale uitroeiing is misdadig, en in de strikte zin van het woord in feite al een oorlogsmisdaad. Volgens het internationaal recht, waarin zowel Obama als Clinton niet echt geloven als we afgaan op hun uitspraken, is het strikt verboden om maasvernietigingswapens in te zetten tegen onbewapende burgers.

Obama's bereidheid om met Iran te spreken vond Hillary Clinton 'naief' en 'onverantwoord'. Bekend is dat Clinton door de pro-Israellobby wordt gesteund. De wereld wordt opnieuw geconfronteerd met de oude agressieve kliek die de VS moreel en politiek failliet heeft gemaakt. Let u op tegen welk land als eerste oorlog wordt gevoerd. Pakistan is weer een treedje hoger gekomen. Let u ook op wie en wat profiteert van een oorlog tussen India en Pakistan. Wie levert wapens aan wie? In elk geval gebruiken de Pakistani veel Amerikaans wapentuig.

Obama 62

Nieuws over de 'eerste zwarte president,' die een heel erg wit beleid gaat voeren. Nieuws over de witte neger voor u gebracht door de Britse Guardian:

'The absence of a solid anti-war voice on Obama's national security team means that US foreign policy isn't going to change.

Barack Obama has assembled a team of rivals to implement his foreign policy. But while pundits and journalists speculate endlessly on the potential for drama with Hillary Clinton at the state department and Bill Clinton's network of shady funders, the real rivalry that will play out goes virtually unmentioned. The main battles will not be between Obama's staff, but rather against those who actually want a change in US foreign policy, not just a staff change in the war room.
When announcing his foreign policy team on Monday, Obama said: "I didn't go around checking their voter registration." That is a bit hard to believe, given the 63-question application to work in his White House. But Obama clearly did check their credentials, and the disturbing truth is that he liked what he saw.
The assembly of Hillary Clinton, Robert Gates, Susan Rice and Joe Biden is a kettle of hawks with a proven track record of support for the Iraq war, militaristic interventionism, neoliberal economic policies and a worldview consistent with the foreign policy arch that stretches from George HW Bush's time in office to the present.
Obama has dismissed suggestions that the public records of his appointees bear much relevance to future policy. "Understand where the vision for change comes from, first and foremost," Obama said. "It comes from me. That's my job, to provide a vision in terms of where we are going and to make sure, then, that my team is implementing." It is a line the president-elect's defenders echo often. The reality, though, is that their records do matter.
We were told repeatedly during the campaign that Obama was right on the premiere foreign policy issue of our day - the Iraq war. "Six years ago, I stood up and opposed this war at a time when it was politically risky to do so," Obama said in his September debate against John McCain. "Senator McCain and President Bush had a very different judgment." What does it say that, with 130 members of the House and 23 in the Senate who voted against the war, Obama chooses to hire Democrats who made the same judgement as Bush and McCain?
On Iraq, the issue that the Obama campaign described as "the most critical foreign policy judgment of our generation", Biden and Clinton not only supported the invasion, but pushed the Bush administration's propaganda and lies about Iraqi WMDs and fictitious connections to al-Qaida. Clinton and Obama's hawkish, pro-Israel chief of staff, Rahm Emanuel, still refuse to renounce their votes in favour of the war. Rice, who claims she opposed the Iraq war, didn't hold elected office and was not confronted with voting for or against it. But she did publicly promote the myth of Iraq's possession of WMDs, saying in the lead up to the war that the "major threat" must "be dealt with forcefully". Rice has also been hawkish on Darfur, calling for "strik[ing] Sudanese airfields, aircraft and other military assets".
It is also deeply telling that, of his own free will, Obama selected President Bush's choice for defence secretary, a man with a very disturbing and lengthy history at the CIA during the cold war, as his own. While General James Jones, Obama's nominee for national security adviser, reportedly opposed the Iraq invasion and is said to have stood up to the neocons in Donald Rumsfeld's Pentagon, he did not do so publicly when it would have carried weight. Time magazine described him as "the man who led the Marines during the run-up to the war - and failed to publicly criticise the operation's flawed planning". Moreover, Jones, who is a friend of McCain's, has said a timetable for Iraq withdrawal, "would be against our national interest".
But the problem with Obama's appointments is hardly just a matter of bad vision on Iraq. What ultimately ties Obama's team together is their unified support for the classic US foreign policy recipe: the hidden hand of the free market, backed up by the iron fist of US militarism to defend the America First doctrine.
Obama's starry-eyed defenders have tried to downplay the importance of his cabinet selections, saying Obama will call the shots, but the ruling elite in this country see it for what it is. Karl Rove, "Bush's Brain", called Obama's cabinet selections, "reassuring", which itself is disconcerting, but neoconservative leader and former McCain campaign staffer Max Boot summed it up best. "I am gobsmacked by these appointments, most of which could just as easily have come from a President McCain," Boot wrote. The appointment of General Jones and the retention of Gates at defence "all but puts an end to the 16-month timetable for withdrawal from Iraq, the unconditional summits with dictators and other foolishness that once emanated from the Obama campaign."
Boot added that Hillary Clinton will be a "powerful" voice "for 'neoliberalism' which is not so different in many respects from 'neoconservativism.'" Boot's buddy, Michael Goldfarb, wrote in The Weekly Standard, the official organ of the neoconservative movement, that he sees "certainly nothing that represents a drastic change in how Washington does business. The expectation is that Obama is set to continue the course set by Bush in his second term."
There is not a single, solid anti-war voice in the upper echelons of the Obama foreign policy apparatus. And this is the point: Obama is not going to fundamentally change US foreign policy. He is a status quo Democrat. And that is why the mono-partisan Washington insiders are gushing over Obama's new team. At the same time, it is also disingenuous to act as though Obama is engaging in some epic betrayal. Of course these appointments contradict his campaign rhetoric of change. But move past the speeches and Obama's selections are very much in sync with his record and the foreign policy vision he articulated on the campaign trail, from his pledge to escalate the war in Afghanistan to his "residual force" plan in Iraq to his vow to use unilateral force in Pakistan to defend US interests to his posturing on Iran. "I will always keep the threat of military action on the table to defend our security and our ally Israel," Obama said in his famed speech at the American Israel Public Affairs Committee last summer. "Sometimes, there are no alternatives to confrontation."
--------
Jeremy Scahill pledges to be the same journalist under an Obama administration that he was during Bill Clinton and George Bush's presidencies. He is the author of "Blackwater: The Rise of the World's Most Powerful Mercenary Army" and is a frequent contributor to The Nation and Democracy Now! He is a Puffin Foundation Writing Fellow at the Nation Institute.'

Zie: http://www.truthout.org/120208J

Roemenie is Lid! 4

De openbare toiletten in Roemenie zijn nog niet helemaal je van het, maar daar staat tegenover dat ze heel veel ruimte hebben. En bovendien is dit buitengewoon veelbelovend voor de Europese toiletpottenproducenten. Er is daar werk aan de winkel, jongens en meisjes. Aan de slag!

Roemenie is Lid! 3

De winkels waren nogal leeg en dat verklaart ook volgens mijn Roemeense vrienden het enorme enthousiasme onder de bevolking voor de aansluiting bii de Europese Unie. In elk geval ziet u hiernaast hoe vindingrijk dit volkje is, flexibel als geen ander zijn ze, ze passen zich aan aan alle omstandigheden. Wat wilt u nog meer?

Roemenie is Lid! 2

Zoals gezegd, Roemenie hoort nu ook bij de club. Het is nog even wennen, maar het lukt allemaal vast wel. Op de onderste foto ziet u mij met een sigaret terwijl ik met wat vrienden een rondreis door het prachtige land maakte.

Roemenie is Lid!

Afijn, Roemenie is nu ook lid van de Europese Unie. Welkom jongens en meisjes.

Een Ander Joods Geluid

Vandaag in de Volkskrant:

'De stemmen van het Andere Israël moeten vaker klinken
2 december 2008 (pagina 10) Joop Hamburger

Er bestaat ook een Israël dat zich inzet om de Palestijnen als gelijken te bejegenen en hun bescheiden aspiraties te steunen, betoogt Jaap Hamburger.
Teruggeven van gestolen land is geen concessie, maar rechtsherstel
München 1938 is het favoriete excuus om de oorlogstrom te roeren
‘Het ene Israël is het Andere niet.’ Dat is zonneklaar voor wie Manfred Gerstenfeld volgt, de bestuursvoorzitter van het Center for Public Affairs in Jeruzalem. Hij heeft hier de vraag gesteld ‘of we de jaren dertig opnieuw beleven’ om daar zelf antwoord op te kunnen geven (Forum, 10 november). Ja, de jaren dertig dreigen terug te keren. De wereld is vol kleine Hitlertjes, islamfundamentalisten en Palestijnen, en vol Chamberlaintjes die daartegenover verzoening preken. Gerstenfeld: ‘Er is overeenkomst tussen degenen die bereid waren Tsjechoslowakije op te offeren voor Chamberlains ‘vrede in onze tijd’ en zij die van Israël concessies verlangen jegens de Palestijnen.’ Terzijde: land teruggeven dat gestolen is, is geen concessie, maar rechtsherstel.
Hitler en Chamberlain, München 1938, het Kwaad tegenover de Naïviteit, is de favoriete historische vergelijking voor wie een excuus zoekt om de oorlogstrom te roeren. Vrede en verzoening betekenen per definitie overgave, zeggen zij, zonder acht te slaan op de historische context. Gerstenfeld wil ons doen geloven, dat Israël de voorpost is van de beschaving, in een wereldwijde strijd tegen het islamobscurantisme. Hij vergeet wie de Palestijnen verdreef in 1948, hun land verder bezette in 1967, en nog in 2006 besloot tot grootschalige luchtbombardementen tegen Libanon, met 1.200 meest burgerdoden. Ja, dat was de voorpost.
Een andere Israëli, Uri Avnery, nestor van de Israëlische vredesbeweging, kreeg een vraag voorgelegd door de International Herald Tribune. ‘Wat zal Obama voor Israël betekenen?’ Hij antwoordde: ‘Op goedjoodse wijze stel ik een wedervraag: voor welk Israël? Ik hoop van ganser harte dat Obama zich zal ontpoppen als een vriend van het Andere Israël, het Israël dat vrede nastreeft. Niet het Israël van de bullenbijters en de huichelaars, die voorgeven over vrede te onderhandelen en intussen de nederzettingen uitbreiden, de duimschroeven aandraaien in de bezette gebieden en blaten over het bombarderen van Iran, maar het Israël van een zwijgende meerderheid, bereid tot vrede, dat snakt naar een Amerikaanse regering die een beslissende impuls geeft aan een echt vredesinitiatief.’
Hier spreekt een heel ander Israël dan dat van Gerstenfeld. Het Israël dat niet zoals hij, de Kristallnachtherdenking en de jaren dertig misbruikt als voorwendsel om antisemitisme en ‘Holocaustontkenning’ tot de brandendste wereldproblemen anno 2008 te verheffen. Een Israël, dat geen ultranationalistische opvattingen verkondigt, maar de hand in eigen boezem steekt. Een natie waarin organisaties en individuen zich inzetten om de Palestijnen als gelijken te bejegenen en hun bescheiden en legitieme nationale aspiraties te steunen, in de vorm van een eigen staat. Avnery overdrijft als hij dat het Israël van de zwijgende meerderheid noemt. De opiniecijfers spreken helaas andere taal, het is een minderheid, maar met ideeën en daden die perspectief bieden. Ik geef voorbeelden.
Allereerst is er Gush Shalom – het ‘vredesblok’ van Avnery – een kleine, maar actieve beweging van door de wol geverfde vredesactivisten en -publicisten. Daaraan verwant is TOI, The Other Israel, met voortreffelijke analyses van de activist en historicus Adam Keller. Daarnaast bestaat in Jerusalem het Alternatieve Informatie Centrum van Michael Warschawsky. Er is B’Tselem, de grote Israëlische mensenrechtenorganisatie met waarnemers in het veld, zeer goede onderzoeksrapporten en spraakmakende initiatieven, zoals het project om videocamera’s uit te delen aan Palestijnen om het geweld en de treiterijen van kolonisten te filmen. Er is Breaking the Silence, opgericht door de orthodoxe Yehuda Shaul, 25 jaar, die gediend heeft in Hebron en daar nu rondleidingen organiseert en getuigenverklaringen verzamelt van Israëlische soldaten die vertellen hoe zij zich te buiten zijn gegaan.
Er is ICAHD, het Israëlisch comité tegen de vernietiging van Palestijnse huizen, opgericht door antropoloog en activist Jeff Halper. Er is PCATI het Publiek Comité tegen Foltering (van Palestijnen) in Israël; er is een groep vrouwen die zich verzet tegen de militarisering van de Israëlische samenleving, New Profile geheten er is Machsom Watch, een andere groep vrouwen die er dagelijks bij het eerste ochtendlicht op uittrekt om te observeren en vast te rapporteren hoe Israëlische soldaten zich ge- en misdragen bij controleposten. Er zijn Dokters voor Mensenrechten, die medische hulp bieden in de bezette gebieden. Er zijn Rabbijnen voor Mensenrechten. Er is The Parents Circle/Family Forum, een samenwerkingsverband van Israëlische en Palestijnse ouders die een kind verloren hebben bij een aanslag of beschieting.
Er bestaat een organisatie van dienstweigeraars Yesh Gvul, ’Er is een grens’ geheten. Hun motto: ‘er zijn dingen die fatsoenlijke mensen niet doen’. Er zijn de opstellers, vooraanstaande Israëli’s én Palestijnen, van het Genève-initiatief, een gedetailleerd vredesvoorstel.
Dit brede palet aan opvattingen binnen de Israëlische en de Palestijnse maatschappij heeft er recht op te worden gekend. Behalve andere Israëli’s dan Gerstenfeld, zijn er veel welbespraakte Palestijnen. In het belang van een oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict, zou ik hun stemmen hier graag vaker horen.
Copyright: Hamburger, Joop
Jaap Hamburger is voorzitter van Een ander Joods geluid.'

Mumbai 2

Mumbai Attacks: Piecing Together the Story
AlterNet. Posted December 1, 2008.

There's a lot more to the Mumbai attacks than CNN and the New York Times have been reporting. Here's an alternative guide to the story. There is a torrent of information and analysis on the recent attacks in Mumbai, but much of the story is nowhere to be seen in the American mainstream media. Here's a guide to what you might have missed:
What happened?
Saikat Datta of Outlook India writes that by mid-September, Indian agencies knew that the attack would come from the sea, by mid-November, they knew that the Taj hotel would be targeted. And yet the attacks still happened. A blow by blow account of how the plan to attack Mumbai by sea was hatched and executed.
"Armed police would not fire back - I wish I'd had a gun, not a camera." Jerome Taylor talked to the photographer whose picture of one of the attackers went around the world for the Independent. "Sebastian D'Souza, a picture editor at the Mumbai Mirror, whose offices are just opposite the city's Chhatrapati Shivaji station, heard the gunfire erupt and ran towards the terminus. "I ran into the first carriage of one of the trains on the platform to try and get a shot but couldn't get a good angle, so I moved to the second carriage and waited for the gunmen to walk by," he said. "'They were shooting from waist height and fired at anything that moved. I briefly had time to take a couple of frames using a telephoto lens. I think they saw me taking photographs but theydidn't seem to care.'"
A first-person account by KG Prasad, a technical worker who was among the survivors in the Taj Mahal Hotel attacks -- He writes in the Indian Weekly, Tehelka, "I haven't slept in the last four days and I haven't been able to enjoy a good meal either. Nothing has been possible. I was stuck there for just eight hours. Imagine those who were in there for 48 hours. I'm trying to think of this as an incident that has made me braver." Rachel Williams from the The Guardian also collected a series of short first-person accounts of the attacks.
Who Was Behind the Attacks?
--In the UK Comment Is Free, William Dalrymple argues that "the links between the Mumbai attacks and the separatist struggle in Kashmir have become ever more explicit. There now seems to be a growing consensus that the operation is linked to the Pakistan-based jihadi outfit, Lashkar-e-Taiba, whose leader, Hafiz Muhammad Sayeed, operates openly from his base at Muridhke outside Lahore. This probable Pakistani origin of the Mumbai attacks, and the links to Kashmir-focused jihadi groups, means that the horrific events have to be seen in the context of the wider disaster of Western policy in the region since 9/11. The abject failure of the Bush administration to woo the people of Pakistan and Afghanistan away from the Islamists and, instead, managing to convince many of them of the hostility of the West towards all Muslim aspirations, has now led to a gathering catastrophe in Afghanistan where the once-hated Taliban are now again at the gates of Kabul."
Saurabh Shukla of India Today offers an alternative scenario to Dalrymple, reporting that while the actual attack may have been carried out by Lashkar, sources say the planning and financing could have been done by a lethal cocktail of terror group led by Al Qaeda.
Yoichi Shimatsu of New America Media suggests that the Mumbai attacks carry the signature of Ibrahim Dawood, now a multi-millionaire owner of a construction company in Karachi, Pakistan. Though well known in South Asia, his is hardly a household name around the world like Osama bin Laden. Shobhita Naithani of Tehelka interviewed a former joint director of the India Intelligence Bureau, Maloy Krishna Dhar, who echoes Shimatsu: "I'm definite that without the help of Dawood Ibrahim, this would not have been possible. [The attackers] couldn't have known such details about the hotels."
Sandip Roy of New America Media argues that the gun-toting, VERSACE t-shirt-wearing assailant whose image was beamed across the world at the start of the terrorist attacks in Mumbai could as easily have been one of the victims as one of the terrorists.'

Lees verder: http://www.alternet.org/audits/109237/

Mumbai

'Mumbai and the Anglo-American-Israeli connection
By Muhammad al-Arabi
1 December 2008

Muhammad al-Arabi argues that the clue to the motive for the attack on Mumbai lies in India's increasingly close relations with Israel and its identification with Anglo-American policies in Palestine, Iraq and Afghanistan.
At long last, the Mumbai horror show that we have been witnessing on our television screens for the past two days is over. So far, the death toll is 195 people, most of them innocent civilians.
We are still no wiser about the identity or motives of the gunmen responsible for this outrage. Predictably, the Indian government has seized the opportunity to blame Pakistan without having a shred of evidence to back its claim.This is macabre opportunism at its worst by a government that is more concerned with enriching the super rich than with feeding its people, some of whom resort to eating rats in order to survive.
We do, however, have an idea regarding the possible motives of the Mumbai attackers. As I mentioned in a previous post, the gunmen have given us a clue that links their attacks with the craven Anglo-American policies in the Middle East, Iraq and Afghanistan. According to eyewitness reports from the hotels that were attacked in Mumbai, the gunmen singled out British and American passport holders. Not German, French, Italian or Spanish passport holders, but British and American ones. One doesn't have to be a genius to deduce at least part of their motives.
But why India? The answer, in my view, is very simple. Since the early 1990s relations between India and the racist, Zionist entity known as "Israel" have been getting increasingly closer, with defence and intelligence cooperation being at the top of the bilateral agenda. Simultaneously, over the same period India has refocused its foreign policy away from Russia and the Third World and towards the USA and its British lackey.
So, for discontented Indian Muslims – or Kashmiris or Pakistanis, if there is indeed a Pakistani connection – India is the South Asian symbol of the critical mass of evil accumulated by the US and Britain in Palestine, Iraq and Afghanistan.
This really saddens me. For one thing, the targets in Mumbai – innocent civilians – cannot be held responsible for the shortsightedness and stupidity of the Indian government or, in the case of the foreign tourists, for the policies of Israel's puppets in Washington and London.
It also saddens me because, when I think of India, I would like to think of Gandhi, Nehru and the non-aligned movement of the 1960s and 1970s, not racism, Zionism, imperialism and sheer greed.
Unfortunately, it would seem that one outcome of the Mumbai outrage is that India will be driven further into the arms of the devil. However, as the saying goes, "If you dance with the devil, you will get burnt".
Sadly, as we have seen in Mumbai, those who pay the price for recklessness are the innocents.
Muhammad al-Arabi is a social and political blogger based in London, UK. This article originally appeared on his blog, Painful Truths. Redress Information & Analysis does not necessarily endorse all of the content of websites and blogs from which it may occasionally republish articles.'

Zie: http://www.redress.cc/global/marabi20081201

Nederland en Afghanistan 184

Het gratis dagblad De Pers opent vandaag met de kop: 'De VS pakken het harder aan. Uruzgan Amerikaans leger succesvoller.' Het staat boven een interview met een van de grootste praatjesmakers van Nederland, de als 'defensiespecialist' opgevoerde ideolooog Dick Leurdijk van het 'onderzoekscentrum' Clingendael, die nu beweert dat 'Amerikanen met veel machtsvertoon de taliban [zullen] verdrijven.' Zijn bewering is gebaseerd op de overtuiging dat het Amerikaans militair optreden in Irak een succes is, en dat al het verzet in de kiem is gesmoord. Dit lezen we op een dag dat er weer grote aanslagen in Irak plaats hebben gevonden. Leurdijk schijnt niet te begrijpen dat de zogeheten 'surge' een status-quo is, waarbij grote delen van Irak inmiddels etnisch gezuiverd zijn, en de verschillende groepen niet langer als landgenoten samenleven, maar geisoleerd in eigen getto's in armoede hun tijd doorbrengen. Dat vindt Leurdijk een succesvolle strategie.

Helaas komen dit soort onnozele kwasten in Nederland in de commerciele massamedia maar al te vaak aan het woord. Leurdijk: 'Zo'n surge is onvermijdelijk. (in Afghanistan, SvH) Of ze daarmee de oorlog winnen is een tweede. Maar verliezen is geen optie.' Dit slag mensen spreekt altijd in schema's waarachter de slachtoffers van het schema verdwenen zijn, onzichtbaar zijn geworden. Leurdijk is voorstander van nog meer geweld, zijn woorden zijn consequentieloos, want hij en zijn familie in een of ander doorzonwoninkje in een of ander buitenwijkje van een piepklein landje leven een gezapig leventje, hij en zijn familie hebben nooit zelf aan den lijve meegemaakt welke consequenties geweld op de psyche van een machteloze burgerbevolking heeft. Dat interesseert deze man ook niet echt. Hij verdient zijn geld met gezwets en de mensen elders moeten daarvoor maar de rekening betalen. Godzijdank zijn er nog steeds echte deskundigen. Leest u maar:

'Gen. Jim Jones: What Kool-Aid Will He Offer Obama?
Monday 01 December 2008
by: Steve Weissman, t r u t h o u t Perspective

The best military advice I know supposedly comes from a subordinate of Napoleon at a time that the French emperor was facing difficulties with his ill-fated military occupation of Egypt. "One can do anything with bayonets, Sire, except sit on them." If only Gen. Jim Jones, the new National Security adviser, had the wisdom to give President-elect Barack Obama the same advice about the already planned escalation of forces in Afghanistan. But don't count on it. From all available evidence, the good general has already urged Obama to dig the United States even deeper into a far-off land that Alexander the Great, the British raj and 150,000 Soviets troops all came to know as "the graveyard of empires."
A former Marine Corps commandant and supreme allied commander of NATO, Jones is no simple war hawk. Far from it. He stood up against the way Defense Secretary Donald Rumsfeld ran the war in Iraq and also opposed the surge that his longtime friend John McCain so passionately defended.
As Jones saw it, the real fight against al-Qaeda lay in Afghanistan, not Iraq, a position that Obama echoed throughout the election campaign.
So strongly did Jones feel, that he turned his back on heading US Central Command, the job now held by Gen. David Petraeus, and walked away from a chance to become chairman of the Joint Chiefs of Staff. As he told his Marine Corps buddy Gen. Peter Pace, who later took the job, Jones was not willing to be "the parrot on the secretary's shoulder."
After leaving the military, Jones co-chaired the blue-ribbon Afghanistan Study Group, which issued a report called "Revitalizing Our Efforts, Rethinking Our Strategies." The second edition of their report appeared in January 2008, when the Taliban-led insurgency was even less strong than it is now. But the basic approach will almost certainly guide Jones in his new White House post.
"The United States and the international community have tried to win the struggle in Afghanistan with too few military forces and insufficient economic aid, and without a clear and consistent comprehensive strategy to fill the power vacuum outside Kabul and to counter the combined challenges of Reconstituted Taliban and al Qaeda forces in Afghanistan and Pakistan, a runaway opium economy, and the stark poverty faced by most Afghans," wrote Jones and his co-chair, former Ambassador Thomas Pickering.
"We believe that success in Afghanistan remains a critical national security imperative for the United States and the international community."
That's quite a mouthful, I know, and the awkward syntax should alert readers to what a gargantuan task General Jones has in mind for the incoming administration.
In part, he worries that failure in Afghanistan would send a message to terrorist organizations that we and our allies can be defeated. It would. But, to use the new buzzword, let's be pragmatic. Wouldn't it be better to send that message at a time when a new American president offers the world new hope rather than after we follow the British and Soviets into a deadly Afghan quagmire?
The answer could determine the success of Obama's domestic dreams, and whether he will be a one-term president. Lest he actually believes in the possibility of winning even a half-baked victory, he should read Rudyard Kipling or call Mikhail Gorbachev.
The problem with Jones goes even further. The vision offered by his Afghanistan Study Group draws heavily on his experience with NATO, as one can see in this recently released letter to the Washington Post that he co-authored with Harlan Ullman, the civilian architect of the Pentagon's Rapid Dominance Strategy, or Shock and Awe.
"For the first time in its history, NATO is engaged in a ground war, not against a massive Soviet attack across the northern plains of Germany or in Iraq against insurgents and al Qaeda, but in Afghanistan," they wrote. "In committing the alliance to sustained ground combat operations in Afghanistan (unlike Kosovo in 1999), NATO has bet its future. If NATO fails, alliance cohesion will be at grave risk. A moribund or unraveled NATO will have profoundly negative geostrategic impact."
The words echo the rhetoric of the cold war, only now General Jones and so many other "foreign policy realists" see the big threat as radical Islam and other forces that threaten Western control of the oil and natural gas resources from Saudi Arabia and the Persian Gulf into Central Asia. Jones views this threat not only as a 40-year marine, but also as a director of both Boeing and Chevron, and to counter it, he has helped Washington push the Europeans to increase their defense spending and join the United States in a multi-national military force to defend Western interests wherever threats appear.
Afghanistan is just the beginning, and many Europeans are already dragging their feet, seeing Washington's view of NATO as too close to their own imperial past. Just as with the occupation of Iraq, they don't think it will work any better this time. General Jones may hope that Obama's charm can win them over, but I doubt they'll drink the Kool-Aid.'

Zie: http://www.truthout.org/120108A

Paul Brill van de Volkskrant 19

Op 17 april 2004 schreef de dichter/acteur Ramsey Nasr in NRC/Handelsblad over enkele Nederlandse pro-Israel lobbyisten het volgende:

'De Winter zelf kunnen we sinds 11 september kort zijn. Van iemand die beweert dat alle moslims joden gewoonlijk omschrijven als nakomelingen van apen en varkens (Trouw, 21 juni 2003), hoeven we weinig goeds te verwachten. En inderdaad: ,,Het vreselijke is dat ze (de Israëliërs) gedwongen zijn geweest de strijdmiddelen van hun vijanden over te nemen, omdat ze anders ten onder waren gegaan. [...] Als je tussen de Arabieren woont en die niet met hun eigen middelen bestrijdt, overleef je daar niet. Of je hem aardig vindt of niet, Sharon heeft dat begrepen.'' (Vrij Nederland, 5 april 2003)…
En dan is er nog Carl Friedman, columnist bij Vrij Nederland. Vroeger had ze het hoofdzakelijk over de Tweede Wereldoorlog als een moedig gevecht met en tegen het geheugen. Nu verdedigt ze de oorlog in Irak als een ,,adembenemend experiment''. Wanneer men over een oorlog spreekt in abstracte termen (zoals collateral damage), doet men dat gewoonlijk om de geur van dood en verminkte lijken zo ver mogelijk te houden van zichzelf of de toehoorder. Het wordt vaak gedaan door oorlogsspecialisten en hoofdzakelijk wanneer het vijandelijke doden betreft. Maar bij de woorden `adembenemend experiment' denk ik behalve aan een abstract feest voor de vijand ook nog aan iets anders. Ik dacht dat experimenten louter nog op dieren werden uitgevoerd... Zo lijkt Friedman in een andere column te beweren dat ook de Palestijnen een soort experiment uitvoeren, en wel op zichzelf: de situatie op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza wordt impliciet voorgesteld als een bezetting van Palestijnen dóór Palestijnen. De Israëliërs lijken boefjes in vergelijking met wat het corrupte PLO-bestuur van Arafat in de bezette gebieden allemaal uitvreet. Vastgesteld mag worden dat de Palestijnen voorlopig zelf de schuld dragen, want: ,,Kennelijk schikken ze zich in hun lot. Dat maak ik op uit het feit dat er nooit Palestijnen op straat komen om deugdelijk onderwijs te eisen, of werkgelegenheid, of vrijheid van meningsuiting. De politieke activiteit van Palestijnen is vooralsnog beperkt gebleven tot openbare verbrandingen van de Israëlische vlag. Ook hebben Palestijnen, zowel bij het uitbreken van de eerste Golfoorlog als bij het uitbreken van de tweede, massaal hun steun betuigd aan Saddam Hussein, onder wiens schrikbewind hun Iraakse moslimbroeders in massagraven zijn gestort.'' (Vrij Nederland, 13 maart)… Ik heb net zo weinig behoefte aan Hamas als de Israëliërs. Maar Hamas was er zonder Israël nooit geweest. Nu de bezetting definitief wordt, wordt alles uit de kast gehaald om dit te verdoezelen, onder het mom van veiligheid: Israël kán de bezette gebieden nog niet teruggeven, hoe graag het ook zou willen. Zo bekeken zijn terreur en apathie niet het zieke tweelingkind van de bezetting, maar van de Palestijnse aard - of liever, van hun ontaarding... Waarom schrijf ik dit? Om mijn gelijk te halen? Nee. Daar help ik mijn familieleden niet mee, het gaat om iets anders. De enige realistische oplossing luidde ooit: de volledige terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jeruzalem en billijkheid voor de vluchtelingen. Israël is erin geslaagd dit te herleiden tot mogelijke vooruitzichten op het stopzetten van de uitbreiding van nederzettingen die sinds 2001 werden opgebouwd. Dat wil zeggen: debatten daarover. Zover waren we gekomen met de Routekaart. En binnenkort komt onze ereprijs, Gaza, in zicht: een volledig verwoest en overbevolkt rampgebied dat, aangevuld met een paar thuislanden op de Westelijke Jordaanoever, uiteindelijk Palestina zal heten. Israël streeft het al decennia na, en Bush heeft het nu, in een onderonsje met Sharon, officieel goedgekeurd. Volkenrechtelijk is dat uiteraard jammer, maar het valt zeker te verdedigen. Exit Palestina. Zulke resultaten zijn voor een bescheiden Nederlandse stukkenschrijver niet haalbaar; vrede noch oorlog ligt binnen handbereik van de columnist, hoe bevlogen ook. Maar de rechtvaardiging van misdaden, het goedpraten van een bezetting is wel mogelijk voor schrijvers en woordvoerders, hier in Nederland, indien het wordt toegestaan en aangemoedigd door de media. Ook ik kan de wereld niet veranderen, maar laat mijn doden niet beledigen. Die macht tenminste bezit ik. Ik ben geen beest. Daarom wil ik duidelijk maken dat het een gotspe is dat kranten, tijdschriften en praatprogramma's doen alsof hun neus bloedt. Een column geeft een mening weer. Als dat elke week dezelfde mening is, zoals bij Ellian of Cliteur, is dat hooguit ergerlijk. Als het een aanklacht vormt tegen een volk dat wordt vermoord, is het vuiligheid. Vrijheid van het geschreven woord mag niet misbruikt worden om een oude mythe te ondersteunen of een nieuwe langzaam op te bouwen. Inderdaad, het nieuwe antisemitisme bestaat. Normaal gesproken vind ik het een dooddoener van jewelste, maar ik wil het hier voor één keer vermelden: ook Palestijnen zijn semieten. En ik krijg de indruk dat sommige columnisten - bewust of onbewust - een heel eigen versie van de schuldige jood aan het ontwerpen zijn. Alleen, het lijkt zoveel goedaardiger, en wat hebben we een mededogen.'

Een jaar later werd bekend dat Carl Friedman in werkelijkheid Carolina Klop heette en uit een rooms-katholiek Brabants gezin komt, maar zich graag uitgaf voor joods. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een patient, iemand met een ernstige stoornis, met een dame die hysterische opvattingen erop nahoudt en die een obsessieve behoefte had die onzin in Trouw en Vrij Nederland te ventileren. En dat laatste is veel ernstiger. Dat is de zaak waarom het draait. Al decennialang gebruiken de Nederlandse commerciele massamedia 'de joden' voor hun eigen politieke agenda. Deels uit schuldgevoel voor het op grote schaal verraden van de joodse Nederlanders tijdens de Holocaust en deels omdat Israel een westerse voorpost is, die ingezet wordt tegen het Arabische achterland waar onze onmisbare olie zit.

Er zijn twee kranten in Nederland die onevenredig veel aandacht besteden aan 'de joden', te weten de van origine protestants-christelijke Trouw en de van origine rooms-katholieke Volkskrant. Voor de doorsnee Trouw-lezer is de Bijbel de richtsnoer in het leven, zij geloven dat alle joden eerst terugmoeten naar het heilige land, voordat God de finale rekening kan opmaken waarbij de ware gelovigen gered zullen worden, en de rest, inclusief dat deel van het uitverkoren volk dat weigert de waarheid van het Nieuwe Testament te erkennen, voor eeuwig in de hel zullen branden. Kortom, de doornsee Trouw-lezer is een onvervalste filosemiet, die je niet graag over de vloer wilt hebben. Dan het antisemitische rooms-katholicisme waaruit de Volkskrant is voortgekomen. Het saillante kenmerk van de roomse gelovige was eeuwenlang dat die ervan overtuigd was dat Jezus een christen was en Judas een jood. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig, en dat blijkt ook uit het feit dat procentueel twee keer zoveel joden uit het 'tolerante' Nederland werd gedeporteerd als uit Belgie en driekeer zoveel als uit Frankrijk.

Na 1945 veranderde die houding langzaam, de antisemitische tendenzen verdwenen weliswaar niet, die werden in toenemende mate op Arabieren gefocussed, maar ze konden niet langer openlijk op 'de joden' worden geprojecteerd. De antisemieten werden als het ware filosemieten. De joden in Israel konden zo door de Nederlandse christenen worden gebruikt voor hun belangen in het grote, geopolitiek spel of dienden als voorwerp van christelijke boetedoening. Welnu, de Volkskrant is daarvan een voorbeeld bij uitstek. 'Na de Tweede Wereldoorlog is het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders,' zoals Jan Blokker en zijn twee zoons terecht opmerken in het boek Nederland in twaalf moorden. Niets zo veranderlijk als onze identiteit. De Nederlander is uiterst flexibel, opportunistisch, en gehoorzaamt de macht blindelings zodra het om het eigen hachje gaat. In de woorden van Blokker: 'In de Nederlandse geschiedenis is onverschilligheid doorgaans de vriendelijkste houding ten opzichte van joden geweest. Nederlanders hebben altijd precies geweten wie van hun buren een jood was en op elk gewenst moment kon die wetenschap consequenties krijgen: het verraden van joden voor "kopgeld" tijdens de Duitse bezetting is daar maar 1 vorm van. De paniekerige pogroms in het pestjaar 1349 was een andere.'

Israel heeft voor joodse westerlingen nog een extra functie. De joods-Israelische hoogleraaar Benjamin Beit-Hallami wees daarop toen hij schreef: ‘In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.'

Met andere woorden: Israel geeft westerse joden die door de Holocaust en het christelijk verraad getraumatiseerd zijn geraakt, een broodnodig houvast. En tenslotte is er het Israel voor mensen met een gemankeerde roomskatholieke achtergrond zoals Paul Brill, opiniemaker van de Volkskrant, en de voormalige Trouw en Vrij Nederland-columniste Carl Friedman. Israel bevredigt hun soms pathologische ‘verlangen joods te zijn’, het geeft hen een identiteit. En zoals bekend, bekeerlingen zijn vaak roomser dan de paus. Ze moeten zich namelijk bewijzen ten opzichte van anderen, maar vooral ook tegenover zichzelf.

Beide publicisten zijn pathetische gevallen, maar Brill is daarbij ook nog eens gevaarlijk. Hij misbruikt de journalistiek voor zijn eigen agenda. Hij probeert de geesten rijp te maken voor oorlogen waarvan hij en zijn familie de consequenties niet hoeven te dragen. Wie dat wel moeten doen, zijn bijvoorbeeld de joods-Israelische soldaten in de hartverscheurende documentaire My First War van de bewonderenswaardige joods-Israelische filmmaker en reservist Yariv Mozer, een documentaire die tijdens de IDFA hoog scoorde.

Paul Brill van de Volkskrant 18

In verband met het openingsartikel van de Volkskrant van zaterdag, met als zes kolommenbrede kop: 'Gijzelaars in joods centrum gedood', wil ik allereerst een ander feit bij u onder de aandacht brengen, dat op het eerste gezicht niets met de aanslagen in Mumbai te maken heeft, maar bij nader inzien toch een opmerkelijke achtergrond verschaft. Het gaat over de Nederlandse publiciste Carl Friedman. Ik citeer:

'Carl Friedman

Carl (Carolina) Friedman wordt op 29 april 1952 geboren in een joods gezin. Ze groeit op in haar geboorteplaats Eindhoven en in Antwerpen. Het gezinsleven staat sterk in het teken van het oorlogsverleden van haar vader, die in een concentratiekamp heeft gezeten. Na de middelbare school volgt ze een opleiding tot tolk-vertaler. Ze werkt enige tijd als journaliste. Ze woont lange tijd in Breda, waar ze eind jaren '70 een paar jaar werkt bij de redactie van dagblad De Stem. Na de geboorte van haar zoon houdt ze zich echter vooral bezig met vertaalwerk.

De indrukken die ze in 1980 opdoet tijdens een reis langs enkele voormalige concentratiekampen, verwerkt ze in een aantal sonetten, die ze 'sonetten voor een tralievader' noemt; deze zijn gepubliceerd in literaire tijdschriften.
Haar huwelijk loopt uit op een scheiding. Sinds 1993 woont ze met haar zoon in Amsterdam. In datzelfde jaar houdt ze een lezingentournee in Duitsland. In 1994 geeft ze lezingen in Florida. Ze is zeer betrokken bij de Tweede Wereldoorlog, leest er alles over en houdt er al vanaf haar vijftiende een archief over bij.

Doordat een uitgever haar blijft stimuleren om haar ervaringen te boek te stellen, verschijnt in 1991 haar debuutnovelle Tralievader. Het wordt in 1995 verfilmd door Danniel Daniel. De novelle is gebaseerd op de verhalen die haar vader haar vroeger vertelde over zijn verblijf in een concentratiekamp. Het is opgebouwd uit zeer korte hoofdstukjes met elk een eigen titel.
Ook in haar tweede boek is een rol weggelegd voor een vader wiens leven in het teken staat van zijn oorlogservaringen. Hoofdpersoon in Twee koffers vol (1993) is een filosofiestudente die meer inzicht krijgt in haar joodse identiteit wanneer ze als kindermeisje gaat werken bij een orthodox-joodse familie. Onder de titel Left Luggage wordt het boek in 1998 door Jeroen Krabbé verfilmd. Beide boeken worden zowel door critici als door lezers goed ontvangen.
In 1996 verschijnt de verhalenbundel De grauwe minnaar. Het titelverhaal is een soort sprookje, een verhaal dat Friedman erg dierbaar is, zoals ze zegt in een interview met Opzij, omdat ze het heeft opgeschreven na de dood van haar vader toen ze erg depressief was. Het schrijven was een soort van therapie, hoewel de inhoud van het verhaal niets met de dood van haar vader heeft te maken. Zie: http://members.lycos.nl/leeskring/id112.htm

En dit: 'Het belangrijkste thema in haar werk is het jood-zijn of de joodse identiteit, gekoppeld aan antisemitisme en de trauma's van de holocaust. Jarenlang heeft men gedacht dat ze daarmee behoorde tot de tweede generatie slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, die na de oorlog geboren is, maar via de ouders met de oorlogsellende wordt geconfronteerd. Friedman heeft een hekel aan publiciteit rond haar persoon.
Ze schreef tot 2005 wekelijks een column, aanvankelijk in dagblad Trouw en sinds april 2002 in weekblad Vrij Nederland. Een selectie van deze columns is gebundeld in Dostojevski's paraplu (2001) en Wie heeft de meeste joden (2004).' Zie: http://www.boekentaal.info/id112.htm

En dit voor de Britse en Amerikaanse markt: 'The Grey Lover (De grauwe minnaar, 1996)
Carl Friedman hates always being expected to say something about the Jewish experience in interviews.' Zie: http://www.nlpvf.nl/basic/auteur1.php?show=all&aut_vertid=427&Author_ID=86

Hoewel ze in haar columns in Trouw en in Vrij Nederland (onder adjunct Max van Weezel) nooit enige schroom toonde zodra het ging om de onvoorwaardelijke steun aan Israel, en hoewel ze het joodse lijden in haar schrijven breed exploiteerde, bleek ze toch niet graag over haar joodse afkomst te willen praten. De reden waarom werd pas duidelijk toen ineens bekend werd dat ze helemaal niet joods is, maar een volbloed rooms-katholieke vrouw. De auteur Joost Zwagerman schreef in de NRC een stuk over Friedman onder de titel: 'Joodser dan de paus', met onder andere deze beschrijving:

'De lijder aan pseudologia fantastica is bang niet interessant te worden gevonden en annexeert daarom bloedstollend interessante beproevingen. Slachtofferschap en groot lijden zijn erg aantrekkelijk, vooral als dit lijden manmoedig wordt doorstaan.
Boudewijn Büch verzon een dood kind, Carl Friedman een joodse identiteit. Maar waar Büchs verzinsels uitgebreid worden bediscussieerd, heerst over de geleende identiteit van Friedman een bijna plaatsvervangend beschaamd stilzwijgen. Alleen Pam Emmerik en Jessica Durlacher waagden het erover te schrijven. Emmerik perimtteerde zich in NRC Handelsblad een niet onaardige typering: joodser dan de Paus. Wie Friedmans columns volgde, weet dat de columniste zich inzake joodse kwesties ongemeen fanatiek opstelde. Het was het fanatisme van de bekeerling die nooit de bekering heeft opgebiecht, naar blijkt.
Sinds de publikatie van haar debuut ‘Tralievader’ werd algemeen aangenomen dat Friedman net als haar personages een joodse achtergrond heeft. In binnen- en buitenland is zij altijd omschreven als kind van een slachtoffer van de jodenvervolging. Haar Duitse uitgever introduceerde Friedman als een joodse auteur. In de VS staat een verhaal van Friedman in een bundel van joodse schrijvers die de Holocaust hebben overleefd. Met subsidie van het Nederlands Literair Produktie- en Vertalingenfonds sprak Friedman samen met Holocaust-overlevende G.L.. Durlacher in Amerika op een congres over de jodenvervolging. Net als Durlacher had ook een schrijfster als Marga Minco –net als iedereen- altijd verondersteld dat Friedman uit een joods-getraumatiseerd gezin kwam.
De feiten zijn anders. Carl Friedman heet in werkelijkheid Carolina Klop en komt uit een katholiek gezin uit Brabant. Vader noch moeder waren joods. In de oorlog zat haar vader Egbert Klop in het verzet. Vlak voor de bevrijding werd hij opgepakt en door de Duitsers vastgezet in het kamp Sachsenhausen, geen vernietigingskamp maar een werkkamp waar circa honderdduizend slachtoffers zijn gevallen. Na de oorlog kwam Egbert Klop uit het kamp. Nadat een onderzoeksjournalist in het Algemeen Dagblad haar katholieke herkomst had beschreven, wees Friedman op een joodse grootmoeder. Ook dit bleek onjuist. Een zoon van Klop, Friedmans broer, bevestigde de feiten in het artikel in het Algemeen Dagblad. Deze broer zei uit piëteit met zijn zus altijd te hebben gezwegen.
Piëteit lijkt me inderdaad gepast. Alles wijst er op dat Friedman in de greep is van wat wel heet ‘het verlangen joods te zijn’. Onder die titel verscheen van David J. Wolpe een boekje waarin onder meer gewag wordt gemaakt van het soms pathologische verlangen onder niet-joden naar een joodse identiteit. In algemene termen over pseudologia fantastica heet het dan dat Carolina Klop kennelijk een innerlijke leegte ervoer die moest worden opgevuld met een fictieve identiteit waarmee zij zich sterk identificeerde.
Door de jaren heen wordt het natuurlijk steeds moeilijker om die identiteit vervolgens weer af te leggen. Toch moet er vanaf 1991, het jaar van haar debuut ‘Tralievader’, iets hebben geknaagd telkens wanneer Friedman zichzelf in allerlei publicaties, tot op de flaptekst van vertaalde boeken aan toe, omschreven zag worden als joodse schrijfster en kind van een vader die heeft geleden onder de jodenvervolging. Bijna vijftien jaar lang heeft Friedman de kans gehad om het misverstand over haar achtergrond op te helderen. Ze heeft het niet gedaan.
Vorig jaar schreef Ramsey Nasr op de opinie-pagina van NRC Handelsblad een artikel over de Israëlische bezetting. In dat artikel polemiseerde Nasr onder meer met Friedman. Hij zei dat hij, vanwege haar achtergrond, begrip had voor Friedmans standpunt. Friedman antwoordde ongehoord fel op dat artikel – maar liet ook deze keer die door Nasr veronderstelde joodse achtergrond onweersproken.
Hoe houd je zoiets vijftien jaar vol? En: waaróm wil je zoiets volhouden? Ramsey Nasr noemde Friedman in zijn artikel ‘een verwarde mevrouw’. Die typering was van een accuratessie die Nasr toen nog niet kon beseffen. Zelf is Nasr kind van een Nederlanse moeder en een Palestijnse vader. Maar stel nu dat Nasr eigenlijk Ramses de Groot zou hebben geheten en kind was van een Nederlands-Hervormd echtpaar uit Winschoten, maar dat hij zich stilzwijgend een Palestijnse achtergrond zou hebben laten aanleunen. Ik weet zeker dat columniste Carl Friedman hem onderuit de zak zou hebben gegeven.
‘Het verlangen joods te zijn’ is bij Friedman blijkbaar zó sterk dat een katholiek meisje uit Brabant er een geduchte zelfontkenning voor over heeft. Dat katholieke meisje moet dan niet gek staan te kijken als degenen die wél feitelijk hebben geleden onder de jodenvervolging zo hun gedachten hebben over dat verlangen. Friedman zou misschien een voorbeeld kunnen nemen aan James Frey, die tenminste opening van zaken heeft gegeven zonder de portée en de intrinsieke kwaliteiten van zijn boek te verloochenen – want dat is wel het meest tragisch aan die zelfontkenning: Friedman veronderstelt waarschijnlijk dat haar fictie de geleende identiteit van de auteur nodig heeft.
Voor Carolina Klop steekt een katholiek vermoedelijk een kaarsje op, men bidt de rozenkrans. En als de schrijfster zichzelf heeft hervonden, zou het misschien heilzaam en bevrijdend werken als ze eens de parochie van haar jeugd op zoekt om daar te biecht te gaan. Van tralievader naar Pater noster: de schrijfster zal misschien ooit het spoor terug durven volgen - met twee tabernakels vol.' Zie: http://www.dichteraanhuis.nl/dichterpaginas/2005/zwagermanbl.htm

En bijna als vanzelf kom ik bij de Volkskrant van de opiniemaker Paul Brill, wiens 'joodse vader' volgens hem 'geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van' zijn 'katholieke moeder', met als gevolg dat Paul zichzelf omschreef als 'minder dan een halfjood,' wat in wezen onjuist is, omdat hij volgens eigen zeggen uit een 100 procent rooms-katholiek gezin komt, door 'de bekeringsijver' van zijn fanatiek 'katholieke moeder', tenzij zijn vader niet echt 'heeft gecapituleerd'. Maar dat weten we niet. Het zou theoretisch gesproken kunnen. Het zou kunnnen dat zijn vader achter de rug van de moeder tegen zijn zoon heeft verklapt dat hij niet echt 'gecapituleerd' heeft, maar net doet alsof, omdat hij na de Holocaust geen energie meer had om 'joods' te blijven. Het kan. Waarom zou Paul anders van 'gecapituleerd' spreken? Kennelijk denkt hij dat het geen gewone bekering was vanuit overtuiging, maar dat zijn vader gedwongen werd, en voor de lieve vrede misschien maar deed alsof. Het is allemaal mogelijk, we weten het niet.

Hoe dan ook, Paul Brill heeft zich net als Carl Friedman ontpopt als een fervente pro-Israel lobbyist, en dat lijkt, net als bij Friedman, voort te komen uit ‘het verlangen joods te zijn’. Zwagerman schrijft daarover: 'Onder die titel verscheen van David J. Wolpe een boekje waarin onder meer gewag wordt gemaakt van het soms pathologische verlangen onder niet-joden naar een joodse identiteit.' Het is niet al te ver gezocht om te vermoeden dat Paul Brill zich op die manier alsnog probeert te identificeren met zijn zwakke vader, die onder druk van de katholieke moeder zijn 'joodse' afkomst opgaf, tot verdriet van de zoon die zich jaren later nog publiekelijk afvroeg: 'wat is je afkomst wanneer je joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van je katholieke moeder? Nebbisj. Of nog erger: minder dan een halfjood, zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.'

Volgens mij is dit de meest plausibele verklaring voor het feit dat opiniemaker Brill zich bij zijn krant gedraagt als een pro-Israel lobbyist. Zijn grote invloed op deze voormalige katholieke krant blijkt uit de berichtgeving over niet alleen het Midden-Oosten. Zodra een joodse medemens waar dan ook ter wereld het slachtoffer van iets of iemand is geworden of dreigt te worden, wordt dit door de Volkskrant ogenblikkelijk als de meest relevante informatie gebracht. Ook al zijn er honderden niet-joodse doden, dan nog zal de dood van in dit geval 5 joden de invalshoek zijn en daarmee de kop: 'Gijzelaars in joods centrum gedood.' En daar hou ik nu zo langzamerhand een 'nare smaak' aan over, om in de terminologie van Brill te blijven. Niet alleen omdat ik als onafhankelijk journalist en als humanitair mens elke dode even belangrijk vindt, joods of niet joods, maar ook omdat ik de motieven van de Volkskrant niet vertrouw. Waarom verdeelt de Volkskrant-redactie de wereld in joden en niet joden? Daarover later meer.