Tuvit Shlomi. Propaganda.
Volgens jou is een Israelische aanval op de Palestijnse burgerbevolking, waarbij tenslotte meer dan 300 Palestijnse kinderen vermoord werden, een 'gerechtvaardigd antwoord'. Mijn vraag aan jou is deze, een 'gerechtvaardigd antwoord' op wat? Ik bedoel het volgende: een antwoord is de reactie op een vraag. Ik vraag en jij geeft een antwoord, of vice versa. Tot nu is alles duidelijk. Maar nu. Er werden tenmiste 300 Palestijnse kinderen vermoord tijdens het joods-Israelisch geweld in december 2008, januari 2009 in Gaza. Als dit een 'antwoord' is dan moet er een vraag zijn geweest. Ik kan nu niet anders dan concluderen dat het CIDI suggereert dat de Palestijnen hierom hebben gevraagd. Dat wil dus zeggen: de Palestijnse burgerbevolking, want daar hebben we het nu over, heeft de Joden in Israel gevraagd om meer dan 300 Palestijnse kinderen te vermoorden. In feite hebben de Palestijnen dus opdracht gegeven hun eigen kinderen te vermoorden. Deze krankzinnige redenering werd door de nazi's gebruikt bij het vermoorden van Joden. Die hadden erom gevraagd, volgens de nazi's.
Tuvit Shlomi, 'gerechtvaardigd antwoord'. Vertel me wat dit voor een taalverkrachting is? Stel nu Shlomi dat Palestijnen hadden beweerd dat het geweld waarbij tenminste 300 Joodse kinderen in Israel waren vermoord een 'gerechtvaardigd antwoord' was geweest op de etnische zuiveringen van 1948 en 1967 en op de voortgaande illegale bezetting en al even illegale landroof van de zionisten. Hoe zou jij als CIDI-propagandist hierop hebben gereageerd? Ik stel die vraag omdat je ook dichterlijke pretenties hebt en de zuiverheid van de taal dus hebt te respecteren.
Toen de joodse auteur Susan Sontag in 2001 in aanwezigheid van de toenmalige burgemeester Ehud Olmert de Jerusalem Prize kreeg zei ze dit over de taal: 'We fret about words, we writers. Words mean. Words point. They are arrows. Arrows stuck in the rough hide of reality. And the more portentous, more general the word, the more they also resemble rooms or tunnels. They can expand, or cave in. They can come to be filled with a bad smell. They will often remind us of other rooms, where we'd rather dwell or where we think we are already living. They can be spaces we lose the art or the wisdom of inhabiting. And eventually those volumes of mental intention we no longer know how to inhabit will be abandoned, boarded up, closed down. What do we mean, for example, by the word "peace"? [...] It seems to me that what most people mean by "peace" is victory. The victory of their side. That's what "peace" means to them, while to the others peace means defeat. If the idea takes hold that peace, while in principle to be desired, entails an unacceptable renunciation of legitimate claims, then the most plausibel course will be the practice of war by less than total means. Calls for peace will be felt, if not fraudulent, then certainly premature. Peace becomes a space people no longer know how to inhabit. Peace has to be re-settled. Re-colonized...' Begrijp je Shlomi. Als je woorden als 'gerechtvaardigd antwoord' gebruikt om terreur te rechtvaardigen dan verkracht je de taal en het bewustzijn. Dan worden die woorden betekenisloos, absurd. Als je een taal gebruikt, respecteer dan de woorden waaruit die taal is opgebouwd. Nogmaals: 'Taal is de moeder van de gedachte, niet haar dienstmeid' zoals de grote joodse satiricus, de Oostenrijker, Karl Kraus ons duidelijk probeerde te maken.
Woorden hebben een betekenis. Misschien besef je dat niet, maar in elk geval begreep de toenmalige burgermeester van Jeruzalem dat uiteindelijk wel, want zeven jaar later verklaarde Olmert als premier tijdens een interview dat ook in de New York Review of Books werd afgedrukt: 'De Libanese oorlog zal de geschiedenis ingaan als de eerste oorlog waarin het militair leiderschap begreep dat klassieke oorlogsvoering achterhaald is… Maar de ware les is… dat in hedendaagse oorlogen het thuisfront het front is, het thuisfront is bij de strijd betrokken.’ En Olmert heeft gelijk, een moderne oorlog is geen oorlog meer, het is terreur tegen de burgerbevolking, 'het thuisfront is bij de strijd betrokken' aangezien het 'thuisfront het front is.' Het resultaat is dat elke moderne oorlog per definitie een oorlogsmisdaad is. Tuvit Shlomi, waar maak je nu precies propaganda voor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten