De Commerciele Massamedia 181

Ik merk dat sinds de Israelische terreur in Gaza is begonnen er veel nieuwe lezers van mijn weblog zijn. Om nu te voorkomen dat er misverstanden bestaan over mijn werkwijze vertel ik voor deze mensen wat mij motiveert.

Allereerst dit: ik ben al vier decennia journalist, ik schrijf ook boeken, ik ben 61 jaar, vader van vier kinderen en heb een levenspartner, of vrouw zoals je dat ouderwets zegt. Mijn opvattingen over goed en kwaad zijn burgerlijk, burgerlijk in de meest liberale zin van het woord. Kort samengevat ben ik tegen onrecht en ben van mening dat iedereen zich aan de wet dient te houden, dus ook politici. Ben ik objectief? Nee, geenszins. Waarom niet? Omdat het domweg onmogelijk is. Daar is de mens geestelijk niet toe in staat. Bovendien, ik citeer in dit verband graag de Amerikaanse historicus Howard Zinn: ‘Objectivity is impossible, and it is also undesirable. That is, if it were possible it would be undesirable, because if you have any kind of a social aim, if you think history should serve society in some way; should serve the progress of the human race; should serve justice in some way, then it requires that you make your selection on the basis of what you think will advance causes of humanity.’

Niet objectief dus, maar ik ben wel onafhankelijk en dat zou iedere journalist moeten zijn. Welnu, ik besteed veel aandacht aan de Israelische terreur sinds ik in het begin van de jaren negentig in gezelschap van joodse vredesactivisten door de West Bank en de Gaza Strook reisde. Ik was nog geen uur in Gaza samen met Anneke Jos Mouthaan, die later Een Ander Joods Geluid oprichtte en de joods-Israelische activiste Yael Oren toen ik zag dat Israelische militairen op de groep Palestijnse kinderen schoot waarmee ik via een tolk in gesprek was. Ik had mijn bandrecorder aan en op de geluidsband kan men de kogels horen weerkaatsen en de kinderen in paniek horen wegvluchten. Dat was mijn eerste contact met de Israelische bezetting van Palestijns land. Ik realiseerde me onmiddellijk dat niets het vermoorden van kinderen rechtvaardigt, niets, geen enkele ideologie en geen enkel geloof, ook of misschien moet ik zeggen, juist het joodse geloof niet, het geloof dat in de 1e eeuw voor onze jaartelling zo mooi is verwoord door rabbi Hillel met de woorden: “Wat jij niet wilt dat jou wordt aangedaan, doe dat ook niet een ander aan – daar komt de hele Thora op neer.”
Kortom, voor mij was meteen duidelijk dat het zionisme een misdadige ideologie was, en dat de politieke verantwoordelijken in Israel, die tot deze misdaden opdracht hadden gegeven, een stelletje gangsters waren. Een opvatting die nog eens bevestigd werd toen ik vele jaren later bij Ramallah zag hoe een Palestijns kind dat vlakbij me stond door het hoofd werd geschoten. Dat het hier geen incidenten betrof werd duidelijk toen ik in het grootste ziekenhuis in Jeruzalem werd rondgeleid door een in Nederland opgeleide Palestijnse arts die me langs de bedden van stervende kinderen voerde, Palestijnse kinderen die door Israelische kogels waren getroffen. Er was en is geen andere conclusie mogelijk: Israel is een schurkenstaat. Zo simpel. En mensen die betaald worden om deze misdaden te vergoeilijken zijn of racisten dan wel fascisten.

Op dit moment is 1 op de 3 doden in de Gazastrook een kind. In 2006 vermoordden volgens Amnesty het Israelische leger en Joodse kolonisten 120 Palestijnse kinderen, zonder dat iemand daarvoor werd veroordeeld, zoals ook nu geen enkele Israeli voor de huidige oorlogsmisdaden veroordeeld zal worden. Wat betreft die 120 kinderen; alleen de Israelische kranten hebben dit vermeld. Daarentegen werd elke Joodse dode in Israel wel vermeld door de Nederlandse commerciele massamedia. Dat is een vorm van racisme.

Wat mij al die jaren opviel was dat de westerse commerciële massamedia een buitengewoon tendentieuze voorstelling van zaken gaven, een pro-Israelische. En wat me nog meer opviel was dat de berichtgeving zo eenzijdig was dat het net was alsof de Palestijnen de agressors waren, de bezetters, de onderdrukkers, en niet de joods-Israeli’s. Het was ook verbijsterend hoeveel de Nederlandse commerciële massamedia verzwegen.

Welnu, het enige dat ik op deze weblog doe, is laten zien dat er een andere kant van de medaille is. Dat het allereerst de Palestijnen zijn die al meer dan een halve eeuw vervolgd worden door de joods-Israeli’s. Meer doe ik eigenlijk niet. Ik probeer, in tegenstelling tot de Nederlandse massamedia en de pro-Israel lobbyisten, geen eenzijdige voorstelling van zaken te geven, ik probeer alleen tegenwicht te geven aan de eenzijdige voorstelling van zaken van mijn collega's. De joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit-Hallahmi die ik interviewde, schreef in zijn boek Original Sins: ‘Het lijden van de joden door de eeuwen heen, en speciaal tijdens de Holocaust, is gebruikt om het ontzeggen van Palestijnse rechten te rationaliseren en te rechtvaardigen. Dit is zo doeltreffend gebeurd dat de Palestijnen beschouwd worden als de agressors in het Israëlisch-Palestijnse conflict, dat gezien wordt als een simpele voortzetting van de eeuwenlange joodse vervolging.’ En de westerse commerciële massamedia zijn bepalend geweest in het scheppen van dat beeld.

Ik schrijf dit omdat een autochtoon op de allochtonenweblog dit schrijft: ‘Pro-Israelisch of pro-Palestijns? Of je de Nederlandse berichtgeving over het conflict tussen Israël en Palestina als pro-Israëlisch of juist pro-Palestijns ervaart, zegt waarschijnlijk vooral iets over je eigen stellingname in dit conflict. Er is slechts in beperkte mate onderzoek gedaan naar de Nederlandse berichtgeving. Hieruit bleek dat de Nederlandse berichtgeving vooral pro-Israëlisch is. Een zelfde conclusie kun je trekken na een bezoek aan het blog van journalist Stan van Houcke… Nuance is moeilijk in tijden van oorlog. Aan journalisten de moeilijke taak die nuance en de onafhankelijkheid zoveel mogelijk te blijven zoeken.’ http://allochtonen.web-log.nl/allochtonen/2009/01/slachtofferscha.html

Ook dit is een onjuiste voorstelling van zaken, zoals u inmiddels begrepen zult hebben. Er is geen sprake van gelijkwaardige partijen, alsof ik in mijn eentje het kan opnemen tegen de vloedgolf aan propaganda. Alsof ik een verkeerde voorstelling van zaken geef. Bovendien, een volwassen mens weet dat men in zaken van leven en dood niet genuanceerd kan zijn. Genuanceerd over het vermoorden van kinderen? De schrijver is ernstig in de war. Ik ben niet pro-Palestijns. Ik ben een vader van vier kinderen wiens diepste overtuiging is dat niets het vermoorden van kinderen rechtvaardigt en die vindt dat elke journalist of propagandist die stelt dat deze Israelische terreur ‘gerechtvaardigd’ is ogenblikkelijk bestreden moet worden met feiten. En zo ook elke collega van mij die het niet relevant vindt om te berichten over een gedood Palestijns kind terwijl hij of zij wel elk gedood Israelisch kind vermeldt. Ben ik daarmee anti-Israelisch, dus tegen de joods-Israselische bewoners, 80 procent van de bevolking, zoals de schrijver hierboven impliceert? Nee, natuurlijk. Ik ben wel tegen een natie die zich als een schurkenstaat manifesteert. Dat is alles.