'De voorgeschiedenis van de oorlog tegen Gaza
Avi Schlaim is een bekende Israëlische historicus, een van de eersten van de ‘nieuwe historici’ die aan het werk gingen om de Israëlische ontstaansgeschiedenis te ontdoen van mythologie. Hij is op dit moment hoogleraar Internationale Betrekkingen aan de Universiteit van Oxford. De Israëlische oorlog tegen Gaza is niet begonnen met het afschieten van raketten, zoals Israël ons graag wil doen geloven. Daarom is het belangrijk het gebeuren in een historisch accurate context te zetten. Schlaim heeft daar een beknopt begin mee gemaakt. Anja Meulenbelt vertaalde het en voegde wat voetnoten toe. Het origineel is hier te vinden. Dit artikel vormt een onderdeel van het dossier Palestina-Israel.
Avi Schlaim is een bekende Israëlische historicus, een van de eersten van de ‘nieuwe historici’ die aan het werk gingen om de Israëlische ontstaansgeschiedenis te ontdoen van mythologie. Hij is op dit moment hoogleraar Internationale Betrekkingen aan de Universiteit van Oxford. De Israëlische oorlog tegen Gaza is niet begonnen met het afschieten van raketten, zoals Israël ons graag wil doen geloven. Daarom is het belangrijk het gebeuren in een historisch accurate context te zetten. Schlaim heeft daar een beknopt begin mee gemaakt. Anja Meulenbelt vertaalde het en voegde wat voetnoten toe. Het origineel is hier te vinden. Dit artikel vormt een onderdeel van het dossier Palestina-Israel.
Hoe Israël Gaza aan de rand van de afgrond bracht
De enige manier om de onbegrijpelijke oorlog van Israel in Gaza te begrijpen is door het te plaatsen in een historische context. Het stichten van de staat Israel in 1948 is gepaard gegaan met een enorm onrecht tegenover de Palestijnen. De Britten waren vol verwijten over de Amerikaanse partijdigheid tegenover de prille staat. Op 2 juni 1948 schreef Sir John Troutbeck aan de minister van Buitenlandse Zaken, Ernest Bevin, dat de Amerikanen verantwoordelijk waren voor het scheppen van een gangster staat met aan het hoofd ‘ een volstrekt gewetenloze bende leiders’. Eens dacht ik dat dit oordeel te hard was, maar Israels verschrikkelijke aanval op de bevolking van Gaza, en de medeplichtigheid van de Bush administration in deze aanval, hebben mij op andere gedachten gebracht.
Ik schrijf als iemand die in de jaren zestig loyaal in het Israelische leger gediend heeft, en die nooit twijfels had over het bestaansrecht van de staat Israël binnen de grenzen van 1967. Wat ik volstrekt afwijs is het zionistische koloniale project aan de andere kant van de Groene Lijn (1). De Israëlische bezetting van de Westoever en de Gazastrip na juni 1967 had heel weinig te maken met veiligheid en alles met territoriaal expansionisme. Het doel was om een Groot Israël te stichten door middel van permanente politieke, economische en militaire controle over de Palestijnse Gebieden. Met las gevolg een van de meest langdurige en gewelddadige militaire bezettingen in het moderne tijdperk.
Veertig jaar van Israëlische heerschappij hebben een onmetelijke schade aangericht aan de economie van de Gaza Strip. Met een grote bevolkingsgroep aan vluchtelingen van 1948 opeengedreven in een minimaal strookje land, zonder infrastructuur of natuurlijke grondstoffen, leek de toekomst van Gaza toch al niet zo voorspoedig. Maar Gaza is niet simpelweg een geval van onderontwikkeling, maar een heel specifiek en wreed geval van opzettelijke on-ontwikkeling (2). Om de bijbelse uitdrukking te gebruiken, Israël veranderde de bevolking van Gaza in ‘houthakkers en waterdragers’, een arbeidsleger aan goedkope arbeidskracht en een afzetmarkt voor Israëlische producten. De ontwikkeling van een lokale industrie werd actief ontmoedigd en gehinderd teneinde het voor de Palestijnen onmogelijk te maken om hun afhankelijkheid van Israel te beëindigen, en zodoende nooit de economische voorwaarden te kunnen ontwikkelen die nodig zijn voor werkelijke politieke onafhankelijkheid.
Gaza is een klassiek geval van koloniale uitbuiting in het post-koloniale tijdperk. Joodse nederzettingen in bezet gebied zijn immoreel, illegaal, en een onoverkomelijke struikelblok voor vrede. Ze zijn tegelijkertijd een middel tot uitbuiting en een symbool van de gehate bezetting. In Gaza waren er maar acht duizend joodse kolonisten (in 2005) op 1,4 miljoen inheemse bevolking. Toch hadden de nederzettingen een kwart van het gebied tot hun beschikking, 40% van het bebouwbare land, en het leeuwendeel van de waterbronnen. Als haringen in een ton levend tegen het gebied van de buitenlandse indringers aan, leefde de inheemse bevolking in bitttere armoede en een ongelooflijke ellende. Nog steeds leeft 80% van hen van niet minder dan twee dollar per dag. De slechte levensomstandigheden in de Gazastrip zijn een aanfluiting voor de beschaafde waarden die we hanteren, ze zijn de aanleiding voor verzet, en ze vormen een broedplaats voor politiek extremisme.
In augustus 2005 trok de Likoed regering, onder het hoofd van Ariel Sharon zonder onderhandelingen, eenzijdig, de achtduizend kolonisten uit Gaza terug, en vernielde de huizen en broeikassen die ze achter hadden gelaten (3) Hamas, de islamitische verzetsbeweging, was het gelukt om de Israëli’s uit Gaza te verdrijven. Die terugtrekking was een vernedering voor het leger (4). Naar de buitenwereld deed Sharon alsof de terugtrekking een bijdrage was voor de vrede, gebaseerd op een twee-staats oplossing. Maar in het jaar erna werden 12000 kolonisten gehuisvest op de Westoever, waarmee nog minder ruimte overbleef voor een onafhankelijke Palestijnse staat. Land roven en vrede stichten sluiten elkaar uit. Israel had een keuze en koos meer land boven vrede.
Het werkelijke doel was om eenzijdig de grenzen van Groot-Israel te bepalen door de grote nederzettingen op de Westoever te annexeren en bij Israel te trekken. De terugtrekking uit Gaza was dus geen begin van een vredesovereenkomst met het Palestijnse Gezag, maar het begin van een verdere zionistische expansie op de Westoever. Een beslissing die, naar mijn mening onterecht, werd gezien als in het algemeen belang van Israel. Feitelijk gaat het daarbij om een fundamentele afwijzing van de Palestijnse nationale identiteit, de terugtrekking uit Gaza was in werkelijkheid een poging om ook op de lange termijn te verhinderen dat het Palestijnse volk enige onafhankelijk politiek bestaan op konden bouwen op hun eiegn land.
De kolonisten werden uit Gaza teruggetrokken, maar de Israelische soldaten hielden verder alles onder controle, de toegang tot de Gazastrip, zowel over land, door de lucht als over het water. Gaza werd van de ene op de andere dag een grote openluchtgevangenis. Vanaf het moment dat de kolonisten vertrokken waren had de Israelische luchtmacht de volledige vrijheid om daar te bombarderen, om sonic booms te veroorzaken door laag over het land door de geluidsbarriere te vliegen, en daarmee de onfortuinlijke bewoners van de gevangenis te terroriseren.
Israel schildert zichzelf graag af als een democratische oase in een zee van totalitaire regimes. Maar Israel heeft in zijn gehele geschiedenis nooit ook maar iets gedaan om de democratie aan de Arabische kant te ondersteunen, en veel om die te ondermijnen. Israel heeft een lange geschiedenis van geheime overeenkomsten en samenwerking met reactionaire Arabische regimes die meewerken om het Palestijnse nationalisme te onderdrukken. Ondanks al die belemmeringen is het Palestijnse volk er in geslaagd om een begin te maken met de enige werkelijke democratie in de Arabische wereld, met Libanon als enige andere uitzondering. In januari 2006 werden vrije en eerlijke verkiezingen gehouden voor de Wetgevende Raad van het Palestijnse Gezag (5), waarmee de Hamas-regering aan de macht kwam. Israel besloot onmiddelijk om de democratische verkozen regering niet te erkennen, naar zij zeiden omdat Hamas een terroristische organisatie was.'
De enige manier om de onbegrijpelijke oorlog van Israel in Gaza te begrijpen is door het te plaatsen in een historische context. Het stichten van de staat Israel in 1948 is gepaard gegaan met een enorm onrecht tegenover de Palestijnen. De Britten waren vol verwijten over de Amerikaanse partijdigheid tegenover de prille staat. Op 2 juni 1948 schreef Sir John Troutbeck aan de minister van Buitenlandse Zaken, Ernest Bevin, dat de Amerikanen verantwoordelijk waren voor het scheppen van een gangster staat met aan het hoofd ‘ een volstrekt gewetenloze bende leiders’. Eens dacht ik dat dit oordeel te hard was, maar Israels verschrikkelijke aanval op de bevolking van Gaza, en de medeplichtigheid van de Bush administration in deze aanval, hebben mij op andere gedachten gebracht.
Ik schrijf als iemand die in de jaren zestig loyaal in het Israelische leger gediend heeft, en die nooit twijfels had over het bestaansrecht van de staat Israël binnen de grenzen van 1967. Wat ik volstrekt afwijs is het zionistische koloniale project aan de andere kant van de Groene Lijn (1). De Israëlische bezetting van de Westoever en de Gazastrip na juni 1967 had heel weinig te maken met veiligheid en alles met territoriaal expansionisme. Het doel was om een Groot Israël te stichten door middel van permanente politieke, economische en militaire controle over de Palestijnse Gebieden. Met las gevolg een van de meest langdurige en gewelddadige militaire bezettingen in het moderne tijdperk.
Veertig jaar van Israëlische heerschappij hebben een onmetelijke schade aangericht aan de economie van de Gaza Strip. Met een grote bevolkingsgroep aan vluchtelingen van 1948 opeengedreven in een minimaal strookje land, zonder infrastructuur of natuurlijke grondstoffen, leek de toekomst van Gaza toch al niet zo voorspoedig. Maar Gaza is niet simpelweg een geval van onderontwikkeling, maar een heel specifiek en wreed geval van opzettelijke on-ontwikkeling (2). Om de bijbelse uitdrukking te gebruiken, Israël veranderde de bevolking van Gaza in ‘houthakkers en waterdragers’, een arbeidsleger aan goedkope arbeidskracht en een afzetmarkt voor Israëlische producten. De ontwikkeling van een lokale industrie werd actief ontmoedigd en gehinderd teneinde het voor de Palestijnen onmogelijk te maken om hun afhankelijkheid van Israel te beëindigen, en zodoende nooit de economische voorwaarden te kunnen ontwikkelen die nodig zijn voor werkelijke politieke onafhankelijkheid.
Gaza is een klassiek geval van koloniale uitbuiting in het post-koloniale tijdperk. Joodse nederzettingen in bezet gebied zijn immoreel, illegaal, en een onoverkomelijke struikelblok voor vrede. Ze zijn tegelijkertijd een middel tot uitbuiting en een symbool van de gehate bezetting. In Gaza waren er maar acht duizend joodse kolonisten (in 2005) op 1,4 miljoen inheemse bevolking. Toch hadden de nederzettingen een kwart van het gebied tot hun beschikking, 40% van het bebouwbare land, en het leeuwendeel van de waterbronnen. Als haringen in een ton levend tegen het gebied van de buitenlandse indringers aan, leefde de inheemse bevolking in bitttere armoede en een ongelooflijke ellende. Nog steeds leeft 80% van hen van niet minder dan twee dollar per dag. De slechte levensomstandigheden in de Gazastrip zijn een aanfluiting voor de beschaafde waarden die we hanteren, ze zijn de aanleiding voor verzet, en ze vormen een broedplaats voor politiek extremisme.
In augustus 2005 trok de Likoed regering, onder het hoofd van Ariel Sharon zonder onderhandelingen, eenzijdig, de achtduizend kolonisten uit Gaza terug, en vernielde de huizen en broeikassen die ze achter hadden gelaten (3) Hamas, de islamitische verzetsbeweging, was het gelukt om de Israëli’s uit Gaza te verdrijven. Die terugtrekking was een vernedering voor het leger (4). Naar de buitenwereld deed Sharon alsof de terugtrekking een bijdrage was voor de vrede, gebaseerd op een twee-staats oplossing. Maar in het jaar erna werden 12000 kolonisten gehuisvest op de Westoever, waarmee nog minder ruimte overbleef voor een onafhankelijke Palestijnse staat. Land roven en vrede stichten sluiten elkaar uit. Israel had een keuze en koos meer land boven vrede.
Het werkelijke doel was om eenzijdig de grenzen van Groot-Israel te bepalen door de grote nederzettingen op de Westoever te annexeren en bij Israel te trekken. De terugtrekking uit Gaza was dus geen begin van een vredesovereenkomst met het Palestijnse Gezag, maar het begin van een verdere zionistische expansie op de Westoever. Een beslissing die, naar mijn mening onterecht, werd gezien als in het algemeen belang van Israel. Feitelijk gaat het daarbij om een fundamentele afwijzing van de Palestijnse nationale identiteit, de terugtrekking uit Gaza was in werkelijkheid een poging om ook op de lange termijn te verhinderen dat het Palestijnse volk enige onafhankelijk politiek bestaan op konden bouwen op hun eiegn land.
De kolonisten werden uit Gaza teruggetrokken, maar de Israelische soldaten hielden verder alles onder controle, de toegang tot de Gazastrip, zowel over land, door de lucht als over het water. Gaza werd van de ene op de andere dag een grote openluchtgevangenis. Vanaf het moment dat de kolonisten vertrokken waren had de Israelische luchtmacht de volledige vrijheid om daar te bombarderen, om sonic booms te veroorzaken door laag over het land door de geluidsbarriere te vliegen, en daarmee de onfortuinlijke bewoners van de gevangenis te terroriseren.
Israel schildert zichzelf graag af als een democratische oase in een zee van totalitaire regimes. Maar Israel heeft in zijn gehele geschiedenis nooit ook maar iets gedaan om de democratie aan de Arabische kant te ondersteunen, en veel om die te ondermijnen. Israel heeft een lange geschiedenis van geheime overeenkomsten en samenwerking met reactionaire Arabische regimes die meewerken om het Palestijnse nationalisme te onderdrukken. Ondanks al die belemmeringen is het Palestijnse volk er in geslaagd om een begin te maken met de enige werkelijke democratie in de Arabische wereld, met Libanon als enige andere uitzondering. In januari 2006 werden vrije en eerlijke verkiezingen gehouden voor de Wetgevende Raad van het Palestijnse Gezag (5), waarmee de Hamas-regering aan de macht kwam. Israel besloot onmiddelijk om de democratische verkozen regering niet te erkennen, naar zij zeiden omdat Hamas een terroristische organisatie was.'
1 opmerking:
by Rayed Darwish on January 1, 2009 #61950
An existing occupation
How can I recognise your right to exist when you deny my right to live?
How can you yearn for peace when it is peace you cannot give?
How do we negotiate when we are not part of the negotiations?
How can we build bridges when you tear down all relations?
How come you cannot see that David has become Goliath?
How can the world see the truth if forever it is covered by myth?
Let me breath, let me move, allow me my right to unrestrained existence
But if not, you shall forever build a wall sprayed with bloodied resistance
Een reactie posten