Guus Valk van de NRC 13

Het volgende schreef ik acht jaar geleden in het tijdschrift de Humanist:

Twaalf jaar geleden bezocht ik in gezelschap van Anneke Jos Mouthaan van 'Een Ander Joods Geluid' en Israëlische vredesactivisten de bezette gebieden. Terwijl we in Gaza-stad met een Palestijnse kinderen spraken schoten Israëlische militairen zonder aanleiding op onze groep. Nadat ik in een uitzending van de Humanistische Omroep Stichting de opnamen van de schietpartij had laten horen, werd ik in Trouw door een pro-Israel lobbyist beticht van antisemitisme. Ik had dat niet mogen uitzenden. Tijdens het begin van de tweede intifadah, in oktober 2000, was ik voor de VPRO-Radio op de Westoever en zag nabij Ramallah op enkele meters afstand van me hoe een dertienjarig Palestijns kind door een militaire scherpschutter met een hoge snelheidskogel door zijn rechteroog werd geschoten en stervende werd afgevoerd. Van zelfverdediging was geen sprake, de Israëlische soldaat schoot vanuit de bovenste verdieping van een hotel op een afstand van tenminste 400 meter. De journaliste Amira Hass van de Israëlische kwaliteitskrant Ha'aretz, die in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten op de Westoever woont, interviewde een van de sluipschutters. 'Wanneer de officieren te velde de scherpschutters opdracht geven te vuren, dan is de intentie om het hoofd te raken, want als hij schiet, doet hij dat om te doden… Twaalf jaar en ouder mogen we neerschieten,' aldus de Israëlische militair. Hij gaf overigens toe dat het moeilijk is om leeftijden te schatten. 'De richtlijnen… veranderen elke dag, soms zelfs meermalen per dag. Wanneer er aan Israëlische zijde doden vallen, mogen wij meer schieten.' Over het aantal Palestijnse doden zei hij: 'Zes per dag is normaal, het kunnen er ook veel meer zijn.' Het alleen verwonden van kinderen wordt doorgaans als ondoeltreffend beschouwd, want 'verwondingen hitsen de gemoederen veel meer op.'

Zie: http://home.wxs.nl/~houck006/israel.html

In diezelfde tijd bleven de westerse commerciele media dit soort informatie verzwijgen omdat het niet paste in de propaganda van het zogeheten 'Vredeproces.' Ik was niet de enige journalist die getuige was van deze Israelische wreedheden. Elke journalist die serieus verslag wilde doen kon dit zien. Maar de meesten wilden het niet zien, omdat ze dan de consensus moesten verbreken, en op die manier hun carriere op het spel zouden zetten. Wie het wel zag was de gelauwerde oud-correspondent van The New York Times Chris Hedges. In zijn in 2003 verschenen boek War Is a Force That Gives Us Meaning schrijft hij over zijn verblijf in het Palestijnse vluchtelingenkamp Khan Younis in de Gaza strook:

It was still. The camp waited, as if holding its breath. And then, out of the dry furnace air a disembodied voice crackled over a loudspeaker from the Israeli side of the camp's perimeter fence. "Come on, dogs," the voice boomed in Arabic. "Where are all the dogs of Khan Younis? Come! Come!" I stood up and walked outside the hut. The invective spewed out in a bitter torrent. "Son of a bitch!" "Son of a whore!" "Your mother's cunt!" The boys darted in small packs up the sloping dunes to the electric fence that seperated the camp from the Jewish settlement abutting it. They lobbed rocks towards a jeep, mounted with a loudspeaker and protected by bulletproof armor plates and metal grating, that sat parked on the top of a hill known as Gani Tal. The soldier inside the jeep ridiculed and derided them. Three ambulances -- which had pulled up in anticipation of what was to come -- lined the road below the dunes. There was the boom of a percussion grenade. The boys, most no more than ten or eleven years old, scattered, running clumsily through the heavy sand. They descended out of sight behind the dune in front of me. There were no sounds of gunfire. The soldiers shot with silencers. The bullets from M-16 rifles, unseen by me, tumbled end-over-end through their slight bodies. I would see the destruction, the way their stomachs were ripped out, the gaping holes in their limbs and torsos, later in the hospital.'

Ook ik heb in het grootste Palestijnse ziekenhuis in het bezette Oost Jeruzalem Palestijnse kinderen zien sterven aan schotwonden of verwondingen veroorzaakt door zogeheten rubber kogels, die in feite van metaal zijn met een dun laagje rubber eromheen. Ik zag de geplette hoge snelheidskogels die chirurgen uit het lichaam van kinderen hadden verwijderd, tezamen met darmen en ander vitaal weefsel. Israelische kogels die met een snelheid van 1000 meter per seconde intern grote gruwelijke wonden veroorzaken. Iedere correspondent ter plaatse zou hier elke dag over hebben kunnen berichten, maar deden dit bewust niet en doen dit nog steeds niet. De hele wereld had al lang kunnen weten dat Israel een schurkenstaat is die op grote schaal de Palestijnse bevolking terroriseert en zonodig afslacht. Maar het Westen blijft deze terreur politiek, economisch en zelfs militair steunen en wel omdat wij geen normen en waarden hebben. We hebben veel praatjes, maar dat is om de werkelijkheid te verhullen. Deze terreur wordt gesteund door het CIDI, door de huidige minister van Buitenlandse Zaken Verhagen, door de fundamentalistische christenen van de SGP en ChristenUnie, en door het CDA en PVDA-kabinet en hun politieke aanhang. Mensen zonder moraal.