Guus Valk van de NRC 10

Meer dan 15 jaar geleden verklaarde de vooraanstaande joods-Israelische vredesactivist Uri Avnery tegenover mij het volgende:

'Er bestaat een sinister plan van de regering en de militairen om het ontstaan van een Palestijnse staat onmogelijk te maken. Een politiek waarbij Palestijnse dorpen en steden als een soort archipel in een Israelische zee komen te liggen. Vooruitlopend op de onderhandelingen over de toekomst van de Joodse nederzettingen in bezet gebied voert Israel de beproefde politiek van de voldongen feiten, waarbij een tijdelijke situatie verandert in een permanente. De strijd die de komende jaren gevoerd zal worden gaat over het verwezenlijken van een ware vrede tussen Palestijnen en Israeli's. Het confisqueren van Palestijns land is een oude politiek die onmiddellijk gestopt en teruggedraaid moet worden. De vraag is of Israel met deze strategie doorgaat. Wil men echt vrede, of wil men doorgaan met de bezetting? Van belang is dat ook Europa de Israelische autoriteiten economisch en politiek onder druk zet om te voorkomen dat het de verkeerde kant opgaat. Het is daarbij van groot belang wat de Europese media naar buiten brengen. Berichten ze over de ware situatie of volgen ze de Israelische regeringspropaganda, zoals de meeste journalisten doen?' (zie mijn boek Overal ziet men zichzelf)

Anderhalf decennium later weten we dat Avnery's waarschuwing genegeerd werd. Zo bleven bijvoorbeeld de commerciele media in Nederland propaganda maken voor het niet bestaande 'Vredesproces', waarbij de voldongen feiten op de grond aangaven dat tussen de Oslo Akkoorden in 1993 en het uitbreken van de Tweede Intifada in 2000 het aantal Joodse kolonisten in bezet gebied was verdubbeld. Blind voor de werkelijkheid bleven mijn collega's doen alsof ze in de zionistische propaganda geloofden. (zie mijn boek De oneindige oorlog). Maar nu de voldongen feiten op de grond door werkelijk niemand meer genegeerd kunnen worden zijn de commerciele media voor het eerst gedwongen om verslag te doen van de werkelijkheid. Zo berichtte Guus Valk, correspondent van de NRC gisteren in zijn krant het volgende:

‘Feiten op de grond’ tegen staat Palestina

Doel missie VS verdwijnt uit zicht...

Iedere keer als Mitchell of minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton Israël en de Palestijnse gebieden bezoekt, verdwijnt het uiteindelijke doel van de Amerikaanse missie in het Midden-Oosten verder uit zicht. Vorig jaar maart eiste Clinton nog van Israël dat het zou stoppen met „de kolonisatie: geen nederzettingen, geen buitenposten, geen uitzonderingen verbonden met natuurlijke groei”. De eis van volledige stopzetting van de nederzettingenpolitiek bleek onhaalbaar. Netanyahu leek de Amerikaanse kritiek niet te deren... Juist de afgelopen maand heeft de Israëlische regering weer grote bouwprojecten aangekondigd, die Oost-Jeruzalem, dat de hoofdstad moet worden van de toekomstige Palestijnse staat, volledig afsnijdt van de andere Palestijnse steden... Het pessimisme van president Obama wordt al veel langer gedeeld op het kantoor van VN-organisatie OCHA (United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs) in Jeruzalem. „Het grootste gedeelte van de Westelijke Jordaanoever is nu feitelijk geannexeerd door Israël”, zegt Yehezkel Lein. Hij wijst op een kaart van het gebied. Circa tweehonderd nederzettingen, verbonden door wegen en militaire zones, hebben van de Westelijke Jordaanoever „een lappendeken” gemaakt, zegt hij. „Tweederde van het land wordt volledig bestuurd door Israël. Daar mogen Palestijnen niets bouwen, en velen van hen trekken weg.” Dit, zegt de Israëliër Lein, heet nu „feiten op de grond creëren”. „Je ziet dat de Palestijnse infrastructuur verwoest is en de kans op een eventuele levensvatbare Palestijnse staat nu niet in zicht is.' De Israelische regering trekt zich niets aan van de internationale gemeenschap, zoals premier Netanyahu keer op keer laat zien, een feit dat Guus Valk tot de volgende conclusie brengt: 'Niemand kan hem wat maken, ook Obama niet.'

Een feit is dat Guus Valk en de overgrote meerderheid van de andere westerse correspondenten ter plaatse jarenlang verzwegen hebben dat de Israelische politiek al sinds de oprichting van de 'Joodse staat' bepaald wordt door de strategie van de voldongen feiten, zoals die reeds in 1937 werd samengevat door David Ben Goerion toen hij in een brief aan zijn zoon schreef:

'Ik ben een enthousiaste aanhanger van de joodse staat, ook als dat betekent dat we nu Palestina moeten verdelen, want ik ga er van uit dat een gedeeltelijke joodse staat niet het eindpunt is maar het begin... De formering van een staat, ook al is het nog maar een gedeeltelijke staat, zal de grootste bijdrage zijn aan onze kracht, en een machtige uitvalsbasis vormen bij ons historische streven om het gehele land te bevrijden.'

Vanwaar nu die omslag bij een journalist als bijvoorbeeld Guus Valk? Het antwoord is eenvoudig: we zijn in de laatste fase van deze tragedie aangekomen. De voldongen feiten zijn niet meer te verdoezelen, Israel wil geen vrede maar meer land. Dat is altijd zo geweest, maar nu valt het niet meer te ontkennen. Israel is in een schurkenstaat veranderd, dat wil zeggen een staat die zich niets aantrekt van internationale verdragen, het internationaal recht, en de internationale gemeenschap, of in de woorden van Guus Valk: 'Niemand kan hem wat maken, ook Obama niet.' En gelijk heeft hij. De westerse politiek en de westerse zogeheten 'vrije media' hebben een monster geschapen dat naar niets en niemand luistert. Dat monster gaat zijn eigen weg, in een poging zijn eigen behoeften te bevredigen. Het enige dat de media nu nog kunnen doen is het onvermijdelijke beschrijven, te weten de vernietiging van het Palestijnse volk, mogelijk gemaakt en gepropageerd door westerse politici en pers. Hoe het komt dat de pro-Israel lobby zoveel greep had en heeft op de 'vrije pers', daarover later.