'The dead, treated with respect in peacetime, are abused in wartime. They become pieces of performance art.'
Een bevolking die al meer dan 60 jaar gemobiliseerd leeft en keer op keer oorlogen voert raakt natuurlijk geinfecteerd door het geweld. Men begint geweld normaal te vinden, een onderdeel van het dagelijkse leven. De Duitse veteraan Erich Maria Remarque schreef over zijn ervaringen in de Eerste Wereldoorlog de bestseller Im Westen nichts Neues, in het Engels vertaald als All Quiet on the Western Front, waarin hij de ontmenselijking van de geweldpleger alsvolgt omschreef: 'We run on, overwhelmed by this wave that bears us along, that fills us with ferocity, turns us into thugs, into murderers, into God knows what devils; this wave that multiplies our strength with fear and madness and greed of life, seeking and fighting for nothing but our deliverence.'
Het is deze onvermijdelijke ontwikkeling waarover de westerse commerciele media angstvallig zwijgen omdat het niet in de officiele versie van de werkelijkheid past. Het is iets waarover Guus Valk niet kan schrijven.
Daarentegen schrijft de onafhankelijke Amerikaanse journalist Chris Hedges, die vele oorlogen meemaakte, in zijn boek War Is a Force That Gives Us Meaning dat 'the task of carrying out violence, of killing, leads to perversion. The seductiveness of violence, the fascination with the grotesque -- the Bible calls it "the lust of the eye"-- the god-like empowerment over other human lives and the drug of war combine, like the ecstacy of erotic love, to let our senses command our bodies. Killing unleashes within us dark undercurrents that see us desecrate and whip oursleves into greater orgies of destruction. The dead, treated with respect in peacetime, are abused in wartime. They become pieces of performance art.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten