De CIDI Propaganda 11

Ronny Naftaniel, directeur van de zionistische organisatie het CIDI, die de Israelische oorlogsmisdaden in Gaza 'gerechtvaardigd' vindt, verklaarde tegenover Vrij Nederland in 2004: 'Schoolkinderen moeten joden ook weer als slachtoffer leren zien. De tendens is nu dat men, door het conflict in Israël, joden als daders ziet.' http://www.cidi.nl/media/2004/vn.100104.html

Ik ga ervanuit dat hij het heeft over joden in Israel, maar dan is de vraag: waar zijn die slachtoffer van? De enige rationele conclusie is dat zij slachtoffer zijn van de door henzelf gekozen zionistische leiders die al 40 jaar lang in strijd met het internationaal recht weigeren de bezette Palestijnse gebieden te ontruimen, en al 60 jaar lang in strijd met het internationaal recht weigeren de door hen verdreven Palestijnen te laten terugkeren naar hun woonplaatsen. Door dat onrecht en het feit dat de zionisten Palestijns land blijven stelen, gaat het conflict door, moeten de Palestijnen zich blijven verzetten tegen de landroof, bezetting en belegering.

Intussen is Israel verandert in een racistische schurkenstaat die doet alsof het boven het recht staat. Ik sprak daarover met Eitan Bronstein, de joodse directeur van Zochrot, een in 2002 opgerichte Israëlische organisatie die de joods-Israëlische bevolking bewust wil maken van de Palestijnse ‘Nakba, de Palestijnse catastrofe van 1948… door die te herdenken, erover te getuigen, te erkennen en te helen.’

Hij zei dit tegen me: 'De zionisten van het eerste uur bijvoorbeeld, die door en door geseculariseerd waren, gebruikten de religieuze mythologie om joden te mobiliseren, en maakten van een geloof een politiek. Het probleem is echter niet het judaïsme, maar de zionistische overtuiging dat Israël een exclusief Joodse staat moet zijn. Omdat men een Joodse natie mogelijk wilde maken, moest men alle niet-Joden verdrijven. Een etnische zuivering was onvermijdelijk om de zionistische droom te verwezenlijken. En omdat de zionisten de oorspronkelijke bewoners hebben verdreven en weigeren hen te laten terugkeren, is vrede niet mogelijk. Daar komt nog bij dat de zionisten doorgaan met het in beslag nemen van nog meer Palestijns land. Dat is in feite het hele probleem. Het verziekt alle verhoudingen, ik bedoel, hier in Tel Aviv merk je het niet zo erg, dit is een open stad, maar zodra je in Jeruzalem bent voel je racisme op straat. Een zionist kan niet anders dan een racist zijn. Je ziet ook op de tentoonstellingen van de soldaten van Breaking the Silence, die zich tegen de terreur van de bezetting keren, dat het verwezenlijken van het zionisme jongeren ontmenselijkt. Al meer dan tachtig jaar geleden schreef een van de grondleggers van de Joodse staat, Zeev Jabotinsky, dat de Palestijnen nooit een exclusief Joodse staat zouden accepteren omdat dit onmiddellijk hun eigen ondergang zou betekenen. Hij pleitte daarom voor een “ijzeren muur, dat wil zeggen de vestiging in Palestina van een macht die op geen enkele manier zal worden beïnvloed door Arabische druk’’. En zo is het ook gebeurd, we hebben nu de muur van de Israëlische strijdkrachten en ook nog eens de betonnen muur, die ons fysiek scheidt van onze omgeving. Nogmaals, het is duidelijk dat een Joodse staat én vrede een onoverbrugbare tegenstelling vormen. Ik ben het volledig eens met de Israëlische historicus Benny Morris, die in een interview verklaarde dat het zionisme geen vrede kan brengen. En al die zogenaamde linkse politici die beweren dat dit wel kan, bedriegen de bevolking.’

Op zijn beurt schreef de vooraanstaande joods-Israëlische columnist B. Michael in het dagblad Yediot Ahararonot: ‘Het lijdt geen twijfel dat het historische pad van het Joodse volk in de zestig jaar die 1942 scheidt van 2002 kan dienen als materiaal voor aangrijpende historische en sociologische onderzoeken. In zestig korte jaren, van degenen die opgesloten werden in getto’s tot degenen die anderen opsluiten. In zestig korte jaren, van degenen die gebrandmerkt en genummerd werden tot degenen die brandmerken en nummeren. In zestig jaren, van degenen die in rijen met de handen in de lucht achter elkaar lopen tot degenen die anderen in rijen met de handen in de lucht laten lopen… Eindelijk! We zijn niet langer een ander en bizar volk met een lichte huidskleur en een wijze blik, maar wrede soldaten zoals iedereen. Eindelijk zijn we gelijk aan alle andere naties.’

De vraag is dus waar Ronny Naftaniel het precies over heeft wanneer hij dit zegt: 'Schoolkinderen moeten joden ook weer als slachtoffer leren zien. De tendens is nu dat men, door het conflict in Israël, joden als daders ziet.' Maar juist dat vergat de pro-Israel interviewster, Nausicaa Marbe, te vragen. Dat pastte niet in het propagandapraatje.