2 miljard schade, volgens de VN tienduizenden daklozen en ongeveer 14 procent van alle bebouwing in de Gazastrook verwoest.Nog even voor de Nederlandse politici en journalisten die niet beseffen wat Israel van plan is, zodat men later niet kan zeggen niet geweten te hebben dat Israel een schurkenstaat was.
Dit zei Professor Martin Levi van Creveld, internationaal gerenommeerd en hoogleraar militaire geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem in 2002 over de positie van de Palestijnen in de zionistische strategie: 'het betekent dat ze er allemaal worden uitgezet. De mensen die dat willen, wachten slechts op de juiste leider en het juiste moment. Twee jaar geleden dacht slechts 7 of 8 procent van de Israëli’s dat dit de beste oplossing was, twee maanden geleden was het al 33 procent, en nu is het 44 procent, volgens een Gallup-peiling.’
Kan dat ooit worden uitgevoerd?
‘Ja, wanhopige tijden leiden tot wanhopige maatregelen. Momenteel is het fifty-fifty waar de grens komt. Twee jaar geleden wilde 90 procent de muur langs de oude grens, nu is dat totaal veranderd, en als het zo doorgaat, als de terreur niet ophoudt, wil over twee jaar misschien 90 procent de muur aan de rivier de Jordaan hebben. De Palestijnen hebben het over summutt, dat betekent volhouden en je vastklampen aan de grond. Ik heb enorm respect voor de Palestijnen, ze vechten heldhaftig. Maar als we ze echt over de Jordaan willen duwen, zouden er maar een paar brigades van het leger voor nodig zijn. Als de Syriërs of de Egyptenaren er iets aan zouden willen doen, zouden we ze wegvagen. De leider is Ariel Sharon. Hij heeft altijd een plan, hij improviseert niet.’
Het plan om de Palestijnen eruit te zetten?
‘Ik denk dat dat heel goed mogelijk is, dat hij zich daarop richt. Hij wil het conflict laten escaleren. Hij weet dat alles wat we doen, niet werkt.’
Denkt u dat de wereld zo’n etnische schoonmaak zal tolereren?
‘Dat ligt eraan wie het doet en hoe snel het gebeurt. We hebben enkele honderden kernkoppen en raketten om ze overal op te gooien, misschien zelfs op Rome. Met vliegtuigen zijn de meeste Europese hoofdsteden zelfs een doelwit.’
Dan wordt Israël dus een schurkenstaat?
‘Ik zal generaal Moshe Dayan citeren: “Israël moet als een dolle hond zijn, te gevaarlijk om aan te raken.” Ik heb het over een wanhopige situatie. We zullen het uiteraard proberen te vermijden als het ook maar even kan. Maar ons leger is niet nummer 30 in de wereld, het is nummer 2 of 3. Wij hebben de mogelijkheid de wereld mee te slepen als we ten onder gaan. En ik kan u beloven dat voordat Israël wordt vernietigd, we dat ook zullen doen.’
Dit is niet uw eigen voorkeur?
‘Natuurlijk niet. U vroeg me wat er kan gebeuren, en ik beschrijf dat. Het is de vraag of het niet te laat is voor de andere oplossing, die ik voorsta, of de Israëlische publieke opinie daar nog wel van kan worden overtuigd. Ik ben bang van niet. Met elke dag die voorbijgaat, wordt uitzetting waarschijnlijker. Het alternatief is de totale vernietiging en desintegratie van Israël, dus wat verwacht u van ons?' Dit is een deel van het interview wat Elsevier zeven jaar geleden publiceerde.
Kan dat ooit worden uitgevoerd?
‘Ja, wanhopige tijden leiden tot wanhopige maatregelen. Momenteel is het fifty-fifty waar de grens komt. Twee jaar geleden wilde 90 procent de muur langs de oude grens, nu is dat totaal veranderd, en als het zo doorgaat, als de terreur niet ophoudt, wil over twee jaar misschien 90 procent de muur aan de rivier de Jordaan hebben. De Palestijnen hebben het over summutt, dat betekent volhouden en je vastklampen aan de grond. Ik heb enorm respect voor de Palestijnen, ze vechten heldhaftig. Maar als we ze echt over de Jordaan willen duwen, zouden er maar een paar brigades van het leger voor nodig zijn. Als de Syriërs of de Egyptenaren er iets aan zouden willen doen, zouden we ze wegvagen. De leider is Ariel Sharon. Hij heeft altijd een plan, hij improviseert niet.’
Het plan om de Palestijnen eruit te zetten?
‘Ik denk dat dat heel goed mogelijk is, dat hij zich daarop richt. Hij wil het conflict laten escaleren. Hij weet dat alles wat we doen, niet werkt.’
Denkt u dat de wereld zo’n etnische schoonmaak zal tolereren?
‘Dat ligt eraan wie het doet en hoe snel het gebeurt. We hebben enkele honderden kernkoppen en raketten om ze overal op te gooien, misschien zelfs op Rome. Met vliegtuigen zijn de meeste Europese hoofdsteden zelfs een doelwit.’
Dan wordt Israël dus een schurkenstaat?
‘Ik zal generaal Moshe Dayan citeren: “Israël moet als een dolle hond zijn, te gevaarlijk om aan te raken.” Ik heb het over een wanhopige situatie. We zullen het uiteraard proberen te vermijden als het ook maar even kan. Maar ons leger is niet nummer 30 in de wereld, het is nummer 2 of 3. Wij hebben de mogelijkheid de wereld mee te slepen als we ten onder gaan. En ik kan u beloven dat voordat Israël wordt vernietigd, we dat ook zullen doen.’
Dit is niet uw eigen voorkeur?
‘Natuurlijk niet. U vroeg me wat er kan gebeuren, en ik beschrijf dat. Het is de vraag of het niet te laat is voor de andere oplossing, die ik voorsta, of de Israëlische publieke opinie daar nog wel van kan worden overtuigd. Ik ben bang van niet. Met elke dag die voorbijgaat, wordt uitzetting waarschijnlijker. Het alternatief is de totale vernietiging en desintegratie van Israël, dus wat verwacht u van ons?' Dit is een deel van het interview wat Elsevier zeven jaar geleden publiceerde.
Vorige week kreeg deze Martin Levi van Creveld in de NRC weer de kans om zijn pleidooi voor etnische zuivering te herhalen. Dit nadat dezelfde NRC geen belangstelling had getoond voor een artikel over de internationaal rechtelijke kanten van het Israelische geweld tegen de Palestijnse burgerbevolking, omdat die argumenten 'niets toevoegen' aan de discussie, aldus de NRC-redactie, die volgens eigen zeggen de geest slijpt. Daarover later meer.
Het resultaat van deze terreur wordt beschreven ook door de gerenommeerde Britse correspondent Jonathan Cook: '
Devastation has always been a goal for Israel
Jonathan Cook
The National
January 18. 2009
JERUSALEM // While Hamas and Israel were edging tentatively towards acceptance of a ceasefire late last week, Israel upped its assault on Gaza, driving its troops deeper into Gaza City, intensifying its artillery bombardment and creating thousands more displaced people.
Israel’s military strategy in Gaza, even in what is likely to be the “final act” as officials are calling it, is following a blueprint laid down during the Lebanon war more than two years ago.
Then, Israel destroyed much of Lebanon’s infrastructure in a month of intensive air strikes. Even in the war’s last few hours, as a ceasefire was being finalised, Israel fired more than a million cluster bombs over south Lebanon, apparently in the hope that the area could be made as uninhabitable as possible.
Similarly, Israel’s destruction of Gaza has been continuing with unrelenting vigour, even though according to reports in the Israeli media the air force exhausted what it calls its “bank of Hamas targets” in the first few days of fighting.
The military sidestepped the problem by widening its definition of Hamas-affiliated buildings. Or as one senior official explained: “There are many aspects of Hamas, and we are trying to hit the whole spectrum because everything is connected and everything supports terrorism against Israel.”
That includes mosques, universities, government buildings, the courts, at least 18 schools, ambulances and several hospitals, as well as bridges, roads, and power and sewage plants. At the end of last week it also appeared to include a media centre and the UN headquarters in Gaza.
Palestinian Authority officials in Ramallah, far from the wreckage, estimate the damage so far at more than US$1.4 billion (Dh5bn), pointing out that at least 24,000 residential apartment buildings need repairing or rebuilding.
Yesterday, Hosni Mubarak, the Egyptian president, called for an international meeting to work on Gaza’s postwar reconstruction. Everyone is agreed it will be a mammoth task that will take many years.
None of this will be regretted by Israel. In fact the general devastation, far from being unfortunate collateral damage, has been the offensive’s unstated goal. Israel has sought the political, as well as military, emasculation of Hamas through the widespread destruction of Gaza’s infrastructure and economy.
This is known as the “Dahiya Doctrine”, named after a suburb of Beirut that was almost levelled during Israel’s attack on Lebanon in summer 2006. The doctrine was encapsulated in a phrase used by Dan Halutz, Israel’s chief of staff, at the time. He said Lebanon’s bombardment would “turn back the clock 20 years”.
The commanding officer in Israel’s south, Yoav Galant, echoed those sentiments on the Gaza offensive’s first day: the aim, he said, was to “send Gaza decades into the past”.
Beyond these soundbites, Gadi Eisenkot, the head of Israel’s northern command, clarified in October the practical aspects of the strategy: “What happened in the Dahiya quarter of Beirut in 2006 will happen in every village from which Israel is fired on. We will apply disproportionate force on it and cause great damage and destruction there. From our standpoint, these are not civilian villages, they are military bases. This is not a recommendation. This is a plan.”
In the interview, Gen Eisenkot was discussing the next round of hostilities with Hizbollah. However, the doctrine was intended for use in Gaza, too.
Gabriel Siboni, a colonel in the reserves, set out the new “security concept” in an article published by Tel Aviv University’s Institute of National Security Studies two months before the assault on Gaza. Conventional military strategies for waging war against states and armies, he wrote, could not defeat sub-national resistance movements, such as Hizbollah and Hamas, that have deep roots in the local population.
The goal instead was to use “disproportionate force”, thereby “inflicting damage and meting out punishment to an extent that will demand long and expensive reconstruction processes”.
Col Siboni identified the chief target of Israel’s rampages as “decision makers and the power elite”, including “economic interests and the centres of civilian power that support the [enemy] organisation”.
The best Israel could hope for against Hamas and Hizbollah, Col Siboni conceded, was a ceasefire on improved terms for Israel and delaying the next confrontation by leaving “the enemy floundering in expensive, long-term processes of reconstruction”.
In the case of Gaza’s lengthy reconstruction, however, Israel says it hopes not to repeat the mistakes of Lebanon. Then, Hizbollah, aided by Iranian funds, further bolstered its reputation among the local population by quickly moving to finance the rebuilding of Lebanese homes destroyed by Israel.
According to the Israeli media, the foreign ministry has already assembled a task force for “the day after” to ensure neither Hamas nor Iran take the credit for Gaza’s reconstruction.
Israel wants all aid to be be channelled either through the Palestinian Authority or international bodies. Sealing off Gaza, by preventing smuggling through tunnels under the border with Egypt, is an integral part of this strategy.
Much to Israel’s satisfaction, the rebuilding of Gaza is likely to be even slower than might have been expected.
Diplomats point out that, even if western aid flows to the Palestinian Authority, it will make little effect if Israel maintains the blockade, curbing imports of steel, cement and money.
And international donors are already reported to be tired of funding building projects in Gaza only to see them destroyed by Israel a short time later.
With more than a hint of exasperation, Norway’s foreign minister, Jonas Gahr Stoere, summed up the general view of donors last week: “Shall we give once more for the construction of something which is being destroyed, re-constructed and destroyed?”'
Devastation has always been a goal for Israel
Jonathan Cook
The National
January 18. 2009
JERUSALEM // While Hamas and Israel were edging tentatively towards acceptance of a ceasefire late last week, Israel upped its assault on Gaza, driving its troops deeper into Gaza City, intensifying its artillery bombardment and creating thousands more displaced people.
Israel’s military strategy in Gaza, even in what is likely to be the “final act” as officials are calling it, is following a blueprint laid down during the Lebanon war more than two years ago.
Then, Israel destroyed much of Lebanon’s infrastructure in a month of intensive air strikes. Even in the war’s last few hours, as a ceasefire was being finalised, Israel fired more than a million cluster bombs over south Lebanon, apparently in the hope that the area could be made as uninhabitable as possible.
Similarly, Israel’s destruction of Gaza has been continuing with unrelenting vigour, even though according to reports in the Israeli media the air force exhausted what it calls its “bank of Hamas targets” in the first few days of fighting.
The military sidestepped the problem by widening its definition of Hamas-affiliated buildings. Or as one senior official explained: “There are many aspects of Hamas, and we are trying to hit the whole spectrum because everything is connected and everything supports terrorism against Israel.”
That includes mosques, universities, government buildings, the courts, at least 18 schools, ambulances and several hospitals, as well as bridges, roads, and power and sewage plants. At the end of last week it also appeared to include a media centre and the UN headquarters in Gaza.
Palestinian Authority officials in Ramallah, far from the wreckage, estimate the damage so far at more than US$1.4 billion (Dh5bn), pointing out that at least 24,000 residential apartment buildings need repairing or rebuilding.
Yesterday, Hosni Mubarak, the Egyptian president, called for an international meeting to work on Gaza’s postwar reconstruction. Everyone is agreed it will be a mammoth task that will take many years.
None of this will be regretted by Israel. In fact the general devastation, far from being unfortunate collateral damage, has been the offensive’s unstated goal. Israel has sought the political, as well as military, emasculation of Hamas through the widespread destruction of Gaza’s infrastructure and economy.
This is known as the “Dahiya Doctrine”, named after a suburb of Beirut that was almost levelled during Israel’s attack on Lebanon in summer 2006. The doctrine was encapsulated in a phrase used by Dan Halutz, Israel’s chief of staff, at the time. He said Lebanon’s bombardment would “turn back the clock 20 years”.
The commanding officer in Israel’s south, Yoav Galant, echoed those sentiments on the Gaza offensive’s first day: the aim, he said, was to “send Gaza decades into the past”.
Beyond these soundbites, Gadi Eisenkot, the head of Israel’s northern command, clarified in October the practical aspects of the strategy: “What happened in the Dahiya quarter of Beirut in 2006 will happen in every village from which Israel is fired on. We will apply disproportionate force on it and cause great damage and destruction there. From our standpoint, these are not civilian villages, they are military bases. This is not a recommendation. This is a plan.”
In the interview, Gen Eisenkot was discussing the next round of hostilities with Hizbollah. However, the doctrine was intended for use in Gaza, too.
Gabriel Siboni, a colonel in the reserves, set out the new “security concept” in an article published by Tel Aviv University’s Institute of National Security Studies two months before the assault on Gaza. Conventional military strategies for waging war against states and armies, he wrote, could not defeat sub-national resistance movements, such as Hizbollah and Hamas, that have deep roots in the local population.
The goal instead was to use “disproportionate force”, thereby “inflicting damage and meting out punishment to an extent that will demand long and expensive reconstruction processes”.
Col Siboni identified the chief target of Israel’s rampages as “decision makers and the power elite”, including “economic interests and the centres of civilian power that support the [enemy] organisation”.
The best Israel could hope for against Hamas and Hizbollah, Col Siboni conceded, was a ceasefire on improved terms for Israel and delaying the next confrontation by leaving “the enemy floundering in expensive, long-term processes of reconstruction”.
In the case of Gaza’s lengthy reconstruction, however, Israel says it hopes not to repeat the mistakes of Lebanon. Then, Hizbollah, aided by Iranian funds, further bolstered its reputation among the local population by quickly moving to finance the rebuilding of Lebanese homes destroyed by Israel.
According to the Israeli media, the foreign ministry has already assembled a task force for “the day after” to ensure neither Hamas nor Iran take the credit for Gaza’s reconstruction.
Israel wants all aid to be be channelled either through the Palestinian Authority or international bodies. Sealing off Gaza, by preventing smuggling through tunnels under the border with Egypt, is an integral part of this strategy.
Much to Israel’s satisfaction, the rebuilding of Gaza is likely to be even slower than might have been expected.
Diplomats point out that, even if western aid flows to the Palestinian Authority, it will make little effect if Israel maintains the blockade, curbing imports of steel, cement and money.
And international donors are already reported to be tired of funding building projects in Gaza only to see them destroyed by Israel a short time later.
With more than a hint of exasperation, Norway’s foreign minister, Jonas Gahr Stoere, summed up the general view of donors last week: “Shall we give once more for the construction of something which is being destroyed, re-constructed and destroyed?”'
Nogmaals, deze terreur wordt door de Nederlandse regering volmondig gesteund. Nederland schendt daarmee het internationaal recht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten