Dit schreef Carl Stellweg:'carl stellweg heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Carl Stellweg van het AD 12" achtergelaten:
Beste Stan (en Sonja),Veel van wat ik heb beweerd, houd ik overeind. Maar niet alles. Op hetgene waar het bij jou in de eerste plaats om draait, moet ik terugkomen. Ik heb mijn artikel, dat de inzet is van deze voortgaande discussie, nog eens kritisch gelezen. Nu eens écht kritisch gelezen. Daar hebben jij en Sonja en wie deze discussie verder ook mag volgen, immers wel recht op. Ik het het dus proberen te lezen met jullie ogen. En sommige van mijn formuleringen verdienen geen schoonheidsprijs. Sterker nog, de schoonheidsprijs is wel het laatste wat ze verdienen. Het was absoluut mijn intentie niet het optreden van Israel goed te praten, dat moet je maar in goed vertrouwen van mij aannemen. Maar dat jij, en hoogstwaarschijnlijk dus ook anderen met jou, die gevolgtrekking hebben gemaakt, kan ik me voorstellen. Ik heb de plank misgeslagen, en daar ben ik, hm... niet fier op.Je vraag is missschien nu hoe dat kon gebeuren. Om daarop een antwoord te geven, zal ik toch even moeten psychologiseren, iets over mijzelf moeten vertellen (sorry, Sonja.)Toen het jongste bloedvergieten in Gaza uitbrak, kwamen, bij mij, ´professional´ en ´mens´ met elkaar in botsing. Ik ben een aantal keren in Gaza geweest, en het klinkt misschien vreemd, of niet, maar ik had er niets van willen missen. Aardige mensen ontmoet, aangrijpende verhalen gehoord en aangrijpende dingen gezien, met andere woorden: het was zowel in journalistiek als in menselijk opzicht een verrijking, ondanks alle ellende. Je zult hierin vast wel iets herkennen, Stan.Goed, deze geweldsuitbarsting in Gaza hakte er bij mij in. Natuurlijk heeft Gaza veel vaker blootgestaan aan buitensporig geweld, maar deze keer was het erger dan ooit. Het nam bezit van me. Dat was ik niet gewend, en daardoor heb ik op de rem getrapt. Tegen mijzelf gezegd: hoho, laat je niet meeslepen. Houd het hoofd koel. Professioneel blijven! Is het allemaal zo erg als het lijkt, of zit er meer achter? Journalistieke distantie!In mijn verhalen uit en over conflictgebieden heb ik door de jaren heen een onderkoelde, feitelijke toon gebezigd. Dat is nu eenmaal mijn stijl. De feiten, indien juist beschreven en in de juiste context geplaatst, spreken immers voor zich. Het is niet de taak van de auteur zijn gevoelens aan de lezer mede te delen, maar gevoelens in de lezer los te maken, ´alsof hij er zelf bij is geweest´.Maar dat is wel een evenwichtsnummer tussen afstand en betrokkenheid en nu ben ik van deze evenwichtsbalk afgelazerd. Ik ben in een krampachtige objectivering geschoten. Ofwel: door het Israelische perspectief te veel op te zoeken, heb ik mijzelf wijsgemaakt dat ik objectief was en mijn emoties in de hand had. Ik schreef niet wat ik meende - en meende juist dat dit goed was. De woorden ´beheerst en effectief´ zijn volstrekt ongepast. Gelijk heb je, Stan. Ik heb ze in vorige posts als ´bewust klinisch´ gekwalificeerd. Daarmee wilde ik laten uitkomen dat ik boven de gebeurtenissen stond, dat ik er nog steeds nuchter en feitelijk over kon berichten. Maar ik had er beter nog eventjes naar kunnen kijken en mijzelf de vraag moeten stellen: wat heb jij daar nu eigenlijk opgekalkt, meneer de objectieve, superieur koelbloedige journalist? Als ik dat had gedaan, zou ik tot de conclusie zijn gekomen dat wat ik had opgetikt, niet klinisch meer was, maar wreed, onmenselijk. Het probleem van ons vak is dat we ons geen ´slips of the pen´ kunnen veroorloven, zoals een arts het zich niet kan veroorloven om een slordige diagnose te stellen, op basis van een op dat moment opspelend innerlijk ongerief. Druipt er bloed aan mijn pen, zoals jij schrijft? Ik hoef niet stan te pede als medeplichtige aan Israelische oorlogsmisdaden te worden gebrandmerkt, want er staan heel veel andere verhalen van mij tegenover die jij niet kent en die jij dus irrelevant mag vinden, maar dat zijn ze niet voor mij. Ik heb mij in veruit de meeste gevallen behoorlijk en naar beste weten van mijn taken gekweten. Dat weet jij niet, maar ik wel. Dat jij, op basis van één verhaal, mij geheel en al als propagandist, racist, enzovoorts, meent te mogen neerzetten, dat jij op basis van één verhaal meent te weten wat voor soort journalist ik ben, is voorbarig. Maar dat ik in dit verhaal Israelische oorlogsmisdaden verdonkeremaan, klopt. En het is ook terecht dat jij passages in dit verhaal aan de schandpaal hebt genageld. Je hebt de zaak op scherp gezet, al heeft het enige tijd geduurd voordat ik mijzelf gewonnen gaf.Ik voel verder niet de behoefte zoete broodjes met je te bakken. En ik sta ook niet voor een tribunaal. Jouw vorm van journalistiek bedrijven is niet de mijne, want ik vind dat jij jezelf iets te belangrijk maakt. Ik denk niet dat dit ijdelheid van je is, maar het bevalt me gewwon niet zo. Maar jezelf helemaal wegpoetsen, zoals ik in het gewraakte verhaal heb gedaan omdat ik geen last wilde hebben van mijn gevoel, het wilde kaltstellen, is natuurlijk ook niet de manier.Nu even de slachtoffers die van mij nobel moeten zijn. Slachtoffers hoeven van mij niets te zijn, Stan, ik wil slachtoffers beschrijven zoals ze zijn, het gaat niet om mij, maar om de slachtoffers. Hun daden moeten worden beschreven, maar natuurlijk ook de motieven, oorzaken en redenen voor hun daden. Natuurlijk, natuurlijk. Ik verkeerde in de veronderstelling dat jij vond dat slachtoffers nobel zijn. Dat blijkt dus niet het geval, prima. Ik heb je realiteitszin onderschat. Wel, dat doet me deugd.Ik begrijp echter niet op grond waarvan jij denkt dat ik vind dat alleen de slachtoffers en niet de daders langs de morele meetlat moeten worden gelegd. Of dat ze langs een gelijke morele meetlat moeten worden gelegd. Ik zou het prettiger gevonden hebben als je had gevraagd óf ik dat vind, dan wáárom ik dat vind. Ik heb mijn morele meetlat niet in de aanslag. Evenzo als slachtoffers moeten worden beschreven zoals ze zijn en waarom ze zo zijn, moeten daders worden beschreven zoals ze zijn en waarom ze zo zijn, in zo veel mogelijk relevante facetten. En verder vind ik dat misstanden, door wie ze ook worden gepleegd, openbaar moeten worden gemaakt - ja, én verklaard, in een perspectief geplaatst, enzovoorts, opdat duidelijk wordt wat de hoofdoorzaak is van het probleem.Geboren criminelen zijn zeldzaam. Dat ze crimineel zijn geworden, daar zit vaak ook een heleboel achter. Daar kunnen weer maatschappelijk misstanden of misstanden in de persoonlijke levenssfeer achter zitten. Betekent dit dat criminelen geen rekenschap hoeven af te leggen? Stel, een Palestijn doodt een Israelische burger. Deze burger is, geheel buiten zijn schuld, in Israel geboren, heeft in Israel zijn leven, werk en wortels, het lot heeft hem tot een Israelische burger gemaakt. Misschien vindt hij wel dat de Palestijnen net zo goed recht hebben op een staat als hij. Misschien ijvert hij op zijn manier daar wel voor. Die Israelische burgers zijn er ook, al lijken ze in aantal af te nemen. Dat weet die Palestijn niet, hij doodt de Isralier zonder hem dat te vragen. Als hierbij de bezetting waaronder hij lijdt als verzachtende omstandigheid mag worden aangevoerd, dan mag je, bij wat een Isralier doet, de Holocaust er dus ook bij halen. In mindere mate, omdat de Holocaust voorbij is en de bezetting niet, omdat de Palestijnen geen schuld hebben aan de Holocaust en Israel wel schuld heeft aan de bezetting - maar toch.Even voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat je er zus of zo over denkt. Ik teken dit gewoon op ter overweging. Hamas, Stan, dat zijn geen lieverdjes. Nee, en Israel, dat zijn al helemàààl geen lieverdjes. Hamas, Stan, dat zijn óók geen lieverdjes, en zo is het. Jouw bevriende echtpaar wilde misschien alleen zeggen dat de zaken niet geheel zwart/wit liggen, zonder te weerspreken dat het spectrum in Israelische richting duidelijk het zwartst uitslaat. Zouden de ideologen van Hamas hun onprettige ideeen aan de bezetting te danken hebben? Ik twijfel. Het lijkt me zeer moeilijk te achterhalen. Wacht even, Stan, ik maak wel degelijk een onderscheid tussen iemand als Khaled Meshal en de vluchtelingen in, pak´m beet, Rafah, Khan Younis en Jabaliya, die op zijn beweging hebben gestemd. Hoe kom je erbij dat ik de morele kwaliteiten van het gehele Palestijnse volk gelijk stel aan die van Hamas? Ja, Hamas heeft zijn succes voor een groot deel te danken aan de omstandigheden waaronder de Palestijnen moeten leven, en die omstandigheden zijn weer te wijten aan de Israelische politiek. Monster van Frankenstein, enzovoorts. Dat zet ik er allemaal weer voor jou bij, zoals ik het ook ten behoeve van het lezerspubiek van mijn commerciele massamedium heb opgeschreven, want je richt je pijlen vaak op wat ik niet schrijf omdat ik veronderstel dat het onomstreden is, althans: tussen ons, mensen die er wat meer van weten. Maar Hamas, dat zijn ook geen lieverdjes, er is niets mis mee om dat op te merken. Moet dát soms worden verzwegen? Betekent het, wanneer je dit niet verzwijgt, onmiddellijk dat de Israelische wandaden onderbelicht blijven? Behoren de morele kwaliteiten van Hamas tot verboden informatie?Lieverdjes waren ook de Palestijnse schutters niet die de levens van Palestijnse kinderen welbewust in gevaar brachten, door over hun hoofden naar Israelische soldaten te schieten, waarop deze terugschoten en daarbij gelukkig geen kinderen raakten. Ik heb dat duidelijk waargenomen. Dat is dus geen Israelische propaganda, dat gebeurt écht, en het is geen actie van wat loslopende gangsters, het is taktiek. Ik heb het - helaas - niet opgeschreven, omdat ik het niet wilde geloven en mijn waarneming niet vertrouwde, en uit de onterechte, misschien zelfs laffe vrees een verkeerd accent te leggen in mijn berichtgeving over slachtoffers en daders.Maar wacht, wacht, wacht, Stan, als dat roadblock op de weg naar die nederzetting - Beit-El bij Al-Bireh - er niet was geweest, als de nederzetting er niet was geweest, dan waren die schutters er ook niet geweest. Ik zet het er maar weer even bij, voor het geval je denkt dat ik te dom of gewetenloos ben om dit evidente feit te erkennen.
Tot zover,
Carl
Geplaatst door carl stellweg op stan op 12:21 AM'
Carl, je schrijft: 'Maar Hamas, dat zijn ook geen lieverdjes, er is niets mis mee om dat op te merken. Moet dát soms worden verzwegen? Betekent het, wanneer je dit niet verzwijgt, onmiddellijk dat de Israelische wandaden onderbelicht blijven? Behoren de morele kwaliteiten van Hamas tot verboden informatie?' Niets moet worden verzwegen, alleen moet je jezelf afvragen: wat is op dit moment de relevantie van dit feit. Als jij in je krant schrijft dat het Israelische geweld in Jenin 'beheerst en effectief' was om zo te kunnen suggereren dat het Israelische leger met zijn tanks en gevechtshelicopters een zegen zijn geweest, aangezien ‘Jenin destijds een van de meest gewelddadige en wetteloze steden op de Westelijke Jordaanoever [was], maar sindsdien tot bloei [is] gekomen,' terwijl je vervolgens aan mij schrijft dat er in Jenin sprake was van 'Israelische oorlogsmisdaden', dan bedrieg je je lezers. Je suggereert dat het ‘beheerst en effectief' Israelische geweld ook tegen de burgerbevolking ertoe heeft geleid dat Jenin ‘tot bloei’ is gekomen, dat moeten we volgens jou niet vergeten, en zeker niet nu we weten dat 'ook Hamas geen lieverdjes zijn.' Want in die context gebruikte je deze kwalificatie. Dat Hamas geen lieverdjes zijn weet elke lezer van het AD. Jouw informatie was op dat moment alleen bedoeld als een extraatje, om de lezers nog eens goed duidelijk te maken dat we de Israelische strijdkrachten zonder enig moreel bezwaar Gaza-stad kunnen laten binnenrukken. Per slot van rekening zitten daar allerlei Hamasfiguren die 'geen lieverdjes zijn.' Binnen de context van jouw verhaal is dit propaganda, niets meer. En voor de rest Carl, als jij meent dat Hamas de oorzaak is van dit al 60 jaar durende onrecht bewijs dat dan ook, in plaats van met vage sentimenten aan te komen. Nu bespeel je alleen angsten en sentimenten. Bespeel de volgende keer de ratio met feiten. Maar ik vrees dat dit niet meer kan bij de westerse commerciele massamedia en wel omdat de journalist in dienst van een commerciele krant het publiek dient te behagen en dat is precies wat steeds er steeds meer gebeurt. Die ontwikkeling is door de commerciele belangen onvermijdelijk. Milan Kundera verklaarde al jaren geleden dat 'je je de toekomst wel kunt voorstellen zonder de klassenstrijd of zonder de psychoanalyse, maar niet zonder de onweerstaanbare opkomst van pasklare ideeen die, ingevoerd in computers, gepropageerd door de massamedia, het gevaar met zich meebrengen binnenkort een macht te worden die elk oorspronkelijk en individueel denken verplettert en zo de werkelijke essentie van de Europese cultuur van onze tijd verstikt.’ Kundera waarschuwde ervoor dat we zo de wereld van de kitsch binnentreden. ‘Het woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeen, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen… Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de massamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.’
De commerciele massamedia, Carl, zijn het medium om de massa te disciplineren. Zonder journalisten zou de macht volkomen hulpeloos zijn. Dit is wat een van de grootste journalisten van de twintigste eeuw, Walter Lippmann, schreef in zijn studie Public Opinion: 'A leader or an interst that can make itself master of current symbols is the master of the current situation.'
'Hamas zijn geen lieverdjes' en de inval in Jenin was 'beheerst en effectief'. Lippmann had gelijk, de strijd wordt met symbolen van goed en kwaad uitgevochten, in al die krantenkolommen.
Noam Chomsky schreef over de grote verlichtingsfilosoof David Hume: 'in considering his First Principles of Government, he expressed his puzzlement over ''the easiness with which the many are governed by the few" and "the implicit submission with which the men resign their own sentiments and passions to those of their rulers". "When we enquire by what means this wonder is brought about", Hume concluded, "we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.'''
Opinies dus. En die meningen worden verspreid door de priesters van de moderniteit, de journalisten, die bepalen wat waar is en wat niet, wie de macht behoort te hebben en wie niet, wie een barbaar is en wie niet, wie de vijand is en wie niet. En daar draait het allemaal om. Vandaar dat je voorafgaand aan de Israelische oorlogsmisdaden in Gaza schreef dat in Jenin het Israelische geweld van de op drie na machtigste strijdkrachten ter wereld 'beheerst en effectief' was, terwijl je wist dat het 'oorlogsmisdaden' waren, zoals je mij schreef. Maak jezelf niets wijs Carl, je wist wat je deed! Je weet als journalist wat de strekking van je woorden zijn, tenzij je gek bent.
Tenslotte dit: ik heb je geprezen voor het feit dat je uberhaupt gereageerd hebt, de meeste van onze collega's durven dat niet. Die zijn bang voor tegenargumenten en gaan elke discussie met mensen zoals ik angstvallig uit de weg. Als ik over jouw werkwijze schrijf, schrijf ik in feite over de werkwijze van de meesten van onze collega's. Jij bent geen uitzondering. Je hebt in wezen ook geen fout gemaakt, je hebt gedaan wat de meerderheid van de journalisten doen, je bent binnen de grenzen gebleven van de officiele versie van de werkelijkheid, de gesanctioneerde versie zoals de macht die graag ziet. Doe je dat in de toekomst niet dan zul je snel merken dat je gemarginaliseerd wordt en er zijn maar heel weinig journalisten die zich dat financieel en mentaal kunnen permitteren. Such is life.
8 opmerkingen:
Beste Stan,
Ik moet zeggen dat je begint te klinken als een grammafoonplaat die in dezelfde groef is blijven steken.
Ik erken dat je verontwaardiging over sommige mijn formuleringen terecht is. Dat je dit in niet mis te verstane termen kenbaar hebt gemaakt, is een goede zaak. Het gaat om de woorden ´beheerst en effectief´, en inderdaad ook om de ´bloei´ van Jenin. Er is in Jenin sprake van enige normalisering van het dagelijks leven, maar het is wel een normalisering onder een bezetting, en dus van zeer betrekkelijke waarde. Maar niet helemaal zónder waarde, want uitspraken als ´beter in vrijheid te sterven dan in gevangenschap te leven´ vind ik al te eenvoudig.
Wat moet ik hier verder aan toevoegen? Ik zal dit ´corrigeren´. Sonja vroeg daar al naar. Hoe ik dat ga doen? Dat merken jullie nog wel. Of niet. Je kunt je requisitoir daarna eindeloos blijven herhalen en je als mijn journalistieke scherprechter blijven opwerpen, maar dat is dan verder jouw zaak.
Dat de minder prettige eigenschappen en actties van een beweging als Hamas in het juiste perspectief moeten worden geplaatst, spreekt voor zich en heb ik door de jaren heen consequent gedaan. Aangezien ik er niet over peins om jouw aanhoudende beschuldigingen dat dit niet zo is, over mijn kant te laten gaan, dwing je me ertoe met een kleine bloemlezing van eigen werk te komen.
Daar gaan we dan.
Allereerst een passage uit een verhaal van mij over de aanstelling van Tony Blair als gezant van het kwartet en diens beperkte mandaat:
´Wat houdt de taak van Blair eigenlijk in als het hem bij voorbaat niet is toegestaan de Israëlische omsingeling van de virtuele Palestijnse staat en geknevelde economie aan de orde te stellen? Zal een man van Blairs statuur genoegen nemen met wat feitelijk niet meer is dan een bijrol, een erebaantje? Dat lijkt uitgesloten.
Blair had een voorganger: James Wolfensohn, ex-president van de Wereldbank, begon vol optimisme, kreeg negen miljard dollar los voor de wederopbouw van de net door Israël ontruimde Gazastrook, bracht een akkoord tot stand dat voorzag in zes permanente grensovergangen... om vervolgens, naar eigen zeggen, verbijsterd te constateren dat Israël het akkoord niet naleefde, daarbij onvoorwaardelijk gesteund door Washington. In een recent interview met de Israëlische krant Haaretz, beschuldigde hij de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Elliot Abrams ervan hem vanaf het begin actief te hebben gedwarsboomd. De schending van de akkoorden betreffende de grensovergangen, legde de Gazaanse economie lam en droeg volgens Wolfensohn daarmee bij aan de verkiezingszege van Hamas. Toen hij ook zijn kantoor in Jeruzalem en zijn achttien medewerkers kwijtraakte, hield hij het voor gezien.
De moraal? In het Midden-Oosten zijn al veel capabele en betrokken bemiddelaars te kijk gezet, zijn hun inspanningen verkwist en is hun prestige te grabbel gegooid. Hoe vaker dit voorkomt, des te moeilijker het waarschijnlijk wordt een oplossing te vinden voor het Israëlisch-Palestijnse conflict.´
En:
´19-11-2006
JERUZALEM - Steeds als lijkt dat Israël en de Palestijnen elkaar niet dieper kunnen verwonden, blijkt dat wel degelijk mogelijk.
Wat zich afgelopen weken grotendeels buiten de schijnwerpers afspeelde in de Gazastrook, was een historisch dieptepunt in het conflict tussen de partijen.
Door een gebrek aan politiek perspectief is een angstaanjagend geweldsvacuüm ontstaan. Afgelopen jaar bestookten de Palestijnen de joodse staat met 1700 Qassam-raketten. Resultaat: twee doden. Israël schoot 15.000 artilleriegranaten af op de Gazastrook. Resultaat: ruim 300 doden, van wie 60 kinderen. De wanverhouding tussen Israëlische en Palestijnse doden was niet eerder zo schrijnend.
De ontruiming van nederzettingen, ruim een jaar geleden, was achteraf de grootste ramp die de anderhalf miljoen inwoners van de Gazastrook kon overkomen. Journalist Gideon Levy schreef dat hij, als hij Palestijn was, om een terugkeer van die nederzettingen zou smeken. Alleen de aanwezigheid van kolonisten zou immers nog wat bescherming kunnen bieden tegen Israëlische bommen.
Premier Olmert zit in het nauw na de mislukte oorlog tegen Hezbollah. Daardoor is de strategie van zijn voorganger Sharon - eenzijdige terugtrekking uit een aantal nederzettingen - op losse schroeven komen te staan. Een dergelijke strategie kan alleen vanuit een positie van kracht worden gevoerd en Olmerts positie is zeer zwak sinds het geklungel van zijn militairen in Libanon.´
(Terzijde: in een ander verhaal schrijf ik dat de opgave van de Gazastrook vooral was bedoeld om de aanspraken op de Westelijke Jordaanoever te versterken. En in nóg een ander verhaal laat ik een Israelische historicus en lid van B´tselem aan het woord, waarin hij zegt de strategie van Sharon wel te doorzien, maar de terugtrekking uit de Gazastrook toch te steunen, in de hoop bovengenoemde strategie mettertijd te kunnen ombuigen en Sharon in de richting van een werkelijk vredesproces te ´duwen´.)
Bovenstaand stukje is overigens ook te vinden op de weblog van Anja Meulenbelt, onder het aanmatigende kopje ´AD wordt wakker.´
Verder:
12-11-2006
ROTTERDAM - De tol die de Palestijnen de afgelopen maanden in de Gazastrook hebben betaald, kent zijn weerga niet en lijkt bovendien volkomen nutteloos.
Extremisten bestoken Israël vrijwel dagelijks met Qassam-raketten, primitieve wapens die zeer zelden slachtoffers eisen. De Israëlische vergeldingsoperaties zijn er niet minder vernietigend om, maar helpen doen ze nauwelijks. Het leger had afgelopen woensdag de Operatie Herfstwolken - waarbij het plaatsje Beit Hanoun dagenlang onder vuur werd genomen - net voor voltooid verklaard, toen er alweer Qassams in de richting van Israël vlogen. Ook nu zaten de Israëlische strijdkrachten niet om een antwoord verlegen. Het resultaat: negentien Palestijnse doden, onder wie vrouwen en kinderen.
De publieke verontwaardiging was deze keer groot, de Israëlische regering sprak van een vergissing, maar qua dodental sprong het bloedbad er nauwelijks uit. Op 3 november kwamen er evenveel Palestijnen om. Internationale reacties bleven toen uit omdat het toen ging om verspreide incidenten, die minder opvielen.
Sinds de politieke machtsgreep van Hamas, eind dit maart van dit jaar, zijn ruim 500 Palestijnen omgekomen, tegen negentien Israëliërs, een verhouding van ruim 26 tegen 1. Ter vergelijking: tijdens de tweede intifada (2000-’05) was de verhouding ongeveer 4 op 1.
Het Israëlische leger wordt ervan beschuldigd -buiten dat het buitenproportioneel geweld gebruikt - dat het bezig is zijn reputatie na de mislukte oorlog tegen Hezbollah verder te besmeuren. Israëlische commentatoren zien nog geen aanwijzing dat de vele Palestijnse doden tot een verhoging van Israëlische veiligheid hebben geleid. Het tegendeel is misschien het geval; na het bloedbad van afgelopen woensdag dreigde Hamas weer met zelfmoordaanslagen te beginnen.
Stan, zoek naar formuleringen en interpretaties die je niet bevallen, isoleer ze, licht ze uit, druk ze in vette letters af, en hang er een donderpreek aan vast over de commerciele massamedia die heulen met de macht en het publiek misleiden. En laat vooral de rest, de 95 procent waartegen je geen bezwaren of verdachtmakingen kunt inbrengen, de wel degelijk relevante 95 procent die niet past in jouw ´j´accuse´, vooral buiten beschouwing.
Morgen zal ik je overigens een nog een wat langer verhaal sturen, waarin ik uitleg waarom Hamas de parlementsverkiezingen won en waarom de westerse verbazing daarover hypocriet is. Ik zal je nog wat meer verhalen sturen, per mail deze keer, om je weblog niet te zeer te belasten.
´En voor de rest, Carl, als jij meent dat Hamas de oorzaak is van dit al 60 jaar durende onrecht, bewijs dat dan ook, in plaats van met vage sentimenten aan te komen.´
Ik moet je bekennen dat ik even met mijn ogen moest knipperen toen ik dit las. Een werkelijk adembenemende aantijging. Ik daag je uit om in onze ´correspondentie´ aan te wijzen waar ik dit beweer. Bij mijn weten heb ik beweerd dat de Israelische bezettingspolitiek de oorzaak is van het succes van Hamas.
Het zou misschien correcter van je zijn geweest om niet mijzelf als racist neer te zetten, aangezien je hiervoor wat meer van mij als journnalist zou moeten weten, maar om dat ene stuk dat je van mij kent als racistisch neer te zetten.
Stan, jij bent een bevlogen journalist. Ik zeg dit deze keer zonder ironie, maar met waardering. Maar je vertoont ook de trekken van een beroepsquerulant.
Collegiale groet,
Carl
luister carl, eerst schrijf je een propagandastuk in je krant, vervolgens probeer je je nonsens te verdedigen, wanneer blijkt dat dit onhoudbaar is, vertel je dat je fout zat, wanneer ik je verklaring niet accepteer ben ik een beroepsquerulant. wie is hier nu de querulant, de draaikont? schrijf voortaan gewoon vanuit een historische context als je vindt dat Hamas niet de oorzaak van het conflict is, maar het israelisch expansionisme. doe gewoon je werk voortaan. het is een serieus beroep, de journalistiek, dat een te grote invloed heeft op de samenleving. bedrijf je vak dan ook zonder al die propaganda. dat is alles.
Infamer, en hoogmoediger dan ´maak jezelf niets wijs, Carl, je wist wat je deed,´ vind ik nog de constatering dat ik ´in wezen geen fout heb gemaakt´.
Dankjewel, inquisiteur Stan. Ik zal mijn best doen mijzelf voortaan niet langer te zien als een individu, maar als een marionet. Ontsnapping is niet mogelijk.
Milan Kundera en David Hume staan onverkort achter je, Stan, je baadt in hun licht. Ik benijd je.
Groet, Carl
Ik begrijp dat ik geen andere keus heb dan het hoofd te buigen voor het feit dat je mijn verklaring niet accepteert. Doe ik bij deze. In diepe nederigheid en lankmoedigheid, inmiddels. Of moet ik het onverschilligheid noemen?
Ik heb willens en wetens een propagandastuk geschreven, Stan, alle eerdere stukken die ik heb geschreven, die suggereren dat ik de influisteringen van mijn boze opdrachtgevers soms ernstig negeer, waren slechts een rookgordijn, de opmaat naar de propaganda die ik in werkelijkheid wil verspreiden.
Misschien heb ik jou iets te serieus genomen.
Groet,Carl
De term "inquisiteur" vind ik hier behoorlijk misplaatst.
De inquisitie was namelijk ingesteld door het Roomse gezag die alles wat afweek van hun ideologische opgelegde waarheid vervolgde. Een inquisiteur is er dus om de gepropageerde waarheid af te dwingen bij anderen. Een inquisiteur staat aan de kant van het dominante gezag die zijn wil en waarheid oplegt aan anderen. Een inquisiteur kom je dus tegen bij de Propagandapers.
Dat is dus de man Carl die jou bij de Propagandapers op de vingers komt tikken als jij een stuk schrijft wat niet overeenkomt met de voorgeschreven ideologie. Het voorgeschreven geloof. De doctrine waarmee de goegemeente moet worden geindoctrineerd.
Wel op Sott.net kwam ik een artikel tegen dat de plaatjes naast elkaar legt, niet echt een mooi plaatje maar wel verhelderend....
HTML werkt dus niet :(
Ik vind dit een heel interessante gedachtenwisseling (Carl Stellweg en Stan van Houcke). Wel wil ik zeggen dat door de blog-opbouw (waar niet altijd de datum, wel de tijd bij staat) ik het moeilijk vind om de volgorde van de discussie helder te krijgen.
Ik vind het niet alleen te prijzen dat meneer Stellweg ueberhaupt reageerde, maar ook dat hij ons informeerde over zijn voortgaande zelfonderzoek.
Want ik denk dat Stan gelijk heeft als hij zegt:
"je hebt gedaan wat de meerderheid van de journalisten doen, je bent binnen de grenzen gebleven van de officiele versie van de werkelijkheid, de gesanctioneerde versie zoals de macht die graag ziet. Doe je dat in de toekomst niet dan zul je snel merken dat je gemarginaliseerd wordt en er zijn maar heel weinig journalisten die zich dat financieel en mentaal kunnen permitteren. Such is life."
Daarna (of daarvoor) zegt Stan: "doe gewoon je werk voortaan. het is een serieus beroep, de journalistiek, dat een te grote invloed heeft op de samenleving. bedrijf je vak dan ook zonder al die propaganda. dat is alles."
Het eerste citaat van Stan geeft mijns inziens aan dat het tweede niet zo simpel is.
"Gewoon je werk": maar het schuurt tussen je beroep en je baan. Dat is wat deze gedachtenwisseling helder heeft gemaakt.
Ik vrees dat in een kapitalistische maatschappij in veel meer beroepen deze wrijving bestaat tussen de moraal/ethiek van je beroep en de werkelijkheid van je baan.
Een reactie posten