De Nuance van de NRC 80

De NRC: 'Mais c'est la guerre'

Na eerst het bloedbad te hebben gerechtvaardigd met de foutieve bewering dat Hamas het bestand had geschonden en dat dus 'Hamas Israel het, in deze vicieuze cirkel logische, motief [bood] om navenant te reageren', kon de NRC de werkelijkheid een week later niet langer negeren en gaf nu als commentaar dat Israel ‘met het grondoffensief in Gaza een grens [heeft] overschreden. Het geweld daar is buiten proportie.’ Maar wat was de reactie van de slijpsteen voor der geest op dit feit?

In elk geval niet dat de NRC juridisch uitzocht hoever Israel ‘de grens heeft overschreden’. Integendeel, geen woord over de juridische kant van het Israelisch geweld dat volgens de krant zelf 'buiten proportie' was. De krant verzweeg de werkelijkheid zoals die al op 3 oktober 2008 was verwoord door generaal Eisenkot in het Israëlische dagblad Yedioth: “We zullen disproportioneel geweld gebruiken tegen ieder dorp van waaruit schoten worden gelost op Israel, en we zullen immense schade en vernietiging te weeg brengen. Vanuit ons gezichtspunt zijn zij militaire bases. Dit is geen aanname, dit is een plan dat reeds is geautoriseerd.” In een rapport voor het Instituut voor Nationale Veiligheid van de Universiteit van Tel Aviv onderstreepte kolonel Gabiel Siboni even onverbloemd, dat het antwoord op de raketaanvallen de “disproportionele aanval in het hart van de zwakke plek van de vijand is, waarbij pogingen de lanceringcapaciteit te schaden op de tweede plaats komt.” Volgens de juriste Verrijn Stuart in het Nederlands Juristenblad 'vertoont Israel’s aanpak een treffende gelijkenis met de opdracht die de toenmalige president van Republika Srpska, Radovan Karadzic in 1995 gaf aan het Bosnisch Servische leger.' Een aanpak die zoals bekend ertoe geleid heeft dat Karadzic nu in de gevangenis van Scheveningen zijn proces afwacht. De juriste wijst er verder op dat Israelische militairen juridisch vervolgd kunnen worden buiten Israel en dat beseffen de Israelische autoriteiten maar al te goed, zo blijkt uit dit bericht: 'Facing bench warrants? Travel advisory issued for top IDF officers State expresses concern over international human rights groups' intention to file war crimes charges against military personnel with The Hague, local European courts; says officers planning to travel must contact Judge Advocate General's Office first Tova Tzimuki.' Zie: http://www.ynetnews.com/Ext/Comp/ArticleLayout/CdaArticlePrintPreview/1,2506,L-3658823,00.html. Geen woord daarover in de krant die zegt de 'nuance' te zoeken. En wel omdat een artikel over oorlogsmisdaden ‘weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.'

De NRC besloot dat het hoog tijd werd iemand aan het woord te laten die de oorlogsmisdaden juist zou rechtvaardigen met een academisch klinkend verhaal. Daarvoor kreeg de joods-Israelische militair-historicus Martin Levi van Creveld, een kleine week na het e-mailtje van de Opinie-redactie, 6 kolommen breed de ruimte om dit fascistische gedachtegoed te verspreiden. Kort samengevat stelde de omstreden ultrazionist: 'Anders dan meestal wordt aangenomen, hebben de Israëliërs dat conflict op hun sloffen gewonnen. Juist omdát ze disproportioneel reageerden op de gevangenneming van twee van hun soldaten en de dood van zes anderen, is Hezbollah’s wil om aan te vallen gebroken.'

Disproportioneel geweld gericht tegen de Palestijnse burgerbevolking, omdat zo beargumenteerde Van Creveld: 'het laatste wat de Israeliers willen is de steegjes van Gaza, Rafah en Khan Yunis bestormen.' En dus schoten tanks vanaf afstand alles wat ze konden raken plat, met als gevolg dat eenderde van het aantal doden kind is, en meer dan de helft burger, en dat omdat de Israelische soldaten te laf zijn om de vijand te 'bestormen'. Zo rechtvaardigde hij het openlijk beleden en daadwerkelijk toegepast 'disproportioneel' geweld, in de hoop een verzetsstrijder te treffen. Op die manier werden honderden burgers vermoord en duizenden verwond door een doctrine die, zoals bekend, tot oorlogsmisdaden leidt. Maar dat feit is in de extremistische gedachtewereld van Van Creveld een te verwaarlozen detail. Kinderen, vrouwen, bejaarden lopen in deze Israelische strategie nu eenmaal 'de kans een zeer hoge prijs te betalen. Mais c'est la guerre,' aldus de hooggeleerde Martin Levi van Creveld in de NRC. Het antwoord op deze redenering kan niet anders zijn dan: 'Mais non, professeur, ce n'est pas la guerre.' Dat is het punt nu juist dat dit slag mensen telkens negeert, en trouwens ook veel van mijn collega's in de journalistiek. Degene die de burgerbevolking niet probeert te sparen schendt het internationaal recht, zo is zeker sinds Neurenberg onomstotelijk vastgelegd. Daarom is er dat gigantische juridische bouwwerk ontstaan, om te voorkomen dat barbaren hun gang kunnen gaan.

Voor dit soort trivialiteiten was en is nog steeds in de NRC geen ruimte. Belangrijker was te weten dat 'disproportioneel' geweld een van die onfortuinlijke zaken is die nu eenmaal gebeuren, want ‘c’est la guerre’, nietwaar? Althans, als in Israel meer dan 1300 Joden waren gedood door ‘disproportioneel’ geweld van Palestijnen dan had de NRC-redactie natuurlijk geen enkele Palestijn deze terreur laten rechtvaardigen met argumenten als ‘mais, c’est la guerre’. Een derde van de Palestijnse slachtoffers is kind. ‘C’est la guerre’, de NRC-lezers weten het inmiddels. Maar als dit Joodse kinderen was overkomen dan had de NRC dit niet laten rechtvaardigen. Het leven van een Palestijns kind is dus minder waard dan het leven van een Joods kind, en in dat onderscheid schuilt nu, ja wat noem je het eigenlijk, ik hou het bij gebrek aan een beter woord, op racisme. Waarom nu hanteert de NRC-redactie racistische criteria? Meer daarover later. De vraag is dan: welke vooralsnog onbekende nuance speelt hier een rol?