Een lezer van mijn weblog e-mailde me dit artikel van de AD-journalist Carl Stellweg die eerder nog had geschreven dat het Israelische geweld in Jenin 'beheerst en effectief' was geweest om zo te kunnen suggereren dat het Israelische leger met zijn tanks en gevechtshelicopters een zegen was geweest, aangezien ‘Jenin destijds een van de meest gewelddadige en wetteloze steden op de Westelijke Jordaanoever [was], maar sindsdien tot bloei [is] gekomen,' terwijl hij vervolgens tegenover mij toegaf dat er in Jenin sprake was geweeest van 'Israelische oorlogsmisdaden'. Hoewel Stellweg met zijn artikel impliciet suggereerde dat wij westerse burgers Israel gerust zijn gang konden laten gaan in Gaza-stad, waren de Israelische strijdkrachten op dat moment opnieuw op grote schaal bezig met het plegen van oorlogsmisdaden. Na een uitgebreide discussie met de lezers van mijn weblog en mijzelf concludeerde de AD-journalist dat hij 'schreef niet wat ik meende' en wel omdat hij 'in een krampachtige objectivering geschoten' was. Stellweg heeft in elk geval van de discussie geleerd door dat te doen wat een journalist dient te doen, namelijk de feiten geven. En zowaar, we vinden feiten terug die wij eerder op deze weblog hebben aangedragen, zoals de Israelische strategie van het 'disproportionele' geweld om zo de Palestijnse burgerbevolking collectief te kunnen straffen, wat een ernstige schending is van het internationaal recht.Leest u zelf maar:
woensdag 21 januari 2009
Hamas of Israël: wie heeft gewonnen?
Door CARL STELLWEG
ROTTERDAM - Het deed een beetje vervreemdend aan, toen premier Olmert van Israël vorige week verklaarde dat zijn land had ‘gewonnen’ in de Gazastrook.
Twee jongeren rijden met een Palestijnse vlaglangs het bij Israëlische aanvallenverwoeste parlementsgebouw in Gaza-stad. FOTO AFP/MAHMUD HAMS Knap hoor. Een van de sterkste legers ter wereld viel een getto van anderhalf miljoen mensen aan. Een getto met een hek eromheen, slechts verdedigd door enkele duizenden strijders met simpele wapens. Een overwinning lag dus voor de hand. Het is misschien niet eens waar. Want Israël is er nog steeds niet in geslaagd duidelijk te maken wat het beoogt en wat het nu heeft bereikt. Er worden afspraken gemaakt met westerse landen over samenwerking in de strijd tegen wapensmokkel naar de Gazastrook, maar onduidelijk is waarom die afspraken niet zonder militair machtsvertoon tot stand hadden kunnen komen. Intussen is Hamas gehavend, maar ligt het niet op zijn rug. Hamas is nog zichtbaar aanwezig in de Gazastrook, doet mee aan onderhandelingen, geeft verklaringen af en stelt eisen waarnaar wordt geluisterd. Zo bekeken is Hamas ook een beetje de winnaar, de morele winnaar zelfs, en dat is wel het laatste wat Israël beoogde. Bovendien heeft Hamas nog wel wat raketten achter de hand. Als de beweging die voorlopig niet durft te gebruiken: mooi voor Israël. Minder mooi voor de burgers van Gaza, van wie er zeker 1300 omkwamen, terwijl Palestijnse raketten en granaten sinds 2001 slechts enkele tientallen Israëliers doodden. Stuitend is dat over humanitaire hulp aan de Gazanen wordt gesproken alsof ze zijn getroffen door een aardbeving, in plaats van door bruut geweld. De toekomst van de regio? Die is angstaanjagender dan ooit. De aanval op de Gazastrook heeft een verontrustende verschuiving van de Israëlische veiligheidsdoctrine aan het licht gebracht. Volgens de Palestijnse statistische dienst zijn 22.000 civiele gebouwen beschadigd of verwoest. De economische activiteit is met 85 procent afgenomen. Meer dan 80 procent van het landbouwareaal is vernietigd. De VN-hulporganisatie UNRWA meldt dat honderdduizenden mensen geen water en stroom hebben. Tienduizenden zijn dakloos. Als deze cijfers kloppen, kunnen ze niet meer worden uitgelegd als onbedoelde schade. Ze kunnen ook niet worden gerechtvaardigd met de bewering dat de Hamas-strijders zich verscholen onder de burgerbevolking. Het was doelbewust aangerichte schade, overeenkomstig de Dahiya-doctrine, waartoe de oorlog tegen Hezbollah in 2006 een stevige opmaat vormde (Dahiya is een arme, overbevolkte buitenwijk van Beiroet, die destijds hevig werd gebombardeerd). In de Israëlische krant Yediot deed topmilitair Gadi Eisenkot afgelopen oktober de doctrine uit de doeken: ,,Wij zullen buitenproportioneel geweld gebruiken tegen elk dorp van waaruit aanvallen worden uitgevoerd, en immense schade en verwoestingen aanrichten. Onze zienswijze is dat deze dorpen militaire bases zijn.’’ Hij had het over een toekomstige oorlog in Libanon, maar zijn uitspraken zullen ook voor de Gazastrook zijn opgegaan, dat al voorkwam in de aanvalsplannen van de militairen.Daarnaast schreef kolonel Gabriel Siboni tezelfdertijd een rapport, waarin hij het heeft over een ‘buitenproportionele aanval op de zwakke plekken van de vijand, waarbij het aantasten van diens lanceervermogen op de tweede plaats komt’. Dus: militaire doelwitten zijn niet meer van direct belang, het gaat om ‘zwakke plekken’. En de Gazastrook is een aaneengesloten zwakke plek. Doel van de strategie: de samenleving van de Palestijnen diep treffen, in het hart, in het merg, opdat duidelijk wordt dat Israël militair uitdagen het ongezondste idee is dat ze kunnen hebben. Terugslaan met vernietigende kracht heeft Israël altijd gedaan. Toch is dit iets nieuws. Bij de operatie Verdedigingsschild van april 2002 op de Westelijke Jordaanoever, legde het Israelische leger relatief meer beheersing aan de dag. Er vielen (ten minste) 500 doden. Opvallend is wel dat de wereld toen geschokter reageerde op dit optreden, terwijl er dwingender redenen voor waren dan voor de aanval op de Gazastrook: zelfmoordaanslagen hadden in maart 2002 ruim 100 Israëlische burgers gedood. De ontwikkelingen in de Gazastrook openen een huiveringwekkend perspectief. De staat die Israël de Palestijnen zal aanbieden, zal hooguit bestaan uit een niet levensvatbaar samenraapsel van enclaves. Anders moeten er honderdduizenden kolonisten vertrekken, en dat zal niet gebeuren. Wat ook niet zal gebeuren is dat de Palestijnen deze staat zullen accepteren, hoeveel bommen ze ook op hun hoofd krijgen. Als de Dahiya-doctrine standhoudt, is een horrorscenario van grootscheepse etnische zuivering mogelijk, met een veelvoud aan Palestijnse slachtoffers dan er nu zijn gevallen.'
1 opmerking:
Kol ha-Kavod!
Een reactie posten