Gidi Markuszower. Extremisme

Markuszower van Likoed Nederland dreigt een Nederlandse volksvertegenwoordiger van de PVV te worden. Likoed? Ja, een groepering, waarvan de Joods Israelische oprichter een terrorist was, en dat nog altijd een stroming met politiek extremistische opvattingen is. Drie jaar geleden interviewde ik Ray Dolphin,afkomstig uit Ierland, functionaris van de UNWRA, de VN-organisatie die de Palestijnse vluchtelingen hulp verleent, auteur van The West Bank Wall, Unmaking Palestine. Hij zei ondermeer dit:

Een levensvatbare Palestijnse staat is absoluut onmogelijk als 40 procent van de West Bank in handen blijft van Israël. Daarom zit er niets anders op dan deze situatie terug te draaien, door het opdoeken van de Joodse nederzettingen. En dat kan zoals in 2005 in Gaza werd aangetoond en tevens bleek uit de ontruiming van vier kleine buitenposten op de West Bank. Het is mogelijk de Muur af te breken en andere manifestaties van de bezetting en landroof ongedaan te maken, om zo een basis te scheppen voor een rechtvaardige vrede. Maar hiervoor zal allereerst een fundamentele omslag nodig zijn van de traditionele zionistische politiek van expansionisme. Of dat gaat gebeuren is zeer de vraag. De situatie is vergelijkbaar met die van een verslaafde aan braspartijen, die niet snel op een dieet zal gaan als hem toegestaan wordt op de oude voet door te gaan. Het zal voor de Israëlische elites een schok zijn wanneer de internationale gemeenschap hen zal dwingen de bezetting en belegering te stoppen, maar eerlijk gezegd zie ik dat ook niet gebeuren. En zolang dit niet gebeurt, zal er ook geen Palestijnse staat zijn en dus geen vrede. Het is nu dan ook normaal om jonge, goed opgeleide Palestijnen uit de middenklasse te horen zeggen dat ze weg willen omdat er voor hen geen enkele hoop is op een menswaardige toekomst, en eerlijk gezegd kan ik ze geen ongelijk geven. Die constatering voert me terug naar wat ik eerder zei: de internationale gemeenschap veroordeelt het Palestijnse geweld tegen Israëlische burgers, maar tegelijkertijd ontnemen wij de Palestijnen de optie van het geweldloze verzet doordat het Westen geen consequenties verbindt aan de Israëlische schendingen. Het resultaat is dat de Palestijnen worden gedwongen te vertrekken en dat kan gezien worden als een sluipende etnische zuivering waarmee het Westen kennelijk akkoord gaat en die het in feite zelfs steunt. Volgens kolonel Shaul Arieli, de laatste Israëlische commandant van Gaza, is de achterliggende gedachte van de Muur “condities te scheppen voor een vrijwillige transfer, zodat de Palestijnen hun huizen verlaten en naar het oosten trekken, naar de grote Palestijnse steden”. Dit zal het “mogelijk maken om de grenzen van de staat Israël uit te breiden zonder de demografische prijs te betalen”, want als je de demografie verandert dan verander je de geografie, wat nogal voor de hand ligt, want als de Israëlische overheid Palestijnen verdrijft naar de grote steden blijft er natuurlijk leeg land over om in beslag te nemen. Overigens waarschuwt Arieli dat de Muur de kans op terrorisme zal vergroten, omdat de situatie nog hopelozer is geworden voor de bezette bevolking. Al in 1978 stond in het Master Plan voor de Ontwikkeling van Judea en Samaria, opgesteld door de Likoed, te lezen dat “het doel ervan is om het voor de Arabische minderheid [sic] moeilijk te maken om samen te gaan en een territoriale en politieke continuïteit te scheppen”. En dat is gelukt, bijna tweeënhalf miljoen Palestijnse burgers op de West Bank wonen opgesloten in los van elkaar staande Bantoestans. Al tijdens het zogeheten vredesproces, onder premier Shimon Peres van de Arbeiderspartij, werd in 1996 het Palestijnse gebied in segmenten opgedeeld door de introductie van een geïnstitutionaliseerd systeem van “interne afsluitingen”, die dorpen van steden afsloot en mensen van hun buren, velden en boomgaarden. Maar nog ongeacht de intenties van Israël is het een feit dat de Palestijnse samenleving kapot wordt gemaakt. Als men een Muur dwars door Palestijnse gebieden trekt, waarbij het overgrote deel van hun landbouwland voor de Palestijnen ontoegankelijk wordt, dan hebben ook de boerengemeenschappen geen toekomst, zeker niet nu het ook onmogelijk is geworden om zich aan te bieden als dagloners bij Israëlische bedrijven omdat ze het land niet in mogen. Ze hebben geen ander alternatief meer dan te vertrekken. De oude mensen zullen blijven, omdat ze niet anders kunnen, maar de jongeren gaan nu al weg. Dus nog afgezien van de Israëlische bedoelingen, is het effect van hun politiek nu al een Palestijnse migratie, waardoor bezet en belegerd gebied ontvolkt raakt. Hoewel hier geen sprake van vrijwilligheid is, noemen sommige joods-Israëlische politici dit voldaan “vrijwillige transfer”. Uit verschillende afspraken van de Israëlische beleidsbepalers valt op te maken dat men het bestaan van de Palestijnen bewust zo onleefbaar heeft gemaakt dat ze weggaan, en zo ervaren de Palestijnen het ook, als een bewuste politiek van etnische zuivering. Intussen kijken Europa en de Verenigde Staten toe, steunen Israël financieel en politiek en maken dit beleid mogelijk. Kort samengevat: het internationaal recht is duidelijk, duidelijk is tevens dat de westerse politici voldoende informatie hebben over wat hier precies gebeurt, het Westen weet ook wat de consequenties zullen zijn als ze dit laten doorrotten, en toch ontbreekt de politieke wil om een oplossing af te dwingen. Feit is ook dat het uiterst verwerpelijk is om het internationaal recht te negeren dat nota bene de basis vormt van zo veel verdragen en van zo veel westerse instellingen. Niet alleen verwerpelijk, maar ook nog eens kortzichtig, want één ding is duidelijk: het probleem verdwijnt niet, hoe graag men het ook tracht te negeren of met geld probeert te verzachten. Des te langer het probleem onopgelost blijft, des te moeilijker het straks is op te lossen, want de Israëli’s blijven doorgaan met hun expansionisme en een deel van de Palestijnen zal niet vertrekken omdat ze dit domweg niet weg kúnnen. Kortom, de internationale gemeenschap zal op een bepaald moment toch moeten ingrijpen om een rechtvaardige vrede af te dwingen. Maar daar zijn we nu verder af dan ooit.

Meer van Ray Dolphin kunt u lezen in mijn boek De oneindige oorlog.

En in het zelfde boek kunt u dit lezen:

'Wat op het spel staat is het voortbestaan van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal spoedig met het moment van de waarheid worden geconfronteerd,’ voorspelde de inmiddels gestorven joods-Israëlische hoogleraar Yehoshafat Harkabi in 1988 in zijn boek Israël’s Fateful Decisions. Als voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst die van binnenuit wist door welke ideologie de zionisten gemotiveerd werden, schreef de oud generaal: ‘Niet alleen heeft de politiek van een bepaalde groep leiders Israël een pijnlijke erfenis nagelaten, maar achter de fiasco’s waaraan ze zich schuldig hebben gemaakt, gaat een gevaarlijk en bedrieglijk wereldbeeld schuil… Internationale betrekkingen in de moderne betekenis berusten op de opvatting van gelijkwaardigheid tussen de verschillende politieke entiteiten. Deze opvatting van gelijkheid is het judaïsme vreemd. Het joodse denken verdeelt de wereld in tweeën: het Joodse volk versus de niet-Joden… Het zich bewust zijn van de valkuilen van etnocentrisch denken is belangrijk voor een volk als dat van de Joden, wier zelfbeeld maar al te snel hun visie op de betrekkingen tussen henzelf en de rest van de wereld vervormt… Geen enkele factor bedreigt Israëls toekomst zozeer als de overtuiging van het eigen gelijk… Naar mijn mening vormt de eigendunk een groter gevaar voor Israël dan het antisemitisme… Zelfkritiek is noodzakelijk om… de overtuiging van het eigen gelijk te neutraliseren, een overtuiging die voorkomt uit een fundamentele joodse houding,’ aldus Harkabi, die daarbij onder meer verwees naar het joodse messianisme. De hoogleraar geschiedenis en internationale betrekkingen, die aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem en aan Princeton University in de Verenigde Staten doceerde, waarschuwde in zijn boek dat ‘de crisis waar de natie voor staat allesomvattend [zal] zijn. Het zal bitter zijn omdat velen zullen moeten toegeven dat zij in een fantasiewereld hebben geleefd.' Harkabi zei in 1990 verder tegen me:

De vreemdelingenhaat, gebaseerd op het denkbeeld dat wij uniek zijn, dat wij fundamenteel anders zijn dan alle andere volkeren, is onder de heerschappij van Begin en Shamir sterk toegenomen. Er is een monsterverbond ontstaan tussen de Likoed en de religieuze fundamentalisten. Beide hebben baat bij het voortbestaan van de huidige politieke koers. De Likoed om te voorkomen dat het failliet van hun radicaal nationalistische politiek zichtbaar wordt en de joodse fundamentalisten om hun religieuze opvattingen gerealiseerd te krijgen. Het resultaat is dat men absoluut niet in staat is om de realiteit onder ogen te zien, een psychische stoornis die leidt tot de veelgehoorde opmerking: “Wij Joden staan helemaal alleen, de hele wereld is tegen ons.” Het gevolg is dat wanneer het Westen Israël straks dwingt tot het doen van concessies, wij in een veel slechtere onderhandelingspositie verkeren. Om duidelijk te zijn, mijn standpunt in deze wordt niet op de allereerste plaats bepaald door morele overwegingen, maar door pragmatische. Ik wil dat Israël realistisch wordt en dat wij ons terugtrekken uit de bezette gebieden, dat wij serieuze onderhandelingen beginnen met de PLO voordat het te laat is. Ik wil dat Israël als sterkste uit de onderhandelingen komt en daarom moet er een eind komen aan onze extremistische politiek. Hoe langer we wachten met het voeren van een gematigde politiek, hoe meer islamitische fundamentalisten tegenover ons zullen staan. De tijd werkt niet in ons voordeel, wij kunnen alleen maar verliezen, extremisme wordt altijd afgestraft, zoals de geschiedenis bewijst. Als we nu uit eigen vrije wil gaan onderhandelen, kunnen we betere voorwaarden scheppen dan wanneer we straks daartoe gedwongen worden door anderen. Een afgedwongen oplossing zal altijd slechter voor ons zijn dan een onderhandelde oplossing.

Dit is wat een Israelische generaal tegen mij zei, die in Israel leefde en die gevochten had en wist welke offer een oorlog opeist. Ik vraag me dan ook af waarom Gidi Markuszower meent dat hij Tweede Kamerlid moet worden. Waarom vertrekt hij niet als zionist naar 'de joodse staat'? Waarom die dubbele loyaliteit en dat notabebebe in een partij die het permanent heeft over dubbele loyaliteiten? Is hij nu Nederlander, Israeli, of Pool?