Yoram Stein 21

Het is een bekend psychologisch fenomeen: diep gekrenkte mensen haten meer elkaar dan dat ze hun beulen haten. De laatsten zijn doorgaans onaantastbaar, maar de mede-slachtoffers volstrekt niet. Dit is een van de belangrijke redenen waarom Yoram Stein in een opiniestuk 'Het grote verschil tussen joden en moslims' benadrukt om naderhand in een interview over zijn voormalige 'wietverslaving' het volgende te stellen:

‘Kijk, ik kom uit een gezin waar altijd veel gesproken werd. Mijn ouders behoorden min of meer tot de intellectuele elite. Van huis uit heb ik een behoorlijke bagage meegekregen.

Dat is een heel verschil met Achmed die op een vmbo in Amsterdam-West op school zit. Hij komt er waarschijnlijk nooit meer uit. En ik wel.’

Interessant hieraan is dat Stein onze islamitische landgenoten uit achterstandsgezinnen aanduidt met een stereotype, een cliche, de groep wordt aangeduid door de naam van een enkeling, Achmed, die voor al die andere Achmed's, Ali's en Mohammed's model staat. Achmed is ook de naam die de Amerikaanse buikspreker Jeff Dunham gebruikt voor 'de dode terrorist', een schlemiel, maar wel een gevaarlijke schlemiel die zelfs na zijn dood ons wil vermoorden: 'I kill you.' Achmed is net zo'n groot vooroordeel voor de anti-islamiet als Yoram is voor de antisemiet. Een gevaarlijke schlemiel, iemand op wie je kunt afgeven, maar die je wel scherp in de gaten moet houden, want 'hij komt er waarschijnlijk nooit meer uit.'

Jack G. Shaheen, emeritus hoogleraar van de faculteit Massa Communicatie van de Universiteit van Southern Illinois, voormalig adviseur van CBS News, en auteur van Reel Bad Arabs. How Hollywood Vilifies a People wees mij dienaangaande op het volgende:

In de huidige cartoons heeft de Arabier de gelaatstrekken van de jood van vroeger, ze zijn identiek. Welke westerse cartoon men ook neemt, de Arabier lijkt sprekend op een verklede jood uit de antisemitische lectuur, verwijder het gewaad en de hoofddoek van de Arabier op die afbeeldingen, vervang die kledingstukken door een keppeltje en een zwarte jas en u ziet een jood, de gelaatstrekken zijn exact hetzelfde, het enige onderscheid is dat ze van een andere semitische tak zijn. De Shylock van vroeger is de huidige sjeik met zijn kromme neus, die voor de westerling het angstige beeld van de ander oproept. En laten we niet vergeten dat die stigmatiserende tekeningen hebben bijgedragen aan de totstandkoming van de holocaust. Daarvan zouden we bewust moeten zijn, en er iets tegen moeten ondernemen, maar dat is nog steeds niet gebeurd.

http://www.stanvanhoucke.net/deoneindigeoorlog/interviews/shaheen2.html

Opvallend is nu dat Yoram de jood niet zonder Achmed de Arabier kan. Yoram voelt zich pas ten volle joods zodra hij Achmed kan gebruiken, net zoals wit pas werkelijk wit is op het moment dat het zwart naast zich heeft. Yoram en Achmed zijn een twee-eenheid. Dat weet Yoram ook, en hij haat het, want zoals gesteld, slachtoffers haten vooral elkaar, en wel omdat het ene slachtoffer de andert toont hoe zwak een slachtoffer eigenlijk is, het andere slachtoffer is een illustratie van de eigen zwakte. Vandaar dat Yoram Stein telkens weer 'het grote verschil tussen joden en moslim' moet benadrukken. De overeenkomsten zijn voor hem een gruwel, daarom onderstreept hij 'het grote verschil,' en voert hij zonder aanleiding in een gesprek over een volstrekt ander onderwerp ineens Achmed ten tonele, niet om zijn sympathie met hem te tonen, maar om hem en zijn groep te stigmatiseren. Ze komen er 'waarschijnlijk nooit meer uit.' Let vooral op het 'nooit meer', Achmed en zijn groep zijn hopeloze gevallen, net zo hopeloos als voor de antisemiet de joden hopeloze gevallen zullen blijven die er 'nooit meer' uitkomen.

Zoals gesteld: het is een bekend psychologisch fenomeen: diep gekrenkte mensen haten elkaar meer dan dat ze hun beulen haten. Alleen buitengewoon gevoelige mensen kunnen hierboven uitstijgen. Zo iemand is Bernice Eisenstein, die het hartverscheurende Ik was een kind van Holocaust Overlevers schreef en tekende. Deze joods Canadese 60-jarige vrouw schrijft:

Er is geen Holocaust Anonymous waar je heen kunt gaan, geen tiengebodenstappenplan, geen zaal waar je voor kunt staan en verklaren: 'Hallo, allemaal. Ik ben verslaafd aan de Holocaust. Vandaag is de eerste dag dat ik clean ben en de Holocaust niet meer nodig heb om me een volwaardig mens te voelen.

Meer hierover later.