Yoram Stein 7

Tip voor Yoram:

Afgelopen vrijdag kon de Volkskrant-lezer het volgende vernemen:

'In elke schoolklas zit een wietverslaafde'

Door Maud Effting op 09 april '10, 00:00, bijgewerkt 9 april 2010 17:56

Jarenlang was journalist en filosofiedocent Yoram Stein verslaafd aan wiet. ‘Ik werkte en ik blowde. Meer niet.’ Hij kickte af en leerde leven zonder roes. In zijn nieuwe boek stelt hij dat de risico's van blowen bewust worden genegeerd. ‘De hulpverleners zien maar 10 procent van de verslaafden.’

Toen Yoram Stein (38) een aantal jaren geleden als journalist bij Trouw werkte, begon hij de dag altijd met een joint... In de pauze zat hij soms al aan zijn tweede joint. ‘Toen ik ermee begon kon ik helemaal niet lezen of schrijven als ik had geblowd. De letters dansten voor mijn ogen... Als ik mijn stukken lees, sta ik er ook nog steeds achter. Maar ik vergat wel heel veel dingen. Afspraken. Ik had ook geen langetermijnvisie... ‘Ik was aan het overleven’, zegt de journalist en filosofiedocent. ‘Ik werkte en ik blowde. Meer niet.’

Yoram Stein, zoon van de gezaghebbende, inmiddels overleden Midden-Oostenexpert Michael Stein van NRC Handelsblad, was vijftien jaar met tussenpozen verslaafd aan cannabis. Jarenlang rookte hij vijf tot tien joints met hasj per dag. Hij deed meerdere pogingen om te stoppen, die telkens mislukten.

Tot de dag van 29 april 2003. Op die dag stopte hij, met hulp van de Jellinek, voorgoed. Sindsdien heeft hij geen hasj meer aangeraakt. Hij besloot er een boek over te schrijven: Stoppen met blowen. De mythen, de gevaren en je laatste joint.'

Hier spreekt een man met een missie, zoon van een beroemde vader en dat is vaak problematisch. Zo op het eerste gezicht lijkt het voor de buitenstaander alsof Yoram Stein door het oog van de naald is gegaan, op het nippertje gered, net als Paulus die op weg naar Damascus ineens het licht zag, dat wil zeggen, blind werd waardoor hij ineens de waarheid kon zien. In het geval Stein doet zich evenwel een ander wonder voor, en dat is simpelweg dat men niet lichamelijk verslaafde aan marihuana kan worden. Iemand die stopt met wiet roken heeft dan ook geen last van lichamelijke afkickverschijnselen, het criterium voor een verslaving. Daarentegen kan men wel geestelijk verslaafd raken aan cannabis, maar dat zegt verder niets over wiet en alles over de verslaafde zelf. Men kan ook geestelijk verslaafd raken aan chocolade, en niemand haalt de pers door een boek te schrijven over de 'verslavingsgevaren' van een chocoladereep. Was Yoram Stein nu verslaafd of niet? Ja, hij was wel degelijk geestelijk verslaafd. Dat lag evenwel niet aan de marihuana, maar aan zijn eigen persoonlijkheid, of beter nog: juist het gebrek daaraan. Yoram heeft een problematisch zelfbeeld zoals dat in vakkringen heet, en zoals ik uit eigen ervaring heb gemerkt, uit de tijd dat hij nog niet helemaal tot zinnen gekomen was van zijn 'wietverslaving', en de arme jongen nog 'leerde leven zonder roes.' zo begrijp ik nu.

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/04/yoram-stein-6.html

Nu we dit weten, kunnen we de handel en wandel van Stein beter analyseren. De Volkskrant:

'In zijn boek stelt hij dat de risico’s van cannabisgebruik bewust zijn genegeerd. ''Een op de tien mensen die regelmatig blowen, raakt eraan verslaafd. Er bestaat een kans op psychoses en schizofrenie.'''

Ik geloof onmiddellijk dat Yoram Stein psychotisch is geweest of op zijn minst op de rand ervan. Hij heeft toen stemmen gehoord in zijn hoofd die niemand anders hoorde. Ik zal daar een voorbeeld van geven. Het voorbeeld dateert uit 2004, twee jaar nadat Yoram volgens eigen zeggen 'zijn dieptepunt bereikte toen hij nog bij Trouw werkte. ''Ik liep op straat en ineens dacht ik: ik heb een hartinfarct. Mijn hart ging enorm tekeer. Blowen doet iets met je hartslag. Misschien speelde op dat moment ook mee dat mijn vader in het ziekenhuis lag met hartklachten. Ik heb zelf de ambulance gebeld. In het gesprek had ik nog wel de tegenwoordigheid van geest om te zeggen dat ik had geblowd. Ik zei: het is óf een hartinfarct óf een angstaanval.'' De ambulance arriveerde vrij snel. Omdat hij een café ingegaan was, maakten ze daar een hartfilmpje. ‘Het was niet druk, maar het was wel genant.’ Uiteindelijk bleek het toch een angstaanval.'

Dit verklaart veel. Welnu, ik was zes jaar geleden door de Universiteit van Tilburg uitgenodigd deel te nemen aan een panel om op een vrijdagavond de Amerikaanse buitenlandse politiek te bekritiseren. Ik werd daarbij herhaaldelijk vanuit de zaal onderbroken door een opgewonden schreeuwende kleine man, die ik in eerste instantie voor een Palestijn aanzag. Maar na afloop van de bijeenkomst vertelde 1 van de organisatoren, een studente, me dat de hyperventilerende querulant Trouwjournalist Yoram Stein was, en dat enkele aanwezigen haar hadden gevraagd Stein te verzoeken niet door het gesprek heen te schreeuwen of de zaal te verlaten. De daaropvolgende maandag verscheen in Trouw een verslag van de paneldiscussie, waarin Stein mij onder andere de volgende woorden in mond legde: ‘de terroristen [zijn] nog eigenlijk mild geweest. Amerika had erger verdiend,’ daarmee het beeld oproepend dat ik terrorisme goedkeur. Omdat ik bovendien niet het risico wilde lopen om ‘als terroristenvriend’ geen visum voor de VS te krijgen, eiste ik in een email gericht aan de hoofdredacteur van Trouw een onmiddellijke rectificatie en excuus in de krant en op de website. Ik wees de hoofdredacteur Frits van Exter erop dat in het recente verleden de VS kritische buitenlandse journalisten een visum had geweigerd en dat ik voor het schrijven van een boek deskundigen in Amerika wilde interviewen. Na nog wat druk te hebben moeten uitoefenen, verscheen de volgende dag onder het kopje ‘FEILEN’ een rectificatie in Trouw met als laatste woorden: ‘Onze excuses aan betrokkene,’ die ik - grootmoedig als ik ben - accepteerde. De vraag was alleen waarom Yoram Stein nu juist deze woorden in mijn mond had gelegd. Ik wilde hierover opheldering, vooral ook omdat de journalist van Trouw het debat niet gehaast in een notitieboekje had opgeschreven, maar volgens zijn hoofdredacteur op een geluidsband had opgenomen, die Stein in alle rust had kunnen afluisteren. Ondanks mijn herhaald verzoek bleef Van Exter een antwoord hierop schuldig. Begrijpelijk ook, want de enige verklaring voor deze vorm van verslaggeving is dat het geen journalistiek is, maar een ideologische hetze. Ik had het cliche doorbroken: Amerika goed, Israel goed, Arabieren slecht, islam slecht. Maar kennelijk speelde er nog een ander feit een belangrijke rol, namelijk Yoram Stein's paniekaanvallen, wellicht zelf een psychose. Dat zou kunnen verklaren waarom Van Exter geen antwoord wilde geven. In elk geval is het niet uit te sluiten dat door Yoram Stein's geestelijke verslaving aan 'wiet' hij stemmen heeft gehoord die er niet waren. Ik denk bovendien dat hij nog steeds overvallen wordt door angstaanvallen. Daarover later meer.

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/04/yoram-stein-6.html