Mark Kranenburg van de NRC 3

Kijk Mark, hier gaat het om. Informatie van goed geinformeerde journalisten en niet die praatjes van de eerste de beste politieke malloot als Verhagen. Het gaat om het raaplegen van goede bronnen. Via de Palestijnse intellectueel Omar Barghouti kreeg ik deze informatie:

'It is not uncommon for Israeli army officers to pompously and inhumanly boast about committing massacres or other war crimes -- they know they are well shielded from mainstream media rebuke, war crime tribunals, UN condemnation, EU effective sanctions, or official Arab retaliation of any sort.

This is an article that gives insight into the "deliberate policy" of the army and government of Israel in their war on Gaza of causing massive civilian casualties as a tactic to pressure the resistance into submission or major concessions.

Nothing new. Israel and Zionist forces before it have done this during and ever since the Nakba. The underlying premise is that killing, maiming and traumatizing Arab civilians should only be lloked upon in a utilitarian framework: does it help reach the set military goals or now. In any case, these atrocities are not viewed by the overwhelming majority in Israel as human rights violations, as the victims -- all gentiles -- can hardly be considered proper humans, after all.

Be it the typical racism of a colonial mentality or Jewish fundamentalism entrenched into the collective Israeli mind, even among "seculars," this view of the other as a lesser human has always been at the root of Israeli massacres. Now it is used to rationalize the acts of genocide in Gaza.

Omar

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1053401.html
Haaretz 07/01/2009
ANALYSIS / Using aggressive tactics in Gaza to save soldiers' lives
By Amos Harel and Avi Issacharoff

The incident in which some 40 Palestinian civilians were killed when Israel Defense Forces mortar shells hit an UNRWA school in the Jabalya refugee camp Tuesday surprised no one who has been following events in Gaza in recent days. Senior officers admit that the IDF has been using enormous firepower. "For us, being cautious means being aggressive," explained one. "From the minute we entered, we've acted like we're at war. That creates enormous damage on the ground ... I just hope those who have fled the area of Gaza City in which we are operating will describe the shock. Maybe someone there will sober up before it continues." What the officer did not say explicitly was that this is deliberate policy. Following the trauma of the war in Lebanon in 2006, the army realized that heavy IDF casualties would erode public (and especially political) support for the war and limit its ability to achieve its goals. Therefore, it is using aggressive tactics to save soldiers' lives. And the cabinet took this into account when it approved the ground operation last Friday, so it has no reason to change its mind now. Nor is it likely that Tuesday's incident, with its large number of civilian deaths, will result in an immediate cease-fire. Civilian deaths increase international pressure for a cease-fire and so the incident will probably bring the end of the war closer. Nevertheless, the Second Lebanon War continued for weeks following a similar incident at Kana. Moreover, the situation in Gaza is slightly different than it was in Lebanon. First, until Tuesday's incident, the world appeared relatively indifferent to Palestinian civilian casualties. On Monday, 31 members of the Samouny family were killed when a shell hit their house in Gaza City; that same day, 13 members of the Al-Daiya family where killed by another Israeli bomb. Yet international media coverage of these incidents was comparatively restrained. Second, none of the major international players want to strengthen Hamas. France and Egypt are currently leading the cease-fire efforts, yet their proposals are far closer to Israel's demands than to those of Hamas. Therefore, unless Hamas gives in and accepts these proposals, the fighting is likely to continue. What to do about Hamas' arms smuggling currently appears to be the main sticking point holding up a cease-fire agreement. Israel is holding intensive talks with the United States in an effort to reach a deal that would be acceptable to Egypt. The proposals include sending in the U.S. Army's engineering corps to systematically destroy the entire Philadelphi Road, where the smuggling tunnels under the Gaza-Egypt border are located. Three years ago, on the eve of the disengagement, then GOC Southern Command (and now Deputy Chief of Staff) Dan Harel proposed digging a canal the entire length of the Philadelphi Road to thwart the smuggling. At the time, his idea was dismissed as crazy. So Israel withdrew without any arrangements in place for Philadelphi, and the tunnels under the road became a smuggling superhighway for the rockets now being launched at Be'er Sheva, Ashdod and Gedera. The delay in the diplomatic negotiations is liable to bring about a further escalation of the fighting. The cabinet will soon hit another moment of decision, when it will have to decide either to expand the operation by deploying the reservists who are now training at Tze'elim, or to accept what from its view is an imperfect cease-fire deal, followed by a rapid withdrawal. It is a classic risk versus reward assessment: Do the chances of improving the war's outcome outweigh the risk to soldiers' lives inherent in a broader offensive, or vice versa? '

Mark, de taktiek is deze. Het Israelische leger bestaat voor een groot deel uit reservisten, die liever in de disco dan op het slagveld staan, net als ieder gewoon mens. Dat weet de legerleiding, daarom durven ze ook de Palestijnse steden niet in, want dan moeten ze een stadsguerilla beginnen, echt vechten, en dat kost teveel Joodse levens. Dat levert bij de achterban verzet op. Dus omsingelen ze een Palestijnse stad en schieten van veilige afstand op het dichtstbevolkte stukje gebied op aarde. Natuurlijk kunnen de militairen daarbij geen onderscheid maken tussen burgers en combattanten. Maar dat interesseert ze ook niet, zolang er maar Arabieren sterven is er voor hun niets aan de hand en kunnen ze doorgaan met het terroriseren van de Palestijnen. Dat weet iedere journalist die weleens een Israelische legeractie heeft meegemaakt, zoals ik. Niets nieuws dus. Wat nieuw is, is dat de slachtoffers nu terugknokken met raketten. En daardoor worden ook gewone joods-Israelische burgers de dupe. Premier Olmert verklaarde niet voor niets tijdens een interview dat recent ook in de New York Review of Books werd afgedrukt: 'De Libanese oorlog zal de geschiedenis ingaan als de eerste oorlog waarin het militair leiderschap begreep dat klassieke oorlogsvoering achterhaald is… Maar de ware les is… dat in hedendaagse oorlogen het thuisfront het front is, het thuisfront is bij de strijd betrokken.’ En premier Olmert heeft gelijk, een moderne oorlog is geen oorlog meer, het is terreur tegen de burgerbevolking, 'het thuisfront is bij de strijd betrokken' aangezien het 'thuisfront het front is.' Het resultaat is dat elke moderne oorlog per definitie een oorlogsmisdaad is.

Welnu, het punt is dat dat dit alles doorgaat zolang de Israelische propagandadiensten en de pro-Israel lobby hier in staat zijn journalisten als jij met een propagandapraatje op te schepen. Lukt dat niet meer, en dat punt is nu genaderd, dan moeten journalisten als jij ineens de zaak kritischer aanpakken en niet elke politicus onweersproken laten doorkwekken. Mijn voorstel is nu dat jij de politiek verantwoordelijken harder aanpakt. Dat is beter voor de slachtoffers, de journalistiek en natuurlijk niet in de laatste plaats jouw carriere. Het is een zwaar en moeilijk vak, Mark, en enig opportunisme is nu vereist, want anders mis je de boot.

Nogmaals, de expansionistische Israelische regering die naar de hegemonie in de regio streeft, zit wet een onoplosbaar probleem en dat is dat moderne jongelui niet meer willen sterven op een slagveld. Zeker niet wanneer het alleen maar gaat om het stelen van nog meer Palestijns land. Enige tijd geleden sprak ik met een Israelische reservist over het feit dat Israël er in 2006 niet in slaagde de oorlog in Libanon te winnen. Hij had er de hartverscheurende documentaire My First War over gemaakt. Deze 30-jarige joods-Israëlische filmmaker heet Yariv Mozer en hij zei dit tegen mij:

‘Het was vooral een psychologische oorlog die door Hezbollah werd gewonnen. Hoewel wij meer slachtoffers veroorzaakten en een immens veel grotere materiële schade, werd Israël psychologisch verslagen. In onze perceptie is het Israëlische leger de sterkste macht in de regio dat zijn wil aan iedereen kan opleggen, en ineens ontdekten we dat we onze problemen niet met geweld konden oplossen. Wij zien onszelf al heel lang als de sterkste partij, wij zijn als het ware Goliath en die moest het tegen de kleine David afleggen. Dat is een geweldige psychologische dreun geweest. Het maakte ons vooral duidelijk dat de toekomstige oorlogen niet door ons gewonnen kunnen worden zoals voorheen. Moderne oorlogen worden niet meer uitgevochten met tanks die over een breed front oprukken, maar met kleine uiterst flexibele guerrilla-eenheden, die een hit-and-run tactiek toepassen. Ze blijven in groepjes van drie, vier man opereren op hun eigen terrein, die ze op hun duimpje kennen. Hezbollah heeft ons naar binnen gelokt en heeft vervolgens op een intelligente manier toegeslagen, overal waar we verschenen. En zo verloren we op bijna elk gebied, we hebben onze gevangen genomen soldaten niet kunnen bevrijden -- het argument om Libanon aan te vallen -- en de raketaanvallen hebben we niet weten te stoppen. Hun antitankgeschut bleek uiterst doeltreffend, waardoor onze gepantserd materieel als wapen niet langer meer efficiënt bleek. Tanks zijn logge gevaartes geworden, rijdende schietschijven, die door een enkele guerrillastrijder uitgeschakeld kunnen worden. Een van de militairen aan het front zegt voor de camera: ‘‘Het is een zinloze oorlog waarvan wij de slachtoffers zijn geworden’’. De aanval op Libanon was één grote desorganisatie, we waren in de steek gelaten soldaten, zonder informatie waar we nu echt voor vochten, te midden van totale chaos. De opdrachten veranderden drie, vier keer per dag. ‘’Er is geen vertrouwen meer, de bevelen zijn krankzinnig’’, dat besef bestond alom. Een moeder die als journaliste aan het front werkte, zei tegen me: ‘‘Wij sturen kinderen uit om te sterven.’’ Er is geen eerlijk doel waarvoor we vechten, en daardoor ontbreekt de motivering. Wij hebben ons land al, wij hoeven niet andermans gebied te bezetten en te stelen. Wij moeten de Palestijnen op de West Bank en de Gazastrook met rust laten, we moeten hun geconfisqueerde gebied teruggeven, wij hebben er geen enkel recht op, we moeten vrede sluiten. De Israëlische bevolking is na al die jaren gevechtsmoe, vergeet ook niet dat ons leger grotendeels uit burgers bestaat die ineens worden opgeroepen, veel soldaten lijden aan post traumatic stress disorder, de Israëlische samenleving is uitgeput. Hoe kun je van gewone mensen verwachten dat ze sterven voor de geopolitieke belangen van anderen. Ik ben er zeker van dat de burgers die als reservisten in 2006 vochten niet zo makkelijk naar een volgende oorlog zullen vertrekken. Ze zitten nog vol trauma’s van de vorige oorlog.’

Snap je nu ook Mark, waarom die praatjes van Verhagen zo'n nonsens zijn?