De Israelische Terreur 589

Dit vertelde Mohammed Zeidan van The Arab Association for Human Rights mij een tijd geleden:

Je hoeft de rapporten van Amnesty International, Human Rights Watch of van de VN-rapporteur professor Dugard maar te lezen en men weet hoe grootschalig de Israëlische mensenrechtenschendingen hier, in deze regio, zijn. En toch weigert de Europese Unie zich aan de eigen verdragsregels te houden, en daadwerkelijke stappen te ondernemen. Wat de Europese politici goed moeten beseffen is dat een van de grote mislukkingen van Oslo het feit was dat de belangrijkste vraagstukken niet werden aangepakt en dat nagenoeg hetzelfde nu weer gebeurt. De problemen worden almaar vooruit geschoven, maar ooit zal toch het vluchtelingenvraagstuk moeten worden opgelost. Ooit zal Israel gedwongen moeten worden zich aan het internationaal recht te houden, de Muur af te breken, de nederzettingen te ontruimen, de bezetting te stoppen. Laat men dat dan nu doen. Hoe langer men wacht des te uitzichtlozer wordt het dagelijkse leven voor de Palestijnen. Ook voor de Palestijnse Israëli’s. Een voorbeeld is dat onze joodse landgenoten in alle openbaarheid over ons discussiëren als ‘een demografisch gevaar’. Er wordt nu een politiek beleid ontwikkeld om de zogeheten ‘demografische dreiging’ te neutraliseren. Een van onze ministers roept op tot een ‘transfer’ en wat dat betekent weten de Palestijnen sinds 1948 maar al te goed. Op hun beurt stellen de joodse kolonisten voor om hun nederzettingen te ruilen voor gebieden in Israël met hoge concentraties Palestijnen. Zo zijn ze in één klap van de Palestijnse Israëli’s af en houden ze het land en water op de bezette Westoever. Uit een onderzoek van de Universiteit van Haifa blijkt dat 67 procent van de joods-Israeli’s voor een ‘bevolkingstransfer’ is, met andere woorden meer dan tweederde van de joden in Israël is ervoor dat wij verdwijnen!

December 2007 citeert Haaretz Sami Michael die verklaarde: ‘het racisme in de Israëlische samenleving bereikt nieuwe hoogtepunten, dat de vrijheid van meningsuiting en de privacy schendt.’ Deze president van de Associatie voor Burger Rechten in Israël (ABRI) verklaarde dit tijdens de presentatie van hun jaarlijks rapport. Geconstateerd werd dat het aantal racistische voorvallen tegen Palestijnen met 26 procent was toegenomen en dat ‘twee keer zoveel joden verklaren een haatgevoel tegenover Arabieren te koesteren. “Wij zijn een samenleving onder een democratisch regime waarvan de instituten worden ondermijnd,” aldus Michael.’

Juni 2007 meldde het Israëlische Democratie Instituut dat ‘slechts de helft’ van de joodse Israëli’s ‘van mening is dat joden en Arabieren volledig dezelfde rechten moeten hebben. Onder de joodse geënquêteerden steunde 55 procent de gedachte dat de staat Arabische emigratie uit Israël moet bevorderen en 78 procent zijn tegen de deelname van Arabische politieke partijen aan de regering. Volgens een studie van de Universiteit van Haifa vindt 74 procent van de joodse jeugd dat Arabieren ‘‘vies’’ zijn. ABRI stelt dat wetsontwerpen die in de Knesset worden ingediend bijdragen aan de délegitimering van de Arabische ingezetenen van het land, zoals wetsvoorstellen om het stemrecht… te verbinden aan de militaire dienstplicht… Het gaat ook om wetsontwerpen waarbij ministers en parlementsleden verplicht worden om een eed van trouw af te leggen aan een joodse staat… “Arabische burgers worden regelmatig slachtoffer van spot op vliegvelden,” aldus het rapport. Het stelt vast dat Arabische ingezetenen onderworpen worden aan “raciale karakterschetsen” die hen classificeren als een veiligheidsgevaar. De regering bedreigt ook de vrijheid van meningsuiting van Arabische journalisten door met de zweep van economische boycot te zwaaien en door het publiceren van regeringsaankondigingen in kranten die haar politiek bekritiseren, te stoppen.

Mohammed Zeidan benadrukt het feit dat meer dan tweederde van de joden in Israël hun Palestijnse landgenoten weg wil hebben. ‘Tweederde, en dit is de toekomst van Israël. Vandaar dat steeds meer ontwikkelde Palestijnen het land willen verlaten. Ze kunnen hier geen carrière opbouwen. Vice-premier Avigdor Lieberman, die zelf uit Moldavië komt, spreekt openlijk over onze transfer, het staat in zijn partijprogramma. Hij wordt niet gezien als een Meir Kahane, wiens Kach partij nog in 1986 werd verboden vanwege racisme, integendeel Lieberman is een van de belangrijkste politici in Israël, wiens racisme salonfähig is geworden. Het gevolg is dat het vertrouwen in de politiek onder de Palestijnen in Israël almaar afneemt. Dat is ook te zien aan de opkomstcijfers tijdens verkiezingen. In toenemende mate zoekt men de oplossing in alternatieven. Het enthousiasme voor deelname aan initiatieven vanuit de civil society of vanuit de islam neemt toe. Men voelt zich in de steek gelaten, ze weten dat ze nu voor zichzelf moeten opkomen. Een belangrijk gegeven is dat de Palestijnen in Israël menen niet echt een rol in het geheel te spelen, zeker niet vergeleken met de Palestijnen op de Westoever of Gaza, of Libanon en Irak. Ze zijn geïsoleerd, in Israel zowel als van de Arabische wereld. Bovendien, wie luistert er naar Palestijnen? Als bijvoorbeeld het Internationaal Gerechtshof in Den Haag verklaart dat de Muur en de nederzettingen illegaal zijn en dat de regeringen verplicht zijn hiertegen stappen te ondernemen dan zien ze dat niemand iets doet. Sterker nog: in hetzelfde jaar dat het Hof deze conclusie trok, werd de status van Israël in de Associatie Overeenkomst met de Europese Unie opgewaardeerd. De Palestijnen, ook die in Israël, zien dat recht en mensenrechten voor de Europese Unie in de praktijk geen serieuze richtlijn zijn in hun politiek. Wij merken dat bij ons onderwijsprogramma. Het kost ons moeite uit te leggen dat mensenrechten wel degelijk belangrijke criteria zijn. De eerste reactie is: dit zijn allemaal slagzinnen, theorieën. “Welke mensenrechten?” vragen ze ons. “Gelden die ook voor ons? Waar en wanneer dan?” Wij moeten onze leerlingen echt overtuigen dat ook zij de mensen zijn waarover de mensenrechten gaan. We proberen ze het vertrouwen te geven dat ook zij aanspraak kunnen doen op internationale rechtsregels. De Palestijnen beseffen maar al te goed dat de etnische zuivering van 1948 ongestraft kon plaatsvinden. Ze weten dat Israël straffeloos het recht kan schenden. Daarom zal men niet snel Palestijnen in dit land zien deelnemen aan bijvoorbeeld een demonstratie tegen het racisme van Lieberman of de dreigende zogeheten “transfer”.

Ondertussen blijft Europa toekijken. De Verenigde Staten bepaalt, Europa betaalt. Bijna alle financiële steun na Oslo komt uit Europa. De infrastructuur die daarmee werd betaald, is sinds het begin van de tweede intifada door Israël volledig verwoest. De leden van de Europese Unie zouden één ding niet uit het oog moeten verliezen: elke verslechtering voor de Palestijnen hier heeft haar weerslag in de hele Arabische wereld en zal daardoor op den duur consequenties hebben niet alleen in Europa zelf, maar ook voor de Europese belangen in deze regio. Welnu, Europa betaalt de wederopbouw die door Israël wordt vernietigd. De Verenigde Staten bepaalt de agenda van de onderhandelingen tussen beide partijen, terwijl degenen die het financieren weigeren politieke stappen te ondernemen. Gezien de economische en handelsbelangen van Israël heeft de Europese Unie meer macht dan de Verenigde Staten. De Europese Unie gebruikt niet de macht die ze heeft, terwijl haar belangen toch duidelijk worden geschaad. Waar het hier dus om gaat is niet de politieke macht, maar de politieke wil. En daarom moeten de Europese burgers in het geweer komen. Nu de westerse politici weigeren hun politieke macht te gebruiken om zo het internationaal recht te handhaven, moet de Europese civil society er op gaan toezien dat Israël wordt gedwongen het recht te respecteren. Voordat het straks te laat is en een nieuwe ronde van etnische zuiveringen beginnen. En de consequenties daarvan zijn onafzienbaar.