Jan Marijnissen van de SP

Beste Jan Marijnissen,

Jij constateert het volgende: 'Wat ik heb gezegd is dat onderdrukking en uitbuiting vroeg of laat tot verzet leiden. Zoals uit de reacties blijkt is vaak afhankelijk van aan welke kant je staat of je spreekt van ‘verzet’ of iets anders. Nelson Mandela was voor velen een verzetsheld, voor het apartheidsregime was hij echter een levensgevaarlijke ‘terrorist’. De Duitse bezetter noemde de mensen in het verzet ook zo.' http://www.janmarijnissen.nl/2006/07/22/nog-even-een-toelichting-op-verzet-en-terrorisme/

Dat is geen mening, maar een empirisch feit. En toch word je door een deel van je achterban erop aangevallen. Kennelijk willen deze mensen niet dat je voor de hand liggende feiten geeft. Zo is dat nu eenmaal. Daar kan niemand iets aan veranderen. Ook deze tendentieuze kwalificatie niet die je enkele zinnen verder geeft: 'Noch de SP noch ikzelf hebben ooit sympathie kunnen opbrengen voor de methodes van Hamas, Hezbollah en anderen voor wie een mensenleven blijkbaar weinig voorstelt. Wij hebben aanslagen die tot doel hebben zoveel mogelijk menselijk leed te veroorzaken altijd ondubbelzinnig veroordeeld.'

Jan, wat bedoel je met dit: 'Hamas, Hezbollah en anderen voor wie een mensenleven blijkbaar weinig voorstelt'? En wie zijn die anderen? Waarom worden die niet met naam genoemd? Bedoel je dat die Arabieren geen respect hebben voor het menselijk leven, in tegenstelling tot de Israelische strijdkrachten? Zo nee, waarom zwijg je dan over de joods-Israeli's? Vanwaar dat onderscheid?

Welnu, beste Jan, dit is nu een schoolvoorbeeld van wat ik noem: marxisitisch-leninistisch opportunisme. Ik bedoel dit: na de Israelische inval in Libanon in 1982, dus meer dan een kwart eeuw geleden, verklaarde de orthodox-joodse hoogleraar Yeshayahu Leibowitz over de grootscheepse Israelische oorlogsmisdaden en de Israelische terreur op megaschaal: ‘Dit is de noodzakelijke en natuurlijke voortzetting van onze politieke lijn. Wanneer we over een ander volk moeten heersen dan is het onmogelijk te voorkomen dat nazimethoden worden gebruikt. De massamoord werd door óns begaan. Wat in Libanon is gebeurd, het aanrichten van een gruwelijk bloedbad in de vluchtelingenkampen, is een nieuwe fase in het zelfmoordproces van de staat Israël.’ En zijn landgenoot, de auteur Amos Oz, schreef: ‘Na Libanon kunnen we het monster niet langer meer negeren, zelfs als het sluimert… Na Libanon moeten we niet net doen alsof het monster alleen in generaal Sharons verblijf huist… of alleen in de Joodse nederzettingen op de West Bank. Het houdt zich half slapend praktisch overal op, zelfs in onze… gemeenschappelijke mythen… We hebben het niet in Libanon achtergelaten… Het is hier, onder ons, deel van ons, als een schaduw.’

Luister Jan, als jij en jouw partij een serieus alternatief willen zijn voor de politieke hypocrisie, die steeds meer burgers tegenstaat, dan moet je dit soort opportunisme achterwege laten. Als je terreur veroordeelt, veroordeel dan alle terreur, van beide kanten. Wek niet de suggestie dat je etnisch discrimineert. En vooral Jan, veroordeel diegenen waarop je politieke invloed hebt, want Hamas en Hezbollah veroordelen is volkomen vrijblijvend toneelspel. Op hen heb je geen enkele greep, maar wel op Israelische politici die afhankelijk zijn van de politieke, militaire, economische en diplomatieke steun van Nederland en Europa. Span je in voor de ogenblikkelijke stopzetting van de militaire steun aan Israel en voor het opschorten van het Associatieverdrag tussen de EU en Israel. En voor de rest, gedraag je een beetje als een serieuze politicus. Je kunt in de politiek niet iedereen behagen. Soms moet je een politieke rekening betalen voor steun aan mensenrechten en het internationaal recht.

De smalle marges van de democratie, maak daar gebruik van. Want laten we eerlijk zijn, in de parlementaire democratie mag de volksvertegenwoordiging bepalen waar de plantsoentjes worden aangelegd, maar natuurlijk niet waar de grote concerns in moeten investeren. De belangrijke zaken worden bepaald door een kleine economische elite. De Britse geleerde, wijlen Ralph Milliband, schreef in De staat in de kapitalistische maatschappij: 'Kan een overheidsinstantie het niveau van lonen, prijzen en winsten bepalen? Kan het, belangrijker nog, het niveau en de richting van investeringen vaststellen? Kan een regeringsinstantie grondstoffen distribueren of bedrijfsvestigingen controleren? Kan zij op een of andere wijze volledige werkgelegenheid of een economisch groeipercentage garanderen?' Milliband toont aan dat de regering in een parlementaire democratie dit alles niet kan. Het enige dat de volksvertegenwoordiging kan doen is de eisen van de financiele macht gehoorzamen.

Met andere woorden: maak gebruik van dat kleine beetje politieke macht dat je bezit en verspil je energie niet aan demagogische nonsens. Succes, kameraad.