Bijna twee decennia geleden zei de inmiddels gestorven joods-Israëlische hoogleraar Yehoshafat Harkabi, voormalig hoofd van de Israëlische Militaire Inlichtingen Dienst, dit tegen mij: 'Het Palestijns-Israëlische conflict is in wezen niet zozeer een geschil tussen Israëli’s en Palestijnen, maar veeleer een conflict van Israël met de wereld en pas daarna met de Palestijnen. Israël moet leren zich aan te passen aan de internationale normen en waarden, die door de wereldgemeenschap zijn opgesteld, wil het tenminste niet in een permanente staat van oorlog leven, en als militair weet ik dat geen enkel volk altijd met het zwaard kan leven. Vandaag de dag bestaat er de mogelijkheid van een vreedzame oplossing met de Palestijnen, en als we daar geen gebruik van maken zullen ze weer naar de wapens grijpen. Vergeet daarbij niet dat dit conflict een van de factoren is van het toenemende extremisme in de Arabische wereld. De keuze die Israël heeft is niet die tussen goed en kwaad, maar tussen kwaad en erger. Wat op het spel staat is de overleving van Israël en de status van het judaïsme. Israël zal binnenkort geconfronteerd worden met het moment der waarheid. Degenen die voor altijd met het zwaard willen leven zijn fantasten die met vuur spelen. De politiek van “dunam na dunam”, waarbij hectare na hectare Palestijns land wordt geconfisqueerd, is onrechtmatig. Expansionisme is onaanvaardbaar in internationale betrekkingen. Er moet een einde komen aan het stelen van andermans land door de fanatieke voorstanders van een Groot Israël, die zoals bekend scrupuleloos verdienen aan het speculeren met land. De afgelopen jaren is Israël op grote schaal in verval geraakt: de stemming onder de bevolking is verslechterd, het denken is primitiever geworden, het gedrag in het openbaar is gedegenereerd, de corruptie in staatszaken is schrikbarend toegenomen, evenals de demagogie, wat goed is voor het land moet wijken voor kortetermijnvoordeeltjes, de middelmatigheid heerst, steeds meer leugens worden verspreid en de leiders van het land bedriegen hun bevolking. Dat is de prijs voor het extremisme, voor de permanente mobilisatie. En ondertussen versterkt de demonisering, het ontmenselijken van de Arabieren, de intolerantie in mijn land. Wanneer Joden zichzelf als superieur zien aan alle andere mensen, dan claimen ze in feite het recht om te doen wat anderen verboden is. De overtuiging boven de wet te staan, is altijd de bron geweest van immoraliteit en slechtheid. Ze vernietigt het vermogen tot zelfkritiek en is een grotere bedreiging dan wat dan ook. Vergeet niet: zelfkritiek is het tegenovergestelde van infantiel narcissisme. Een heel land dat aan die stoornis lijdt, is een ramp voor de internationale gemeenschap. De internationale arena is namelijk een systeem van geven en nemen, van rekening houden met elkaar. Wie dat negeert, lijdt aan egocentrisme of in het geval van groepen etnocentrisme. Dat laatste is de drijfveer van het politieke beleid in Israël, het is een soort nationaal autisme.’
Fragment uit Israël’s Fateful Decisions: ‘Het bewustzijn van de valkuilen van etnocentrisme is belangrijk voor een volk als de Joden, wier zelfbeeld de neiging heeft om hun beeld te vervormen van de relaties tussen henzelf en de rest van de wereld… Israël moet stoppen zichzelf als maat te zien voor wat er in de wereld gebeurt.’ Dit besef ‘zal Israël redden van zijn provinciaals en locaal perspectief en het leren om rekening te houden met bepaalde tendensen in de wereld die de politieke ontwikkelingen kunnen bepalen, waaronder die in het Midden-Oosten… Realisme… is een manier om kortetermijnresultaten zowel als langeretermijnconsequenties te voorzien, terwijl het realisme zich er permanent van bewust is dat er vaak onvoorziene bijverschijnselen kunnen optreden die voorzichtigheid gebieden. Realisten zien af van het nemen van een initiatief zonder eerst te overwegen waar het hen naartoe leidt. Het nalaten om dat te doen is als het bouwen van een halve brug over een rivier. Realisten streven ernaar hun eigen situatie te optimaliseren zonder vijandige krachten te provoceren.’
‘Men merkt een megalomanie en een verlies aan proporties in de dingen die hier gezegd worden… Wij zijn een land dat het gevoel voor verhoudingen is kwijt geraakt.’ Ehud Olmert, 21 september 2008
Yehoshafat Harkabi: ’De verwerping van de diaspora is altijd de rechtvaardiging geweest van het zionisme. Maar welke jood in de diaspora zou in een land willen leven dat zijn eigen grenzen niet kent en zichzelf zo bedreigt? Het zijn de Israëlische leiders zelf die het land in gevaar brengen. De PLO heeft laten weten alle VN-resoluties te aanvaarden, dus ook het Verdelingsplan uit 1947, waarin de staat Israël werd gecreëerd. En zoals de Joden zich beroepen op deze resolutie, beroepen de Palestijnen zich tegelijkertijd met evenveel recht op resolutie 194 uit 1948, die Israël maant de Palestijnse vluchtelingen terug te laten keren, en resolutie 3236 uit november 1974, waarin het Palestijnse recht op zelfbeschikking werd erkend en het recht van de Palestijnen op terugkeer naar hun huizen en bezit, en de ‘zionisme is racisme’-resolutie van 1975, resolutie 242, die Israël oproept zich uit de in 1967 bezette gebieden terug te trekken, en vele andere VN-resoluties die hun rechten verwoorden. Israël kan niet tot het einde der tijden resoluties van de wereldgemeenschap en het internationaal recht blijven schenden. Dus los het conflict zo snel mogelijk op. Niet dat er naderhand geen grote problemen kunnen ontstaan, maar die moeten de toekomstige generaties dan oplossen.’
Fragment uit Israël’s Fateful Decisions: ‘Het bewustzijn van de valkuilen van etnocentrisme is belangrijk voor een volk als de Joden, wier zelfbeeld de neiging heeft om hun beeld te vervormen van de relaties tussen henzelf en de rest van de wereld… Israël moet stoppen zichzelf als maat te zien voor wat er in de wereld gebeurt.’ Dit besef ‘zal Israël redden van zijn provinciaals en locaal perspectief en het leren om rekening te houden met bepaalde tendensen in de wereld die de politieke ontwikkelingen kunnen bepalen, waaronder die in het Midden-Oosten… Realisme… is een manier om kortetermijnresultaten zowel als langeretermijnconsequenties te voorzien, terwijl het realisme zich er permanent van bewust is dat er vaak onvoorziene bijverschijnselen kunnen optreden die voorzichtigheid gebieden. Realisten zien af van het nemen van een initiatief zonder eerst te overwegen waar het hen naartoe leidt. Het nalaten om dat te doen is als het bouwen van een halve brug over een rivier. Realisten streven ernaar hun eigen situatie te optimaliseren zonder vijandige krachten te provoceren.’
‘Men merkt een megalomanie en een verlies aan proporties in de dingen die hier gezegd worden… Wij zijn een land dat het gevoel voor verhoudingen is kwijt geraakt.’ Ehud Olmert, 21 september 2008
Yehoshafat Harkabi: ’De verwerping van de diaspora is altijd de rechtvaardiging geweest van het zionisme. Maar welke jood in de diaspora zou in een land willen leven dat zijn eigen grenzen niet kent en zichzelf zo bedreigt? Het zijn de Israëlische leiders zelf die het land in gevaar brengen. De PLO heeft laten weten alle VN-resoluties te aanvaarden, dus ook het Verdelingsplan uit 1947, waarin de staat Israël werd gecreëerd. En zoals de Joden zich beroepen op deze resolutie, beroepen de Palestijnen zich tegelijkertijd met evenveel recht op resolutie 194 uit 1948, die Israël maant de Palestijnse vluchtelingen terug te laten keren, en resolutie 3236 uit november 1974, waarin het Palestijnse recht op zelfbeschikking werd erkend en het recht van de Palestijnen op terugkeer naar hun huizen en bezit, en de ‘zionisme is racisme’-resolutie van 1975, resolutie 242, die Israël oproept zich uit de in 1967 bezette gebieden terug te trekken, en vele andere VN-resoluties die hun rechten verwoorden. Israël kan niet tot het einde der tijden resoluties van de wereldgemeenschap en het internationaal recht blijven schenden. Dus los het conflict zo snel mogelijk op. Niet dat er naderhand geen grote problemen kunnen ontstaan, maar die moeten de toekomstige generaties dan oplossen.’
Het hele interview met wijlen professor Harkabi verschijnt volgende maand in mijn boek De oneindige oorlog, dat bij uitgevrij Atlas wordt uitgegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten