Ko Colijn. Professor. 4

Column Ko Colijn

Goed onderzoek leidt ook vaak tot onthullingen, wie diep graaft ont-dekt, letterlijk. Het omgekeerde is niet vanzelfsprekend, onthullingen hoeven niet per se het resultaat van goed onderzoek te zijn – een leuk contact volstaat al. Helaas blijkt snelheid soms een valkuil te zijn: de ‘onthulling’ kan een snelle misser zijn. De scoop die de harten van de journalist doet kloppen mocht niet kapotgecheckt worden, dreigde naar een andere krant of zender te gaan, werd ingehaald door de actualiteit, je kreeg hem net niet voor de deadline door die voorlichter bevestigd hoewel je er 300% zeker van was, ach u kent al die drama’s wel uit eigen ervaring.

Lees verder: http://www.onjo.nl/Item.2551.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=19963&tx_ttnews[backPid]=2550&cHash=776b40db9b

Nee, Ko Colijn, dit is nonsens, ik ken 'die drama's' absoluut niet 'uit eigen ervaring'. Het is een cliche dat 'de scoop de harten van de journalist doet kloppen'. Overigens, Ko, een journalist heeft maar 1 hart, net als iedereen. Als journalist streef ik ernaar een bericht in een juiste context te plaatsen, meestal een historische. Het is veel belangrijker voor mensen om een zaak in een verhelderend perspectief te zien dan een of andere nietszeggende 'onthulling' te vernemen. De meeste goede journalisten die ik ken, bijna allen buitenlanders, houden zich volstrekt niet bezig met het jagen op onthullingen. Hen interesseert veelmeer de wijze waarop het best aangetoond kan worden hoe iets werkelijk in elkaar zit, welke wetmatigheden van oorzaak en gevolg in een bepaalde zaak meespelen, hoe processen historisch tot stand zijn gekomen en hoe die onvermijdelijk het heden bepalen en de toekomst zullen bepalen. 'De scoop die de harten van de journalist doet kloppen' is de romantiek van Kuifje. Voor een heel groot deel bestaat het journalistieke werk uit het lezen van informatie van mensen die goed geinformeerd zijn, en uit het analyseren van wie je kunt vertrouwen en wie niet, welke belangen meespelen en welke niet. Kortom al die dingen die jij als journalist naliet toen je in 2003 pontificaal verkondigde: 'Niemand, ook Chirac en Schröder niet, bestrijdt dat Powell gelijk had met zijn bewijzen.' En: 'Eind januari lekte via de Los Angeles Times uit dat ook het preventieve gebruik van nucleaire wapens tegen Irak niet geheel uitgesloten wordt. Misschien weerhoudt dat dreigement Saddam Hoessein inderdaad van een verdediging met antrax en gifgas.'

Je had toen net als ik de zaak moeten gaan onderzoeken, omdat, zoals bekend, 'wie diep graaft ont-dekt, letterlijk.' Dankzij goed geinformeerde bronnen wist ik al vrij snel dat Saddam geen massavernietigingswapens bezat en dat achter die illegale invasie hele andere drijfveren te ontdekken waren. En ook jouw opmerking dat iemand 'er 300% zeker van was' dat zijn onthulling klopte is nonsens. Je kunt als journalist hooguit de werkelijkheid benaderen, maar vangen kan men haar niet. Daar zijn onze hersenen niet toe instaat. Ons bewustzijn laat een deel zien, niet het geheel. Ook die bewering van jou behoort tot de Kuifjesromantiek.

En Ko, wanneer jij schrijft: 'Voor Nederland blijft het afwachten. Elk besluit tot wel/niet verlengen van de missie-Afganistan (cq Uruzgan) kan alleen worden genomen als die past in het plaatje-Obama,' dan is ook dat een mening van jou en geen feit. Het probleem van journalisten als jij is dat je een bepaalde mening hebt en die mening probeert te presenteren als een feit. En dat is een voor jou consequentieloze handeling. Je taal zit vol met deze nonsens: 'Should we stay or should we go?' Wat nu: 'WE'? Wie bedoel je? Niet jij gaat daar vechten of je kinderen, geen sprake van. 'We' zijn de anderen die voor bepaalde belangen het vuile werk moeten verrichten. Ik ga je een tijdje volgen, Ko Colijn, want je taal is uitermate vervuild geraakt, en dat is wel het instrument waarmee ik als journalist/schrijver werk.