De Israelische Terreur 1134

Anti-Israelism: Why Zionism Doesn’t And Can’t Get It

By Alan Hart

January 26, 2010 "Information Clearing House" -- There is no doubt it. More and more people all over the world, and probably many of their governments behind closed doors, are beginning to see the Zionist state of Israel for what it really is - not only the obstacle to peace but a monster apparently beyond control; and they, more and more so-called ordinary folk everywhere, are beginning to turn against it.

That explains why Prime Minister Netanyahu is leading Zionism’s hysterical call for the world to stop demonizing Israel.

At the Yad Vashem Holocaust memorial museum in Jerusalem on 25 January, he said: "There is evil in the world, and it doesn't stop, it spreads. There is a new call to destroy the Jewish state. It’s our problem but not only our problem. This (the re-emergence and growth of anti-Semitism according to Netanyahu) is a crime against the Jews, and a crime against humanity, and it is a test of humanity.”

That was quite something from the man who has done more than most to assist Zionism in its transformation of the obscenity of the Nazi holocaust from a lesson against racism and fascism and all the evils associated with them into an ideology that seeks to justify anything and everything Israel does. War crimes and all.

Zionism can’t see, is too blinded by its own insufferable self-righteousness to see, that the behaviour of its monster child is the prime cause of the re-awakening of the sleeping giant of anti-Semitism - except that in most cases it’s not anti-Semitism. It’s anti-Israelism. (The danger is that it could easily become anti-Semitism in its Western sense - loathing and even hatred of Jews just because they are Jews - if the Western world is not assisted to understand the difference between Judaism and Zionism. The difference explains why it is perfectly possible to be passionately anti-Zionist without being in any way, shape or form anti-Jew and, also, why it is wrong to blame all Jews everywhere for the crimes of the relative few in Israel, and not all Israelis).

It is a fact that prior to the Nazi holocaust, almost all the Jews of the world were opposed to Zionism’s colonial enterprise. One of several reasons for the opposition of the most informed and thoughtful of them was the fear that if Zionism was allowed by the big powers to have its way, it would one day provoke classical anti-Semitism.

As I note in my book, Zionism: The Real Enemy of the Jews, this fear was given a fresh airing in 1986 by Yehoshafat Harkabi, Israel’s longest serving Director of Military Intelligence. In his remarkable book, Israel’s Fateful Hour, he gave this warning (my emphasis added):

“Israel is the criterion according to which all Jews will tend to be judged. Israel as a Jewish state is an example of the Jewish character, which finds free and concentrated expression within it. Anti-Semitism has deep and historical roots. Nevertheless, any flaw in Israeli conduct, which initially is cited as anti-Israelism, is likely to be transformed into empirical proof of the validity of anti-Semitism. It would be a tragic irony if the Jewish state, which was intended to solve the problem of anti-Semitism, was to become a factor in the rise of anti-Semitism. Israelis must be aware that the price of their misconduct is paid not only by them but also Jews throughout the world.”

Three particular events guaranteed that Israel’s “misconduct” became not only “a factor” but the prime factor in the re-emergence and the rise of what Zionism asserts is anti-Semitism but is actually anti-Israelism. They were:

• Israel’s invasion of Lebanon all the way to Beirut in 1982, the initial purpose of this offensive being to destroy the PLO, its leadership and infrastructure.

• Israel’s war on Lebanon 2008, the main purposes of this offensive being to cause enough destruction and death to force Lebanon’s political institutions and military to confront and defeat Hizbollah (which would not have come into existence if Israel had not invaded Lebanon and occupied the south of it in 1982); and to teach the Arabs, all Arabs, a lesson.

• Israel’s most recent war on the Gaza Strip, the main purposes of it being to collectively punish all Palestinians there (for supporting Hamas) and destroying Hamas militarily and politically, in the belief that when it had done so, Israel would have more freedom to bully and bribe Abbas’s quisling Palestinian National Authority into accepting crumbs from Zionism’s table.

By any objective consideration those three offensives were demonstrations of Israeli state terrorism. (I have just finished updating the story for Volume Three of the American edition of my book and it has chapter titled State Terrorism Becomes Israel’s Norm).

Because the Western world had been conditioned to see the 1967 conflict as a war of Israeli self-defense - i.e. not what it actually was, a war of Israeli aggression, Israel’s 1982 invasion of Lebanon was the first real opportunity for the watching Western world to see what until then only the Arabs in general, and the Palestinians in particular, had seen in close-up - the ugly face of Zionism. A face so ugly that 400,000 Israelis assembled to express their outrage of what had been done in their name.

On the subject of the self-righteousness that is the cause of Zionism’s congenital blindness, Harkabi wrote this (again my emphasis added):

“Self-criticism is imperative in order to counterbalance the tendencies to self-righteousness and self-pity that stem from basic Jewish attitudes, from the historical experience of persecution, and from the ethos fostered by Menachem Begin. No factor endangers Israel’s future more than self-righteousness, which blinds us to reality, prevents a complex understanding of the situation and legitimizes extreme behaviour.”

Footnote: There may be readers of this article who object a little or a lot to my description of the Zionist state as a monster. It’s not an original Alan Hart idea. In 1984, and as quoted by Harkabi, Israeli journalist Teddy Preuss published a book with the title Begin, His Regime. In it he wrote (my emphasis added): “I have no doubt that Begin’s rule will lead to the destruction of the state. In any case, his rule will turn Israel into a monster.”

Zie: http://www.informationclearinghouse.info/article24510.htm

Acht jaar geleden schreef ik: 'Waar het om gaat is dat Israël in strijd met het internationaal recht en alle betreffende VN-resoluties al 35 jaar het land van een ander volk bezet houdt. Elke bezetting berust op repressie en dus op geweld, elke repressie roept verzet op, elk verzet veroorzaakt nog meer repressie tot uiteindelijk degene die onderdrukt wordt uit wanhoop een wandelende bom wordt die probeert zoveel mogelijk vijanden te vernietigen. Voor die onvermijdelijke ontwikkeling waarschuwde me al een decennium geleden Yehoshafat Harkabi, het voormalige hoofd van de Israëlische Leger inlichtingen Dienst. Daarom pleitte hij voor een algehele terugtrekking van Israël uit de bezette gebieden en voor de stichting van een Palestijnse staat.'

Een uitgebreid interview met wijlen professor Harkabi vindt u in mijn boek De oneindige oorlog. Hij zegt daarin ondermeer het volgende:

'De overtuiging dat de joden een uitverkoren volk vormen is een gevaarlijke gedachte. De oorspronkelijke opvatting van de rabbijnen was dat men uitverkoren is om te dienen en niet om te heersen. Het uitverkoren-zijn bracht veel verplichtingen met zich mee, het was geen luxe, en betekende zeker niet dat men meer rechten had dan andere volkeren. Het betekende in concreto dat de joden meer verantwoordelijkheid zouden moeten nemen. Die overtuiging vloeide voort uit de strijd tegen het heidendom, de gelovigen moesten beter zijn dan alle anderen, die het ware geloof niet bezaten. Maar in het zionisme heeft een andere interpretatie het gewonnen, die stelt dat wat de Joden ook mogen doen, wij blijven uitverkoren, wij hebben altijd gelijk, wij hoeven ons niets van de wereld aan te trekken om de simpele reden dat wij een uitverkoren volk zijn. Sinds de verovering van de West Bank en de Gazastrook in 1967 heeft het begrip “uitverkoren zijn” in toenemende mate een agressieve betekenis gekregen. De Joodse fundamentalisten en de extreem nationalisten beroepen zich daarbij onder andere op het Oude Testament, op bijvoorbeeld het boek Numeri, waar geschreven staat dat de Joden “een volk zijn dat niet bij de andere volkeren woont en zich niet beschouwt als één van hen”. Een dergelijke tekst wordt letterlijk opgevat. Al in 1968 verklaarde rabbijn Zvi Yehuda Kook, leider van de religieuze zionisten en een van de ideologen achter de nederzettingenpolitiek: “Ik zeg u expliciet dat de Thora ons verbiedt ook maar een centimeter van ons bevrijde land op te geven”, daarbij verwijzend naar de Mozaïsche wetten. In Numeri staat immers geschreven: “Jaweh sprak tot Mozes… wanneer gij de Jordaan oversteekt… moet gij alle bewoners uit het land verdrijven… dan zult gij het land in bezit nemen om er te wonen, want Ik geef het u in bezit.” En bij die verovering was alles toegestaan, want in Deuteronomium staat dat het Joodse volk de verslagen volkeren “met de ban [moet] slaan. Gij moogt geen verbond met hen aangaan en geen medelijden met hen hebben.” En “van de steden dezer volken, die u de HEERE, uw God ten erve geeft, zult gij niets laten leven dat adem heeft.” De Bijbelse belofte is nu van een religieuze en spirituele aangelegenheid een politieke zaak geworden. Dat is een buitengewoon gevaarlijke ontwikkeling, omdat het in de praktijk een grove schending van het internationaal recht betekent. Het getuigt van een groot gebrek aan realiteitszin. De Palestijnen hebben in deze gedachtewereld geen recht op “het heilige land,” dat ze tweeduizend jaar geleden onrechtmatig in bezit zouden hebben gekregen. “Het uitverkoren volk” is zodoende gerechtigd om de inheemse bevolking met geweld uit “het beloofde land” te verdrijven, het grondgebied wordt alleen maar teruggevorderd, en dat is wat er vandaag de dag gebeurt. Let wel, het gaat hier niet om opvattingen van een krankzinnig marginaal groepje, maar om de ideologische overtuiging van gerespecteerde politici en vooraanstaande intellectuelen, naar wie in brede kring geluisterd wordt. Academici citeren de 12^e-eeuwse joodse filosoof Maimonides om de stelling te onderbouwen dat niet-joden geen enkele positie mogen bekleden waarbij ze macht over Joden kunnen uitoefenen. Met andere woorden: de bijna 20 procent Palestijnse inwoners van Israël moeten buitenspel worden gezet en als ze weigeren in ondergeschiktheid te leven, moet dit als opstandigheid worden gezien en dienen ze verdreven te worden. Tegelijkertijd doceren ze hun studenten dat de repressie in de bezette gebieden in feite legitiem is, omdat de Israëlische overheersing naadloos zou aansluiten bij traditionele joodse denkbeelden. Wij zouden dus dingen mogen doen die niet-Joden niet mogen, en louter en alleen omdat wij uniek zijn, een uitverkoren volk, dat een speciale goddelijke missie zou hebben. Een dergelijke extremistische interpretatie, want het is slechts een interpretatie van het judaïsme, ligt ook ten grondslag aan de bewering van rabbijn Ysraël Ariel, dat volgens Maimonides het doden van een niet-Jood niet als moord moet worden veroordeeld. Hij verklaarde dit na het oprollen van een Joodse terreurgroep die in het begin van de jaren tachtig aanslagen op Palestijnen pleegde, waarbij doden en zwaargewonden vielen. Dit gedachtegoed sijpelt nu door in alle lagen van de samenleving, zoals onder andere blijkt uit het feit dat deze terroristen er met een lichte straf van afkwamen. De vreemdelingenhaat, gebaseerd op het denkbeeld dat wij uniek zijn, dat wij fundamenteel anders zijn dan alle andere volkeren, is onder de heerschappij van Begin en Shamir sterk toegenomen. Er is een monsterverbond ontstaan tussen de Likoed en de religieuze fundamentalisten. Beide hebben baat bij het voortbestaan van de huidige politieke koers. De Likoed om te voorkomen dat het failliet van hun radicaal nationalistische politiek zichtbaar wordt en de joodse fundamentalisten om hun religieuze opvattingen gerealiseerd te krijgen. Het resultaat is dat men absoluut niet in staat is om de realiteit onder ogen te zien, een psychische stoornis die leidt tot de veelgehoorde opmerking: “Wij Joden staan helemaal alleen, de hele wereld is tegen ons.” Het gevolg is dat wanneer het Westen Israël straks dwingt tot het doen van concessies, wij in een veel slechtere onderhandelingspositie verkeren. Om duidelijk te zijn, mijn standpunt in deze wordt niet op de allereerste plaats bepaald door morele overwegingen, maar door pragmatische. Ik wil dat Israël realistisch wordt en dat wij ons terugtrekken uit de bezette gebieden, dat wij serieuze onderhandelingen beginnen met de PLO voordat het te laat is. Ik wil dat Israël als sterkste uit de onderhandelingen komt en daarom moet er een eind komen aan onze extremistische politiek. Hoe langer we wachten met het voeren van een gematigde politiek, hoe meer islamitische fundamentalisten tegenover ons zullen staan. De tijd werkt niet in ons voordeel, wij kunnen alleen maar verliezen, extremisme wordt altijd afgestraft, zoals de geschiedenis bewijst.'