De Sociaal Democratie 4

Minister Bos van Financien, de sociaal-democratische voorman die miljarden aan de failliete banken gaf en dat in de toekomst laat betalen door ordinaire bezuinigingsmaatregelen, zoals de verhoging van de pensioensgerechtigde leeftijd, zou onlangs verklaard hebben -- naar aanleiding van het feit dat de meerderheid van de bevolking tegen dit besluit is -- woorden met de strekking van: Kom maar op, ik lust ze rauw.

Deze woorden illustreren de mentaliteit van de straat, de ander wordt niet serieus genomen, maar kan als het moet een stoot voor z'n porum krijgen. De meerderheid moet zijn bek dichthouden en luisteren, gehoorzamen. Ik heb in mijn loopbaan de vergroving van de sociaal democraten van nabij meegemaakt. Zij waren altijd al de als links vermomde rechtsen, vermijdt ze als de pest, ze zijn erger dan de rest. Van Han Lammers tot Wouter Bos, cynici die overal de prijs van weten maar van niets de waarde waardoor alles van waarde weerloos blijft.

Overal waar ik werkte waren er sociaal-democraten die mij er zo snel mogelijk uit wilden werken. Achter mijn rug om belden PVDA-bonzen naar mijn bazen of het niet tijd werd die microfoon uit mijn handen te rukken. Dat lukte meestal niet. Meestal, maar niet altijd. De sociaaldemocraten wilden altijd overal bijhoren. Ze hadden van Den Uyl geleerd dat ze een lange mars door de instituten moesten maken, stapje voor stapje de macht moesten overnemen. En toen dat was gebeurd, bleken ze net zo te zijn als de regenten die ze eruit gewerkt hadden.