Koons, Konijn, 1986.Deze formulering van Pontzen is ook illustrerend voor de paternalistische toon zodra iemand van buiten het kunstwereldje zijn eigen 'smaak' volgt: 'Scheringa, die het vetorecht op iedere aankoop bezat, had de neiging zijn voorliefde voor het magisch realisme te verwarren met goedkoop sentiment.'
'Vetorecht'? Wat een opmerkelijk begrip om te zeggen dat de koper kan weigeren om met zijn eigen geld een bepaald product te kopen. Bij de Bijenkorf hebben de klanten een vetorecht. En dan dit: 'de neiging zijn voorliefde voor het magisch realisme te verwarren met goedkoop sentiment.'
Te verwarren? Heeft de man dan niet het recht zijn eigen 'smaak' te volgen met zijn eigen geld? Nee, de 'nouveau riche' met zijn 'gekte' en zijn verzameling gekenmerkt door alles dat 'grotesk, megalomaan, buiten porportie' is moet niet denken dat hij recht van spreken heeft. Dat doen wij wel, wij van de elite die aan kunst een goed belegde boterham verdienen. Als die upstart niet aan banden wordt gelegd, dan bestaat de mogelijkheid dat anderen de smaak bepalen en dat is bad voor business, want voor je het weet blijkt dan ineens dat een Jeff Koons evenveel waard of even waardeloos is als een Carolien Smit. Dus moet de kunstmafia via alle mogelijke kanalen, vooral via de massamedia, weer duidelijk maken wat kunst is en wat niet. Het konijn is kunst, de baby niet. En dat moet zo blijven. Anders valt er niet genoeg te verdienen en het kunstwereldje heeft het al moeilijk genoeg nu de markt ineens is gestort. Die Pontzen knokt voor zijn inkomen en krijgt drie volle pagina's in de Volkskrant om zijn 'smaak', c.q. boterham, veilig te stellen.
De curator Leonhard Kemmerling beschrijft in een essay over Basquiat hoe 'de kunsthandelaar een mediageile ster [werd] en zijn of haar bedrijfsstrategie medebepalend [werd] voor de richting van de moderne kunst.' En zo is het maar net: handel is handel, nietwaar jongens en meisjes.
6 opmerkingen:
Even een algemeen feit m.b.t. kunst en kapitaal: degene die het minst verdient aan (zijn) kunst is de kunstenaar zelf. Iedereen om de kunst en de kunstenaar heen verdient meer. Daarom moeten kunstenaars worden gesubsidieerd, want als er gen kunstenaars zijn valt er natuurlijk ook niets aan te verdienen. Iedereen om de/zijn kunst heen wordt van een flinke boterham voorzien. Denk aan: musea personeel, galeriehouders (the middle man), curatoren, commissies, handelaars, recensenten, fotografen, atelierverhuurders, drukkers, etcetera.
Uitgezonderd een handjevol Nederlandse kunstenaars, die zo succesvol zijn dat ze geen subsidies nodig hebben (zo treurig is het in Nederland gesteld). De kunstelite dus. Alhoewel, in de verslagen kun je lezen dat die ook schaamteloos stipendia en beurzen blijven aanvragen, die eigenlijk zijn bedoeld om 'mindere' kunstenaars te helpen in hun beroep.
Ik had nog nooit van Carolien Smit gehoord, maar ik zie niet in wat er mis zou zijn aan dit soort toegepaste, arts-and-crafstachtige kunst.
crafts - zucht...
HOLLANDS DIEP
hollands welvaren.
ARTIKEL OVER INTERNATIONAAL DOORGEBROKEN HOLLANDSE KUNSTENAARS
Baars is nog niet ontdekt!
Ook Willem Baars noemt de alternatieve weg van Van Lieshout: ‘Het is iemand die niet via het commerciële circuit, maar via het institutionele circuit zijn weg omhoog gebaand heeft. Dat duurt langer, maar het heeft uiteindelijk misschien wel meer fundament. Kunstenaars als Rezi van Lankveld en Maaike Schoorl, die het goed doen in het commerciële circuit moeten het nog maar bewijzen. Saatchi heeft werk van haar gekocht, maar als ik wat geschilderd had, had ie van mij ook wel wat gekocht.‘
anzi
Charles SaatchiCharles Saatchi (Bagdad, 9 juni 1943) is een Brits zakenman en kunstverzamelaar, bekend van zijn beeldende kunstverzameling en galerij Saatchi Gallery.
Charles Saatchi is samen met zijn broer Maurice de oprichter van het publiciteitsagentschap "Saatchi & Saatchi". Het bedrijf groeide uit tot 's werelds marktleider tot zij zelf in 1995 uit hun eigen bedrijf werden verdreven. In datzelfde jaar vormden de beide broers een nieuwe firma genoemd "M&C Saatchi", waarbij zij veel van hun vroeger cliënteel meenamen. Het nieuwe agentschap overklaste vlug het vorige en snel kwamen zij in de Britse top tien.
Charles Saatchi is ook wereldwijd bekend als kunstverzamelaar. In 1985 kwam hij naar buiten met zijn kunstverzameling door ze permanent te etaleren in de Saatchi Gallery in Londen. Ook is hij bekend door zijn steun aan de kunstenaarsgroep Young British Artists met o.a. Damien Hirst en Tracey Emin. Ook stuurde hij de carrière van de Britse kunstschilder Peter Doig in een gunstige richting door in 2000 systematisch werk van hem aan te kopen tegen gemiddeld $ 250 000. Vlak daarna bestelde het New Yorkse MOMA een werk van Peter Doig waarna de prijs steeg tot $ 650 000.
anzi
Peter Doig
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Peter Doig (Edinburgh, 1959) is een Britse kunstschilder bekend van zijn exotische landschapsschilderijen. Hij staat bekend omwille van de zeer hoge prijzen die voor zijn werk geboden worden.
[bewerken] Biografie
Doig werd geboren in Edinburgh, en verhuisde op tweejarige leeftijd naar Trinidad en 4 jaar later naar Québec Ontario waar zijn vader een Britse rederij vertegenwoordigde. Later verhuisde hij terug naar Londen om er kunstgeschiedenis te studeren. Sinds 2002 woont en werkt hij in Trinidad.
Op aansturen van de kunstverzamelaar Charles Saatchi die rond 2000 werk van hem kocht bestelde het New Yorkse MOMA ook een werk van Doig voor het dubbele van het bedrag. Saatchi gaf de schilder ook de kans om zijn werk te tonen op de expositie The triump of painting waar ook werk van Luc Tuymans te zien was.
In februari 2007 werd bij Sotheby's in Londen een van zijn schilderijen geveild voor een bedrag van £5,7 miljoen, op dat moment een record voor een schilderij van een nog levende kunstenaar.[1]
anzi
Een reactie posten