Dirk Scheringa Beheer 11

Toen in 1311 Duccio di Buoninsegna's Maesta vanuit zijn werkplaats naar de Dom van Siena werd gedragen, ging dat in processie en onder luid gejuich van de Sienezen. De Sienezen van hoog tot laag zagen onmiddellijk de kwaliteit van dit altaarstuk en toonden hun diepe bewondering. Er was geen enkele Willem Baars of welke andere handige Art Consultant dan ook nodig om het volk ervan te overtuigen dat het hier om een meesterwerk ging. De vakmanschap straalde ervan af.

Ik moest hier net aan denken toen ik in ons koffiehuis de Volkskrant bijlage Kunst & Boeken inkeek. Op de voorpagina staat het volgende over de Scheringa Collectie: 'Museum van Grootheidswaan.' Dat is interessant, zodra 'een held van het volk' zich met de kunst inlaat -- sinds enkele eeuwen het domein van de elite -- dan is er kennelijk sprake van 'grootheidswaan', een woord dat nooit gebruikt zal worden wanneer het om een kunstverzamelaar van de elite zelf gaat. De kop boven de twee volgende pagina's luidt: 'Red de collectie in zijn volle gekte'. Gekte is vetgedrukt, om nog eens duidelijk te maken dat we hier te maken hebben met de 'gekte' van een upstart met 'grootheidswaan'. Zo weet iedereen zijn juiste plaats weer. De journalistiek vertelt het ons allen. Dat is ook de voornaamste functie ervan in een sonsumptiemaatschappij.

Even er tussendoor: ik was gisteren in Antwerpen en bezocht er en passant de winkel van het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen en ja hoor dezelfde uitgekauwde al dan niet postmoderne kunst die je tegenwoordig overal ter wereld in de musea van de moderne elite aantreft. De postmoderne museale kunst is in zijn eigen verveling stuk gelopen. Slaapverwekkend. Uiteindelijk kocht ik als het ware uit verzet een dik overzichtswerk van de vijftiende eeuwse schilder Rogier van der Weyden. De enige interessante kunst vind je nu vooral buiten de musea, waar de dictatuur van het geld elk serieus experiment nog niet heeft gesmoord.

De Volkskrant: 'De kunstverzameling van de zakenman, met zijn door velen verguisde smaak...' Pardon, hier spreekt ons kent ons tot elkaar, the incrowd. 'Door velen verguisde smaak'? Hoeveel zijn 'velen'? Dat is snel voorgerekend, 'velen' zijn een handjevol mensen die financiele belangen hebben in kunst en die vooral 1 ding weten, en dat is kortweg, waar de grenzen van de kunst liggen. De grenzen liggen namelijk precies daar waar geen geld meer verdiend kan worden. De zin die begint met: 'De kunstverzameling van de zakenman, met zijn door velen verguisde smaak' loopt evenwel door. Het tweede deel ervan is dit: 'is boeiender dan museaal Nederland ons doet geloven.' En vervolgt dan met: 'Niet zozeer vanwege de kwaliteit, maar juist door het gebrek eraan.'

Et voila, de kunstverzameling van 'de zakenman' die aan 'grootheidswaan' lijdt en wiens 'collectie... met zijn door velen verguisde smaak' vooral getuigt van 'gekte' moet gered worden, 'juist' vanwege 'het gebrek' aan 'kwaliteit'. Nu opletten allemaal. Het artikel is geschreven door ene Rutger Ponzen die spreekt van 'grotesk, megalomaan, buiten proportie'. Rutger Ponzen? Ja, Rutger Ponzen! Wie mag in godsnaam Rutger Ponzen zijn? Daarover later meer and all will berevealed.