Het probleem met de Nederlandse journalistiek is dat de overgrote meerderheid van mijn collega's niet op de hoogte is van de context waarbinnen de westerse journalistiek zich manifesteert. Ze hebben zich te weinig verdiept in hun vak, zo weet ik uit eigen ervaring. Onlangs zag ik Century of Self, de schitterende documentaire die Adam Curtis voor de Britse televisie maakte en waarin hij over de grondlegger van de public-relations industrie, de invloedrijke Amerikaan Edward Bernays, zegt dat deze neef van Freud de industrielen demonstreerde: 'how they could make people want things they did not need by linking mass produced goods to their unconscious desires. Out of this would come a new political idea of how to control the masses. By satisfying people's inner selfish desires one made them happy and thus docile. It was the start of the all-consuming self, which has come to dominate the world today.'
De meeste journalisten die ik ken beseffen dit niet. Hebben er nooit over nagedacht, zullen het belachelijk vinden als je vertelt dat ze een onderdeel zijn van de wereldwijde propaganda voor 1 bepaald mens- en wereldbeeld, de gelukkige consument die werkt om te consumeren, en consumeert om te werken.
Hoe is een serieuze discussie over journalistiek in Nederland mogelijk als de meeste journalisten het bovenstaande niet weten, of domweg ontkennen? Nooit zal men een dergelijke discussie aantreffen op de door belastinggeld betaalde website van de Nieuwe Reporter.
3 opmerkingen:
Op de site van de NVJ staat een ingekorte versie van de afstudeeressay van Jordi Kooiman, "Waarom ik jullie arrogant vind". Kooiman is in augustus cum laude afgestudeerd aan de opleiding journalistiek aan de Christelijke Hogeschool Ede.
Hij zegt een beetje wat jij zegt ('De meeste journalisten (...) zullen het belachelijk vinden als je vertelt dat ze een onderdeel zijn van de wereldwijde propaganda voor 1 bepaald mens- en wereldbeeld').
Journalisten hebben hun eigen ervaringen, die hun beelden kleuren, en te denken dat zij objectief verslag kunnen doen dmv enige aangeleerde methodieken, is wat Jordi hoogmoedig noemt. En wat inderdaad hoogmoedig ís. Tenzij de journalist erkent uit welke hoek zijn motivaties komen. Daarvoor moet hij wel zichzelf kennen, want alleen als hij zichzelf kent, kan kan hij het onderscheid maken tussen zijn en andermans werkelijkheid (bijvoorbeeld die van het 'consumentisme').
Journalisten kunnen over de ‘werkelijkheid’ berichten, wat heel goed kan, als het gros van de burgers in een land in redelijke mate dezelfde opvattingen heeft over wat goed en fout is, over wat de heersende normen en waarden zijn en wat de heersende normen en waarden níet zijn. Maar het berichten over de ‘werkelijkheid’ wordt alweer veel lastiger als die gelijkluidende opvattingen over normen en waarden er niet zijn.
Ik vind zijn poging moedig, alleen Kooiman toont wel zijn eigen ongelijk aan door te erkennen dat er iemand (God, in zijn geval) groter is dan de mensheid in het geheel. Want wat nou als je gelooft dat Allah de grootste is?
Ook dat gaat over verschillende mensbeelden.
http://www.dejournalist.nl/opinie/bericht/waarom-ik-jullie-arrogant-vind/
Tip: Britse journalist Jonathan Cook (Nazareth) reageert op MediaLens. Onderdelen:
Lesson 1: It’s all about money
Lesson 2: Forget about Woodward and Bernstein
Lesson 3: Professional means servile
Lesson 4: There is no home of the brave
Lesson 5: Success comes with the herd
Lesson 6: It’s not really about readers
... Kooiman toont wel zijn eigen ongelijk aan door te erkennen dat er iemand (God, in zijn geval) groter is dan de mensheid in het geheel. Want wat nou als je gelooft dat Allah de grootste is?
Een moslim heeft dan geen probleem, want die gaat ervan uit dat de god van de christenen en de god van de moslims en de joden enz. één en dezelfde God is.
Of christenen er ook zo over denken.... :-)
Een reactie posten