Theo Dersjant van de Nieuwe Reporter 2

Nu ter zake: ik heb in al die tijd dat de Nieuwe Reporter bestaat op vier artikelen gereageerd. 4 dus van de honderden artikelen. Zie: http://www.denieuwereporter.nl/index.php?s=stan+van+houcke Desondanks 'moeten we nu toch erg oppassen dat je niet te dominant wordt,' aldus Theo Dersjant.

Wat is er nu werkelijk aan de hand? Welnu, Nederland kent geen journalistieke traditie, in tegenstelling tot de angelsaksische landen. In het Nederland van het veel geroemde poldermodel was (en is dat in feite nog steeds) de journalist de spreekbuis van bepaalde belangen, van de diverse zuilen, de socialistische, de liberale, de katholieke, de protestantse. De journalist zorgde ervoor dat zijn eigen zuil het best geportretteerd werd, en hield daarbij scherp in de gaten dat de andere partijen niet te scherp werden bekritiseerd, want het poldermodel schrijft voor dat we samen moeten werken in de polder. We zijn op elkaar aangewezen. Dat heeft een mentaliteit gekweekt die enerzijds buitengewoon positief is, aangezien we elkaar niet de koppen inslaan, maar anderzijds een mentaliteit heeft geschapen van opportunisme, hypocrisie, doortraptheid en een zekere mate van intellectuele corruptie.

In Nederland kan bijvoorbeeld nooit scherpe kritiek op de commerciele massamedia gegeven worden door journalisten die zelf tot die commerciele massamedia behoren. Het land is te klein, iedereen kent iedereen, en sterker nog, iedereen is afhankelijk van iedereen. En op die manier houdt men de zaak in evenwicht. Het gevolg is wel dat het niveau van de journalistiek hier buitengewoon laag is. Alleen door frictie kan iets groeien. Die is er dus niet. De journalistieke vakbladen zijn dan ook slaapverwekkend, gekeutel in de marge. Nagenoeg niemand van mijn Nederlandse collega's zal ook ooit reageren op gefundeerde kritiek. Men negeert kritiek in de terechte verwachting dat het wel overwaait. Het probleem is alleen dat de Nederlandse journalistiek daardoor geen ontweikkeling doormaakt. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de Nederlandse journalistiek het fenomeen Fortuyn niet heeft voorzien, en ook niet de bouwfraude, of de financiele crisis en dezelfde journalisten die onwetend waren over wat er op straat en achter de schermen gebeurde, staan nu vooraan om het publiek te vertekllen wat er op dit moment allemaal aan de hand is. Er bestaat in de Nederlandse journalistiek geen zuiverende werking.

In Nederland zou nooit een website als de Britse http://www.medialens.org/ kunnen bestaan, waarin de commerciele massamedia genadeloos worden geanalyseerd en bekritiseerd. Het is mediakritiek van een hoog niveau. In Nederland kan dit niet, journalisten kunnen hier niet genadeloos worden aangevallen op hetgeen ze produceren. Dat wordt beschouwd als een persoonlijke aanval, wat het natuurlijk voor een deel ook is. Voor een deel, maar dat deel mag niet, dan 'moeten we nu toch erg oppassen dat je niet te dominant wordt.' Dat woordje 'toch' is zo significant Nederlands.

Theo Dersjant. Ik begrijp het, en zal niet meer inhoudelijke kritiek geven op beweringen als deze: 'Fortis: journalisten gedroegen zich keurig. Roddel en achterklap leidden de afgelopen weken en maanden tot een wereldwijde crisis in de financiële wereld.'

Ik zal me als het ware even 'keurig' gedragen als de Nederlandse 'journalisten' die een pluimpje kregen van de failliete Fortis Bank en niet meer op jouw website, de Nieuwe Reporter, reageren.