Rosanne Hertzberger. Racisme

Het racisme van de nrc.next columniste Rosanne Hertzberger.

Eenieder die weet, en die weet dat hij weet,

laat het ros van de intelligentie over het hemelgewelf springen.

Eenieder die niet weet, en die weet dat hij niet weet,

kan zijn kreupele ezeltje toch naar zijn bestemming brengen.

Eenieder die niet weet, en die niet weet dat hij niet weet,

zit voor altijd gevangen in dubbele onwetendheid,

aldus de dertiende eeuwse Nasir-al-Din al-Tusi, een Perzische geleerde die door de 26-jarige Rosanne Hertzberger allereerst getypeerd zal worden als een man in ' zo'n jurk... zo’n Mohammed Bouyeri-gewaad.'

Het mag weer, het discrimineren en categoriseren van mensen op grond van uiterlijke kenmerken, het racisme is terug van weggeweest, verpakt in een modern jasjes. Leest u Rosanne Hertzberger's racisme. Ze wordt door de NRC geintroduceerd als columniste van de jeugduitgave van Derk Sauer's NRC:

'Een moslim in een jurk schrikt mij tegenwoordig af – na 9/11, maar het gekke is dat ook moslimextremisme went

Rosanne Hertzberger | pagina 19

Columnist nrc.next

Ik ben van de flippo-generatie, geboren in 1984. Ik had een tamagotchi. Op de basisschool speelde ik met trollen, met Paint en met Windows 3.1. Wij vonden het opzienbarend dat er in de brugklas van mijn twee jaar oudere zus een telefoon was afgegaan. De Cubacrisis is voor mij iets uit de film 13 days. De DDR ken ik uit Das Leben der Anderen. Ik ben nooit bang geweest voor communisten of atoombommen of boze Molukkers. Mijn generatie kreeg zijn eigen angstgegner, een eigen vijand: de moslimextremist.

De wereld veranderde op een maandag in 2001. Ik zat in mijn eindexamenjaar en fietste met mijn toenmalige vriendje naar zijn huis, in Zwijndrecht. Op televisie zagen we de twee wolkenkrabbers, de vallende mensen, het stof. Urenlang keken we, herhaling na herhaling, er werd thee gezet, ik belde mijn ouders, we maakten een aantal zenuwachtige grappen. Daarna gingen we aan tafel. De wereld was veranderd. Ooit was moslimextremisme een interne kwestie van landen als Egypte, of Iran, of Algerije. Nu had de extremistische islam ook in de westerse wereld zijn gezicht laten zien. Een massaslachting, zonder directe aanleiding, zonder dat er sprake was van oorlog.

Laten we stellen dat ik de wereld nu zo’n tien jaar volg, dat ik nu tien jaar de impact van het nieuws kan begrijpen. De belangrijkste verandering in die jaren op het wereldtoneel is moslimterreur geweest. 9/11 was pas het begin. Er vielen 56 doden in Londen, 191 doden in Madrid, en er vielen nog veel meer doden bij aanslagen in Irak, in Mumbai, in Jordanië. Benazir Bhutto werd doodgeschoten. Journalist Daniel Pearl werd onthoofd. En onze eigen Theo. Een extremistische moslim vond dat hij dood moest omdat hij de profeet had beledigd. Mohammed Bouyeri had een lange baard en droeg zo’n jurk, zo’n islamitisch gewaad tot zijn enkels. Eerst schoot hij, acht keer. Daarna sneed hij met een groot krom mes zijn keel door en zijn borstkas open. Hij stak het mes daarna dusdanig diep in zijn borst dat hij bijna de ruggengraat raakte. Dit gebeurde in Nederland. Op tientallen meters van het Oosterpark. Alleen maar omdat hij de profeet had beledigd.

Een van de gevolgen van de extremistische moslims was dat het Westen een uiterst ongemakkelijk debat met zichzelf aan moest gaan over vrijheid van godsdienst, vrijheid van meningsuiting en waar die twee elkaar kruisen. Wat mochten imams nog zeggen in hun donderpreken? Het was imam Fawaz Jneid die een paar weken voor van Goghs dood bad dat hij zulke ellende zou meemaken dat hij naar de dood zou verlangen. Mohammed Bouyeri was hoogstwaarschijnlijk aanwezig bij die preek.

En wat moest het Westen met al die cartoons die extremistische moslims beledigden? Internationaal werden Zweden en Denen zo bedreigd en liepen de landen zulke internationale en economische schade op dat men zich ook in Nederland af ging vragen wat precies de waarde was van vrijheid van meningsuiting. Moesten cartoons die de profeet beledigden niet gewoon als godslastering worden gezien en verboden worden? Minister Hirsch Ballin nam die discussie zo serieus dat een arrestatieteam opdracht kreeg om cartoonist Gregorius Nekschot van zijn bed te lichten. Alleen maar omdat hij de profeet had beledigd.

Sommige mensen vonden dat debat belangrijk. Belangrijk om te realiseren welke waarden je als samenleving wilt verdedigen, waar je voor staat. Ik vond het debat voornamelijk pijnlijk, splijtend en de vragen irrelevant. Tussen sommige waarden wil je niet kiezen. Je wilt geen prijs hoeven zetten op de vrijheid van meningsuiting. In sommige debatten wil je aan geen enkele kant staan. Degene die je voor die keuze stelt is de boosdoener.

Het gekke is: ook moslimextremisme went. Van de mislukte aanslagen van dit jaar door moslims in de westerse wereld bent u er waarschijnlijk een aantal alweer vergeten. De bomauto op Times Square, de bompakketten die naar Amerikaanse synagoges gestuurd werden, de bomaanslagen in Stockholm – het veroorzaakte geen onrust meer. Het Westen is gewend aan de terreurdreiging. Een islamdebat in de Rode Hoed moet zwaar beveiligd worden, anders durven de door bedreigingen geplaagde sprekers niet te komen. Cartoonist Westergaard overweegt na verscheidene aanslagen op zijn leven om geen cartoons meer te maken. Zelfs het genadeloze South Park werd gecensureerd, nadat de makers waren bedreigd. Ze zouden eindigen als Theo van Gogh, als ze de profeet nog een keer zouden beledigen.

Ik huiver nog steeds als ik zo’n jurk zie, zo’n Mohammed Bouyeri-gewaad, op straat, in de tram, in de trein. Mijn onderbewuste is namelijk niet politiek correct, mijn onderbewuste scheert mensen over één kam. Dus controleer ik de contouren van zijn middel om een eventuele bomgordel in een vroeg stadium te kunnen ontwaren.

En bij de volgende halte ga ik in een andere coupé zitten. Dat vind ik prettiger. De wereld is veranderd.'

En over die verandering en de positie van de 'onbewuste' raciste Rosanne Hertzberger in een volgend stukje.