Rosanne Hertzberger. Racisme 9

Rosanne Hertzberger in de zelfbenoemde kwaliteitskrant NRC/Handelblad:
'Ik huiver nog steeds als ik zo’n jurk zie, zo’n Mohammed Bouyeri-gewaad, op straat, in de tram, in de trein. Mijn onderbewuste is namelijk niet politiek correct, mijn onderbewuste scheert mensen over één kam. Dus controleer ik de contouren van zijn middel om een eventuele bomgordel in een vroeg stadium te kunnen ontwaren. En bij de volgende halte ga ik in een andere coupé zitten. Dat vind ik prettiger. De wereld is veranderd.'
Deze tekst maakt duidelijk dat de 26-jarige Hertzberger de ander niet ziet, ze ziet zelfs niet 'zo'n jurk.' Ze ziet alleen een 'angstgegner, een eigen vijand: de moslimextremist,' net zoals een antisemiet ook bij nader inzien geen mens met een keppeltje ziet, maar een -- in zijn ogen -- 'gluiperige jood,' die zeker een millennium lang door de Europese wereld als een bedreiging werd gezien van de christelijke beschaving. De jood als eeuwige 'angstgegner.' Let op het woordgebruik van Hertzberger, het Germaanse begrip dat ze in stelling brengt. 'Angstgegner,' oftewel de 'zwakkere tegenstander die angst inboezemt omdat men er in het verleden herhaaldelijk van heeft verloren.' http://www.woorden.org/woord/angstgegner
De tegenstander, de ander, de zwakkere, degene die minder is dan wij, wiens cultuur inferieur is, maar die we wel moeten vrezen omdat hij voorheen van ons gewonnen heeft. Hij kan overal elk moment toeslaan, hij is de vijand, althans volgens het paranoide mens- en wereldbeeld van Hertzberger, en al die andere volgelingen van Wilders. Probeert u zich voor te stellen hoe een islamitische Nederlander in 'zo’n jurk' die djellaba heet zich voelt op het moment dat hij Hertzberger's afgrijzen merkt en het demonstratief opstappen om in een andere 'coupé' te gaan zitten. Daar zit hij in een traditioneel kledingstuk dat door Hertzberger wordt afgewezen als 'zo’n Mohammed Bouyeri-gewaad,' dat door haar niet meer kan worden gezien voor wat het is, een lap wol. Eeuwenlang hebben joden in Europa dezelfde signalen ontvangen, wisten ze dat ze buitengesloten waren. Vooral zodra er zich een economische crisis, of een epidemie, of een oorlog aandiende. Iemand moet de zondebok zijn. Het was Job Cohen die de Nederlanders daar onlangs nog eens een keer op wees. Die negatieve signalen zijn niet te negeren, hoe bot men ook mag zijn, zeker niet nu ze ook nog eens de dag voor Kerst publiekelijk worden verwoord in een zogeheten kwaliteitskrant. Hertzberger gebruikt daarbij de oude en beproefde propagandatechniek, ze geeft geen feiten maar sentimenten in een poging de lezers de stuipen op het lijf te jagen. Elke generatie lijkt een vijfde colonne nodig te hebben die op de een of andere manier de gemeenschap van brave zielen bedreigt, elke generatie Europeanen had daarvoor 'de jood' nodig, de buitenstaander, en 'de jood' heet nu 'de islamiet,' of, in de propagandaterminologie van Hertzberger: 'de mohammedaan'. In deze virtuele wereld doen de feiten er niet meer toe, de emoties zijn doorslaggevend, de onbewuste instincten, de ongeleide driften. Het gegeven dat ergens in een democratische rechtstaat een man in een 'coupé' zit, gekleed in een wollen gewaad, is getransformeerd in het zieke brein van sommigen tot een scene aan het front waar islamitische zelfmoordcommando's elk moment in actie kunnen komen.

Er zijn duizenden manieren waarop men de ander kan minachten, kan beledigen, kan laten zien dat hij/zij niet meetelt, dat men hem/haar haat, dat men hem /haar nooit zal accepteren, en dat zoals Hertzberger meent er geen enkele multiculturele samenleving mogelijk is. Daar zit die 'tegenstander' en hij kan niets doen om de haat weg te nemen, want degene die eraan lijdt koestert haar haat. Wie de teksten van Rosanne Hertzberger doorneemt ontdekt al snel dat ze een groepsdenker is, telkens kiest ze een nieuwe groep waar ze haar haat op kan projecteren, bejaarden, babyboomers, Palestijnen, mensen die opkomen voor het internationaal recht, krakers etc. Ze is een slachtofferist bij uitstek, iemand die haar vermeende slachtofferschap cultiveert bij gebrek aan een eigen identiteit. Als zelfbenoemde 'halfslachtige jood' lijkt het alsof ze haar racisme onbelemmerd mag botvieren op de echte slachtoffers. Daarover later meer.

Maar kijkt u eerst naar een documentaire over de ware slachtoffers, de slachtoffers van het westers terrorisme, een verslag van de wereldberoemde Australische onderzoeksjournalist John Pilger, getiteld

The War You Don't See

http://www.youtube.com/watch?v=p7wXhN5h_Pg&feature=player_embedded