Helaas houdt u zich muisstil terwijl ik zo graag publiekelijk met u in discussie had willen gaan over het nogal onbesuisde opiniestuk waarin u onomwonden stelt, ik citeer u:
Parlementariërs zouden geen vragen moeten stellen over zaken die op grond van onrechtmatig verkregen informatie boven water gekomen zijn. Lekkende parlementariers moeten worden verstoten door hun eigen fractie en door de media.
En daarnaast het zo mogelijk nog absurdere standpunt poneert:
Het niet eens zijn met wat er in een democratie gebeurt, wijten aan een gebrek aan democratisch gehalte, berust op vertrouwen in eigen morele superioriteit.
Normaal laat ik dit soort beweringen aan me voorbijgaan, maar aangezien u een wetenschapper bent en ook nog eens studenten onderwijst kan dit niet onweersproken blijven. Al te veel mensen menen consequentieloos door te kunnen blijven kakelen, vandaar dat ik u ter verantwoording probeer te roepen. Noblesse Oblige, nietwaar? In de grote cultuurlanden spreekt dit alles voor zich. In de Nederlandse provincie helaas niet. Maar ook zonder uw reactie zal ik u blijven aanspreken, niet om u te overtuigen, het lijkt me onmogelijk, maar om burgers te confronteren met fundamenteel andere gedachten. Dus de komende stukken zijn niet zozeer voor u maar voor de lezers van mijn weblog. Ik vond zelf het volgende pleidooi voor openheid verhelderend. Het werd gepubliceerd door onder andere The Huffington Post en is geschreven door James Moore, 'an Emmy-winning former television news correspondent and the co-author of the bestselling, Bush's Brain: How Karl Rove Made George W. Bush Presidential.' Deze Amerikaanse intellectueel schrijft:
I want information so that I can hold my government accountable. If my country acts improperly and in my name, I want the proof. I want to know if there actually is no evidence proving weapons of mass destruction. I want to know if America is working with Israel to overthrow Iran's leadership. I want data that has not been spun by reporters that work for publishers and broadcasters with political and business goals that conflict with the facts. I want to know.
I am Julian Assange because I know unfettered information is valuable to democracy and a peaceful world. I can make the best decisions with the most knowledge. I can vote for the best candidates. I can support the smartest policies to help my country and the world. I am not naïve; I know that not every operation can be transparent but I have a right to know its outcome and how it has affected my country and me.
http://www.huffingtonpost.com/jim-moore/i-am-julian-assange_b_793583.html?utm_source=DailyBrief&utm_campaign=120810&utm_medium=email&utm_content=BlogEntry&utm_term=Daily+Brief
In een echt beschaafd land waar een intellectuele traditie bestaat gaan ontwikkelde mensen over deze uitgangspunten in debat. In het grove Nederland weigert men serieus te discussieren. Er bestaat hier geen debat van enig niveau. Dit is ook 1 van de belangrijke redenen dat de stem des volks nu in alles keihard doorklinkt en overal nagalmt. Maar laat duidelijk zijn dat de argumenten van Moore lijnrecht staan tegenover Ad Lagendijk's beweringen.
3 opmerkingen:
Mei Li Vos over hoe 'cultuur' ingezet moet worden om armoede te bestrijden. Om te janken, mijn god wat is dit erg.
"Antropoloog Oscar Lewis stelde dat de armen arm bleven doordat ze in een 'Culture of Poverty' leefden. Een cultuur, dus gewoontes, gebruiken en ideeën over hoe de wereld in elkaar zit die sociale stijging belemmeren. Ze wennen als het ware aan die cultuur van armoede en hebben dan ook totaal geen behoefte om er uit te komen. Als ze hen uit de armoede wilt helpen, dan moet je volgens deze theorie de armen met een andere cultuur, een ander wereldbeeld laten kennismaken. Julia Roberts werd van straathoertje ook een hele dame in de film Pretty Woman, toen Richard Gere wat moeite deed haar een andere wereld te laten zien."
"Ik vind zelf dat de directeur van het Rijksmuseum, Wim Pijbes dat goed doet. De schedel vol diamanten van Damien Hirst was een daverend succes en heeft ondanks de verbouwing veel nieuwe bezoekers naar ons rijksmuseum getrokken. Door het bombarderen van de lingerie van Marlies Dekkers tot cultuurgoed schokte hij vele kunstpausen, maar veel Nederlanders snapten prima waarom Dekkers’ bijdragen aan de mode baanbrekend waren. Door het aankopen van het pistool waarmee Fortuyn is neergeschoten voelt Pijbes ook haarfijn aan wat veel Nederlanders als een belangrijk object van onze geschiedenis zien. Pijbes snapt wat het is om cultuur voor alle Nederlanders ten toon te stellen."
http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/wie_bouwt_de_brug_tussen_de_werelden_van_arm_en_rijk/
Joris Luyendijk: Onderzoek nou eens waarom er wordt gelekt naar de media
Journalisten maken keuzes wat ze wel en niet verslaan, en hoe, in welke termen en met welke quotes van welke politicus. Al deze beslissingen zijn politieke beslissingen omdat ze de politieke agenda mede begrenzen en inkaderen. Dit heet definitiemacht en als u nog nooit van die term had gehoord, is dat niet gek. Onderdeel van de definitiemacht zoals de media die op dit moment uitoefenen, is dat ze hun eigen definitiemacht als irrelevant of marginaal definiëren. Mooier gezegd: de nieuwsmedia houden het vergrootglas vast, maar liggen er zelf niet onder.
(...)
Macht zoekt altijd naar expansie, en de gevallen waarin mensen uit eigen beweging hun macht fundamenteel aan banden leggen, zijn zeer, zeer zeldzaam. Wanneer je als journalist onder ogen ziet dat je onderdeel bent van het machtsproces dat je verslaat, besef je dat je verantwoordelijkheid moet afleggen. Dat maakt kwetsbaar, en gaat in tegen alles wat de evolutie in de mens heeft geprogrammeerd.
(...)
Het zou mooi zijn, en wie weet gebeurt het. Maar ik heb nu een paar keer bij de publieke omroep in Hilversum verteld over mijn constateringen aan het Binnenhof, en het is schokkend hoeveel mensen dan achteraf naar me toekomen met de vraag, op oprecht sympathieke toon gesteld: wil jij eigenlijk wel journalist zijn? Of: hoe lang denk je zelf nog dat je journalist wilt zijn? Ze voegen eraan toe dat ik ‘natuurlijk’ op veel punten gelijk heb. Maar zulke bijval dient voor deze Hilversumse redacteuren niet als aanloop naar een omslag. Kritische analyse is voor hen niet het begin van verandering, het is het substituut ervoor. Zo kunnen ze over zichzelf blijven denken als iemand die heus scherp naar zichzelf en anderen kijkt, zonder zelf enig risico te lopen.
Ad Lagendijk: L'état, c'est Moi
Een reactie posten