Zoals gesteld: een ernstig geval. Hypocrisie of schizofrenie. Hier spreekt de journaliste Jetteke van Wijk als getormenteerde ziel:
'journalistiek ontwaken
zwarte koffie
zwarte inkt
zwart omkringde ogen
zwarte visie
zwarte nachten
een straat vol bloed, toch onbewogen
zwarte markten
zwarte vlaggen
wapentuig voor ieder kind
zwarte laarzen
zwarte baretten
een zachte nucleaire wind
kleurenbeelden
reportages
experts,
gevechten, breaking news
slachtpartijen
massagraven
vluchtelingen, interviews
nieuwe groepen
nieuwe heersers
een nieuw meedogenloos bewind
en thuis, heel even:
interesse
totdat Melrose Place begint'
Het is allemaal niet gering, en er schijnt ook nog een markt voor deze tienerpoezie te zijn. Een zwaar gemoed, maar God zij gelooft en geprezen, er is altijd nog de Amerikaanse soapserie 'Melrose Place'. Dat niveau dus. Schaamteloze kitsch van een dame die zich opstelt als een pro-Israel propagandiste.
Nu de propagandiste aan het woord. Jetteke van Wijk zegt in een interview: 'Laten we ook niet vergeten hoe dichtbij het allemaal was. De Oslo-accoorden waren misschien niet perfect, maar vanaf het moment dat ik hier kwam tot oktober 2000 verkeerde de hele regio in positieve sferen.'
Jetteke, beste collega, ik vergeet niets, maar jij vergeet van alles, of in elk geval je verzwijgt van alles. Zoals dit. Terwijl jij beweert dat de vrede 'dichtbij' was, weet iedere serieuze journalist dat sinds de Oslo Akkoorden in 1993 het aantal Joodse kolonisten op Palestijns land verdubbeld is, en het oppervlakte gestolen land in diezelfde tijd is verdrievoudigd. Bovendien zei de voormalige joods-Israelische minister van Buitenlandse Zaken en belangrijkste onderhandelaar met de Palestijnen, Shlomo Ben-Ami, dit: 'in de praktijk waren de Oslo-akkoorden gebaseerd op een neo-kolonialistische basis, op een leven van afhankelijkheid… voor altijd.’ Dat het zogeheten vredesproces op niets uitliep was volgens hem onvermijdelijk, aangezien de ‘mislukking in de genetische code van Oslo vastgelegd was,’ aldus Ben-Ami. En dat weer was volgens hem het gevolg van het feit dat het zionisme niet alleen een nationale bevrijdingsbeweging was voor de Joden, maar onlosmakelijk daarmee ‘een beweging om te veroveren, te koloniseren en het vestigen van nederzettingen.’ Ben-Ami voegde daar later aan toe: ‘Als ik Palestijn was zou ik Camp David ook afgewezen hebben.’ Maar die uitspraak haalde nooit de wereldpers. De pro-Israëlberichtgeving onderstreept nog eens hoe succesvol het werk van de Israëllobby is.
Jetteke van Wijk, mijn vraag is simpel: gezien de uitspraken van een direct betrokkene, is mijn vraag aan jou, beste collega, waarom beweer je dit: 'Laten we ook niet vergeten hoe dichtbij' de vrede was? Besef je werkelijk niet dat je propaganda bedrijft? En zo ja, wordt het dan niet tijd om met dit serieuze vak te stoppen? In afwachting van je antwoord,
Stan van Houcke,
Journalist,
Amsterdam
1 opmerking:
Goede en overdachte deskundige vragen Stan!
Ik leer veel van je!
Maar het is weer en zoals altijd:
Cognitieve dissonantie!
Dat is een psychologische term die de onaangename spanning aanduidt die ontstaat bij het kennis nemen van feiten of opvattingen die strijdig zijn met een eigen overtuiging of mening, of van het deelnemen aan gedrag dat strijdig is met iemands overtuiging. Meer precies geformuleerd is het de perceptie van onverenigbaarheid tussen twee "cognities", waarbij een cognitie moet worden gezien als elk element van kennis, inclusief houding, emotie, geloof of gedrag. De theorie van cognitieve dissonantie stelt dat tegenstrijdige feiten als een drijvende kracht fungeren die de geest dwingen om nieuwe ideeën of gedachten te onderzoeken, of om de aanwezige overtuiging aan te passen, dus om de hoeveelheid dissonantie (tegenstrijdigheid) tussen cognities te verminderen.
Een reactie posten