De Nuance van de NRC 89

Het redactioneel beleid van de NRC met betrekking tot het Midden-Oosten is ronduit duizelingwekkend. Nadat het avondblad eerst de recente Israelische oorlogsmisdaden in de Gazastrook had gerechtvaardigd, verklaarde de krant zes dagen later dat er 'grenzen overschreden' waren. Maar negen dagen nadien liet de krant -- ditmaal een buitenstaander -- de Israelische oorlogsmisdaden opnieuw rechtvaardigen. Vervolgens kreeg de 'kwaliteitskrant' weer oog voor de Israelische oorlogsmisdaden toen het tien dagen later, op zaterdag 24 januari 2009, de volgende opmerking publiceerde van de 85-jarige joods-Israelische vredesactivist Uri Avnery: 'De schaal van verwoesting in de Gazastrook, het gemak waarmee 1300 Palestijnen werden gedood, heeft me verbijsterd. Van mijn land maakte zich een collectieve hysterie meester.'

Inderdaad, om duizelig van te worden, 'de slijpsteen voor de geest' waait met alle winden mee. In het artikel van 24 januari j.l. verstrekt correspondent Guus Valk ineens informatie die hij voorheen angstvallig had verzwegen, zoals bijvoorbeeld het feit dat de linkse en rechtse zionisten politiek niet wezenlijk van elkaar verschillen. Onder de stellige kop 'Oorlog is prima. Israel evalueert de aanval op Gaza', schrijft Valk: 'Volgens Beilin is dit het verschil tussen links en rechts in Israel. Rechts zegt: oorlog is altijd prima. Links zegt: oorlog is prima, maar het moet niet te lang duren.' En wel omdat een oorlog die te lang duurt een 'rampzalig effect op het imago van Israel in de buitenwereld' heeft, aldus de als progressief te boek staande Beilin, die eraan toevoegde dat 'oorlog soms goed [is] en noodzakelijk, vind ik. Maar in dit geval duurde het veel te lang.' Ook over een ander feit, dat de NRC al vele jaren verzwijgt, wordt in Valk's artikel gesproken, te weten de 'IJzeren Muur-strategie' van de zionistische bewonderaar van de fascistische Mussolini, Ze'ev Jabotinsky.

Even ter introductie: bijna twee decennia geleden interviewde ik de militair strateeg generaal Harkabi, voormalig hoofd van de Israelische militaire inlichtingendienst. Hij zei toen tegen me: 'Ik geloof dat Shamir ervan overtuigd is dat het conflict een uitputtingsoorlog is, dat de tijd in ons voordeel werkt, en dat de Palestijnen uiteindelijk vermoeid zullen raken en zullen vertrekken en dat we ze daar een handje bij kunnen helpen. Hij denkt in termen van verdrijven, maar dan niet als een eenmalige gebeurtenis, zoals in 1948. Shamir ziet het als een proces waarbij de omstandigheden zo erbarmelijk worden gemaakt dat ze vanuit zichzelf vertrekken en ons het land leeg zullen nalaten. Hoe dan ook, of het een eenmalige gebeurtenis dan wel een proces, maakt niet zo veel uit, waar het om draait is de gedachte dat de Palestijnen moeten verdwijnen. Centraal in deze opvatting staat de ideologie van Jabotinsky, geestelijk vader van de Irgun van Begin en de Lehi van Shamir, ondergrondse bewegingen die tijdens de Britse mandaatperiode met geweld en terrorisme de stichting van een Joodse staat nastreefden. Voor hen heiligde het doel de middelen en was terreur noodzakelijk en zelfs prijzenswaardig. Hun uiteindelijke doel is Eretz Israël, een zo groot mogelijk Israël dat ook de West Bank, de Gazastrook en Jordanië omvat. Dat moet koste wat kost verwezenlijkt worden. De aanspraak op de bezette gebieden is allereerst een ideologische zaak, een directe voortzetting van de oude eis dat ook de Oostoever, het huidige Jordanië dus, Israëlisch grondgebied moet worden. Jabotinsky schreef voor een van hun strijdliederen: “De Jordaan heeft twee oevers – de ene is van ons en zo ook de andere.” Het opgeven van de West Bank zal een dodelijke slag voor het revisionistische zionisme betekenen. Om dat te voorkomen gaat de regering-Shamir door met het koloniseren van de bezette gebieden. Terugtrekken en een compromis worden daardoor verhinderd, zo denkt men. De staat is een speelbal geworden van het extremisme, dat een failliete politiek probeert te maskeren.'

Deze 'rechtse' Ze'ev Jabotinsky behoort samen met 'linkse' David Ben-Gurion tot de belangrijkste grondleggers van 'de Joodse staat'. Het enige verschil tussen de twee is dat wat Ben-Goerion dacht, Jabotinsky openlijk uitsprak. Zijn logica was ijzersterk. Hij schreef dit:

'Zionist colonization must either stop, or else proceed regardless of the native population. Which means that it can proceed and develop only under the protection of a power that is independent of the native population behind an iron wall, which the native population cannot breach.' En wat die ijzeren muur in de praktijk is weten de Paleastijnen maar al te goed, de Israelische strijdkrachten.

Voor wie geinteresseerd is: 'Vladimir Jabotinsky, November 1923, father of the Zionist right, ideological mentor of Menchem Begin, Ariel Sharon, the Likud Party and the expansionist policies of the successive Israeli governments, from the right as well as from the left.
Jabotinsky admired Mussolini, and his movement repeatedly sought affiliation with and assistance from Rome.' Zie: http://video.google.com/videoplay?docid=4866316426876380615

Oktober 2007 sprak ik met Eitan Bronstein, de joodse directeur van Zochrot, een in 2002 opgerichte Israëlische organisatie die de joods-Israëlische bevolking bewust wil maken van de Palestijnse ‘Nakba, de Palestijnse catastrofe van 1948… door die te herdenken, erover te getuigen, te erkennen en te helen.’ Bronstein zei me het volgende:

'Al meer dan tachtig jaar geleden schreef een van de grondleggers van de Joodse staat, Zeev Jabotinsky, dat de Palestijnen nooit een exclusief Joodse staat zouden accepteren omdat dit onmiddellijk hun eigen ondergang zou betekenen. Hij pleitte daarom voor een “ijzeren muur, dat wil zeggen de vestiging in Palestina van een macht die op geen enkele manier zal worden beïnvloed door Arabische druk’’. En zo is het ook gebeurd, we hebben nu de muur van de Israëlische strijdkrachten en ook nog eens de betonnen muur, die ons fysiek scheidt van onze omgeving. Nogmaals, het is duidelijk dat een Joodse staat én vrede een onoverbrugbare tegenstelling vormen. Ik ben het volledig eens met de Israëlische historicus Benny Morris, die in een interview verklaarde dat het zionisme geen vrede kan brengen. En al die zogenaamde linkse politici die beweren dat dit wel kan, bedriegen de bevolking.’

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=jabotinsky

Nu niet meer te ontkennen is dat zowel links als rechts in Israel er altijd op uit zijn geweest om zoveel mogelijk Palestijns land in handen te krijgen, met zo min mogelijk 'Arabieren' erop, zoals de Joden in Israel de oorspronkelijke bewoners noemen, schenkt tenslotte ook de krant die claimt de 'nuance' te zoeken aandacht aan het feit dat 'de oorlog in Gaza... een schoolvoorbeeld [was] van de IJzeren Muur-strategie.' Correspondent Valk schrijft: 'Directeur Yossi Ahimeir van het Jabotinsky Instituut' zegt 'dat de regering uiteindelijk voor de oorlog heeft gekozen, past volledig in Jabotinsky's gedachtengoed.' Bovendien laat Valk weten dat 'Israel er volgens (de auteur) Grossman van overtuigd [is] geraakt "dat de enige taal die de Arabieren spreken, de taal van het geweld is." "En doordat we zo lang in die taal tegen hen gesproken hebben, alleen in die taal, zijn we vergeten dat er andere talen zijn om tegen mensen te spreken, zelfs tegen vijanden, zelfs tegen bittere tegenstanders als Hamas".' En tenslotte citeert Guus Valk eindelijk eens de vooraanstaande Israelisch-Britse historicus Avi Shlaim die Israel 'een schurkenstaat' betitelt.

Kortom, de NRC maakt hier opnieuw een draai van 180 graden. Plotseling zijn de Hamas raketten die volgens de krant de oorlogsmisdaden rechtvaardigden, naar de achtergrond verdwenen en beginnen de contouren van de context van het conflict in beeld te komen. Wat zijn nu de consequenties van dit inzicht voor de verdere berichtgeving van de NRC? Meer daarover in een volgend stuk, waarin ik zal laten zien dat de 'kwaliteitskrant' opnieuw een ommezwaai maakt.