Van de website van Anja Meulenbelt:“De kans is klein dat mensen die het Israëlisch-Palestijnse conflict volgen van waar dan ook ter wereld, snel zullen vergeten wat een enorme dreun Israël in Gaza heeft uitgedeeld. De grootschalige vernietigingen zijn niet te missen, en te veel mensen, met name in de Arabische en islamitische wereld, zijn begaan met het lot van de Palestijnen. Bovendien heeft de kijk op dit langlopende conflict in de westerse wereld in de afgelopen jaren een transformatie ondergaan. Velen van ons die ooit volledig achter Israël stonden, zien nu dat Israël de dader is en de Palestijnen het slachtoffer. De gebeurtenissen in Gaza versterken dit effect en zullen worden gezien als een schandvlek op het blazoen van Israël. De conclusie moet zijn dat ongeacht wat er op het slagveld gebeurt, Israël de oorlog in Gaza niet kán winnen. Israël volgt, met veel steun van zijn zogenoemde vrienden in de diaspora, een strategie waarmee de langetermijntoekomst van de staat Israël op het spel wordt gezet“.
Te gast: John Mearsheimer. Een belangrijk stuk, dat de oorlog tegen Gaza in een context zet.Vertaling Ria van Minnen.Origineel hier.Er stond eerder een artikel van hem op dit weblog, hier
Een nieuwe oorlog, een nieuwe nederlaagMet het Gaza-offensief zijn de Palestijnen wel gestraft maar is Israël er niet veiliger op geworden.
Israël en zijn Amerikaanse medestanders beweren dat Israël lessen heeft getrokken uit de rampzalige oorlog in Libanon in 2006 en een winnende strategie heeft ontwikkeld voor de huidige oorlog tegen Hamas. Israël zal natuurlijk de overwinning claimen zodra het tot een staakt-het-vuren komt. Maar van een overwinning is heus geen sprake. Israël is zo stom geweest om weer een oorlog te beginnen die niet te winnen is.
De campagne in Gaza zou naar verluidt twee doelen hebben: 1) een einde maken aan de raketbeschietingen door de Palestijnen op Zuid-Israël, die begonnen in augustus 2005, na de terugtrekking van Israël uit Gaza; 2) de afschrikkingskracht van Israël herstellen, die zogezegd was afgenomen door het fiasco in Libanon, de terugtrekking van Israël uit Gaza en het onvermogen om het kernprogramma van Iran een halt toe te roepen.
Maar dit zijn niet de werkelijke doelen van Operation Cast Lead. Het werkelijke doel houdt verband met de langetermijnvisie van Israël op hoe het denkt te leven met miljoenen Palestijnen in zijn midden. Dit maakt deel uit van een breder strategisch doel: het realiseren van een “Groter Israël.” In dat kader blijven de leiders van Israël vastbesloten de controle te houden over alles wat vroeger bekend stond als het Palestijnse mandaatgebied, dat zowel Gaza als de westelijke Jordaan-oever omvat. De Palestijnen zouden beperkt zelfbestuur krijgen in een handvol geïsoleerde en economisch verlamde enclaves, waaronder Gaza. Israël zou de volledige controle hebben over de omringende grenzen, over alle bewegingen tussen de enclaves, over de lucht erboven en over het water eronder.
Dit denkt men te kunnen bereiken door de Palestijnen massaal op de pijnbank te leggen, zodat ze uiteindelijk accepteren dat ze een verslagen volk zijn en dat Israël hun toekomst bepaalt. Deze strategie, die voor het eerst is uitgesproken door Ze’ev Jabotinsky in de jaren twintig van de vorige eeuw en vanaf 1948 een groot stempel op het Israëlische beleid heeft gedrukt, wordt vaak de “De IJzeren Muur” genoemd.
Wat zich in Gaza afspeelt, past perfect in deze strategie.
Laten we beginnen met de beslissing van Israël om zich terug te trekken uit de Gaza-strook in 2005. Het conventionele verhaal hierachter is dat Israël echt vrede wilde maken met de Palestijnen en dat Israël hoopte dat het vertrek uit Gaza een belangrijke stap zou zijn op weg naar de oprichting van een levensvatbare Palestijnse staat. Volgens Thomas L. Friedman in de New York Times gaf Israël de Palestijnen een kans om “daar een fatsoenlijke ministaat te bouwen, een Dubai aan de Middellandse Zee”, en zou dit, als dit inderdaad zou gebeuren, “een drastisch andere wending geven aan het Israëlische debat over het teruggeven van het grootste deel van de westelijke Jordaan-oever.”
Te gast: John Mearsheimer. Een belangrijk stuk, dat de oorlog tegen Gaza in een context zet.Vertaling Ria van Minnen.Origineel hier.Er stond eerder een artikel van hem op dit weblog, hier
Een nieuwe oorlog, een nieuwe nederlaagMet het Gaza-offensief zijn de Palestijnen wel gestraft maar is Israël er niet veiliger op geworden.
Israël en zijn Amerikaanse medestanders beweren dat Israël lessen heeft getrokken uit de rampzalige oorlog in Libanon in 2006 en een winnende strategie heeft ontwikkeld voor de huidige oorlog tegen Hamas. Israël zal natuurlijk de overwinning claimen zodra het tot een staakt-het-vuren komt. Maar van een overwinning is heus geen sprake. Israël is zo stom geweest om weer een oorlog te beginnen die niet te winnen is.
De campagne in Gaza zou naar verluidt twee doelen hebben: 1) een einde maken aan de raketbeschietingen door de Palestijnen op Zuid-Israël, die begonnen in augustus 2005, na de terugtrekking van Israël uit Gaza; 2) de afschrikkingskracht van Israël herstellen, die zogezegd was afgenomen door het fiasco in Libanon, de terugtrekking van Israël uit Gaza en het onvermogen om het kernprogramma van Iran een halt toe te roepen.
Maar dit zijn niet de werkelijke doelen van Operation Cast Lead. Het werkelijke doel houdt verband met de langetermijnvisie van Israël op hoe het denkt te leven met miljoenen Palestijnen in zijn midden. Dit maakt deel uit van een breder strategisch doel: het realiseren van een “Groter Israël.” In dat kader blijven de leiders van Israël vastbesloten de controle te houden over alles wat vroeger bekend stond als het Palestijnse mandaatgebied, dat zowel Gaza als de westelijke Jordaan-oever omvat. De Palestijnen zouden beperkt zelfbestuur krijgen in een handvol geïsoleerde en economisch verlamde enclaves, waaronder Gaza. Israël zou de volledige controle hebben over de omringende grenzen, over alle bewegingen tussen de enclaves, over de lucht erboven en over het water eronder.
Dit denkt men te kunnen bereiken door de Palestijnen massaal op de pijnbank te leggen, zodat ze uiteindelijk accepteren dat ze een verslagen volk zijn en dat Israël hun toekomst bepaalt. Deze strategie, die voor het eerst is uitgesproken door Ze’ev Jabotinsky in de jaren twintig van de vorige eeuw en vanaf 1948 een groot stempel op het Israëlische beleid heeft gedrukt, wordt vaak de “De IJzeren Muur” genoemd.
Wat zich in Gaza afspeelt, past perfect in deze strategie.
Laten we beginnen met de beslissing van Israël om zich terug te trekken uit de Gaza-strook in 2005. Het conventionele verhaal hierachter is dat Israël echt vrede wilde maken met de Palestijnen en dat Israël hoopte dat het vertrek uit Gaza een belangrijke stap zou zijn op weg naar de oprichting van een levensvatbare Palestijnse staat. Volgens Thomas L. Friedman in de New York Times gaf Israël de Palestijnen een kans om “daar een fatsoenlijke ministaat te bouwen, een Dubai aan de Middellandse Zee”, en zou dit, als dit inderdaad zou gebeuren, “een drastisch andere wending geven aan het Israëlische debat over het teruggeven van het grootste deel van de westelijke Jordaan-oever.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten