De Volkskrant 74

De Volkskrant opent vandaag op de voorpagina met een stuk van Jan Mulder waarvan de kop luidt: '2008, een klein jaar in een klein land', en zo is het maar net. Kleine mensen in een klein land beleefden een klein jaar. Daarentegen onderging de rest van de wereld ingrijpende gebeurtenissen, zoals oorlogen, de kredietcrisis, het begin van een diepe conomische crisis, terwijl meer dan 900 miljoen mensen elke dag weer honger leden. En de Palestijnen in Gaza werden naar het stenen tijdperk terug gebombardeerd. Maar daar merken kleine mensen in een klein land tijdens een klein jaar helemaal niets van. Provincialen maken nooit iets mee, alleen kosmopolieten, die verder kijken dan hun neus lang is, zien het onheil.

Dit schreef Karen Koning Abu Zayd, hoofd van de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA), aan het begin van Jan Mulders klein jaar, "Gaza is on the threshold of becoming the first territory to be intentionally reduced to a state of abject destitution, with the knowledge, acquiescence and - some would say - encouragement of the international community." Zie: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/jan/23/israelandthepalestinians.world

Desondanks laat de Volkskrant ene Michael B. Oren zes kolommen breed de Israelische terreur rechtvaardigen met als verwerpelijke strekking: 'Israel moet Hamas definitief verslaan'. Ik stel met klem verwerpelijk om twee redenen. Allereerst deze: premier Olmert verklaarde tijdens een interview dat recent ook in de New York Review of Books werd afgedrukt: 'De Libanese oorlog zal de geschiedenis ingaan als de eerste oorlog waarin het militair leiderschap begreep dat klassieke oorlogsvoering achterhaald is… Maar de ware les is… dat in hedendaagse oorlogen het thuisfront het front is, het thuisfront is bij de strijd betrokken.’
En premier Olmert heeft gelijk, een moderne oorlog is geen oorlog meer, het is terreur tegen de burgerbevolking, 'het thuisfront is bij de strijd betrokken' aangezien het 'thuisfront het front is.' Met andere woorden: de Volkskrant laat een Israelische zionist een oproep doen om de Palestijnse burgerbevolking collectief te straffen met terreur. Dat feit wordt nog eens extra benadrukt door de volgende informatie van de vooraanstaande Britse correspondent in Israel, Jonathan Cook: 'De Israëlische media onthulden dit weekeinde dat een van de eerste beleidsdaden van Ismail Haniyeh van Hamas, die in 2006 tot premier werd gekozen, het versturen was van een boodschap aan het Witte Huis waarin een langdurige wapenstilstand werd aangeboden, in ruil voor de beëindiging van de Israëlische bezetting. Zijn aanbod werd niet eens bevestigd. In plaats daarvan hebben, volgens het dagblad de Jeruzalem Post, Israëlische beleidsbepalers getracht de indruk te versterken dat ‘’het zinloos zou zijn voor Israël om Hamas ten val te brengen omdat de bevolking [van Gaza] Hamas is”. Volgens deze gedachtegang is collectieve bestraffing gerechtvaardigd omdat er geen echte burgers zijn in Gaza. Israël is in oorlog met iedere man, vrouw en kind.’ Zie: http://www.counterpunch.org/cook11172008.html

De vraag is nu waarom de Volkskrant een joods-Israeli prominent aan het woord laat die vanwege politieke redenen oproept tot terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking terwijl er talloze joods-Israeli's zijn die zich -- vanuit humanitische overwegingen -- fel tegen de Israelische terreur hebben uitgesproken? Vanwaar die keus? Waarom neemt de Volkskrant een propagandistisch stuk over uit de aartsconservatieve Wall Street Journal? En wie is deze Michael B. Oren eigenlijk? Hij wordt afgekondigd als 'docent aan het Shalem, Centrum in Jeruzalem en hoogleraar aan Georgetown University.' Welnu, Michael Oren 'has served as a paratrooper in the Israel Defense Forces, seeing combat in the 1982 Lebanon War. He... served as the Israeli liaison officer to the U.S. Sixth Fleet during the Gulf War. He served as a Major in the IDF Reserves during the 2006 Israel-Lebanon conflict.' Kortom, Michael is als lid van een elite-eenheid betrokken geweest bij de grootschalige Israelische oorlogsmisdaden in Libanon in 1980 waarbij tenminste 30.000 Libanese burgers gedood werden. Een Israelische inval die eindigde in de slachting onder toezicht van het Israelische leger van naar schatting 3000 ongewapende Palestijnse burgers, voor een groot deel vrouwen en kinderen.

Met andere woorden, de man die oproept om de Palestijnse bevolking te terroriseren heeft een staat van dienst waarop hij alles behalve trots kan zijn. Oren was ook betrokken bij de Israelische inval in Libanon in 2006, dat Israel vanuit militair strategisch oogpunt verloor.
Israël slaagde er niet in de oorlog te winnen, zoals in de hartverscheurende documentaire My First War van de joods-Israëlische filmmaker Yariv Mozer te zien is. In een interview met mij verklaarde de 30-jarige Mozer: ‘Het was vooral een psychologische oorlog die door Hezbollah werd gewonnen. Hoewel wij meer slachtoffers veroorzaakten en een immens veel grotere materiële schade, werd Israël psychologisch verslagen. In onze perceptie is het Israëlische leger de sterkste macht in de regio dat zijn wil aan iedereen kan opleggen, en ineens ontdekten we dat we onze problemen niet met geweld konden oplossen. Wij zien onszelf al heel lang als de sterkste partij, wij zijn als het ware Goliath en die moest het tegen de kleine David afleggen. Dat is een geweldige psychologische dreun geweest. Het maakte ons vooral duidelijk dat de toekomstige oorlogen niet door ons gewonnen kunnen worden zoals voorheen. Moderne oorlogen worden niet meer uitgevochten met tanks die over een breed front oprukken, maar met kleine uiterst flexibele guerrilla-eenheden, die een hit-and-run tactiek toepassen. Ze blijven in groepjes van drie, vier man opereren op hun eigen terrein, die ze op hun duimpje kennen. Hezbollah heeft ons naar binnen gelokt en heeft vervolgens op een intelligente manier toegeslagen, overal waar we verschenen. En zo verloren we op bijna elk gebied, we hebben onze gevangen genomen soldaten niet kunnen bevrijden -- het argument om Libanon aan te vallen -- en de raketaanvallen hebben we niet weten te stoppen. Hun antitankgeschut bleek uiterst doeltreffend, waardoor onze gepantserd materieel als wapen niet langer meer efficiënt bleek. Tanks zijn logge gevaartes geworden, rijdende schietschijven, die door een enkele guerrillastrijder uitgeschakeld kunnen worden. Een van de militairen aan het front zegt voor de camera: ‘‘Het is een zinloze oorlog waarvan wij de slachtoffers zijn geworden’’. De aanval op Libanon was één grote desorganisatie, we waren in de steek gelaten soldaten, zonder informatie waar we nu echt voor vochten, te midden van totale chaos. De opdrachten veranderden drie, vier keer per dag. ‘’Er is geen vertrouwen meer, de bevelen zijn krankzinnig’’, dat besef bestond alom. Een moeder die als journaliste aan het front werkte, zei tegen me: ‘‘Wij sturen kinderen uit om te sterven.’’ Er is geen eerlijk doel waarvoor we vechten, en daardoor ontbreekt de motivering. Wij hebben ons land al, wij hoeven niet andermans gebied te bezetten en te stelen. Wij moeten de Palestijnen op de West Bank en de Gazastrook met rust laten, we moeten hun geconfisqueerde gebied teruggeven, wij hebben er geen enkel recht op, we moeten vrede sluiten. De Israëlische bevolking is na al die jaren gevechtsmoe, vergeet ook niet dat ons leger grotendeels uit burgers bestaat die ineens worden opgeroepen, veel soldaten lijden aan post traumatic stress disorder, de Israëlische samenleving is uitgeput. Hoe kun je van gewone mensen verwachten dat ze sterven voor de geopolitieke belangen van anderen. Ik ben er zeker van dat de burgers die als reservisten in 2006 vochten niet zo makkelijk naar een volgende oorlog zullen vertrekken. Ze zitten nog vol trauma’s van de vorige oorlog.’

En nu komen we bij de kern van de zaak. De terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking heeft allereerst als doel Iran een lesje te leren. En dat wordt uitgespeeld over de ruggen van de bewoners van Gaza, want zoals Trouw gisteren op de voorpagina terecht meldde: 'Israel zoekt revanche in Gaza. Mislukte oorlog tegen Hezbollah van zomer 2006 is een van de drijfveren.'

En daarom stelt de pro-Israel lobby binnen de Volkskrant-redactie zijn kolommen ter beschikking aan de Amerikaans-Israelische propagandist Michael B. Oren. En de Volkskrant kan consequentieloos zo'n oproep plaatsen voor nog meer terreur omdat kleine mensen 'in een klein land' nooit geconfronteerd worden met grote dingen.