Alex Burghoorn van de Volkskrant 7

De Volkskrant opent met de 6 kolommen brede kop: 'Israel-Hamas: harde klap, vaag doel.' En dat is precies zoals de pro-Israel lobby de zionistische terreur wil voorstellen, als een gelijk opgaande strijd tussen Israel en Hamas waarbij het Israelische doel 'vaag' is.

Welnu collega's van de Volkskrant, als onafhankelijke journalist die het Israelische leger kinderen heeft zien vermoorden, ken ik -- en trouwens ook vele anderen geinformeerden -- het Israelische 'doel' wel. Dat is niet anders dan in 1948, het massaal verdrijven van de Palestijnse burgerbevolking, een oorlogsmisdaad volgens de Geneefse Conventies. Het 'doel' is etnische zuivering met steun van het christelijke Westen. Zo simpel is het. De boycot, belegering, bezetting, het geweld en de diefstal van Palestijns land zijn erop gericht Palestijns gebied etnisch te zuiveren. Dat weet iedereen die zich in het onderwerp heeft verdiept, behalve dan de redactie van de Volkskrant. Stel je zelf de vraag waarom jullie dat niet weten.

De Herald Tribune opent met 'Israel pursues strikes on Gaza; toll mounts and outcry swells.' En dat is de relevante informatie. Maar die informatie verzwijgt de Volkskrant in zijn kop. Wat de correspondent van de Volkskrant ook verzwijgt is deze informatie van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz:

'Disinformation, secrecy and lies: How the Gaza offensive came aboutBy Barak Ravid, Haaretz Correspondent Long-term preparation, careful gathering of information, secret discussions, operational deception and the misleading of the public - all these stood behind the Israel Defense Forces "Cast Lead" operation against Hamas targets in the Gaza Strip, which began Saturday morning.

The disinformation effort, according to defense officials, took Hamas by surprise and served to significantly increase the number of its casualties in the strike. Sources in the defense establishment said Defense Minister Ehud Barak instructed the Israel Defense Forces to prepare for the operation over six months ago, even as Israel was beginning to negotiate a ceasefire agreement with Hamas. According to the sources, Barak maintained that although the lull would allow Hamas to prepare for a showdown with Israel, the Israeli army needed time to prepare, as well. Barak gave orders to carry out a comprehensive intelligence-gathering drive which sought to map out Hamas' security infrastructure, along with that of other militant organizations operating in the Strip.This intelligence-gathering effort brought back information about permanent bases, weapon silos, training camps, the homes of senior officials and coordinates for other facilities.The plan of action that was implemented in Operation Cast Lead remained only a blueprint until a month ago, when tensions soared after the IDF carried out an incursion into Gaza during the ceasefire to take out a tunnel which the army said was intended to facilitate an attack by Palestinian militants on IDF troops.On November 19, following dozens of Qassam rockets and mortar rounds which exploded on Israeli soil, the plan was brought for Barak's final approval. Last Thursday, on December 18, Prime Minister Ehud Olmert and the defense minister met at IDF headquarters in central Tel Aviv to approve the operation.However, they decided to put the mission on hold to see whether Hamas would hold its fire after the expiration of the ceasefire. They therefore put off bringing the plan for the cabinet's approval, but they did inform Foreign Minister Tzipi Livni of the developments.That night, in speaking to the media, sources in the Prime Minister's Bureau said that "if the shooting from Gaza continues, the showdown with Hamas would be inevitable." On the weekend, several ministers in Olmert's cabinet inveighed against him and against Barak for not retaliating for Hamas' Qassam launches."This chatter would have made Entebe or the Six Day War impossible," Barak said in responding to the accusations. The cabinet was eventually convened on Wednesday, but the Prime Minister's Bureau misinformed the media in stating the discussion would revolve around global jihad. The ministers learned only that morning that the discussion would actually pertain to the operation in Gaza.In its summary announcement for the discussion, the Prime Minister's Bureau devoted one line to the situation in Gaza, compared to one whole page that concerned the outlawing of 35 Islamic organizations.What actually went on at the cabinet meeting was a five-hour discussion about the operation in which ministers were briefed about the various blueprints and plans of action. "It was a very detailed review," one minister said.The minister added: "Everyone fully understood what sort of period we were heading into and what sort of scenarios this could lead to. No one could say that he or she did not know what they were voting on." The minister also said that the discussion showed that the lessons of the Winograd Committee about the performance of decision-makers during the 2006 Second Lebanon War were "fully internalized."At the end of the discussion, the ministers unanimously voted in favor of the strike, leaving it for the prime minister, the defense minister and the foreign minister to work out the exact time.While Barak was working out the final details with the officers responsible for the operation, Livni went to Cairo to inform Egypt's president, Hosni Mubarak, that Israel had decided to strike at Hamas.In parallel, Israel continued to send out disinformation in announcing it would open the crossings to the Gaza Strip and that Olmert would decide whether to launch the strike following three more deliberations on Sunday - one day after the actual order to launch the operation was issued.' Lees verder: http://www.haaretz.com/hasen/spages/1050426.html

Alex Burghoorn van de Volkskrant verzwijgt deze informatie die in Israel algemeen bekend is omdat het niet past in de pro-Israel propaganda.

Het volgende is wat de joods-Israselische hoogleraar Benjamin Beit-Hallahmi tegen me zei tijdens een interview dat in mijn boek 'De oneindige oorlog' staat afgedrukt en komende februari verschijnt:

'Een politiek gebaseerd op etnische zuivering om het gebied Joods te kunnen maken, kan natuurlijk niet links, humaan, vooruitstrevend en democratisch zijn. Als men eenmaal het principe aanvaardt dat de staat Joods moet zijn, zijn de reactionaire consequenties een natuurlijk gevolg, en dat proces versterkt zichzelf. Vandaar dat de kiezers steeds meer rechts gingen stemmen. Het zionisme kan uit principe niet toestaan dat de Palestijnen hun politieke rechten uitoefenen omdat dit het einde van de zionistische onderneming zou betekenen. Het ware kwaad is de beroving van de inheemse bevolking en het creëren van een gebied waar die oorspronkelijke bewoners niet meer bestaan, óf nog wel bestaan, maar dan zonder dezelfde rechten als de Joden. Dat is kort gezegd het hele systeem hier. Zonder dit massale onrecht zou een joodse staat niet mogelijk zijn geweest en over dat feit bestaat in Israël geen verschil van mening. Hetzelfde geldt voor de indianen in Amerika, en de Zuidzeevolkeren in Australië en Nieuw-Zeeland, hun rechten moesten worden genegeerd om het gebied te kunnen koloniseren. Natuurlijk verzinnen ook de Israëli’s allerlei rechtvaardigingen om het onrecht voor zichzelf acceptabel te maken. Een illustratief voorbeeld geeft de historicus Benny Morris, die redeneert dat ook de laatste 150.000 Palestijnen die in 1948 wisten te blijven, verdreven hadden moeten worden, dan zouden we volgens hem van het hele probleem zijn af geweest. Zijn opvatting is dat de Palestijnen weliswaar een groot onrecht is aangedaan, maar dat dit onrecht wordt opgeheven omdat het rechtvaardigheid voor de Joden betekende. En rechtvaardigheid voor de Joden is belangrijker dan onrecht voor de Palestijnen. Veel Joden in Israël, ook onder de intellectuelen, delen dit standpunt. Met andere woorden: Joden hoeven zich niet druk te maken om andere mensen. Wij hebben zo veel geleden dat we het recht hebben anderen onrecht aan te doen. Wij moeten alleen voor onszelf opkomen. Dat is de gedachtegang. Maar in de praktijk werkt deze rechtvaardiging zelfs niet in Israël. Als men een halve eeuw geleden een opinie-onderzoek had verricht over de vraag of de Palestijnen dezelfde rechten zouden moeten krijgen als de Joden, dan was de reactie geweest: “Wie zijn de Palestijnen?” De term Palestijnen bestond toen niet, werd althans niet gebruikt, en nu wordt die permanent en overal gebruikt. Dat is de grote overwinning van de Palestijnse nationale beweging. Kortom, de laatste vijftig jaar wordt in toenemende mate niet alleen het onrecht tegen de Palestijnen erkend, maar ook de noodzaak dat ze hun rechten kunnen uitoefenen. En dat is een enorme omslag. Vandaag de dag zijn er andere stemmen te horen die twijfel verwoorden over de rechtschapenheid van het zionisme of die erkennen dat de Palestijnen een niet te rechtvaardigen onrecht is aangedaan. Een Israëlische biljonair, Idan Ofer, die het halve land bezit verklaart publiekelijk dat wij herstelbetalingen aan de Palestijnen moeten verstrekken, net zoals de Duitsers herstelbetalingen aan ons gaven vanwege de Holocaust. Dat is een voorbeeld van wat er nu in Israël wordt gezegd. Probeert u zich eens voor te stellen wat voor oproer er was ontstaan als hij dit in New York had gezegd. Het opmerkelijke is dat hij een vergelijking maakte met de Holocaust, zonder meteen te zeggen dat die twee hetzelfde zijn, maar hij zei wel dat wij de Palestijnen een groot onrecht hebben aangedaan. Langzaam maar zeker beginnen mensen anders te denken, om de situatie te kunnen veranderen. En dat is een radicale breuk met het verleden. Idan Ofer zei niet voor niets: “Wij moeten betalen. Wíj!” Dus niet anderen, zoals tot nu toe het geval is. Joods-Israëli’s gaan er namelijk onmiddellijk van uit dat Europa wel zal betalen om de problemen van de Palestijnse vluchtelingen op te lossen. Nee, stelt Ofer, wij zullen ditmaal een offer moeten brengen, als we de realiteit willen veranderen. En het gaat niet alleen om geld, als wij het conflict echt willen oplossen zullen we ook anders met macht moeten omgaan. Israël moet niet langer meer naar alleenheerschappij streven, als men een werkelijke verandering wil, dan zullen de zionisten de macht moeten delen met onder andere de Palestijnen.’

Dit zijn woorden van een joods-Israelische intellectueel die de Volkskrant niet snel zal afdrukken, want het past niet in de pro-Israel propaganda. De Volkskrant kan dat consequentieloos verzwijgen, de Joden en Palestijnen in Israel niet. Benjamin Beit-Hallahmi is hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, doceerde in de VS, Engeland en Frankrijk, is auteur van talloze boeken waaronder Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israël. Ik interviewde hem begin maart 2008.