De Filosemiet en de Antisemiet 19

Alexis de Tocqueville laat in zijn studie Over de democratie in Amerika zien hoe in een tijd van gelijkheid zoals de onze ieder mens zijn overtuigingen in zichzelf zoekt en hoe de massamens 'al zijn gevoelens alleen rond zichzelf laat draaien.' Het is in wezen wat een moderne antisemiet als Ratna Pelle en een ouderwetse antisemiet als Jan Verheul doen. Door het projecteren van het kwaad in de ander zijn ze voortdurend met zichzelf bezig. Het is een vorm van narcisme, van onverzadigbare ijdelheid. In het verlengde van mijn opmerking dat ik zijn 'meningen niet onderuit [kan] halen, hoe 'oprecht'  die ook mogen lijken wanneer ze op vooroordelen berusten, op ressentimenten die niets te maken hebben met feiten maar alles met gefrustreerde emoties,' stuurde Verheul mij de volgende reactie naar aanleiding van mijn kritiek op de mainstream media:


'Beste Stan,

ik vind het geweldig jouw analyse te lezen. 
Zelf ben ik diezelfde mening toegedaan: ons denken, onze 'feiten', onze meningen: alles wordt gevormd door diegenen die de Media en het debat beheersen. 
John Pilger heeft ook over Bernays gesproken. 
Bernays hielp ook om de VS in WO1 te betrekken: http://tinyurl.com/4l762lb 

Een uitspraak die in dit verband passend is, is die van Bertrand Russell: "There is no nonsense so arrant that it cannot be made the creed of the vast majority by adequate governmental action". 

En Aleksandr Solzhenitsyn schreef: 
Such as it is, the press has become the greatest power within the Western World, more powerful than the legislature, the executive and judiciary. One would like to ask: by whom has it been elected and to whom is it responsible?

Dan gaat het er nu om te achterhalen wie onze media beheersen, en of zij een agenda hebben. Of ze het goede met ons allen voor hebben, of alleen met hun eigen kleine subgroep. 

Ik ben aanhanger van Israel Shamir's visie: er is een zeer sterke joodse invloed in de media en in 'academia' en tesamen produceren zij ons wereldbeeld. 

In een discussie over Kevin MacDonalds boeken over het joodse volk komt de volledige controle van de Amerikaanse media door joden ook ter sprake: Les 1 voor elke journalist: don't fuck with the jews. http://tiny.cc/1i7w3 

Wat ik wel jammer vind is dat je jouw eigen overtuigingen niet kritisch wil onderzoeken. 

Naar mijn idee zijn die al even sterk door die Masters of Discourse bepaald als bij ons allemaal. 

Maar daar zullen we wel nooit uit komen. 

Groet, Jan Verheul.' 



http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2012/06/de-filosemiet-en-de-antisemiet-18.html En: http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2012/06/de-waarheid-van-de-sp.html



En hoewel het over een volstrekt ander onderwerp dan joden gaat, weet Verheul het onderwerp toch weer om te buigen naar zijn paranoide overtuiging dat overal 'de joden' achter zitten. Het probleem nu met mensen als Verheul is dat hij net als Ratna Pelle autistisch is, ongevoelig voor feiten, een gebrek aan empathie heeft en zich daardoor niet in de situatie van de ander kan verplaatsen. Voor Pelle lijken de islamieten overal ter wereld het grote kwaad te vertegenwoordigen, voor Verheul het internationale jodendom. Voor dit slag mensen geldt dat haat hun reden van bestaan is, en dus moet er in hun manicheisch wereldbeeld 1 bepaalde groep zijn, joden dan wel islamieten waarop ze al hun ressentimenten kunnen projecteren. Het is niet uitgesloten dat we in beide gevallen te maken hebben met een agent-provocateur, of een betaalde propagandist. Hun beweringen zijn namelijk zo stupide dat men zich nauwelijks kan voorstellen dat ze geen agent provocateur of betaalde propagandist zouden zijn. Zijn ze dit evenwel niet dan rest er nog maar 1 mogelijkheid: Pelle en Verheul worden verteerd door onverzadigbare ijdelheid, door narcisme. Zij houden teveel van zichzelf en te weinig van anderen.

Als achtergrond informatie:



Jack G. Shaheen, emeritus hoogleraar van de faculteit Massa Communicatie van de Universiteit van Southern Illinois, voormalig adviseur van CBS News, en auteur van Reel Bad Arabs. How Hollywood Vilifies a People. Hij vertelde me het volgende over het moderne antisemitisme:


‘Frappant zijn eveneens de gelaatstrekken. In de huidige cartoons heeft de Arabier de gelaatstrekken van de jood van vroeger, ze zijn identiek. Welke westerse cartoon men ook neemt, de Arabier lijkt sprekend op een verklede jood uit de antisemitische lectuur, verwijder het gewaad en de hoofddoek van de Arabier op die afbeeldingen, vervang die kledingstukken door een keppeltje en een zwarte jas en u ziet een jood, de gelaatstrekken zijn exact hetzelfde, het enige onderscheid is dat ze van een andere semitische tak zijn. De Shylock van vroeger is de huidige sjeik met zijn kromme neus, die voor de westerling het angstige beeld van de ander oproept. En laten we niet vergeten dat die stigmatiserende tekeningen hebben bijgedragen aan de totstandkoming van de holocaust. Daarvan zouden we bewust moeten zijn, en er iets tegen moeten ondernemen, maar dat is nog steeds niet gebeurd. Sommige mensen voelen zich ongemakkelijk wanneer ze mij deze analogie horen maken. Ze willen het niet horen, omdat ze daardoor aangesproken worden op hun eigen vooroordelen. Die zouden ze moeten afzweren en dat willen ze niet. Het beeld van een Arabier is een cliché, dat bijna alle journalisten gebruiken omdat zijn/haar collega’s het ook doen. Bovendien zitten die stereotypen zo diep in het bewustzijn. Ik ken een uitstekende Amerikaanse journalist, Donald Neff, die bureauchef in Israel was van Time Magazine. Zijn verslagen waren evenwichtig, maar toch verklaarde Neff dat hij al die tijd in Israel er niet in was geslaagd zich te bevrijden van de stereotypen van Arabieren. Zelfs wanneer hij Palestijnen zag lijden kon hij de clichés niet van zich afschudden, zo sterk waren de propagandabeelden geweest waaraan hij als jong mens blootgesteld was, zoals trouwens wij allemaal. Hij schreef letterlijk dat "het nagenoeg onmogelijk was deze stereotypen te vernietigen. Dit bleef zelfs het geval ondanks het feit dat mijn ogen me elke dag opnieuw bevestigden dat ze spotprenten van de werkelijkheid waren. Toch kon ik de stereotypen niet volledig kwijtraken, niet in mijn eigen denken en nog veel minder in de verhalen die geschikt waren om afgedrukt te worden.” Voor Neff was het onmogelijk geweest om de Arabieren niet in een kwaad daglicht te stellen, terwijl hij zich toch zo bewust was van die neiging. Uit onafhankelijke onderzoeken blijkt dat vooroordelen de westerse berichtgeving kleuren. Ik las een paar dagen geleden in de International Herald Tribune een analyse van de impact die de Israelische inval in Libanon had op de Israelische regering. Absoluut niets werd bericht over de ingrijpende gevolgen van al dat geweld op de Libanese bevolking en de vernietiging van de infrastructuur in dat land. Geen woord over de onschuldige burgerslachtoffers, alsof er helemaal niemand om het leven was gekomen en geen woord over de onvoorstelbare schade. Voor de Herald Tribune was alleen de impact op de Israelische regering belangrijk. Als ik hoofdredacteur van een krant zou zijn en een verslaggever was met deze onevenwichtige rotzooi aangekomen dan zou ik het artikel, ongeacht de status van de journalist, direct hebben afgewezen. Het is maar de helft van de werkelijkheid en daardoor een groteske vertekening van de realiteit. Ik zou hem of haar hebben gevraagd waarom de Libanese doden en de Libanese verwoesting geen deel van het verhaal waren? De Herald Tribune verdiepte zich alleen in de belevingswereld van het Israelische kabinet dat de grote fout had begaan Libanon binnen te vallen. De rest was kennelijk oninteressant en dat is een onvergeeflijke omissie.’
luister verder:http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=29#body


Over Shaheen’s uitgebreid gedocumenteerde studie ‘Reel Bad Arabs. How Hollywood Vilifies a People,’ schreef de Amerikaanse voormalige diplomaat en Midden-Oosten specialist James E. Akins: ‘If you think overt racism in America is dead, think again. Jack Shaheen has shown in depressing detail in his book, Reel Bad Arabs, that anti-Semitism in motion pictures is more virulent than ever provided the Semites being portrayed are Arabs. Films from Exodus (1960) to Rules of Engagement (2000) have relentlessly stereotyped Arabs and Muslims in ways that would fit seamlessly into Der Stürmer and the films of Nazi Germany.’ Shaheen wijst erop dat ‘for more than a century Hollywood, too, has used repetition as a teaching tool, tutoring movie audiences by repeating over and over, in film after film, insidious images of the Arab people. I ask the reader to study in these pages the persistence of this defamation, from earlier times to the present day, and to consider how these slanderous stereotypes have affected honest discourse and public policy.’ Professor Shaheen die ongeveer duizend films had bestudeerd voordat hij zijn conclusies trok, vertelde me hoe hij in het begin van zijn onderzoek verrast was geweest over de overeenkomsten in de stereotypering en stigmatisering van joden en arabieren, dezelfde gelaatstrekken, dezelfde afschuw van een andere godsdienst dan het christendom, dezelfde geldlust en hetzelfde seksuele verlangen naar de blanke, Germaanse maagd. Keer op keer komt dit in de stigmatisering terug. Ik wil maar zeggen, het stereotyperen van de ander die als vijand wordt geportretteerd, is niet nieuw en leidt onherroepelijk tot het verontmenselijken van de ander en het gevolg daarvan heeft de recente Europese geschiedenis aangetoond.


Zie: http://video.google.com/videoplay?docid=-223210418534585840