Willy Van Damme bericht:
'(G)een militaire strategie
Wie naar de commentaren in onze media luistert hoort steevast dat de VS op dit ogenblik tegen een militair ingrijpen in Syrië is en geen militaire strategie heeft. Deze week liet professor Rik Coolsaet, een specialist in de diplomatie, zich nog in die zin uit. Niets is echter minder waar want de VS en Europa voeren op dit ogenblik gewoon oorlog tegen het land.
De vijand verzwakken
Wat de VS bijna steeds doet wanneer ze de controle over een land wil overnemen is het eerst intern zozeer verzwakken dat het nadien als een rijpe appel in de schoot van Uncle Sam valt. Vroeg optreden zou tot teveel militaire verliezen leiden en dat wil men sinds Vietnam vermijden. Dat was de strategie in bijvoorbeeld Joegoslavië, Irak, Rwanda en Libië.
Steevast zwengelde men met veel geld, diplomatieke steun en de nodige media-aandacht (georganiseerd door gespecialiseerde PR-bureaus) de interne oppositie aan. Waarbij uiteraard ook gezorgd wordt voor de nodige wapens.
Een mooi voorbeeld was Joegoslavië. Eerst organiseerde het IMF, toch een door de VS gecontroleerde instelling, een drastisch bezuinigingsprogramma voor het land. Decentralisatie – dus minder centrale macht – en het verplicht nemen van strenge besparingsmaatregelen was hier de eis.
Extremisten
Dit verzwakte dan de controle van de regering. Want onpopulaire maatregelen zijn nu eenmaal niet geliefd bij het grote publiek. Gelijktijdig begint men dan de oppositie te steunen en die via onze media naambekendheid te geven. Hier tot dan geheel onbekende figuren worden zo respectabel en zelfs helden. Dat dit niet zelden extremisten van het zuiverste soort zijn is handig meegenomen.
Het komt er immers op aan de tegenstellingen te vergroten. Eerst zorgt men dat het land zoals hier Joegoslavië na de dwangbuis van het IMF verder in moeilijkheden komt. Het geeft de extremisten zo extra kansen. Via hun door de VS betaalde propaganda stellen zij dan dat zij die besparingen wel zullen verhinderen. Dat is het idee dat men ingang wil doen vinden.
Het is een handig tegen elkaar uitspelen van de verschillende politieke fracties in het land. Daarbij zal men ook om nog een andere reden voor de extremisten kiezen. Door hun aard – ze werken veelal louter op gevoelens en niet op de rede – zijn ze veel gemakkelijker te manipuleren. En dat is zelfs essentieel.
Van oud-SS’ers en en Jihadisten
Neem bvb ook de steun van Washington voor de Georgische president Michail Saakasjvili en Viktor Joesjtsjenko, de vorige president van de Oekraïne die zelfs oud-SS’ers steunde. In Joegoslavië ging men dan in zee met de Kroaat Franjo Tudman en de Bosnische moslimleider Alia Izetbegovic en in Kosovo met de criminelen van het UCK.
Ook Tudman en Izetbegovic hadden geen problemen met het eren van die oud-SS’ers in hun land. Izetbegovic werkte zelfs nauw samen met Bin Laden en zijn al Qaeda. Het was ook nooit een probleem voor de VS of onze media.
Hetzelfde zien we nu gebeuren in Syrië waar karrevrachten jihadisten vanuit Irak, Tunesië, Libanon en Libië worden overgevlogen naar de buurlanden van Syrië. Volgens bronnen zelfs met vliegtuigen van de NAVO.
Het idee is klassiek. In het publiek zegt men voor non-interventie te zijn en het vredesplan van Kofi Annan te steunen. In de realiteit van het dagelijkse leven doet men juist het tegenovergestelde. Maar de slaafse media weigeren het op te merken.
De dappere rebellen
Op een rare uitzondering zal de media die rebellen ook steevast voorstellen als dappere vrijheidsstrijders die zich met hun schaarse middelen moeten verzetten tegen die zwaarbewapende moordenaar van een al Assad.
Het is het scenario van Sarajevo waar onze media het steeds maar hadden over Servische bendes welke met sluipschutters en zwaar geschut schoten op die volgens de pers ongewapende moslims in Sarajevo. Dat beide partijen op elkaar schoten en daarbij burgers doden hoorde je bijna nooit. Ook niet deze week in Terzake. Of hoe onze media geruisloos mee aan oorlogstoken doen.
Gans deze Amerikaanse strategie rond Syrië is dan ook gewoon een getrouwe kopie van de oorlog om Joegoslavië. Op vraag van de EU en de VS vaardigde de VN een wapenembargo af tegen gans Joegoslavië maar al dezelfde dag riep de VS de Belgische wapenhandelaar Jacques Monsieur bij zich om te zorgen voor wapenleveringen aan de Kroaten.
Een te stoppen bloedbad
Men verzwakt dus met andere woorden de omver te werpen regering en laat extra geld vloeien naar de vrienden. Ondertussen laat men continu in de pers ook het geluid van de ‘nood aan militaire interventie’ horen.
Want, stellen westerse media, bepaalde (sic) mensenrechtenorganisaties en politici, ‘het bloedbad moet NU stoppen’. En voor hen betekent dat in het geval van Syrië dan niet het stoppen van de westerse wapenleveringen aan die jihadisten maar door een nieuwe oorlog te starten. Een zeer rare vorm van mensenrechtenbeleid. En eentje met bloed doordrongen.
Met andere woorden de VS organiseert via de media een campagne die haar ogenschijnlijk onder druk zet om militair in te grijpen. Theater natuurlijk. Maar men wacht tot de tegenstander uitgeput raakt – een beetje zoals bij het stierengevecht – en slaat pas dan toe.
Daartoe creëert men dan wat men noemt een casus belli, de ‘gerechtvaardigde’ reden voor oorlog. In Kosovo was dat het zogenaamde bloedbad van het dorpje Racak. Wie bracht dit bloedbad aan het licht? De VS natuurlijk en die riep dan de humanitaire plicht in om bommen te gaan gooien.
Daar was dan R2P, het Right to Protect, het recht om te beschermen waar een Amnesty International zo om schreeuwt. Hup daar ging de soevereiniteit der naties de vuilbak in. Met het gekende resultaat. Maar het was juist om reden van de bescherming der soevereiniteit van naties dat de VN in 1945 werd opgericht.
De VN dreigt dan ook van een alliantie voor het theoretisch beschermen van de vrede te evolueren naar een ter promotie van oorlogen, bloedbaden en massaal leed. Zeker als men het recente voorstel van Amnesty International volgt om het vetorecht in de Veiligheidsraad deels af te schaffen.
Ngo’s geven het voorbeeld
En via die handige campagne heeft de VS voorheen al de voltallige westerse media, en dus de bevolking, en ngo’s stijl Amnesty International, Artsen zonder Grenzen en Human Rights Watch, achter zich geschaard. Je zal de dag dat de bommen vallen er alleen applaus horen. Met als enige kritische opmerking dat het te lang duurde voor men ze gooide. Toch prachtig.
Het beeld dat men dinsdag in Terzake schetste was hiervan een perfect voorbeeld. Zo kreeg de kijker in Terzake nog maar eens een van alle kritische zin ontdane propagandafilmpje over Joegoslavië te zien dat zo in Washington DC kon gemaakt zijn.
Dezelfde strategie volgt men nu wat betreft Syrië in Washington. Via vooral YouTube worden duizend-en-één filmpjes op het internet geplaatst zonder dat er ooit enige zekerheid is over het waarheidsgehalte. Maar geen zorg, onze media nemen ze veelal als vaststaand feit over.
Ook de persberichten van het Syrisch Observatorium voor de Mensenrechten passen hierin. Kijk alleen al maar naar de naam van deze Britse mantelorganisatie van dit Syrische Moslimbroederschap.
Gewoon afwachten
De VS wachten gewoon af tot Syrië dusdanig verzwakt is dat het, of in elkaar stuikt of alleen nog via enkele onbemande vliegtuigen, raketten of bommen de genadeslag moet krijgen. Nu aanvallen zou tot teveel verliezen kunnen leiden en dus wacht men af. De vijand verzwakken is nu de strategie.
En door met derden te werken kan de VS natuurlijk beweren voor vrede en het plan van Kofi Annan te zijn. De vraag of die steun voor de vrede conform is met de hulp aan de gewapende opstand wordt door de klassieke media trouwens nooit gesteld. De VS hoeft hier op geen enkele ogenblik schrik van te hebben. Ze eten allen uit hun handen.
De drijvende kracht achter deze oorlog is dan ook de VS en in feite Israël want zonder de goedkeuring van die staat zal de VS nooit in het Midden-Oosten optreden. Op een zeer rare uitzondering na werpen alle Amerikaanse toppolitici zich trouwens zoals goede vazallen voor de voeten van het zionisme.
Rusland en China
Het grote probleem is echter Rusland en China die via hun vetorecht de zaak pogen te redden. Het is dan ook geen toeval dat Amnesty International recent opriep om dat vetorecht in de VN-Veiligheidsraad bij wat zij zien als ‘grote’ mensenrechtenschendingen op te heffen.
Waarbij ze expliciet verwezen naar de Syrische regering, welke in haar recent persbericht gezien wordt als de enige schender van de mensenrechten in Syrië. Of hoe Amnesty International de problemen van de mensenrechten misbruikt om de VS ter wille te zijn zodat die gemakkelijker een nieuwe oorlog kan voeren.
In Syrië schat men nu meer dan 10.000 doden. In Libië vielen er volgens ramingen bij de oorlog 150.000 doden en in Irak vermoed men er 1 miljoen. Misschien kunnen de komende slachtoffers van die (sic) humanitaire oorlogen de rekening voor hun miserie naar Amnesty International sturen.
Om over het strafrechtelijke aspect van de zaak dan nog te zwijgen. Uiteindelijk is het oproepen, hoe indirect ook, tot oorlog volgens velen een oorlogsmisdaad.
Willy Van Damme'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten