Ron en Rosa van der Wieken 4

Ron en Rosa van der Wieken: 'er [zijn] joden zowel in als buiten Israel die onder invloed van de permanente anti-Israelische stemming in de wereldpers de mening zijn toegedaan dat de Israelische staatsmoraal tot de meest verdorvene ter wereld behoort.'

De Joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit-Hallahmi wees in zijn boek Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israël op het volgende:

De Israëlische definitie van nationaliteit en burgerschap maakt vreemdelingen van de diaspora-joden overal in de wereld in het land waar ze leven behalve in Israël; tegelijkertijd maakt het van Palestijnen die in Israël leven, vreemdelingen in hun geboorteland.

In feite komt het hier neer op het loyaliteitsvraagstuk. De vraag was, is en blijft: wie bepaalt wie en wat een jood is? En daaraan gekoppeld: mag een jood zelfstandig bepalen tot welk volk hij precies hoort?

Het hoofdstedelijke echtpaar Rosa en Ron van der Wieken is daar uitgesproken duidelijk in: joden buiten Israel behoren tot maar één volk, het Joodse volk, en dienen dus allereerst loyaal te zijn aan hun eigen volk, en hun eigen land en pas dan aan het volk en het land waar zij leven. Vandaar dat het -- volgens Ron en Rosa -- de joden

[telkens weer] frappeert en verbijstert als ‘één van ons’, zich tegen ons keert. Het wordt gevoeld als verraad en komt daardoor harder aan dan anti-joods gedrag van niet-joden.

Een folie à deux. Opmerkelijk is dat hun redenering dezelfde is die antisemieten gebruiken om joodse landgenoten te kunnen stigmatiseren en te kunnen afbeelden als een vijfde colonne. Die antisemitische parallel loopt door wanneer het echtpaar Van der Wieken het doet voorkomen alsof joden geen universele moraal erop na kunnen houden. Ze beweren namelijk dat 'er joden [zijn] zowel in als buiten Israel die onder invloed van de permanente anti-Israelische stemming in de wereldpers de mening zijn toegedaan dat de Israelische staatsmoraal tot der meest verdorvene ter wereld behoort.' Afgezien van het feit dat hier een karikatuur wordt gegeven van joodse kritiek op de permanente Israelische schendingen van het internationaal recht, blijkt uit deze stelling dat Ron en Rosa ervan overtuigd zijn dat joden niet zelfstandig tot een ander oordeel kunnen komen dan het oordeel dat zijzelf hebben. Internationele rechtsregels, universele normen en waarden spelen geen rol in hun wereldbeeld, alleen de loyaliteit met de 'Joodse staat' is voor hen het doorslaggevend criterium. De joodse critici van Israel zijn niet in staat zelfstandig een 'eerlijke overtuiging' te ontwikkelen, hun oordeel kan alleen het product zijn 'van een door de omringende niet-Joodse wereld opgedrongen mening die -- op een al of niet pathologische voedingsbodem -- leidt to zelfhaat.'

Met andere woorden: joodse critici van Israel lijden aan 'zelfhaat', want zij kunnen zich niet zelfstandig een moreel oordeel vormen over handel en wandel van de 'Joodse staat'. De jood is kennelijk niet handelingsbekwaam, kan niet zelfstandig denken. Het is precies deze redenering die de nazi's gebruikten om de joden af te beelden als een inferieur slag mensen, als pestbacillen die uiterst besmettelijk konden zijn. Wat we hier bovendien zien is dat de antisemiet de jood tot jood maakt. De antisemiet kan net zo min bestaan zonder de jood als Ron en Rosa kunnen bestaan zonder de antisemiet.

Elk sectarisme sluit de eigen verantwoordelijkheid uit, het individu doet wat de gemeenschap hem oplegt, het is een gesloten wereldbeeld waaruit dissidenten verbannen worden, het is de realiteit van 'de schetterende consensus, de wereld van de eensgezinden' (Kertesz). Deze pathologie leidt onvermijdelijk tot verdere afsplitsingen, schisma's tot de laatste gelijkhebber helemaal alleen zelf het licht moet uitdoen. Ik heb dit radicaliseringsproces in de eerste helft van de jaren tachtig van nabij gevolgd bij de Amsterdamse kraakbeweging. Het stemt treurig. Gesloten wereldbeelden vernietigen zichzelf omdat angst niets schept behalve chaos. Het was Nobelprijswinnar Imre Kertesz die in De verbannen taal de conformist aldus beschreef:

Als hij zich maar ergens aan vast kan klampen, zodat hij zijn eenzaamheid en sterfelijkheid kan vergeten. Voor dit doel biedt de ideologie hem een complete wereld, mits hij tot compromissen bereid is. Die wereld is weliswaar kunstmatig, maar zij behoedt hem voor het grootste gevaar dat de mens bedreigt: de vrijheid. Ik weet niet wie het was die voor het eerst de term 'gesloten maatschappij' gebruikte, maar er is moeilijk een betere term te vinden om de wereld te beschrijven die zich in haar relativiteit als absolute en enige werkelijkheid presenteert. Wie uit deze wereld stapt, verliest zijn thuis. Hij verliest zijn schuilplaats, zijn bedreigde geborgenheid, zijn met prikkeldraad omgeven zekerheid. Hij gaat op reis, al is het in figuurlijke zin, en hij weet niet waarheen; slecht één, ding is zeker: de reis voert hem steeds verder weg van alle plaatsen waar hij thuis is, van alle toevluchtsoorden.

Net als elke ideologie duldt het zionisme geen eigen oordeel. Meer over het echtpaar Rosa en Ron van der Wieken later.

http://dejoodselobby.web-log.nl/dejoodselobby/2010/03/de-joodse-antis.html#more