Het hoofdstedelijke echtpaar Rosa en Ron van der Wieken maakt in zijn alles verwoestende obsessie met Israel een aantal fundamentele en tragische denkfouten. Allereerst gaan zij om hun redenering plausibel te laten lijken ervan uit dat kritische joden zichzelf alleen maar kunnen zien via de ogen van de niet-joden. Ze schrijven over
het diepe verlangen van sommige Joden om volledig te worden aanvaard en gerespecteerd door de niet-Joodse omgeving.
Kortom, joden in en buiten Israel kunnen niet zelfstandig tot het oordeel komen dat het geweld van Israel tegenover de Palestijnse burgerbevolking, door bijvoorbeeld niet te stoppen met het stelen van Palestijns land, verwerpelijk is. En wel omdat kritiek op de 'Joodse staat,' volgens het tweetal per definitie onaanvaardbaar is. En dit weer om de simpele reden dat door het antisemitisme Israel 'de kurk [is] waar het Joodse volk op drijft.' En zo is de cirkel weer rond. Terreur tegen het Palestijnse volk mag dus, aangezien ook het westerse antisemitisme tegen de joden latent blijft bestaan. Zolang Ron en Rosa en anderen met extremistische opvattingen zich niet echt veilig voelen in hun gastlanden mag van hen het internationaal recht door joden geschonden worden. De vraag is alleen: waarom het echtpaar nog steeds in Nederland leeft? Blijven ze wachten tot ze weer vervolgd worden? Zo ja, waarom? Zo nee, dan lijkt hun voorkeur om toch in een westerse democratische rechtstaat te blijven op een vorm van masochisme. Immers, werkelijk kosjer voelen ze zich hier niet, zo maak ik uit hun redenering op. Nogmaals, Ron en Rosa kunnen kennelijk niet bestaan zonder het antisemitisme. En dat is het tragische, het is een onderdeel van hun identiteit geworden, ze klampen zich vast aan hun slachtofferisme. Daarom zijn ze ook zo fel tegen joden in Israel en daarbuiten die zich niet existentieel bedreigd voelen en die wel kritiek hebben op de terreur van de 'Joodse staat'. Alleen al het bestaan van joden die niet bevangen zijn door angst bedreigt de legitimiteit van het onveiligheidsgevoel van Ron en Rosa. De antisemiet is in wezen hun bondgenoot, de kritische jood hun grootste vijand. Het antisemitisme is voor het echtpaar een soort drug geworden, net zoals de nazi-holocaust dit is voor de joods-Canadese tekenares Bernice Eisenstein, die in het aangrijpende Ik was een kind van Holocaust Overlevers dit fenomeen aldus beschrijft:
De Holocaust is een drug en ik ben in een opiumkit terechtgekomen. Mijn eerste roes heb ik gratis, argeloos, toegediend gekregen, van iedereen hier. Van de kracht ervan heb ik zojuist een glimp opgevangen, doordat ik mijn ogen liet gaan over de sporen van de naalden op elke linkeronderarm in deze kamer. En vanaf dat moment ben ik verslaafd. Ik zal erachter komen dat er geen eind is aan de dealers die ik weet te vinden voor nog één shot, nog één keer toegang tot die hallucunerende spookwereld. Mijn ouders beseffen niet eens dat ze drugsdealers zijn. Ze zouden zich nooit het soort roes kunnen voorstellen dat H teweegbrengt. Hoe ik ernaar verlang onder te duiken in zijn eindeloze diepte, hoe hij me het huis uit jaagt om in mijn eentje naar de bioscoop te gaan, naar de bibliotheek, waar ik elke film kan zien en elk boek kan lezen dat me aan Holocaust kan helpen. Ik zou hele rollen film, samen met bedrukte boekpagina's, tot een fijn poeder kunnen vermalen, in lijntjes achter elkaar neerleggen en opsnuiven. Toen ik in de twintig was heb ik de roman De laatste der rechtvaardigen van Andre Shwarz-Bart drie keer geinhaleerd, alleen maar om steeds weer dezelfde dosis toegediend te krijgen. Hij leidde me naar de ultieme, onovertroffen superioriteit van Primo Levi, die me in een roes achterliet, onder mijn bed, opgekruld als een foetus, nog steeds bibberend om meer...
Er zijn geen grenzen aan hoe ver een geobsedeerde fanatasie kan gaan met dit soort dingen. Maar om van die verslaving, die dwang, af te komen, zou ik mezelf moeten blinddoeken, mijn oren moeten dichtstoppen, mijn mond afplakken en de waarheid dat ik zonder de Holocaust niet zou zijn wie ik ben, moeten uitvlakken. Hij heeft me gestigmatiseerd en gebrandmerkt met zijn gestippelde kenteken op mijn onderarm, me onherroepelijk zijn wereld binnengetrokken als zijn nakomeling. Het collectieve geheugen van een generatie spreekt en ik ben gedwongen te luisteren, zijn verschrikkingen te zien en zijn verontwaardiging te voelen.
Dit proces van 'geobsedeerde fantasie' is het logische gevolg van hetgeen Hannah Arendt al 65 jaar geleden voorspelde toen ze constateerde
dat vele zionisten er inderdaad van overtuigd waren dat zij joden waren door de vijanden van het joodse volk. Hieruit concludeerden de zionisten dat het joodse volk zonder het anti-semitisme in de landen van de diaspora niet overleefd zou hebben; en daarom waren zij tegen elke poging om anti-semitisme op grote schaal te vernietigen. Integendeel, ze verklaarden dat onze vijanden, de anti-semieten, ‘onze betrouwbaarste vrienden zijn, de anti-semitische landen onze bondgenoten.’ (Herzl).
En zo is een paranoide levenshouding ontstaan die men als volgt zou kunnen typeren: des te sterker en veiliger de joden zijn, des te angstiger en agressiever de zionisten zich opstellen. En die angst en dat geweld slaat natuurlijk op den duur naar binnen, dit mechanisme is een kenmerkend onderdeel van sectarisme. Vandaar dat Ron en Rosa in het Nieuw Israelitisch Weekblad fel uithalen naar degenen die zij zelf zien als 'Joden' behorend tot hun 'eigen volk'. Het criminaliseren van de 'eigen' mensen is meestal de laatste stap voordat de rekening wordt vereffend. De vijand moet eerst benoemd worden, de externe druk moet opgevoerd worden om interne cohesie af te dwingen, de 'verrader' moet aangewezen worden en gedehumaniseerd. Dus 'een hedendaags voorbeeld van een overtuiging die een jood buiten de grenzen van het Jodendom plaatst is anti-Israelisme,' zo laat het echtpaar Van der Wieken weten. Kritiek op Israel betekent antisemitisme want
zonder een joodse staat zijn joden weer in een situatie zoals vóór WOII, waarbij uiteindelijk elke jood vogelvrij kan zijn. Dat betekent dat iedere jood die een bijl aan het bestaan van de staat Israel probeert te slaan, bereid is het voortbestaan van het Joodse volk op het spel te zetten.
Hij is daarmee per definitie een 'antisemiet'. Deze redenering toont een gesloten wereldbeeld, en is een betoog dat zichzelf in zijn staart bijt.
Wat is tenslotte de oorzaak van het feit dat er joden zijn die kritiek hebben op Israel? Welnu, dat komt niet door de Israelische schendingen van de internationale rechtsregels en van alle normen van fatsoen, maar dat komt doordat 'Joden met een laag zelfgevoel en een zwakke band met joodse cultuur en religie die negatieve beelden [kunnen ervaren] als behorend bij hen zelf.' Niet Israel pleegt geweld, maar de joden die Israel bekritiseren, zij zwichten voor de druk van buitenaf. Dus van Hannah Arendt en Martin Buber tot Noam Chomsky, Tony Judt en Avraham Burg hebben we, in de ogen van het Amsterdamse echtpaar, te maken met 'rabiate antisemieten.' Wat moet er nu gebeuren met het slag 'verraderlijke zelfhaters' dat gebukt gaat onder 'een laag zelfgevoel'? Immers, waar verraad wordt gepleegd moet handelend worden opgetreden. Daarover later meer en dan ook meer over het echtpaar Ron en Rosa van der Wieken.
Imre Kertesz die de vernietigingskampen overleefde schrijft over datgene wat zijn leven heeft bepaald:
Ik begreep dat ik, als ik mijn vergankelijke zelf en de veranderende tonelen wilde trotseren, me op mijn scheppende herinnering moest verlaten en zelf alles moest herscheppen.
Een mens is veel meer dan een al dan niet zelfbenoemd slachtoffer.
2 opmerkingen:
Zou het echtpaar Van der Wieken er ook wel eens bj stilstaan dat de meeste joden niet in Israël wonen, en daar niet eens wíllen wonen? En wanneer ze zich hier niet veilig voelen, dan gaan ze toch in Israël wonen? Kunnen ze het land ook nog 'verdedigen' in het bezettingsleger, om 'de kurk drijvende' te houden. Daarnaast doen mensen normaliter aangifte als ze bedreigd worden.
Het probleem waar de Van der Wiekens mee worstelen kan natuurlijk worden opgelost door de instelling van een Joodse Kultuurkamer.
Een reactie posten