Ron van der Wieken. mee marcheren 'onder een hakenkruisvlag, áls het maar acceptatie oplevert in de ogen van niet-Joden.'
De Amsterdamse cardioloog Ron van der Wieken schrijft dat voor het Nederlandse volk:
het element van nationale schuld moeilijk [blijft] te verteren
om daaraan toe te voegen dat de joden in Nederland, net als Anne Frank, zijn
Verraden, misschien wel verkocht voor zeven en een halve gulden.
Terwijl vandaag de dag
meer mensen zich zorgen [maakten] over die boom dan zich ooit om haar leven bekommerd hebben. Er is een soort heiligen verering ontstaan: Haar dagboek een relikwie, haar boom een onderwerp van verering, haar barak in Westerbork weer 'in ere' hersteld, haar beeltenis als levensgrote pop in een etalage van Madame Tussaud, welke wansmakelijkheid volgt? Tentoonstellen van de wagon waarmee ze vervoerd is?
Verbitterd stelt Van der Wieken:
Af en toe lijkt het of er gesuggereerd wordt dat Anne Frank zo’n beetje het enige WOII slachtoffer in Nederland was, dat er geen sprake was van Nederlands verraad en collaboratie en haar Joodse identiteit een niet ter zake doend detail is...
En constateert ten slotte volkomen juist dat er sprake is van
ongemak dat nog steeds in onze samenleving heerst als het over het Joodse lot in de oorlog gaat. Bijna 65 jaar na Annes dood is het tussen de Joden en de rest van Nederland nog steeds niet goed gekomen.
Ron van der Wieken staat niet alleen in zijn gramschap, het is binnen de joodse gemeenschap in Nederland een breder voorkomend gevoel. Het verraad heeft diepe wonden geslagen en bij sommigen heeft het zelfs een onverwerkbaar trauma geschapen. Het gevolg is dat nu binnen de joodse gemeenschap in Nederland een ernstig conflict dreigt, waardoor het lijkt alsof Hitler alsnog de oorlog heeft gewonnen. Zo stelt het echtpaar Ron en Rosa van der Wieken in het Nieuw Israelitisch Weekblad dat Israel
de kurk [is] waar het Joodse volk op drijft. Zonder een joodse staat zijn joden weer in een situatie zoals vóór WOII, waarbij uiteindelijk elke jood vogelvrij kan zijn. Dat betekent dat iedere jood die een bijl aan het bestaan van de staat Israel probeert te slaan, bereid is het voortbestaan van het Joodse volk op het spel te zetten. Hij is daarmee per definitie een antisemiet.
Met andere woorden: er zijn joden in zowel Israel als daarbuiten die door hun kritiek een grote bedreiging vormen voor het voortbestaan van de 'Joodse staat' en daarmee voor de overleving 'van het Joodse volk'. Deze joden zijn dus levensgevaarlijk, althans volgens de folie à deux. Het feit dat het Nieuw Israelitisch Weekblad hun visie publiceert betekent dat de zienswijze serieus wordt genomen en dat we hier dus niet te maken hebben met een afwijkend groepje sectariers met extremistische opvattingen. Nu mag men aannemen dat de AIVD via zijn nauwe contacten met de joodse gemeenschap in Nederland goed geinformeerd is over de radicalisering van mensen als Ron en Rosa van der Wieken en hun sympathisanten. De taak van een inlichtingendienst is immers te infiltreren in bewegingen die extreme opvattingen erop nahouden. Het is niet niks wat hier gebeurt. Een deel van de joodse gemeenschap beticht een ander deel ervan een gevaar te zijn voor hun eigen leven. Er hoeft maar 1 joodse fanaticus te zijn die de consequenties trekt uit de opvattingen van ondermeer het Amsterdamse echtpaar Van der Wieken en het geweld breekt los. Het zal niet de eerste keer zijn dat joodse dissidenten door joden worden vermoord.
Jacob Israël de Haan (December 31, 1881 - June 30, 1924) was a Dutch Jewish literary writer and journalist who was assassinated in Jerusalem by the Haganah for his anti-Zionist political activities and contacts with Arab leaders.[2] He is believed to be the first victim of Zionist political violence. De Haan is revered as a martyr among certain sections of the Haredi Jewish community, particularly the Neturei Karta and Edah HaChareidis.
Het probleem hier is dat radicalisering niet vanzelf stopt, maar in een democratische rechtstaat gestopt moet worden zodra het levensbedreigend wordt voor anderen. Waneer de eigen bladen hate speech gaan verspreiden is dit niet iets dat genegeerd kan worden. Wanneer mensen als Ron en Rosa van der Wieken volkomen onjuist beweren dat Een Ander Joods Geluid
zelfs bereid bleek om mee te marcheren onder een hakenkruisvlag, áls het maar acceptatie oplevert in de ogen van niet-Joden.
dan wordt er een grens overschreden. De ressentimenten van Ron en Rosa en hun aanhang hebben ertoe geleid dat kritische joden in en buiten Nederland door hen worden gestigmatiseerd en gecriminaliseerd, louter en alleen omdat zij ervoor pleiten Israel te houden aan internationale rechtsregels. En zoals bekend uit de geschiedenis worden gestigmatiseerde mensen op de den duur vogelvrij verklaard.
Imre Kertesz die onder ander Auschwitz overleefde schrijft:
Er is een Holocaustconformisme ontstaan, een Holocaustsentimentalisme, een Holocaustcanon, een Holocausttaboesysteem samen met de daarbijbehorende talige wereld, er zijn Holocaustproducten ontstaan voor Holocaustconsumptie... kitsch is ook als Auschwitz uitsluitend tot een zaak van Duitsers en joden wordt gedegradeerd, een soort van fatale onverenigbaarheid van twee collectiviteiten; als men ervan afziet om de politiek en de psychologie van de moderne totalitarismen in kaart te brengen, als Auschwitz beperkt wordt tot de direct betrokkenen en niet als een wereldgebeurtenis wordt opgevat. Verder beschouw ik alles als kitsch wat kitsch is.
De Zweedse hoogleraar en auteur Sven Lindqvist schrijft in zijn boek Exterminate all the Brutes, dat
‘Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.’
De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Hart der Duisternis, ‘verdelg al het gespuis’. Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist
Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?
Hij schrijft dan:
Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de “verschrikkelijke slachtpartijen” en het “barbaarse moorden” van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor “de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek”, daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.
Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de
Europese vernietiging van de “inferieure rassen” van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust […] En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.’
In zijn A History of Bombing beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag kort maar krachtig:
‘Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.’
Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen blanke bevolkingen gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazipiloten, maar door Amerikaanse democratische piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times,
‘weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten’.
Het is vanuit deze wetenschap dat de joods-Amerikaanse hoogleraar Norman Finkelstein tegen mij zei:
Ik ben van mening dat er te veel Holocaustmusea zijn, in feite zijn er te veel Holocaustherdenkingen. Het wordt tijd dat de uiterlijke manifestaties ervan verminderen, bescheidenheid dwingt ons de Holocaust in proportie te brengen met het lijden van de rest van de mensheid. De morele dimensie ervan moet verder reiken dan alleen: 'nooit meer voor de joden'. Het moet zijn: 'nooit meer voor ieder mens op aarde'.
De nazi-holocaust was niet uniek. Het zou het echtpaar Ron en Rosa van der Wieken sieren als ze wat meer bescheidenheid zouden betrachten door zich wat minder als slachtofferisten op te stellen. Ron van der Wieken schreef:
Houdt u ook van discussie? Ik in ieder geval wel. De mening van een ander kan nieuwe inzichten geven, maakt je scherper.
Welnu, Ron en Rosa, ik nodig jullie uit om op mijn weblog in discussie te gaan met mij over ons verschil van mening.
1 opmerking:
Laten we het gedachtengoed van (de zionist) Winston Churchill ook niet vergeten: History Forgave Churchill Why Not Blair And Bush?
Een reactie posten