Ron en Rosa van der Wieken 7

Rosa en Ron van der Wieken: 'Hoe anti-Joodser de stellingname hoe meer kans op acceptatie door niet-Joodse, met name linkse organisaties. Hetzelfde geldt voor allerlei joden in linkse partijen.'

Het is een bekend fenomeen: les extrêmes se touchent. Elk radicaliseringsproces eindigt in extremisme, en alle extremismen lijken tenslotte sprekend op elkaar. Voor allen geldt 1 vuistregel: het doel heiligt de middelen. Met als gevolg dat een keurig VVD-echtpaar zich ineens op de barricaden bevindt en tekeer gaat als een zootje ongeregeld zonder enige scholing. En als het ware onvermijdelijk wordt dan de intellectuele elite de grote vijand. Vandaar dat voor Ron en Rosa van der Wieken vooraanstaande wetenschappers als Tony Judt, Noam Chomsky, Ilan Pappe etc ervan beschuldigen een stelletje 'zelfhatende Joden' te zijn die in de smaak willen vallen van de eeuwige grote vijand te weten, alle 6 miljard niet-joden op aarde. En zo wordt een van de meest gerespecteerde juristen ter wereld als volgt door hen afgebeeld:

Richard Goldstone, een Zuid-Afrikaanse joodse jurist, liet zich volgens zijn voormalige vriend Dershowitz door gestreeld eergevoel verleiden om voor de VN een eenzijdig anti-Israëlisch rapport over de recente Gaza-oorlog te schrijven : hierdoor kon hij zich op wereldniveau presenteren als een topjurist.

Door deze vertekening van de werkelijkheid kan ons Amsterdams folie à deux zijn angst en weerzin tegen de niet-joden vorm geven, tot ze uiteindelijk tot hun finale conclusie komen, namelijk:

Hoe anti-Joodser de stellingname hoe meer kans op acceptatie door niet-Joodse, met name linkse organisaties. Het zelfde geldt voor allerlei joden in linkse partijen

die in de ogen van Ron en Rosa niet deugen. Immers,

veel antisemtische organisaties [worden] geleid door joden,

waardoor

niet-Joden'

de gelegenheid krijgen

'bij voorkeur anti-joodse argumenten van joodse zijde te [gebruiken] als een legitimatie voor hun aanvallen

op de Joodse staat.

In de wereld van Ron en Rosa bestaat het internationaal recht niet zodra dit Israel niet uitkomt. Normen en waarden gelden ook niet, zelfs de tien geboden spelen geen rol van betekenis zodra dit 'de Joodse natie' benadeelt. Het bekritiseren van het Israelische moorden en roven is onacceptabel zodra Israel er de dupe van wordt. De opvattingen van het Amsterdamse echtpaar zijn extremistisch en voor ontwikkelde mensen volstrekt verwerpelijk. Dat maakt de Van der Wieken's niets uit, ze verdelen de wereld in joden en niet-joden en al het andere is slechts een afgeleide daarvan. Het wantrouwen en de rancune tegen de niet-joodse medemens werkt verblindend, elke nuance gaat verloren. De ander is voor hen altijd uiteindelijk de vijand, zoals voor de antisemiet de jood per definitie de vijand is. Les extrêmes se touchent. Begrippen als waarheid en menselijkheid spelen hierbij geen enkele rol. Het was de anti-nazi Thomas Mann die schreef:

Als de waarheid niet voor eens en altijd gegeven is, maar veranderlijk, dan moet de geestelijke mens er des te dieper, gewetensvoller en gevoeliger voor zorgen, des te aandachtiger moet hij elke beweging van de wereldgeest en elke verandering in het beeld van de waarheid volgen.

Maar vandaag de dag worden goed en kwaad in de tot op het bot geideologiseerde wereld alleen nog als politiek instrument misbruikt, waardoor

in onze ongelovige tijd bijbelse oorlogen [worden] gevoerd, oorlogen tussen 'goed' en 'kwaad'. En ik moet die woorden tussen aanhalingstekens zetten, omdat we gewoon niet weten wat goed en kwaad is.

aldus Imre Kertesz, de ervaringsdeskundige bij uitstek, die eerst het nazidom, vervolgens het communisme en tenslotte het rauwe kapitalisme over zich kreeg.

Collaberatie als nationale bestaansvorm... Wat moeten we nu geloven? Wat is de werkelijkheid, en waar moeten we ons aan houden? 'Ach, wat hebben wij gemaakt van het woord! In sommige monden voldoet het niet eens meer voor leugens, het is dieper gezonken dan dat, het is weggezakt in betekenisloosheid,' schrijft Denis de Rougemont in zijn boek La part du diable. Maar het ressentiment, die troebele drab van driften die onder de woorden borrelt, is echt. Het wordt enerzijds gevoed door angst en bestaansonzekerheid: veel intellectuelen, die hier jaren- en decennialang op hun eigen manier om de vrijheid hebben gevochten (of om datgene wat ze voor vrijheid aanzagen), merkten plotseling dat de grond onder hun voeten werd weggetrokken. In werkelijkheid stortte slechts het waardensysteem in waarin zij een vaste plek hadden. De snelheid waarmee dat gebeurde leek op een vrij val en dat schokte hen. Tegen de tijd dat ze bijkwamen van de dreun van die val en uit de stofwolken van de puinhopen te voorschijn kwamen, sprak de wereld om hen heen inmiddels de taal van beurzen, banken en mafia's.

Kertesz. De Verbannen taal. 2004.

Ron en Roasa van der Wieken denken misschien dat woorden consequentieloos zijn, maar dat is onnozel, want zoals Karl Kraus stelde;

Taal is de moeder van de gedachte, niet haar dienstmeid.

Het tweetal en hun aanhang zouden zich daar rekenschap van moeten geven. Alles in de wereld wordt bepaald door oorzaak en gevolg, niets is zonder consequenties. Nogmaals: les extrêmes se touchent.