Marcel van Hamersveld. Groot Licht.

My Lai. Amerikaanse genocide in Vietnam.

Ik las net in het koffiehuis bij ons op het plein een opiniestukje van ene Marcel van Hamersveld, iemand van wie ik nog nooit gehoord heb, maar die ongetwijfeld een nieuwe ster aan het firmament is, want onder zijn naam stond Netherlands Center for Totalitarianism Studies, een hele mond vol. Hoe dan ook, Marcel schreef onder andere dit:

Wat bezielt mensen om achter een ideologie aan te lopen die in de 20ste eeuw het nauwelijks te bevatten aantal van 150 miljoen mensenlevens heeft geeist en deze als voorbeeld te stellen voor een betere wereld.

Van Hamersveld had het daarbij niet over het kapitalisme, maar over het communisme. En hij heeft volkomen gelijk wat betreft het reel bestaande socialisme, zoals dat in de jaren zestig zo fraai heette. Dat was een uiterst verwerpelijk systeem. Maar zo mogelijk gekker is de aanhang van het kapitalisme, een doctrine die de afgelopen eeuw zelfs nog meer mensenlevens heeft gekost. Want hoe men Hitler, Mussolini en Tojo ook mag betitelen, communisten waren ze zeker niet. En ook Churchill was een kapitalist, die toen de Koerden na de Eerste Wereldoorlog in opstand kwamen tegen de Britse overheersing en door de Britse Strijdkrachten met zenuwgas werden bestookt als minister van Koloniën reageerde met de opmerking:

Ik begrijp die teergevoeligheid niet over de inzet van gas. Ik ben er zeer voor geporteerd om gifgas te gebruiken tegen ongeciviliseerde stammen.

Elders in Irak werd, om de Britse oliebelangen veilig te stellen, de onafhankelijkheidsbeweging de kop ingedrukt door het met artillerievuur verpulveren van dorpen, het vernietigen van landbouwgrond met fosforbommen en het verspreiden van metalen kraaienpoten om het vee te verminken. Het was deze zelfde Winston Churchill die een beeldend verslag schreef van de befaamde Slag bij Omdurman op 2 september 1898 waar voor het eerst in de geschiedenis de zogeheten 'Maxim Gun' operationeel werd, het volautomatische -water gekoelde- machinegeweer. En met een verbluffend resultaat. In ongeveer vijf uur tijd had het Britse leger naar schatting 20.000 met zwaarden en speren uitgeruste Soedanezen omgebracht en 22.000 ernstig verwond, een 'onvoorstelbaar percentage slachtoffers van 90 procent!' concludeerde de enthousiaste redacteur van Winston Churchills rapportage over dit bloedbad. Churchills verslag is te illustrerend om er niet uit te citeren. Zo schrijft hij over

'de zon die op vele duizenden vijandige speerpunten schitterde' en over 'een groot aantal ongelukkige burgers dat werd gedood en verwond,' over 'vele gruwelijke wraakoefeningen' van het Britse leger, deze 'soldaten van wetenschappelijke oorlogsvoering,' over Europese militairen uitgerust met 'de wapens van de beschaving,' die werden ingezet tegen 'deze grote horde meedogenloze wilden' van meer dan 50.000 krijgers, die over een open vlakte naar de Britse linies oprukten. Taferelen die hem aan 'de oude afbeeldingen van de kruisvaarders op het tapijt van Bayeux' deden denken. 'Het was een gruwelijk gezicht, want tot nu toe hadden ze ons nog geen enkel letsel toegebracht, en het leek een onrechtvaardig voordeel om zo wreed toe te slaan terwijl ze daarop geen antwoord konden geven. Niettemin keek ik van nabij vanuit een comfortabele positie uiterst zorgvuldig naar het effect van het vuren… en liet het verdere verloop van de strijd over aan de infanterie en de machinegeweren…De Maxim guns verbruikten al het water in hun cilinders, en verschillende moesten bijgevuld worden uit de waterflessen van de Cameron Hooglanders voordat ze hun dodelijk werk konden voortzetten.' Over de aanvoerder van de Soedanezen schrijft Churchill: 'Het aanvalsplan van de kalief leek complex te zijn geweest en ingenieus. Het was echter gebaseerd op een grote misrekening van de macht van moderne wapens,' het vernuft van 'de sterkere rassen' en dus 'verdween de laatste hoop van het barbarendom als het schemerduister van de nacht,' maar ook toen 'ze niet in staat bleken op te rukken, waren ze niet bereid zich terug te trekken… onmiddellijk openden de hongerige en oplettende machinegeweren en de alerte infanterie het vuur op hen, hen allen neer maaiend - sommigen van hen dood, anderen in doodsangst… Weer stonden ze op, minder dan voorheen, en renden. Opnieuw spetterden de machinegeweren… De Maxim guns pulseerden koortsachtig. En opnieuw vielen ze. En zo voorts… Slechts enkelen ontsnapten… De veldkijker onthulde details - honderden kleine witte figuren op elkaar liggend of uiteengeslagen; tientallen hinkten, kropen, strompelden weg… Bruine objecten, bijna de kleur van de aarde, als pollen dood gras of mesthopen, lagen her en der verspreid - de lichamen van krijgers,' gedood door 'de geschoolde soldaten van een civiliserend Rijk.' Om halftwaalf 's ochtends was het beschavingsoffensief afgelopen en concludeerde de Britse bevelhebber Lord Kitchener voldaan dat de vijand 'een flink pak slaag' had gekregen. Zijn eigen leger, met 23.000 man veruit in de minderheid, telde slechts 48 doden en 382 gewonden, een percentage slachtoffers van slechts 2 procent, 'waarmee de superioriteit van de moderne vuurkracht werd aangetoond.'

http://home.planet.nl/~houck006/democratisering.html

Als Van Hamersveld nog eens een paar uur vrij heeft tussen zijn ongetwijfeld drukke bezigheden door bij het centrum voor 'Totalitarianism Studies' dan zou hij Mike Davis' uitgebreid gedocumenteerde studie Late Victorian Holocausts kunnen lezen over de wijze waarop het beschaafde Westen genocidale praktijken erop nahield om de Derde Wereld lucratief te houden. Marcel zal dan kunnen lezen hoe in 466 pagina's de gezaghebbende 'Mike Davis the intimate, baleful relationship between imperial arrogance and natural incident [discloses] that combined to produce some of the worst tragedies in human history and to sow the seeds of underdevelopment in what later became know as the Third World.'

Het opmerkelijke is nu dat als ik een artikel van deze strekking voor de Volkskrant schrijf deze krant dit niet zal publiceren. Zelfkritiek is iets wat elk systeem verafschuwt, want in wezen, beste Marcel van Hamersveld, ontaardt elke doctrine, ook de onze, in een totalitarisme. Maar dat zul jij pas ontdekken wanneer het te laat is. Ondertussen gaan jouw opiniestukjes er als zoete koek in bij de ideologen van ons huidige bestel.

Waar het bij elk imperium om draait is de macht en dus de hegemonie. En als dat miljoenen mensenlevens kost dan moet dat maar. 4 maart 2000 wees Denis Halliday, de voormalige VN-coordinator van het Humanitaire Programma in Irak het westerse publiek erop dat wij de mensenrechten in Irak op grote schaal schenden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian:

Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.

Mei 1996 verscheen de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS programma 60 Minutes. Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster voegde eraan toe: 'Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' Albright antwoordde: 'Wij denken dat het de prijs waard is.' Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en de ambassadrice vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking: 'Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten,' aldus de vrouw, zelf moeder en grootmoeder, die ooit eens tegen een verbijsterde Colin Powell als opperbevelhebber van de strijdkrachten had gezegd: ‘Wat voor zin heeft het om over een voortreffelijk militair apparaat waarover jij altijd spreekt te beschikken, als we het niet kunnen inzetten?’ Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd mevrouw Albright bevorderd tot minister van Buitenlandse Zaken. Vier jaar later confronteerde de Australische onderzoeksjournalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te ‘idealistisch’ was. ‘Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,’ aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn. Er bestaat nu eenmaal een ‘echte wereld’ waar ‘werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.’

Ook het Westen pleegt genocide zoals de afgelopen twee eeuwen herhaaldelijk is beschreven. Mensenrechten spelen daarbij geen enkele rol. Dat werd opnieuw aangetoond in een geheime nota uit 1948 van een van de belangrijkste naoorlogse Amerikaanse beleidsbepalers, te weten George Kennan, die als hoofd van het Planningbureau van het ministerie van Buitenlandse Zaken de architect was van de naoorlogse westerse containment politiek, vier decennia lang de hoeksteen van het buitenlandse politiek tegenover de Sovjet Unie. Kennan schreef:

Wij hebben ongeveer 50 procent van de rijkdommen in de wereld, maar slechts 6,3 procent van haar bevolking… In deze omstandigheden zullen we niet in staat zijn te voorkomen dat wij het voorwerp worden van jaloezie en haat. Onze werkelijke taak in het komende tijdperk is om een netwerk van betrekkingen op te bouwen die ons in staat stelt deze positie van ongelijkheid te handhaven… Daartoe zullen we alle sentimentaliteit en dagdromen opzij moeten zetten en dient onze aandacht overal geconcentreerd te zijn op onze directe nationale doelstellingen… We moeten ophouden te spreken over vage en… imaginaire doelstellingen als mensenrechten, het verhogen van de levensstandaard, en democratisering. De dag is niet veraf dat we in pure machtsconcepten moeten handelen. Hoe minder we daarbij gehinderd worden door idealistische slogans, des te beter het is.

Beste Marcel van Hamersveld:

Wat bezielt mensen weer terug te keren naar een ideologie die meer dan 150 miljoen levens heeft geeist?

In afwachting van je antwoord,

Stan van Houcke,

Journalist/schrijver

Amsterdam