Ron en Rosa van der Wieken

'Ron van der Wieken en Rosa van der Wieken-de Leeuw onderzoeken wat een Jood beweegt om zich tegen zijn eigen volk te keren.'

Citaat:

From what has been said, it is thus clearer than the sun at noonday that the Pentateuch was not written by Moses, but by someone whom lived long after Moses.

Is dit geschreven door een antisemiet, of misschien wel een -- in de terminologie van Ron en Rosa van der Wieken -- 'joodse antisemiet'? Wie zal het zeggen? Ik zelf denk dat de eerste vijf boeken net als de rest van de bijbel berust op een mythe, zoals elk geloof en ideologie op mythen is gebaseerd, ze kunnen niet anders dan dat. Het blijft allemaal mensenwerk, we zijn geen goden. Ik weet wel dat het citaat hierboven afkomstig is van Baruch Spinoza. Hij schreef dit in het Theologisch-politiek traktaat dat in 1670 verscheen. Vanwege zijn afwijkende gedachten moest de joodse filosoof eerder al Amsterdam ontvluchten om te ontkomen aan de gevolgen van een officiele verbanning die door de hoofdstedelijke joodse gemeenschap was uitgesproken vanwege zijn 'afschuwelijke ketterijen'.

Deze gebeurtenis illustreert de permanente millennia-oude spanning binnen het jodendom tussen de religieuzen en de meer geseculariseerden, tussen de preciezen en de rekkelijken, de fanatici en de gematigden, de zionisten en de kosmopolieten, tussen mythe en werkelijkheid, bijgeloof en wetenschap. Centraal hierbij staat het identiteitsvraagstuk: wie is een jood en wie niet en wat is een jood en wat niet?

In zijn essaybundel Naar Een Normaal Joods Bestaan schreef de Joods-Israelische auteur Abraham Jehoshua in 1980 over de status quo die ook in Israël bestaat tussen joodse extremisten en de gematigde joden, een status quo die een dreigende gewelddadige confrontatie nog heeft voorkomen. Jehoshua:

Status quo is een geladen begrip vervuld van een bijna militaire dreiging. Er is een intense ondergrondse oorlog gaande, die alleen door wederzijdse afspraken binnen de perken kan worden gehouden. De emoties in beide kampen zijn heftig, en de kleinste bres zou een dijkbreuk kunnen veroorzaken… In zekere zin is de status quo een substituut voor de ballingschap (in de diaspora, SvH), in die zin dat beide fungeren als een buffer die de voortdurende confrontatie binnen de totale Joodse levenssituatie afremt. De dreigende oorlogssituatie is tot nu toe altijd een doeltreffend argument geweest om de status quo te handhaven en onnodige conflicten te vermijden. Maar desondanks bestond het vage gevoel dat, als er ooit vrede zou komen, juist deze kwestie de aanleiding zou vormen tot een nieuwe Joodse Oorlog […] Het is een blijvend, diepgeworteld en fundamenteel conflict, maar er komt een moment dat een open confrontatie niet langer kan worden vermeden.

Kort samengevat kan gesteld worden dat zolang de zionisten erin slagen de onderlinge haat naar buiten te projecteren op hun buren ze hun macht zullen behouden, en Israel permanent in staat van oorlog zal blijven. Zolang de zionistische leiders hun Joodse landgenoten en hun joodse achterban die liever buiten Israel leeft kunnen blijven overtuigen dat zij alleen maar slachtoffers zijn en geen daders is hun macht veilig gesteld. Maar zodra dit niet meer het geval is dan zal er een burgeroorlog uitbreken, zoals dat ook in de Romeinse tijd gebeurde. Dit zei Jehoshua tegen mij erover:

Ik vrees ten zeerste dat het almaar door laten gaan van het conflict onze identiteit uiteindelijk zal vernietigen. Er zijn joods-Israëli’s die de externe strijd voortdurend zoeken, want – zo zeggen ze – zolang er een externe druk bestaat zal er onder de Joden zelf geen gewapend geschil uitbreken. Vooral sommige religieuze fanatici zijn buitengewoon bang voor vrede, omdat dan de seculiere Joodse identiteit in Israël zich vrij zal kunnen ontwikkelen. Juist uit angst daarvoor zijn de zeloten zo fel tegen vrede. Zij zijn ervan overtuigd dat de joden gedoemd zijn om in een permanent conflict met de buitenwereld te leven, niet alleen met de Arabieren, maar met alle andere volkeren op aarde. Aan dat conflict ontlenen ze hun identiteit, vrede zou hun identiteit vernietigen. Die sluimerende strijd tussen extremistische en gematigde joden is al millennia oud, het leidde er tweeduizend jaar geleden toe dat de joden in ballingschap gingen. Men moet zich goed realiseren dat wij niet uit Israël zijn verdreven, maar dat wij in ballingschap zijn gegaan om zo aan de aanhoudende crisis tussen het nationale gezag en het religieuze systeem te kunnen ontsnappen. Door in de diaspora te vluchten hoefden de joden geen keuze te maken, we hadden namelijk niets meer te kiezen, in de buitenwereld bestond eenvoudigweg geen Joods nationaal gezag meer. De gola, de ballingschap, was dus niet een van buitenaf opgelegd fenomeen, zoals algemeen wordt beweerd, maar een van binnenuit gevormd verlangen ernaar, om zo aan de interne strijd te ontkomen, de strijd over de vragen: wie en wat is een Jood en hoe moet hij zich als Jood gedragen? Door de stichting van de staat Israël is dit oeroude conflict ineens weer uiterst actueel geworden. Zoals gezegd, hieraan ten grondslag liggen de vragen: wie is een Jood en wat is een Jood? Dat betreft niet alleen een religieus vraagstuk, ook onder seculiere joden in Israël bestaat hierover veel verwarring. Een deel van hen heeft net als de religieuze fundamentalisten dat permanente externe conflict nodig om zich te definiëren, ze zijn niet zeker over zichzelf, ze geloven niet echt in hun seculariteit. Ze zijn bang dat als er vrede uitbreekt ze niet langer meer als Jood worden beschouwd, dat ze dan als het ware gedwongen worden zich te bekeren tot de religie om weer Jood te kunnen zijn. Die onzekerheid over wie ze zijn ervaren ze als een bedreiging en zij kunnen hun nationale identiteit alleen handhaven dankzij het externe conflict. Kijk, de uiterst orthodoxe joden van Neturei Karta zijn absoluut niet bang voor vrede, omdat zij een identiteit bezitten. Zij hebben Israël niet nodig om joods te kunnen zijn, waar ze ook zijn, al zouden op de maan zitten, dan nog zullen ze uiterst orthodoxe joden blijven. Sterker nog: ze zijn fel gekant tegen de staat Israël die volgens hen de normen en waarden van het judaïsme probeert te vernietigen. Die mensen zijn dus niet bang voor vrede met de Arabieren, maar het zijn de semireligieuzen, de Gush Emunim, het fanatieke Blok der Getrouwen, zoals ze zichzelf noemen en de lui die eromheen hangen, die zoeken het permanente conflict, want alleen op die wijze kunnen ze telkens weer de grenzen van hun identiteit bepalen.

Het is dit onopgeloste identeiteitsvraagstuk waardoor een deel van de joodse gemeenschap in Nederland op dit moment als gevolg van de Israelische terreur steeds verder radicaliseert. Dit blijkt ondermeer uit de door het Nederlandse echtpaar Ron en Rosa van der Wieken opgeworpen vraag waarom 'een Jood anti-joods gedrag vertoont,' waarbij beiden er abusievelijk van uitgaan dat er zoiets is als een Joods volk in Nederland.

Meer over dit Nederlandse echtpaar later.