Robert Vuijsje schreef in de NRC:De werkelijkheid is dat Job Cohen en ik elkaar één keer eerder hebben ontmoet, toen we te gast waren in het programma De Wereld Draait Door. Daar schudden we elkaar slechts de hand, er werden geen geheime Joodse strijdplannen uitgewisseld ter verovering van de wereldheerschappij.
Nadat Robert Vuijsje eerst een kunstmatig onderscheid heeft gemaakt tussen joden en niet-joden door te schrijven 'mooie typecasting. Wanneer ze iemand zoeken om Job Cohen te volgen, de enige Joodse lijsttrekker, dan moet het een collega-Jood zijn', past hij een tweede truuk toe door net te doen alsof hij en Job Cohen tot een vervolgde groep behoren die ervan beschuldigd wordt 'geheime Joodse strijdplannen' uit te wisselen 'ter verovering van de wereldheerschappij.' En zo weet hij in een handomdraai twee geslaagde Nederlanders te portretteren als een gediscrimineerde minderheid, bedreigd door een complot van antisemieten die hen beschuldigen uit te zijn op 'de wereldheerschappij'. Het is niets anders dan negatieve dominantie die pathetisch is, een illustrerend voorbeeld van slachtofferisme, het je kleiner maken dan je bent om jezelf te rechtvaardigen. Maar dan blijft de vraag: te rechtvaardigen ten op zichte van wat of van wie? Robert, kun je daar een antwoord op geven? We gaan nu toch niet weer een generatie slachtofferisten kweken? Wees trots op je achtergrond of zwijg er anders over, maar gebruik het niet om jezelf een bepaalde postuur te geven. Dit gekoketteer met je vermeend slachtofferschap is een pose. Een schrijver kan van alles zijn, maar geen poseur. Je bent geen slachtoffer, Robert Vuijsje, en als je het al bent dan hooguit van jezelf.
3 opmerkingen:
Stan, zou het niet kunnen zijn dat Vuijsje probeerde geestig uit de hoek te komen met zijn opmerkingen? Ik denk dat je overdrijft door dit meteen 'slachtofferisme' te noemen.
davidoff
ik denk het niet, tongue in cheek misschien, maar geestig? in welk opzicht geestig?
Identitieitsdenken en slachtofferisme liggen heel dicht bij elkaar.
Als een schrijver een homoseksuele kandidaat schaduwt en zelf homo is heeft hij het ook over zichzelf als collega-homo. Collega-vrouw. Ik noem maar wat. Postmoderne ironie die toch meteen weer een Groot Verhaal langsbrengt: de Grote Joodse Samenzwering, u weet wel, die Protocollen.
Het is toch al een vervelende serie, Thomese wist ook niets van Wilders te maken.
Het kan zijn dat ze geen behoorlijke schrijvers bij de hand hebben voor deze schnabbel.
Een reactie posten