Naast het informatieve stuk van Pauline Kleijer staat in de Volkskrant een nogal onnozel interview van ene Bor Beekman met de makers van The Hurt Locker. Beekman werpt de volgende vraag op: 'Is dit in entertainment verpakte kritiek op de Amerikaanse strijd in Irak, of juist briljante legerpropaganda?'
Propaganda voor wat? vraagt de lezer zich meteen af, want de film begint met het citaat van de Amerikaanse oud-oorlogscorrespondent Chris Hedges: 'war is a drug.' Bor wil dus weten of de filmmakers 'briljante legerpropaganda' hebben gemaakt voor de drug oorlog. Heeft Beekman de film niet gezien? Zo nee, waarom interviewt hij dan de filmmakers? Zo ja, waarom stelt hij die stupide vraag?
Hier zien we opnieuw hoe ongeinformeerd de doorsnee Nederlandse journalist is zodra het over het buitenland gaat. Beekman had meteen het boek van Hedges moeten lezen om de achtergrond van het openingscitaat van de film te kunnen begrijpen. Hedges schreef:
'war is a drug, one I ingested for many years. It is peddled by mythmakers -- historians, war correspondents, filmmakers, novelists, and the state -- all of whom endow it with qualities it often does possess: exitement, exoticism, power, chance to rise above our small stations in life, and a bizarre and fantastic universe that has a grotesque and dark beauty. It dominates culture, distorts memory, corrupts language, and infects everything around it...'
Had hij dit gelezen, dan had Bor nooit kunnen vragen of The Hurt Locker 'briljante legerpropaganda' is. De onwetendheid van Bor Beekman die voor een bekende krant schrijft, is tekenend voor het intellectuele niveau in de polder. Een schrikbarend gebrek aan verbeeldingskracht, gecombineerd met een schrijnend gemis aan ervaring, is het ware probleem. De wereldvisie van veel Nederlandse journalisten berust op een niet doorleefde werkelijkheid.
1 opmerking:
Ik heb de trailer gezien, tjokvol esthetische beelden van explosies, en ik heb de recenties gelezen. Die film heb ik al gezien. Zodra de hele mainstream pers over elkaar heen buitelt om een film waarin het Amerikaanse leger schittert te bejubelen ("muscular", "heroism", etc.) moet je op je hoede zijn.
Er bestaan twee mogelijkheden om een film met materieel van het Amerikaanse leger te maken:
1. de film te maken met alle gemakken van gratis militair materiaal, en de prijs die je betaalt, de Defensie-censor, op de koop toe te nemen, of
2. alles zelf financieren en voor materieel uitwijken naar bijvoorbeeld de Filipijnen, zoals Francis Ford Coppola (Apocalypse Now)
De Amerikaanse censuur op oorlogsfilms schijnt gruwelijk te zijn. De juistheid van oorlogen mag je in de film niet bevragen, Amerikanen mogen in de film geen losers zijn, en ze mogen niet twijfelen aan de juistheid van de oorlog, en je mag het te filmen materieel nooit defect of falend laten zien.
Een reactie posten