The Hurt Locker 4

Sonja aan mij

Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "The Hurt Locker 2" achtergelaten:

Ik heb de trailer gezien, tjokvol esthetische beelden van explosies, en ik heb de recenties gelezen. Die film heb ik al gezien. Zodra de hele mainstream pers over elkaar heen buitelt om een film waarin het Amerikaanse leger schittert te bejubelen ("muscular", "heroism", etc.) moet je op je hoede zijn.

Er bestaan twee mogelijkheden om een film met materieel van het Amerikaanse leger te maken:
1. de film te maken met alle gemakken van gratis militair materiaal, en de prijs die je betaalt, de Defensie-censor, op de koop toe te nemen, of
2. alles zelf financieren en voor materieel uitwijken naar bijvoorbeeld de Filipijnen, zoals Francis Ford Coppola (Apocalypse Now)

De Amerikaanse censuur op oorlogsfilms schijnt gruwelijk te zijn. De juistheid van oorlogen mag je in de film niet bevragen, Amerikanen mogen in de film geen losers zijn, en ze mogen niet twijfelen aan de juistheid van de oorlog, en je mag het te filmen materieel nooit defect of falend laten zien.

Tot zover Sonja, ik heb de film niet gezien, maar ik ga af op het citaat van Chris Hedges:

'war is a drug, one I ingested for many years. It is peddled by mythmakers -- historians, war correspondents, filmmakers, novelists, and the state -- all of whom endow it with qualities it often does possess: exitement, exoticism, power, chance to rise above our small stations in life, and a bizarre and fantastic universe that has a grotesque and dark beauty. It dominates culture, distorts memory, corrupts language, and infects everything around it...'

Het gaat mij vooral om dit: 'historians, war correspondents, filmmakers, novelists, and the state -- all of whom endow it with qualities it often does possess: exitement, exoticism, power, chance to rise above our small stations in life, and a bizarre and fantastic universe that has a grotesque and dark beauty.'

De 'dark beauty' is een element dat door welwillende mensen serieus moet worden genomen. Het verdwijnt niet door het af te wijzen. Ik lees op dit moment Meridiaan van Bloed, geschreven door Cormac McCarthy, de auteur van No Country for Old Men. Het eerst genoemde boek is gebaseerd op een waar verhaal over een bende indianenmoordenaars die op een gruwelijke manier huishouden. Het handelt over mensen uit de westerse beschaving die zich manifesteren als barbaren. De beschrijvingen van de bloedbaden lijken op die van de slachtpartijen die Amerikanen in Fallujah en Vietnam pleegden. Heart of Darkness. Dat wezenlijke element in onze cultuur is iets dat dat niet alleen verwoord moet worden, maar moet ook in beeld worden gebracht. De vraag is alleen hoe een filmmaker dit doet. Het kan natuurlijk ook blijven steken in de esthetiek van het geweld, zoals Sonja en ook John Pilger stellen. Ik heb de film niet gezien, maar respecteer hun opvattingen. Tegelijkertijd: geweld kan een kick geven, de tijdsbeleving verandert, de vrijgekomen adrenalinestroom leidt tot een vecht- of vluchtreactie, alles wordt verhevigd beleefd. Het schieten, en de gevolgen daarvan zien, geeft een gevoel van macht. Primaire driften worden geactiveerd. Al die aspecten worden knap beschreven door Chris Hedges in War Is a Force That Gives Us Meaning.

Let me have a war, say I: It exceeds peace as far as day

Does night; it's spritely, waking, audible, full of vent

Peace is a very apoplexy, lethargy, mull'd, deaf, sleepy,

Insensible; a getter of more bastard children than war is a

Destroyer of men.

William Shakespeare

Coriolanus, Act IV, scene V

In de vertaling van Bert Voeten:

D'r gaat niks boven de oorlog; hij staat net zo ver

boven de vrede als de dag boven de nacht; hij is

monter, bij de pinken, en bezig als 'n bij. Vrede is je

reinste rolberoerte, slaapzucht, stom, sloom, doof,

doods, en hij verwekt meer onechte kinderen dan de

oorlog mensen afslacht.