Ron en Rosa van der Wieken 16

Ron van der Wieken schreef als voorzitter van de Liberaal Joodse Gemeente in Amsterdam:


Wij zijn trots op Tsahal dat ons beschermt. Wij kunnen in Europa leven als vrije Joden aangezien er een leger van Israël en een staat Israël zijn: Zónder dat leger was er geen staat en zonder die staat zouden wij Joden in Europa weer geheel en al zijn overgeleverd aan de wrede grillen van onze niet-Joodse buren. Want u bent toch hopelijk niet zo naïef dat u denkt dat wij Joden leven dankzij het heldhaftige optreden van het Nederlandse volk in onze tijden van nood? Of dat zulke dingen nooit meer zouden kunnen gebeuren? Wie gaat dat tegenhouden? U? [...] 


• Wees ervan bewust dat u door acties tegen zelfs muzikale manifestaties in toenemende mate het leven van bewuste Joden in Nederland onmogelijk maakt. Gelukkig hebben wij een toevluchtsoord.
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2011/02/ron-en-rosa-van-der-wieken-15.html

In al zijn oprechtheid is deze publieke reactie van Ron van der Wieken illustrerend voor een wijd verspreid gevoel onder een bepaald deel van de joodse Nederlanders. Na de oorlog hebben ze zich nooit echt meer thuis gevoeld in hun eigen land, zijnde Nederland. De nazi-holocaust en de laffe houding van hun Nederlandse buren hadden daarvoor te diepe wonden geslagen. Het gruwelijke van het nationaal-socialisme is dat het erin geslaagd is deze joden voor altijd te tekenen. Nooit zijn ze meer in staat geweest om zichzelf te zien voor wat ze zijn, gewone burgers in een Europese samenleving. Door de nazi-terreur zijn ze figuurlijk en in sommige gevallen zelfs letterlijk gebrandmerkt en in dit opzicht heeft Hitler alsnog de oorlog gewonnen. Deze joden zullen zichzelf altijd zien door de ogen van de ander, nooit door hun eigen ogen. Ze zijn niet wie ze zijn, ze zijn slechts de schaduw die de antisemiet van hen gemaakt heeft. Ze kunnen zichzelf alleen nog maar identificeren als het eeuwige slachtoffer, die nooit ergens zal kunnen aarden. Zelfs niet in Israel, want anders waren ze daar allang naartoe geemigreerd. Ron van der Wieken spreekt van het Joodse volk en het Nederlandse volk. Hij beschouwt zichzelf als representant van het 'Joodse volk' dat tussen het Nederlandse volk leeft, net zolang tot het niet meer mogelijk is. 

De vraag is nu aan deze joodse Nederlanders waarom ze hier blijven? Wat drijft hen om tussen een ander volk te leven dat ze in wezen nooit echt vertrouwen. Waarom zou een mens zich zoveel pijn aandoen? Vanwaar dit masochisme? Want telkens als Ron een niet-jood in de ogen kijkt, zal hij weten dat hij met een niet-jood te maken heeft, en bovendien een niet-jood die hem en zijn familie zal kunnen verraden. Permanent speelt in zijn bewustzijn: 

'Of dat zulke dingen nooit meer zouden kunnen gebeuren? Wie gaat dat tegenhouden? U?' 

Ron's wereld is haarscherp verdeeld in daders en slachtoffers, en hij is het slachtoffer dat dus nooit een dader kan zijn. En als hij al dader is dan nog kan hij daar niets aan doen, het zijn de anderen die hem gedwongen hebben dader te worden. Hij, Ron, kent geen eigen verantwoordelijkheid, hij zal nooit verantwoordelijk zijn voor zijn eigen daden. Daarvoor is hij te gekrenkt. In feite is dit een pathologisch fenomeen. Een ziekte die hem blind maakt. Daarom kan hij ook geen kritiek verdragen, kan hij niet accepteren dat fatsoenlijke burgers vanuit humanitaire overwegingen, vanuit normen en waarden, de Israelische terreur afwijzen. Hij gaat daarbij zover dat hij zelfs joodse critici beticht van antisemitisme. 

Vanuit dit besef moet men naar deze bewering van hem kijken:

Wees ervan bewust dat u door acties tegen zelfs muzikale manifestaties in toenemende mate het leven van bewuste Joden in Nederland onmogelijk maakt. Gelukkig hebben wij een toevluchtsoord.

Met andere woorden: onze westerse normen en waarden maken het bestaan van 'bewuste Joden in Nederland onmogelijk.' En dat die ethiek niet zijn ethiek is maakt Ron van der Wieken tenslotte duidelijk met de suggestie dat hij in wezen hier niet thuishoort want 'gelukkig hebben wij een toevluchtsoord,' te weten de 'Joodse staat' die op grote schaal het internationaal recht blijft schenden tot het zionisme daar straks een hoge prijs voor zal moeten betalen. In al zijn naieve gekrenktheid beseft Ron van der Wieken niet wat de zioniste Hannah Arendt al in 1945 besefte toen ze voor het volgende waarschuwde:  

'Paradoxaal als het mag klinken, maar juist de nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ''hofjoden'' die vanwege hun financiele steun aan de Europese machten voor hun eigen zaak konden lobbyen. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen... Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?'