Hierboven: Ron van der Wieken, die zich allereerst jood voelt en pas dan Nederlander, en dus sympathiseert met het Israelische bezettingsleger, want, in zijn woorden:
'Zónder dat leger was er geen staat en zonder die staat zouden wij Joden in Europa weer geheel en al zijn overgeleverd aan de wrede grillen van onze niet-Joodse buren. Want u bent toch hopelijk niet zo naïef dat u denkt dat wij Joden leven dankzij het heldhaftige optreden van het Nederlandse volk in onze tijden van nood? Of dat zulke dingen nooit meer zouden kunnen gebeuren? Wie gaat dat tegenhouden? U?'
Tot op zekere hoogte heeft Ron van der Wieken gelijk, net zoals de Joodse Raad meehielp aan het deporteren van al dan niet joodse Nederlanders, zo collaboreerde ook het ambtelijke apparaat in Nederland met de nazi-terreur.
Hieronder: het resultaat van het optreden van het Isrsaelische leger, vermoorde Palestijnse kinderen. De prijs die de Palestijnen moeten betalen voor het eeuwenoude Europees antisemitisme.
Concert Israëlische legerband Tsahal op 17 februari te Amsterdam.
16/02/2011
De Liberaal Joodse Gemeente te Amsterdam ontvangt op donderdagavond 17 februari een Israelische legerband. Voor een feest. In dit bericht een briefwisseling hierover, na attendering op een net gestarte campagne. Onderaan dit bericht de aankondiging van het concert in de synagoge.
Ter attentie de campagne ‘Dismantling Impunity: Campaign to help Palestinian victims of army abuse’
Aan de Liberaal Joodse Gemeente te Amsterdam
Betreft: concert Israëlische legerband Tzahal op 17 februari.
16 februari 2011
Geacht LJG Bestuur,
Tot onze spijt lazen wij in uw website-agenda (*) , dat u morgenavond een concert organiseert met de Israëlische legerband Tzahal. Het wordt ook aangekondigd als ‘een spectaculair concert van Tzahal bij LJG Amsterdam. De Tzahalband, de 12-man sterke band van het Israelische leger, heeft een programma van bekende joodse nummers, moderne Israëlische songs, musicalsongs en een sing-a-long. Een fantastisch programma voor jong en oud!’
Met betrekking tot de inzet en de daden van het Israëlische leger zien wij geen enkele aanleiding voor een dergelijk “fantastisch programma”. Dit leger trekt alle registers open om de kolonisatiepolitiek van de Israëlische overheid uit te voeren: het bemenst checkpoints en maakt grote delen van de West Bank (illegaal bezet gebied) ontoegankelijk. Israëlische soldaten maken zich bij de uitvoering van hun activiteiten in de bezette Palestijnse gebieden schuldig aan ernstige schendingen van de mensenrechten[1] en zelfs aan oorlogsmisdaden[2]. ‘Verdediging’ van het land is bij hun inzet van ondergeschikt belang; volgens de getuigenissen van honderden Israëlische militairen is één van de belangrijkste doelen het onmogelijk maken van het leven van de Palestijnen door separatie, intimidatie en collectieve straffen[3].
Zolang Israël niet bereid is het Internationaal recht en de rechten van de Palestijnen te respecteren is er geen aanleiding voor feest, zeker niet waar dit gelieerd is aan het Israëlische leger. Wij verzoeken u dan ook het concert te annuleren. Wij denken dat deze militaire inwijding van de nieuwe synagoge een slechte zaak is.
Ook via andere wegen zullen wij dit initiatief aan de orde stellen.
Hoogachtend,
Wim Lankamp, voorzitter Nederlands Palestina Komitee
Guus Hoelen, voorzitter Werkgroep Keerpunt
[1] Amnesty-rapportage 2010
-------------------------------------------------------------------------------
Antwoord van LJG voorzitter Ron van der Wieken (18 februari)
Geachte voorzitters van Nederlands Palestina Komitee en Werkgroep Keerpunt,
U verzoekt ons om het concert van Tsahal te annuleren, want er is “geen aanleiding voor feest”, aangezien Israelische soldaten zich zouden schuldig maken aan “ernstige schendingen van de mensenrechten en zelfs aan oorlogsmisdaden”.
Graag wil ik het volgende onder uw aandacht brengen:
• Soldaten in élk leger ter wereld overschrijden soms de grenzen van menselijkheid. Dat gebeurt in het Israëlische leger maar bijvoorbeeld ook in het Nederlandse leger, recent in Afghanistan, en langer geleden in Indonesië. Het is eigen aan legers van alle landen en alle tijden. Dat is uitermate betreurenswaardig en dient met klem voorkomen te worden maar het is a priori geen reden om het instituut leger af te wijzen; dat heeft namelijk ook zijn nuttige en zelfs humane en levensreddende kanten. Het leger van Israël bijvoorbeeld beschermt de staat Israël en dus ook het volk Israël tegen verbitterde vijanden die geen mededogen kennen en zich met groot genoegen inlaten met het doden van noncombattanten, vrouwen, kinderen, als het maar Joden zijn. Wij zijn trots op Tsahal dat ons beschermt. Wij kunnen in Europa leven als vrije Joden aangezien er een leger van Israël en een staat Israël zijn: Zónder dat leger was er geen staat en zonder die staat zouden wij Joden in Europa weer geheel en al zijn overgeleverd aan de wrede grillen van onze niet-Joodse buren. Want u bent toch hopelijk niet zo naïef dat u denkt dat wij Joden leven dankzij het heldhaftige optreden van het Nederlandse volk in onze tijden van nood? Of dat zulke dingen nooit meer zouden kunnen gebeuren? Wie gaat dat tegenhouden? U?
• Uw verontwaardiging komt mij voor als beangstigend selectief: heeft u uw waarschuwingen laten horen tegen het Nederlandse leger toen er op feestelijke wijze medailles werden uitgereikt, bv na Srebrenica? En geprotesteerd tegen uitvoeringen van de Luchtmachtkapel? Er liggen zo nog een tiental voorbeelden voor het oprapen.
• Het gaat hier niet om een feest, maar om een concert.
• Niettemin komt het mij voor als bizar pretentieus dat ú voor óns uitmaakt dat er geen reden is voor feest. Zullen wij in het vervolg uw toestemming moeten vragen om onze feesten te mogen vieren? Het Joodse optreden bij de uittocht uit Egypte – het Pesachfeest- had nogal wat nadelige effecten op het leger van de farao, en ook onze redding in Perzië met de hulp van koningin Esther –het Poeriemfeest- heeft nare gevolgen voor sommige Perzen met zich meegebracht; het is niet ondenkbaar dat daarbij wat mensenrechten geschonden zijn. Met alle respect, maar we zullen zelf uitmaken wat voor ons aanleiding is voor een feest en wat niet; uw bemoeienis daarmee wijzen wij categorisch van de hand.
• Om van een militaire inwijding van onze synagoge te spreken is een potsierlijke aantijging die ik maar onder het hoofd poging tot humor zal indelen.
• Wees ervan bewust dat u door acties tegen zelfs muzikale manifestaties in toenemende mate het leven van bewuste Joden in Nederland onmogelijk maakt. Gelukkig hebben wij een toevluchtsoord.
Resumerend kan ik u mededelen dat wij uw verzoek naast ons neerleggen. Mocht u het echter op prijs stellen om een keer persoonlijk van gedachten te wisselen dan ben ik daar gaarne toe bereid.
Hoogachtend,
Ron van der Wieken
Voorzitter Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam
U verzoekt ons om het concert van Tsahal te annuleren, want er is “geen aanleiding voor feest”, aangezien Israelische soldaten zich zouden schuldig maken aan “ernstige schendingen van de mensenrechten en zelfs aan oorlogsmisdaden”.
Graag wil ik het volgende onder uw aandacht brengen:
• Soldaten in élk leger ter wereld overschrijden soms de grenzen van menselijkheid. Dat gebeurt in het Israëlische leger maar bijvoorbeeld ook in het Nederlandse leger, recent in Afghanistan, en langer geleden in Indonesië. Het is eigen aan legers van alle landen en alle tijden. Dat is uitermate betreurenswaardig en dient met klem voorkomen te worden maar het is a priori geen reden om het instituut leger af te wijzen; dat heeft namelijk ook zijn nuttige en zelfs humane en levensreddende kanten. Het leger van Israël bijvoorbeeld beschermt de staat Israël en dus ook het volk Israël tegen verbitterde vijanden die geen mededogen kennen en zich met groot genoegen inlaten met het doden van noncombattanten, vrouwen, kinderen, als het maar Joden zijn. Wij zijn trots op Tsahal dat ons beschermt. Wij kunnen in Europa leven als vrije Joden aangezien er een leger van Israël en een staat Israël zijn: Zónder dat leger was er geen staat en zonder die staat zouden wij Joden in Europa weer geheel en al zijn overgeleverd aan de wrede grillen van onze niet-Joodse buren. Want u bent toch hopelijk niet zo naïef dat u denkt dat wij Joden leven dankzij het heldhaftige optreden van het Nederlandse volk in onze tijden van nood? Of dat zulke dingen nooit meer zouden kunnen gebeuren? Wie gaat dat tegenhouden? U?
• Uw verontwaardiging komt mij voor als beangstigend selectief: heeft u uw waarschuwingen laten horen tegen het Nederlandse leger toen er op feestelijke wijze medailles werden uitgereikt, bv na Srebrenica? En geprotesteerd tegen uitvoeringen van de Luchtmachtkapel? Er liggen zo nog een tiental voorbeelden voor het oprapen.
• Het gaat hier niet om een feest, maar om een concert.
• Niettemin komt het mij voor als bizar pretentieus dat ú voor óns uitmaakt dat er geen reden is voor feest. Zullen wij in het vervolg uw toestemming moeten vragen om onze feesten te mogen vieren? Het Joodse optreden bij de uittocht uit Egypte – het Pesachfeest- had nogal wat nadelige effecten op het leger van de farao, en ook onze redding in Perzië met de hulp van koningin Esther –het Poeriemfeest- heeft nare gevolgen voor sommige Perzen met zich meegebracht; het is niet ondenkbaar dat daarbij wat mensenrechten geschonden zijn. Met alle respect, maar we zullen zelf uitmaken wat voor ons aanleiding is voor een feest en wat niet; uw bemoeienis daarmee wijzen wij categorisch van de hand.
• Om van een militaire inwijding van onze synagoge te spreken is een potsierlijke aantijging die ik maar onder het hoofd poging tot humor zal indelen.
• Wees ervan bewust dat u door acties tegen zelfs muzikale manifestaties in toenemende mate het leven van bewuste Joden in Nederland onmogelijk maakt. Gelukkig hebben wij een toevluchtsoord.
Resumerend kan ik u mededelen dat wij uw verzoek naast ons neerleggen. Mocht u het echter op prijs stellen om een keer persoonlijk van gedachten te wisselen dan ben ik daar gaarne toe bereid.
Hoogachtend,
Ron van der Wieken
Voorzitter Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam
http://www.palestina-komitee.nl/NPK-berichten/279
Tot zover Ron van der Wieken die samen met zijn echtgenote een waar folie à deux zijn zodra het 'de Joodse staat' betreft. Eerder al schreef ik dit over hen:
Ron en Rosa van der Wieken 5
Het hoofdstedelijke echtpaar Rosa en Ron van der Wieken maakt in zijn alles verwoestende obsessie met Israel een aantal fundamentele en tragische denkfouten. Allereerst gaan zij om hun redenering plausibel te laten lijken ervan uit dat kritische joden zichzelf alleen maar kunnen zien via de ogen van de niet-joden. Ze schrijven over
het diepe verlangen van sommige Joden om volledig te worden aanvaard en gerespecteerd door de niet-Joodse omgeving.
Kortom, joden in en buiten Israel kunnen niet zelfstandig tot het oordeel komen dat het geweld van Israel tegenover de Palestijnse burgerbevolking, door bijvoorbeeld niet te stoppen met het stelen van Palestijns land, verwerpelijk is. En wel omdat kritiek op de 'Joodse staat,' volgens het tweetal per definitie onaanvaardbaar is. En dit weer om de simpele reden dat door het antisemitisme Israel 'de kurk [is] waar het Joodse volk op drijft.' En zo is de cirkel weer rond. Terreur tegen het Palestijnse volk mag dus, aangezien ook het westerse antisemitisme tegen de joden latent blijft bestaan. Zolang Ron en Rosa en anderen met extremistische opvattingen zich niet echt veilig voelen in hun gastlanden mag van hen het internationaal recht door joden geschonden worden. De vraag is alleen: waarom het echtpaar nog steeds in Nederland leeft? Blijven ze wachten tot ze weer vervolgd worden? Zo ja, waarom? Zo nee, dan lijkt hun voorkeur om toch in een westerse democratische rechtstaat te blijven op een vorm van masochisme. Immers, werkelijk kosjer voelen ze zich hier niet, zo maak ik uit hun redenering op. Nogmaals, Ron en Rosa kunnen kennelijk niet bestaan zonder het antisemitisme. En dat is het tragische, het is een onderdeel van hun identiteit geworden, ze klampen zich vast aan hun slachtofferisme. Daarom zijn ze ook zo fel tegen joden in Israel en daarbuiten die zich nietexistentieel bedreigd voelen en die wel kritiek hebben op de terreur van de 'Joodse staat'. Alleen al het bestaan van joden die niet bevangen zijn door angst bedreigt de legitimiteit van het onveiligheidsgevoel van Ron en Rosa. De antisemiet is in wezen hun bondgenoot, de kritische jood hun grootste vijand. Het antisemitisme is voor het echtpaar een soort drug geworden, net zoals de nazi-holocaust dit is voor de joods-Canadese tekenares Bernice Eisenstein, die in het aangrijpende Ik was een kind van Holocaust Overlevers dit fenomeen aldus beschrijft:
De Holocaust is een drug en ik ben in een opiumkit terechtgekomen. Mijn eerste roes heb ik gratis, argeloos, toegediend gekregen, van iedereen hier. Van de kracht ervan heb ik zojuist een glimp opgevangen, doordat ik mijn ogen liet gaan over de sporen van de naalden op elke linkeronderarm in deze kamer. En vanaf dat moment ben ik verslaafd. Ik zal erachter komen dat er geen eind is aan de dealers die ik weet te vinden voor nog één shot, nog één keer toegang tot die hallucunerende spookwereld. Mijn ouders beseffen niet eens dat ze drugsdealers zijn. Ze zouden zich nooit het soort roes kunnen voorstellen dat H teweegbrengt. Hoe ik ernaar verlang onder te duiken in zijn eindeloze diepte, hoe hij me het huis uit jaagt om in mijn eentje naar de bioscoop te gaan, naar de bibliotheek, waar ik elke film kan zien en elk boek kan lezen dat me aan Holocaust kan helpen. Ik zou hele rollen film, samen met bedrukte boekpagina's, tot een fijn poeder kunnen vermalen, in lijntjes achter elkaar neerleggen en opsnuiven. Toen ik in de twintig was heb ik de roman De laatste der rechtvaardigen van Andre Shwarz-Bart drie keer geinhaleerd, alleen maar om steeds weer dezelfde dosis toegediend te krijgen. Hij leidde me naar de ultieme, onovertroffen superioriteit van Primo Levi, die me in een roes achterliet, onder mijn bed, opgekruld als een foetus, nog steeds bibberend om meer...
Er zijn geen grenzen aan hoe ver een geobsedeerde fanatasie kan gaan met dit soort dingen. Maar om van die verslaving, die dwang, af te komen, zou ik mezelf moeten blinddoeken, mijn oren moeten dichtstoppen, mijn mond afplakken en de waarheid dat ik zonder de Holocaust niet zou zijn wie ik ben, moeten uitvlakken. Hij heeft me gestigmatiseerd en gebrandmerkt met zijn gestippelde kenteken op mijn onderarm, me onherroepelijk zijn wereld binnengetrokken als zijn nakomeling. Het collectieve geheugen van een generatie spreekt en ik ben gedwongen te luisteren, zijn verschrikkingen te zien en zijn verontwaardiging te voelen.
Dit proces van 'geobsedeerde fantasie' is het logische gevolg van hetgeen Hannah Arendt al 65 jaar geleden voorspelde toen ze constateerde
dat vele zionisten er inderdaad van overtuigd waren dat zij joden waren door de vijanden van het joodse volk. Hieruit concludeerden de zionisten dat het joodse volk zonder het anti-semitisme in de landen van de diaspora niet overleefd zou hebben; en daarom waren zij tegen elke poging om anti-semitisme op grote schaal te vernietigen. Integendeel, ze verklaarden dat onze vijanden, de anti-semieten, ‘onze betrouwbaarste vrienden zijn, de anti-semitische landen onze bondgenoten.’ (Herzl).
En zo is een paranoide levenshouding ontstaan die men als volgt zou kunnen typeren: des te sterker en veiliger de joden zijn, des te angstiger en agressiever de zionisten zich opstellen. En die angst en dat geweld slaat natuurlijk op den duur naar binnen, dit mechanisme is een kenmerkend onderdeel van sectarisme. Vandaar dat Ron en Rosa in het Nieuw Israelitisch Weekblad fel uithalen naar degenen die zij zelf zien als 'Joden' behorend tot hun 'eigen volk'. Het criminaliseren van de 'eigen'mensen is meestal de laatste stap voordat de rekening wordt vereffend. De vijand moet eerst benoemd worden, de externe druk moet opgevoerd worden om interne cohesie af te dwingen, de'verrader' moet aangewezen worden en gedehumaniseerd. Dus 'een hedendaags voorbeeld van een overtuiging die een jood buiten de grenzen van het Jodendom plaatst is anti-Israelisme,'zo laat het echtpaar Van der Wieken weten. Kritiek op Israel betekent antisemitisme want
zonder een joodse staat zijn joden weer in een situatie zoals vóór WOII, waarbij uiteindelijk elke jood vogelvrij kan zijn. Dat betekent dat iedere jood die een bijl aan het bestaan van de staat Israel probeert te slaan, bereid is het voortbestaan van het Joodse volk op het spel te zetten.
Hij is daarmee per definitie een 'antisemiet'. Deze redenering toont een gesloten wereldbeeld, en is een betoog dat zichzelf in zijn staart bijt.
Wat is tenslotte de oorzaak van het feit dat er joden zijn die kritiek hebben op Israel? Welnu, dat komt niet door de Israelische schendingen van de internationale rechtsregels en van alle normen van fatsoen, maar dat komt doordat 'Joden met een laag zelfgevoel en een zwakke band met joodse cultuur en religie die negatieve beelden [kunnen ervaren] als behorend bij hen zelf.' Niet Israel pleegt geweld, maar de joden die Israel bekritiseren, zij zwichten voor de druk van buitenaf. Dus van Hannah Arendt en Martin Buber tot Noam Chomsky, Tony Judt en Avraham Burg hebben we, in de ogen van het Amsterdamse echtpaar, te maken met 'rabiate antisemieten.' Wat moet er nu gebeuren met het slag 'verraderlijke zelfhaters' dat gebukt gaat onder 'een laag zelfgevoel'?Immers, waar verraad wordt gepleegd moet handelend worden opgetreden. Daarover later meer en dan ook meer over het echtpaar Ron en Rosa van der Wieken.
Imre Kertesz die de vernietigingskampen overleefde schrijft over datgene wat zijn leven heeft bepaald:
Ik begreep dat ik, als ik mijn vergankelijke zelf en de veranderende tonelen wilde trotseren, me op mijn scheppende herinnering moest verlaten en zelf alles moest herscheppen.
Een mens is veel meer dan een al dan niet zelfbenoemd slachtoffer.
Meer over de Van der Wieken's: http://stanvanhoucke.blogspot.com/search?q=ron+en+rosa+van+der+wieken
1 opmerking:
Dat zo'n figuur als Ron van der Wieken bij een "Liberaal" Joodse Gemeente zit, echt onvoorstelbaar.
My fifty cents: De optredens van Tzahal
Een reactie posten