Daphne Meijer 24

Amalek: Samuel 1 hoofdstuk 15 vers 3, waar staat dat de joden de Amalekieten niet moeten sparen “maar brengt allen ter dood, mannen en vrouwen, kinderen en zuigelingen.”

Ik las op deze site http://www.krapuul.nl/nieuws/9203/de-curieuze-rol-van-ronnynaftaniel-in-het-antisemitisme-debat/ het volgende citaat:

Voor Ronny Naftaniel is de holocaust nog altijd het baken in de discussie over het bestaansrecht van Israel, en onderscheidt de holocaust ook antisemitisme van racisme. Dochter Linde: ‘Voor mij is de holocaust veel minder een ijkpunt. In de discussie over integratie probeer ik juist een verband te leggen tussen Marokkanen en joden. Hij ziet eerder de verschillen.’

http://www.cidi.nl/media/2006/vlkskrnt.270306.html




Dit is exact het punt waar het om draait. Zonder het voortdurende politieke gebruik van de nazi-holocaust, zonder de valse claim dat dit een unieke gebeurtenis is in de hele geschiedenis der mensheid, zonder het al dan niet vermeende antisemitisme is Israel gedwongen zich te matigen. Het inmiddels gecultiveerde slachtofferschap is inderdaad 'het baken in de discussie over het bestaansrecht van Israel.' Een negatief onvruchtbaar baken, het blokkeert een ware vrede met het leven op aarde. Eerst was er de verstoting uit het paradijs, toen volgde de verstoting uit de wereld en dus ziet Israel zich gedwongen zijn dagen door te brengen in frictie met de omgeving. Die frictie heeft het zijn voornaamste reden van bestaan gemaakt. Daarom heeft het zich tot de tanden toe bewapend en zoekt het de confrontatie voordat de confrontatie Israel 'de Joodse natie' zoekt. Het is een paranoide levenshouding, een ernstige en gevaarlijke collectieve psychische stoornis. De holocaust is het ultieme 'ijkpunt', zoals voor onder andere Max van Weezel de belangrijkste vraag in zijn leven is als hij iemand leert kennen:


of ik in tijden van nood bij hem of haar zou durven onderduiken, zou ik me bij deze persoon veilig en geborgen voelen


Blijft die vraag beperkt tot het persoonlijke leven dan is dit weliswaar onvoorstelbaar tragisch voor de betrokkene, maar ongevaarlijk voor de omgeving. Wanneer daarentegen een heel zionistisch regime deze symptomen vertoont dan is dit levensgevaarlijk, vooral omdat Israel beschikt over nucleaire wapens en bereid is die in te zetten, zoals in 1973 bleek. Wanneer een staat met het op vier na machtigste leger ter wereld door het slachtofferisme een politieke rechtvaardiging heeft gecreeerd om zich van de wereld af te keren dan is het ontoerekeningsvatbaar geworden. Het meest dramatische hierbij is misschien wel het feit dat de meeste Joods Israel's zich boven het recht verheven voelen, hetzelfde recht dat hen niet had beschermd toen de vervolgden de bescherming van dat recht juist het meest nodig hadden. En zo is het slachtofferisme een aanslag op de moraliteit van het judaisme geworden, en is het alsof de antisemieten alsnog een grote zege hebben behaald. Het jodendom vernietigt zichzelf van binnen uit. Of zoals de Duitse auteur Joachim Fest in Tegenlicht schreef: 


Nu hadden de joden een eigen staat en leefden ze vrijwel overal achter een beschermende muur van medeleven en toegeeflijkheid. Dat kon niet zonder gevolgen blijven... Binnenkort zouden ze nog slechts zo zijn als alle anderen. In zoverre had Hitler ook de superioriteit van het jodendom te gronde gericht.


De buitenstaander dient zich de vraag te stellen: wat leverde de grote joodse bijdrage aan de Europese cultuur van de afgelopen twee eeuw hen op? De holocaust, hun vernietiging. Met andere woorden: welke werkelijke keuze hadden de joden na Auschwitz? Welk alternatief hadden ze nadat de wereld lijdzaam had toegekeken hoe er recentelijk in christelijke Europa genocide werd gepleegd? Nagenoeg niemand van de zogeheten Verlichte Europeanen had een hand uitgestoken. Voor nogal wat joden is het trauma onverwerkbaar, niet alleen voor de directe slachtoffers zelf, maar ook voor hun nakomelingen. Zeker nu om politieke redenen het slachtofferschap ook nog eens gecultiveerd wordt en op elk niveau vorstelijk wordt beloond, waardoor de zionisten zich gedragen als dreinende kinderen die hun zin krijgen. Natuurlijk is dit een doodlopende weg die de joden geen langdurige oplossing zal bieden, maar het is wel begrijpelijk. Het intens treurige is dat de westerse filosemieten uit eigenbelang de 'Joodse staat' aansporen in zijn extremisme. Voor hen is die steun consequentieloos, voor de joden in Israel en daarbuiten niet. Het is namelijk een historisch feit dat geen enkele natie generatieslang ongeschonden in staat van oorlog kan verkeren met zijn buren. En het judaisme zelf? Hajo Meijer, de hoogbejaarde humanist die Auschwitz overleefde zei daarover tegen mij:




Net zoals de fatsoenlijke joden in Israël opvallend vaak een Duitse of Midden-Europese achtergrond hebben, mensen zoals Gideon Levy, Amira Hass, Uri Avnery. Maar vooral die Russische joden, die het zionisme hebben bepaald, waren traditioneel keihard en het enige verschil tussen Ben-Goerion en Jabotinsky, tussen het zogenaamd linkse en rechtse zionisme, is dat Jabotinsky gewoon zei waar het op stond, terwijl Ben-Goerion eromheen draaide. Sharon en de zijnen zeggen wat ze eisen, terwijl Peres en de zijnen het verzwijgen, in de praktijk doen ze precies hetzelfde om een zo groot mogelijk Israël te creëren met zo min mogelijk Palestijnen. Het enige verschil tussen links en rechts is dus: ben ik er eerlijk over of draai ik de buitenwereld een rad voor ogen. Om de Palestijnen van hun land en goederen te beroven moeten ze dus onzichtbaar worden gemaakt en, héél belangrijk, moeten de zionisten het doen voorkomen dat zíj worden aangevallen en niet andersom, dat zíj verdreven worden en niet andersom, dat zíj bezet worden en niet andersom, dat hún land gestolen wordt en niet andersom, dat hún onrecht wordt aangedaan en niet andersom, dat zíj worden geterroriseerd en niet andersom. Met andere woorden: de zionisten portretteren zich als slachtoffer van de geschiedenis, het heden en de toekomst, en aangezien ze slachtoffer zijn kunnen ze niet bekritiseerd worden. In dit proces speelt de nazi-holocaust een doorslaggevende rol. De Israëlische historica Idith Zertal, hoogleraar aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, heeft daar een uiterst heldere studie over geschreven: Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood, waarin ze laat zien hoe Israël “zichzelf definieert als het absolute goed tegen het absolute kwaad van de Holocaust,” een natie die “haar zoons en dochters op pelgrimage stuurt naar de vernietigingskampen, zodat ze zullen terugkeren als sterkere Joden en Israëli’s met een krachtigere nationale identiteit, die bereid zijn om een op handen zijnde tweede Holocaust te confronteren en klaarstaan om zelf het kwaad te begaan dat noodzakelijk is voor de verdediging van de staat.” En zo is de moord op zes miljoen joden een vrijbrief geworden voor Israël om de Palestijnen te verdrijven en te vermoorden, terwijl ik als overlevende juist uit deze gebeurtenis heb geleerd dat elke discriminatie op grond van afkomst verwerpelijk is, en het moorden begint met het demoniseren van de ander. Van die waarheid ben ik zo diep doordrongen dat ik niet anders kan dan kritisch kijken naar de mensonwaardige wijze waarop de joods Israëli’s de Palestijnen behandelen. En tot mijn ontsteltenis is er op veel punten een vergelijking mogelijk met nazi-Duitsland van vóór de Holocaust. Er wordt door de zionisten bewust angst gekweekt door de Holocaust te misbruiken. De Holocaust als maatstaf nemen is de allerergste demagogische goocheltruc die de hogepriesters van de Holocaustreligie opvoeren. Een man als Elie Wiesel heeft de catastrofe van de Holocaust tot een theologisch fenomeen verheven met beweringen als “In den beginne is Auschwitz, dat is het onvermijdelijke startpunt”, en ‘‘Voor mij, als jood van deze generatie, is de Holocaust de maatstaf”, en “Niets mag met de Holocaust vergeleken worden, maar alles moet eraan worden gerelateerd.” Dit mag voor Wiesel persoonlijk gelden, maar in zijn algemeenheid is dit totale quatsch! En even grote nonsens is de stelling van zijn volgeling, Maurice Friedmann, dat “de Holocaust een unieke en onvergelijkbare gebeurtenis [is], die nooit eerder heeft plaatsgevonden en ook nooit weer zal plaatsvinden.” Als theoretisch natuurkundige en jarenlang directeur van het Philips Natuurkundig Laboratorium, geldt voor mij dat een maatstaf iets is dat vergelijkbaar is. Welnu, het is onzin om bijvoorbeeld de afmeting van de tafel waaraan we nu zitten in lichtjaren te meten. Wel kun je het meten met de meter die in het Bureau International des Poids et Mesures te Sèvres ligt. Met andere woorden: de maatstaf voor de Holocaust is niet het onmeetbare, het oneindige in tijd en ruimte. De Holocaust is leed dat door mensen werd aangericht, en is wel degelijk vergelijkbaar met ander grootschalig historisch leed, denk maar aan de uitroeiing van indianen of Afrikanen, of aan de bijna 4 miljoen doden als gevolg van het Amerikaanse geweld tijdens de Vietnamoorlog. De Holocaust voltrok zich niet op een of ander kosmisch niveau dat alleen maar in metafysische begrippen zou zijn uit te drukken, maar voltrok zich op de aarde, en werd niet door goden of duivels, maar door mensen aangericht. En wat betreft het unieke van de Holocaust, ook dat is onzin, elk historisch verschijnsel is namelijk per definitie uniek, werkelijk nóóit zijn twee historische gebeurtenissen identiek, altijd zijn de omstandigheden anders, want alles is onderhevig aan verandering, panta rhei, alles is in beweging, alles stroomt, men kan nooit in hetzelfde water van de rivier stappen, zoals Heraclitus al in de 6^e  eeuw voor de jaartelling besefte. Er bestaat maar één enkele uniciteit en die speelt zich af in de theologie, dat is de uniciteit van God. Alle beweringen dat de nazi-holocaust een uniek fenomeen is, behoren tot het rijk der fabelen, het is klinkklare nonsens.

In Het einde van het jodendom schrijft Hajo Meyer dat er 


veel meer mensen [zijn] die zichzelf als jood of als van joodse afkomst zien, die zich zo sterk met de Israëlische politiek identificeren dat ze in het openbaar geen woord van kritiek zullen laten horen. Zij behoren tot een nieuw type joden, een type dat door de Franse filosoof Alain Finkelkraut al in 1980 werd beschreven. Zijn ouders waren overlevenden van de Holocaust en zelf was hij naar eigen zeggen “gedoemd door identificatie bij volmacht, overlever via mijn ouders”. Ik citeer uit de inleiding bij de Duitse vertaling van zijn boek Le juif imaginaire: ‘‘Dat ik een Jood ben betekende, in ieder geval voor mij, dat ik het recht had mij leed toe te eigenen dat ik niet had ondergaan en, door het lot van mijn volk, kon ontsnappen aan de feitelijke middelmatigheid van mijn leven. Jodendom hield voor mij enkel een beetje lijden en tragiek in dat de banaliteit van mijn dagelijks bestaan kruidde.’’ Zo geeft de Holocaust een extra dimensie aan het leven van menige na de oorlog geboren jood en voegt hij een nieuwe dimensie toe aan alle ellende die de joden reeds vóór de Holocaust was overkomen… Een van de historici die de theologisering van de Holocaust hebben bekritiseerd, is de Belgische filosoof en historicus Gie van den Berghe. Hij zegt in zijn De Uitbuiting van de Holocaust (1990) over de voorstanders ervan: ‘Zij eisen welbeschouwd een volledige status aparte op; ze willen dat de judeocide wordt erkend als het ergste wat mensen ooit is overkomen. Zij eisen de rol van slachtoffer in de meest absolute en zuivere zin van het woord […] In 1977 noemde Emil Fackenheim de Holocaust het enige voorbeeld van het Absolute Kwaad.’ Tot slot wil ik nog iets aanhalen uit een eerder boek van Fackenheim, God’s Presence in History (1968), waarin een aantal lezingen zijn gebundeld: ‘‘Elie Wiesel heeft de openbarende betekenis van de Holocaust vergeleken met de ervaring op de berg Sinai en de angst uitgesproken dat wij niet willen luisteren. We schrikken terug voor deze gewaagde vergelijking – maar nog meer voor het niet-luisteren.’’ Hier wordt Auschwitz wel heel duidelijk in een theologisch kader geplaatst.

Hajo Meyer:

Deze uitspraken over de Holocaust zijn absurd. Als men het oneindige als maatstaf neemt, wat betekenen dan nog zes miljoen vermoorde joden vergeleken bij de moord op tien miljoen Oekraïense boeren door Stalin? Getallen bewijzen niets. Doe dus niet alsof de nazi-holocaust uniek is, besef dat alles relatief is, het enige dat deze massamoorden aantonen is dat de menselijke wreedheid niet verdwijnt door kennis. Dat is een feit, al het andere is metafysica. De les die men heeft getrokken uit die nieuwe “ervaring op de berg Sinai” is dat de nazi-holocaust voor de rest der tijden als maatstaf moet gelden en dat de onderdrukking en het vermoorden van Palestijnen altijd minder erg is dan de joden hebben meegemaakt. Veel joden hebben dit opgevat als argument om zich niet schuldig te voelen, want ze zijn immers toch nog steeds niet zo barbaars als de nazi’s waren. Maar volgens mij moet de conclusie uit die massamoorden juist zijn dat je jezelf niet verlaagt tot het niveau van de beulen. Word nooit zoals zij! Het enige bijzondere van de nazi-holocaust is dat het heeft plaatsgevonden in een land met een oude, diepe en rijke cultuur. Dat is opmerkelijk, net als het opmerkelijk is dat de Israëlische staatssecretaris van Defensie, Matan Vilnay, in 2008 de Palestijnen letterlijk met een Holocaust heeft bedreigd, overigens zonder dat het beschaafde Westen hieraan politieke consequenties heeft verbonden. En dat zegt nota bene een Jood in een “Joodse democratie”. Dat laatste is uiteraard een contradictio in terminus, Israël is een staat die een democratie is voor zijn Joodse burgers, en Joods voor zijn Palestijnse ingezetenen. Een Joodse democratische staat is bovendien een anachronisme. De 19^e eeuwse natiestaat heeft nooit echt bestaan, maar is zeker nu niet meer een realiteit, we leven in een geglobaliseerde multiculturele en multi-etnische samenleving. Een Joodse staat kan alleen bestaan door de niet-Joodse bevolking te onderdrukken, Israël is een koloniaal apartheidsregime en dat feit kan niet langer meer verhuld worden. In het nummer van september 2002 van het Jerusalem Report Magazine las ik een artikel onder de kop “Zwijgen dat dodelijk is”. Daarin stond het volgende: “Het graf van de massamoordenaar Baruch Goldstein in Kiriat Arba is een nationaal heiligdom geworden, dat door Israëlische soldaten en politiemensen wordt bewaakt. Die bewaking geldt ook degenen die bij het graf van de moordenaar komen bidden. Je vraagt je af waarvoor zij bidden. Wat denken wij dat er in het hoofd omgaat van degenen die naar Goldsteins graf gaan om er inspiratie op te doen? In welk ander land wordt getolereerd dat het graf van een massamoordenaar een nationaal heiligdom is? Maar wij zwijgen.” Dat er gebeden wordt voor een fanatieke Joodse nationalist die 29 biddende Palestijnen in Hebron heeft vermoord, tekent het morele failliet van het zionisme. In het Nieuw Israëlitisch Weekblad wordt herhaaldelijk van mij geëist dat ik zwijg over de Israëlische terreur, maar dat kan ik domweg niet, omdat ik zoals ik ook geschreven heb te veel parallellen zie tussen de technieken die gebruikt worden om de Palestijnen te overheersen en de dingen die ik als joodse jongere heb moeten meemaken als tweederangsburger nog vóór er sprake was van enige systematische moordpartij door de nazi’s. De linkse Israëlische voormalige politica Shulamit Aloni schreef in maart 2003 in Haaretz over de “moord op een bevolkingsgroep onder de paraplu van rechtschapenheid… Wij hebben geen gaskamers en crematoria, maar er bestaat niet slechts één bepaalde methode voor genocide. […] De schrijver Jitschok Leib Peretz schreef over de ‘rechtschapen kat’, die geen bloed vergiet maar slechts door verstikking doodt. […] Benny Alon (een minister in het huidige kabinet) heeft reeds gezegd: ‘Maak hen het leven zo zwaar dat zij uit zichzelf besluiten te vertrekken.’ […] Veel van onze kinderen worden in religieuze scholen geïndoctrineerd met de mening dat de Arabieren Amalek zijn [hét symbool van vijandigheid en kwaadaardigheid in het jodendom]  en dat Amalek moet worden vernietigd. Er was al een rabbijn [Israël Hess] die in de krant van de Bar Ilan Universiteit schreef dat we genocide moeten plegen omdat uit zijn wetenschappelijk onderzoek blijkt dat Palestijnen inderdaad Amalek zijn.” Let wel, dit signaleert een joods-Israëlische oud-minister van Onderwijs, die weet dat dit soort fanatici zich beroepen op Samuel 1 hoofdstuk 15 vers 3, waar staat dat de joden de Amalekieten niet moeten sparen “maar brengt allen ter dood, mannen en vrouwen, kinderen en zuigelingen.” Het extremisme wordt steeds openlijker beleden, de vroegere Sefardische opperrabbijn Mordechai Eliyahu, verklaarde dat ‘’zelfs als wij wraak zoeken, het belangrijk is om één ding duidelijk te maken, het leven van één joodse jongen is waardevoller dan het leven van 1000 Arabieren”. Een opperrabbijn zegt dit, geen marginale idioot, maar een gerespecteerde religieuze leider, die ook nog eens het volgende stelde: “Niemand in de wereld, van waterhalers en steenhouwers tot minister-presidenten heeft het recht ook maar één korrel zand van het land van Israël op te geven. De Heilige, gelooft zij Hij, gaf ons het land van Israël. Er is heiligheid in iedere zandkorrel.” Eliyahu suggereerde ook dat de Duitse reformjoden de nazi-holocaust over zichzelf heen hebben geroepen omdat ze het joodse geloof hadden aangepast en “wij hiervan leren dat het verboden is om te proberen het judaïsme te veranderen”. 

Het zijn deze feiten waartegen zionisten als Ronny Naftaniel, Daphne Meijer, Salomon Bouman weerloos zijn. Ze hebben geen weerwoord, en dus blijven ze sprakeloos. In de praktijk van alledag kunnen ze niet accepteren dat het zionisme een mislukt project is dat dreigt in een groot bloedbad te eindigen tenzij zijzelf werkelijk iets tegen hun 'Joodse staat' ondernemen. Maar dat zal niet snel gebeuren omdat ze geen serieuze analyse van de situatie kunnen maken. Wanneer de Nederlandse zionistische schrijfster Wiesje de Lange een boek schrijft dat onder andere door de NRC wordt verspreidt waarin wordt opgeroepen om het Palestijnse volk uit te roeien dan kan de 'linkse' zionistische schrijfster Daphne Meijer niet veel meer inbrengen dan de gelaten verzuchting:

Ik vraag me af of dat de ‘ware’ Wiesje is. Schrijfster van columns voor de lunatic fringe van de Christenen voor Israel. Het zou kunnen hoor, maar dat mensje is inmiddels ook alweer 101 of zo. Is haar IP adres buitenlands? Het zou ook een troll kunnen zijn die post onder haar naam.

Meijer suggereert alsof we hier met een geisoleerd geval uit de marge te maken hebben. En over de CIDI-directeur Ronny Naftaniel schrijft ze: 


Het is tragisch om een keurige meneer zich in bochten te zien wringen op de televisie om uit te leggen dat witte fosforbommen eigenlijk best okee zijn, in het gebruik.


Dit is een gotspe, een betaalde propagandist die publiekelijk oorlogsmisdaden probeert te rechtvaardigen kan natuurlijk nooit 'een keurige meneer' zijn, hoe betrokken Meijer zich als joodse schrijfster ook mag voelen bij het werk van het CIDI. Het was de zionistische lobbygroep van Naftaniel, het CIDI, dat ruim en jaar geleden de militaire aanval op Gaza waarbij tenslotte meer dan 300 Palestijnse kinderen werden vermoord, 'gerechtvaardigd' noemde. Het rechtvaardigen van terreur tegen kinderen is onaanvaardbaar. Meer later. Antisemitisme, de holocaust, Amalek, Palestijnse kinderen.